Σε όλους έχει τύχει να πρέπει να συνεργαστούμε ή να συμβιώσουμε με ανθρώπους με τους οποίους δεν ταιριάζουμε και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε. Σε πολλές περιπτώσεις δεν τους επιλέγουμε και η σχέση μας μαζί τους διατηρείται περισσότερο από ανάγκη, παρά από επιλογή.Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να απορρίψουμε κάποιον συνολικά. Μπορεί να μη μας αρέσουν ορισμένες συμπεριφορές του ή ο τρόπος σκέψης του, αλλά αυτά εμπίπτουν στον προγραμματισμό και δεν αποτελούν στοιχεία του αληθινού του εαυτού.
Ο προγραμματισμός διαμορφώνεται από πολλούς παράγοντες, έμφυτους και επίκτητους: τα γονίδια, τις ορμόνες, τον εγκέφαλο, την ανατροφή, τις παρελθοντικές εμπειρίες, την παιδεία, κ.ά.
Αν μπορούμε να διακρίνουμε στον άλλο τη διαφορά μεταξύ του προγραμματισμού του και της αληθινής φύσης του, θα μας είναι πιο εύκολο να αλληλεπιδρούμε μαζί του πιο ψύχραιμα, αντικειμενικά, με λιγότερες συγκρούσεις και περισσότερη κατανόηση.
Υπάρχει μια σημαντική διαφορά στο "απορρίπτω τον άλλο συνολικά" από το "δεν αντέχω τον προγραμματισμό του". Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει μια απόλυτη στάση που δεν αφήνει περιθώρια να αλλάξει κάτι μελλοντικά, ενώ στη δεύτερη περίπτωση είμαστε ανοιχτοί να δούμε στον άλλο και τα θετικά του στοιχεία, αλλά και να τον βοηθήσουμε να αλλάξει τον προγραμματισμό του σε περίπτωση που μας ζητήσει βοήθεια.
Σε κάποιες ιδανικές περιπτώσεις, οι άνθρωποι που κουβαλάνε ένα δύσκολο προγραμματισμό, γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ προγραμματισμού και αληθινού εαυτού και αρκεί να τους υπενθυμίζουμε να αποταυτίζονται από τον προγραμματισμό τους και να μην πιστεύουν τις σκέψεις που είχαν μάθει να πιστεύουν τα προηγούμενα χρόνια.
Δυστυχώς όμως, αυτές οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες. Οι περισσότεροι είναι απολύτως ταυτισμένοι με τον προγραμματισμό τους και αδυνατούν να τον αμφισβητήσουν. Συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με τον παλιό και γνώριμο τρόπο γιατί έτσι έχουν μάθει να νιώθουν μια φαινομενική ασφάλεια, ακόμα και αν ο τρόπος αυτός τούς δυσκολεύει στη ζωή τους και τους δημιουργεί προβλήματα, μικρά ή μεγάλα.
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να είμαστε όσο περισσότερο συνειδητοί γίνεται ώστε να μην παρασυρόμαστε από τον προγραμματισμό τους, ειδικά σε περιπτώσεις αλληλοσυμπληρούμενων προγραμματισμών, όπως είναι π.χ. μεταξύ μελών μιας οικογένειας. Να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος δεν είναι ο προγραμματισμός που κουβαλάει, δεν είναι οι συμπεριφορές του και τα λόγια του, αλλά η Ύπαρξη που εκφράζεται μέσα από τη συγκεκριμένη μορφή για λίγα χρόνια.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι για χάρη κάποιου ρόλου (π.χ. του καλού παιδιού, αδερφού, συντρόφου, κ.ά) πρέπει να υπομένουμε τον προγραμματισμό του άλλου. Χωρίς ενοχές, μπορούμε να θέσουμε ξεκάθαρα όρια που θα μας βοηθάνε να ζούμε συνειδητά και να μην παρασυρόμαστε από τις αυτόματες και ασυνείδητες αντιδράσεις, ενώ ταυτόχρονα να παραμένουμε ανοιχτοί σε όποια ενδεχόμενη αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου