Μη φοβάσαι να μένεις μόνος

Καθημερινά συναναστρέφεσαι με αρκετούς ανθρώπους. Επικοινωνείς, ανταλλάσεις απόψεις, διασκεδάζεις, δουλεύεις, μοιράζεσαι στιγμές και συναισθήματα. Η αλληλεπίδραση αυτή είναι σαφώς ένα σημαντικό και απαραίτητο κομμάτι της ζωής σου το οποίο σε βοηθάει στην εξέλιξή σου ως άνθρωπο, στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς σου, στην κοινωνικοποίησή σου, στην επαγγελματική σου ανάπτυξη καθώς και στην ψυχική σου ισορροπία. Ο άνθρωπος, άλλωστε, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι ον φύσει κοινωνικό.
Όσο απαραίτητος όμως είναι ο χρόνος που μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους, τόσο είναι και εκείνος που αφιερώνεις στον εαυτό σου μένοντας μόνος σου. Κάποιοι έχουν ανάγκη λιγότερο χρόνο με τον εαυτό τους, και κάποιοι άλλοι περισσότερο. Το σημαντικό είναι να κατανοούμε ότι ο χρόνος που περνάμε μόνοι μας δεν είναι χαμένος χρόνος.

Όταν είσαι μόνος σου έχεις πάντα την επιλογή να αφήσεις τα νεύρα σου αμολητά χωρίς να φοβηθείς για παράπλευρες απώλειες. Μπορείς να περπατάς σαν τον τρελό από δωμάτιο σε δωμάτιο απειλώντας Θεούς και δαίμονες χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να εξηγήσεις σε κανέναν γιατί συμπεριφέρεσαι σαν το κοριτσάκι στον εξορκιστή και χωρίς να κινδυνεύει ο άνθρωπος που σε έφερε σ’ αυτή την κατάσταση να βρεθεί στο νοσοκομείο, στον ψυχίατρο ή σε κανένα χαντάκι, ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή πιστεύεις πως θα του άξιζε. Όταν έχεις νεύρα, λοιπόν, είναι μια καλή ευκαιρία να μένεις μόνος σου. Δίνεις στον εαυτό σου χρόνο να ζυγίσει τα πράγματα και την ευκαιρία να μην προβεί σε λανθασμένες κινήσεις, που αργότερα θα μετανιώσει. Αποφεύγεις όλους εκείνους που θα θελήσουν να σε ηρεμήσουν, την ίδια στιγμή που εσύ προσπαθείς να σκεφτείς τι είναι πιο δυνατό, η μπουνιά ή η κλωτσιά σου. Τέλος, δείχνεις σαφή σημάδια αυτοέλεγχου, αυτοπειθαρχίας και ωριμότητας. Θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις, να σκεφτείς και να αντιδράσεις μετά. Αν μετά από όλα αυτά έχεις ακόμα νεύρα, μάλλον είχες δίκιο, βρες τον υπαίτιο και ριξ΄ του μια μπουνιά να τελειώνουμε.

Όταν είσαι μόνος σου μπορείς να βάλεις μουσική και να χορέψεις είτε είσαι το alter ego του Μεταξόπουλου, είτε έχεις το ταλέντο του Albert στην ταινία Hitch. Δε χρειάζεται να δείχνεις σέξι και όμορφος. Δε θα προσπαθήσεις να σαγηνεύσεις κανέναν με το φιδίσιο κορμί σου και μπορείς ν’ αδιαφορείς για την ατσουμπαλοσύνη σου και τις μη εκλεπτυσμένες κινήσεις σου. Γουστάρεις να χορεύεις κι αυτό θα κάνεις. Μόνο για πάρτι σου. Θα βγάλεις την ένταση της μέρας, θα γελάσεις ενίοτε με τα χάλια σου, θα γλιτώσεις το χρόνο προετοιμασίας μιας εξόδου με τον ίδιο σκοπό (να χορέψεις) και θα κάψεις και καμιά θερμίδα.

Όταν μένεις μόνος σου έχεις χρόνο να σκεφτείς, να νοσταλγήσεις, να σχεδιάσεις το μέλλον σου, να βάλεις στόχους.Για σένα, με σένα. Κανείς δεν μπορεί να σου πει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος. Όσο και να σ’ αγαπάει όσο και να σε ξέρει, πάντα κάποια πράγματα θα πρέπει να τα ανακαλύπτεις μόνος σου. Ο χρόνος που περνάς με τον εαυτό σου μπορεί να είναι εποικοδομητικός ακόμα κι αν είσαι ξαπλωμένος στον καναπέ κοιτώντας το ταβάνι. Αυτός μπορεί να είναι ο τρόπος να σκεφτείς, να πάρεις αποφάσεις, να χαλαρώσεις ή ακόμα και να συνειδητοποιήσεις πως απλά το ταβάνι χρειάζεται βάψιμο. Στην πραγματικότητα άλλωστε, καμία στιγμή δεν είναι χαμένος χρόνος και το να κοιτάς το ταβάνι είναι, πιστεύω, μια παρεξηγημένη συνήθεια.

Όταν μένεις μόνος σου μπορείς να κάνεις πράγματα που η παρουσία άλλων θα σου αποσπούσε την προσοχή και θα σε δυσκόλευε. Μπορείς να ζωγραφίσεις, να παίξεις μουσική, να διαβάσεις ένα βιβλίο. Μπορείς να ξεδιπλώσεις τη φαντασία και τη δημιουργικότητά σου και ν’ ανακαλύψεις ταλέντα σου που δε γνώριζες πως είχες. Το σημαντικό είναι να αφήνεις χρόνο στον εαυτό σου για να τον μάθεις.

Το να μένεις μόνος σου όμως, είναι και σαν να βρίσκεσαι γυμνός μπροστά από έναν καθρέπτη. Ό,τι κι αν κάνεις είναι η ώρα που θα ανακαλύψεις όλες τις πιθανές ατέλειες που έκρυβαν τα ρούχα σου. Θα δεις τους μαύρους κύκλους που κάλυπτες με make up, την πληγή που σου έκαναν τα παπούτσια που επέμενες να φορέσεις παρ’ όλο που ήξερες ότι σε στενεύουν. Είναι η στιγμή που θα σκεφτείς να κάνεις δίαιτα ή να αρχίσεις γυμναστήριο, με πιθανότητα πάντα μέχρι το επόμενο πρωί να το έχεις ξεχάσει. Η στιγμή που θα αποφασίσεις να πετάξεις τα παπούτσια που σε στενεύουν ή να βρεις ένα τρόπο να μην σου πληγώνουν τα πόδια. Η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πως πρέπει να ξεκουράζεσαι περισσότερο και να μη χρειάζεσαι καθημερινά τόνους make up για να λάμπει το πρόσωπό σου. Είναι τότε που θα νιώσεις πως μεγαλώνεις, ανακαλύπτοντας κάθε μικρή ρυτίδα που πάει να κάνει την εμφάνισή της στο πρόσωπό σου. Είναι τότε που μπορείς να επιλέξεις να κάνεις τις ρυτίδες του γέλιου να φαίνονται εντονότερα.

Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και, επιπλέον, να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν…
- Μπέρναρντ Σω -