Κανένας δεν μπορεί να πει τί θα απογίνει κάθε Πολεμιστής... Ίσως να τριγυρνά γαλήνιος και αφανής πάνω στη γη. Ίσως να γίνει μισητός. Ίσως να γίνει ξακουστός ή ευγενικός. Όλα εξαρτώνται από το εάν είναι ΑΨΟΓΟΣ ο Πολεμιστής και από ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ του...Ο Πολεμιστής προχωρά έξω από τον ανθρώπινο χρόνο. Τον Πολεμιστή τον σημαδεύει ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ. Μόνη του ελπίδα η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ του. Πρέπει να περιμένει χωρίς να κοιτάει πίσω, χωρίς να περιμένει ανταμοιβή. Και πρέπει να βάλει όλη την προσωπική του ΔΥΝΑΜΗ για την εκπλήρωση του Καθήκοντός του...
Αν δεν ενεργήσει άψογα, αν αρχίσει τις εξάψεις, τις ανυπομονησίες και τις απελπισίες, τότε το άγνωστο θα τον κομματιάσει… Ενώ, αν είναι ΑΨΟΓΟΣ και η προσωπική του δύναμη τον κάνει ικανό να εκπληρώσει το ΚΑΘΗΚΟΝ του, τότε θα φτάσει στην επαγγελία της Δύναμης… Κάθε Πολεμιστής έχει ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΙΡΑ...
Η ραχοκοκκαλιά του Πολεμιστή είναι η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ και η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του… Για να αντέξει σε αυτό που βρίσκεται μπροστά του θα χρειαστεί την υπέρτατη ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ... Πρέπει να είναι πάντα έτοιμος...
Ο Πολεμιστής ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ, πλην όμως ΔΕΝ ΠΑΡΑΣΥΡΕΤΑΙ από αυτά... Η διάθεση του Πολεμιστή που μπαίνει στο άγνωστο δεν είναι η θλίψη. Αντίθετα, είναι χαρούμενος γιατί νιώθει ταπεινωμένος από την μεγάλη του τύχη, σιγουριά ότι το πνεύμα του είναι ΑΜΕΜΠΤΟ και πάνω απ’ όλα έχει πλήρη ΕΠΙΓΝΩΣΗ της αποτελεσματικότητάς του.
Η ΧΑΡΑ του Πολεμιστή προέρχεται από την ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ του και από την αληθινή εκτίμηση αυτού που βρίσκεται μπροστά του...
Η ΖΩΗ του Πολεμιστή είναι αδύνατο να είναι ψυχρή, μοναχική, χωρίς αισθήματα. Γιατί βασίζεται στην ΣΤΟΡΓΗ του, στην ΑΦΟΣΙΩΣΗ του στην αγαπημένη του... ΓΗ.
Ένας Πολεμιστής είναι πάντα χαρούμενος γιατί Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΗ και η αγαπημένη του, η ΓΗ, τον αγκαλιάζει και του προσφέρει ασύλληπτα δώρα. Η θλίψη ανήκει μόνο σε αυτούς που μισούν αυτό που δίνει καταφύγιο στην ύπαρξή τους...
Αυτό το αγαπημένο ΟΝ, που ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΚΑΘΕ ΑΙΣΘΗΜΑ, με μαλάκωσε, με γιάτρεψε από τους πόνους, και όταν πια κατάλαβα βαθιά, την αγάπη μου για αυτό, ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Μόνο η ΑΓΑΠΗ γι’ αυτό το λαμπρό ΟΝ μπορεί να δώσει ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ. Και η ελευθερία είναι ΧΑΡΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και ΞΕΝΟΙΑΣΙΑ, όποιες αναποδιές κι αν τύχουν... Αυτό είναι το στερνό μάθημα... την στιγμή της υπέρτατης ερημιάς, όταν ο άνθρωπος αντικρύζει την Μοναξιά του και τον Θάνατό του... Μόνο τότε αποκτά ΝΟΗΜΑ.
ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΔΑ «Ιστορίες Δύναμης»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου