Ύμνος στον Άδωνη
Η ακμή της Πράξιλλας από τη Σικυώνα τοποθετείται στα μέσα του πέμπτου αιώνα. Στα σωζόμενα αποσπάσματα μαρτυρείται ένας Ύμνος στον Άδωνη,ένας διθύραμβος με τίτλο Αχιλλεύς και Παροίνια άσματα. Οι παρακάτω στίχοι προέρχονται από τον Ύμνο στον Άδωνη, για τον οποίο οι αρχαίες κρίσεις δεν πρέπει να ήταν ιδιαιτέρως κολακευτικές, αφού η φράση ἠλιθιώτερος τοῦ Πραξίλλης Ἀδώνιδος αποτελούσε παροιμία. Οι τρεις εύρυθμοι αυτοί εξαμετρικοί στίχοι είναι η απάντηση που έδωσε ο θνήσκων Άδωνης, όταν ρωτήθηκε για ποιο πράγμα από αυτά που άφηνε πίσω του λυπόταν πιο πολύ.
Απόσπασμα 747
κάλλιστον μὲν ἐγὼ λείπω φάος ἠελίοιο,
δεύτερον ἄστρα φαεινὰ σεληναίης τε πρόσωπον
ἠδὲ καὶ ὡραίους σικύους καὶ μῆλα καὶ ὄγχνας·
***
Το ωραιότερο πράγμα που άφησα πίσω στη γη
είναι το φως του ήλιου,
ύστερα τα φωτεινά αστέρια και το πρόσωπο του φεγγαριού.
Α ναι, και τα ώριμα πεπόνια και τα μήλα και τα αχλάδια.
Απόσπασμα 747
κάλλιστον μὲν ἐγὼ λείπω φάος ἠελίοιο,
δεύτερον ἄστρα φαεινὰ σεληναίης τε πρόσωπον
ἠδὲ καὶ ὡραίους σικύους καὶ μῆλα καὶ ὄγχνας·
***
Το ωραιότερο πράγμα που άφησα πίσω στη γη
είναι το φως του ήλιου,
ύστερα τα φωτεινά αστέρια και το πρόσωπο του φεγγαριού.
Α ναι, και τα ώριμα πεπόνια και τα μήλα και τα αχλάδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου