Η μόνη απόδειξη πως αγγίξαμε το μέλλον, είναι που ονειρευτήκαμε

Για σκέψου τι ειρωνεία.

Τα Όνειρα! Ό,τι πιο σπουδαίο εφηύραν ένα σύμπαν, κάτι άστρα και κάμποσες ανήσυχες καρδιές, να συνδέονται με έναν ανύπαρκτο, μέλλοντα χρόνο. Ό,τι πιο υπέρτατο, ό,τι πιο «ψηλό», να φλερτάρει αυστηρά και μόνον, με έναν χρόνο με δίχως πραγματική υπόσταση.

Έναν χρόνο που ίσως έρθει. Όταν έρθει. Που ακόμη κι αν ήρθε, δεν εγγυάται πως θα ξανάρθει. Μ’ ένα χρόνο φαινομενικά άχρηστο, που μόνον Εκείνα μπορούν και τον κάνουν χρήσιμο. Τόσο χρήσιμο. Τόσο αναγκαίο.

Ποτέ τα Όνειρα δε μπόρεσαν να χωρέσουν στο «τώρα». Έχουν μιαν ανυπόμονη, ακατάλυτη μανία να βλέπουν πιο πέρα από το «νυν». Δεν τα χωράει κανενός «σήμερα» ο τόπος. Ονειρεύονται στο αύριο. Ονειρεύονται το αύριο.

Καλά κάνουν. Κι είναι ξεκάθαρο γιατί το κάνουν. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να καταλάβει ο κάθε ονειροπόλος θνητός, τι εννοούν η ανθρωπότης κι οι ποιητές, κάθε που ανοίγουν το στόμα της ψυχής τους κι αρθρώνουν τη λέξη ΕΛΠΙΔΑ;