Όταν τους δεις να ξαποσταίνουν, όταν χαμογελούν με απάθεια και ότι τους δίνουν τους αρκεί, τότε να τους φτύνεις. Όταν κοιτάνε κάτω σαν ετοιμοθάνατοι, ενώ μόλις που τώρα γνωρίζουν τη ζωή να ουρλιάζεις. Να τους χτυπάς. Φωτιά να τους βάλεις, φωτιά να σου βάλεις.Γιατί οι νέοι άνθρωποι πρέπει να φλέγονται, να τρέμουν. Να ΄χουν μάτια πιο γεμάτα απo τους άλλους. Όραμα να σφύζουν.
Έτσι πρέπει να ΄ναι, να μην έχουν γωνιά να κάτσουν. Να περπατούν χορεύοντας. Ο χτύπος της καρδιάς τους να ακούγεται πριν απ΄τη φωνή τους. Το ύψος των ονείρων τους να προκαλεί.
Να τους βλέπει ο κεραυνός και να φοβάται και ο ήλιος να ανατέλλει για να φωτίζει τη τόλμη τους, το θάρρος τους να δημιουργούν τον κόσμο που φαντάστηκαν.
Αυτή είναι η ανεξήγητη δύναμη τους, να βλέπουν το όραμα τους να σπαρταράει μπροστά στα μάτια τους, να το μυρίζουν, να το γεύονται.
Για κάτι νεογέννητους ακούω τελευταία, που τα βάζουν στα πόδια γιατί τους είπαν επίθετα για το κόσμο μας άσχημα.
Εσύ θα τους πεις, νέε μου άνθρωπε, απ΄την αρχή τι είναι ο κόσμος. Εσένα περιμένει πάντα, να τον ανακατώσεις, να τον ξαφνιάσεις.
Για αυτό σήκω απ΄το χρυσό τάφο που σου έφτιαξαν και φώναζε. ''Τα δικά μου χέρια θα λερώσω, τα δικά μου πόδια θα κουράσω, θα χύσω τα δάκρυα μου καυτά. Όμως θα γελώ και θα αγαπώ στο κόσμο που θα ΄χει τ΄όνομά μου"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου