Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, κρύβει το θησαυρό που ψάχνεις

Αν μετρούσαμε τις ώρες που αναλώνουμε στο να σκεφτόμαστε πράγματα που μπορούν να μας απειλήσουν, θα είχαμε σοκαριστεί. Μέχρι να βρούμε λοιπόν ένα… ρολόι που να μπορεί να χρονομετρά την ενασχόλησή μας με σκέψεις φόβου, καλό είναι να δούμε λίγο μια πιο «αιρετική» άποψη για τον φόβο, σαν αυτήν που μας παραθέτει ο Αμερικανός Καθηγητής, Joseph Cambell. Μήπως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο διαφορετικά;

Ο φόβος, ως σύμμαχος.
Είναι μια από τις πανάρχαιες και ίσως, παράδοξες επιταγές της στρατηγικής. Όταν έχουμε κάποιον εχθρό, να προσπαθήσουμε να τον κάνουμε «φίλο». Είναι αυτό που λένε στον αγγλοσαξωνικό κόσμο «Keep your friends close but yourenemies, closer» ( δηλαδή, κράτα τους φίλους κοντά σου και τους εχθρούς ακόμη πιο κοντά). Έτσι λοιπόν, ο φόβος και η αίσθηση αρνητικής κατάληξης που μας αφήνει, μπορεί να είναι ο αντίπαλος, που θα φέρουμε κοντά. Πρέπει να αγκαλιάσεις κάτι, προκειμένου να δεις από τι είναι τελικά, φτιαγμένο. Αν κάνουμε παρέα με το φόβο, θα δούμε πως είναι απλά ένας απαισιόδοξος φίλος. Αν έχεις κάποιον απαισιόδοξο φίλο που παρά αυτό το γεγονός, τον «πας», δεν κόβεις την «Καλημέρα». Απλά, μαθαίνεις που πρέπει να σε επηρεάζει. Μαθαίνουμε λοιπόν οτι ο φόβος, μας λέει πολλά «όχι» και πολλά «δεν γίνεται, δεν πρέπει κτλ». Πολλές φορές, έχει δίκιο. Κάποιες φορές όμως, έχει άδικο. Δε χρειάζεται να τον «διώξεις», αρκεί σε κάποια «δεν» που σου λέει, εσύ να τα δεις σαν πρόκληση.

Mια έκπληξη.
Πολλές φορές, τα «δεν» είναι αυτά που τελικά μας στερούν το είδος των χαρών που συνεχώς λέμε – κατά τ’ άλλα – ότι λατρεύουμε. Τις απροσδόκητες χαρές, εκείνες που είναι κυριολεκτικά απρόσμενες και μας κάνουν καταχαρούμενους. Κάθε φόβος, είναι ένα δωμάτιο με μια πόρτα που έχει ταμπέλα «απαγορεύεται η είσοδος» και από κάτω ένα «;». Σκεφτείτε λοιπόν τώρα, να ήσασταν παιδιά ή έφηβοι. Σε πόσες τέτοιες πόρτες θα είχατε αγνοήσει το «απαγορεύεται η είσοδος»; Πόσο περισσότερο έλκει το «;» από την απαγόρευση; Βέβαια, η απαγόρευση είναι πολλές φορές σωστή. Μια καλή συμφωνία λοιπόν, θα ήταν να κρατήσουμε τις ταμπέλες απαγόρευσης, σε κάποιες πόρτες, όχι σε όλες. Αν σε κάθε πόρτα, η απόφασή μας ταυτίζεται με την εντολή της απαγόρευσης εισόδου (που ο φόβος έχει τοποθετήσει) τότε δύο είναι τα σίγουρα: Το ένα σίγουρο, είναι πως θα περνοδιαβαίνουμε άσκοπα το διάδρομο μεταξύ των δωματίων…Το άλλο, είναι ότι θα χάσουμε πάμπολλες εκπλήξεις.

Βαθύτερη σχέση με το φόβο.
Δεν είναι λίγοι οι οποίοι ασχολούνται με τον φόβο σε επιστημονικό επίπεδο, και οι οποίοι, μάλλον συνηγορούν με τον Αμερικανό Καθηγητή. Πιστεύουν μάλιστα, οτι πολλές φορές, φοβόμαστε αυτό που θέλουμε πολύ να μας συμβεί, αλλά δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ότι το αξίζει. Το θεωρούμε, «ακατόρθωτο». Κάθε φόβος, μπορεί να κρύβει ένα τέτοιο «πάθος». Αν τελικά πάρουμε την απόφαση να διαβούμε μια πόρτα που το ένστικτό μας λέει να την ανοίξουμε, τότε το «;» μετατρέπεται σε «!». Τότε μπορεί να περάσουμε τα όρια της έκπληξης που πάντα για λίγο κρατάει, όπως ο ενθουσιασμός. Υπάρχει η πιθανότητα να βρούμε αυτό που θέλαμε πολύ. Όπως αν αναγκάστηκες ποτέ να φύγεις και το έκανες με βαριά καρδιά και καθώς απελπισμένος πήγαινες για κάπου αλλού, αυτός ο προορισμός, σου έδωσε ό,τι επιθυμούσες. Μετά, δικαιολογημένα θα σε ρωτήσουν: «Είδες που φοβόσουν;»…