Θεραπεύοντας την Αιτία αντί το Πρόβλημα

Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι το AIDS είναι αθεράπευτο, αλλά εγώ σκέφτομαι διαφορετικά. Ο εκπαιδευμένος στο Harvard νευροχειρουργός C. Norman Shealy είχε έναν ασθενή με θετικό HIV που έγινε αρνητικό μετά που του παραχωρήθηκε υγιεινή διατροφή, ακολούθησε ένα καλό πρόγραμμα άσκησης.

Αυτό και μόνo αποδεικνύει ότι όλες οι νόσοι είναι στην πραγματικότητα θεραπεύσιμες. Ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν θεραπεύονται μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι λαμβάνουν απλά θεραπευτική αγωγή. Η αγωγή εστιάζεται στο να ελέγχει, να καταστέλλει και να απαλύνει τα συμπτώματα, αλλά όχι να εξαλείφει την αιτία των συμπτωμάτων. Έτσι, δεν είναι αξιοπερίεργο που πολλοί άνθρωποι δεν θεραπεύονται, αφού με τη διαδικασία που ακολουθούν δεν βρίσκουν θεραπεία αλλά μόνο αγωγή.

Στη δεκαετία του 80 πολλοί άνθρωποι στις ΗΠΑ κόλλησαν AIDS όταν έλαβαν μολυσμένο αίμα από μολυσμένους δωρητές. Σήμερα, η λήψη αίματος έχει βελτιωθεί σημαντικά και τα προϊόντα αίματος ελέγχονται εξονυχιστικά πριν τη μετάγγιση.

Το AIDS μεταδίδεται 100% όταν μεταφέρεται από αίμα σε αίμα. Παρά το ότι το AIDS θεωρείται νόσος που μεταδίδεται σεξουαλικά, εντούτοις ο κίνδυνος δεν είναι τόσο μεγάλος κατά την ασφαλή σεξουαλική επαφή. Παρά ταύτα, οι ομοφυλόφιλοι που εμπλέκονται χωρίς προφυλάξεις σε κωλικό σεξ ή σοδομισμό βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο σε σχέση με τους ετερόφυλους διότι το ορθό (απευθυσμένο) και ο πρωκτός δεν είναι τόσο επεκτάσιμα (ελαστικά) όπως το κολπικό τοίχωμα. Το κωλικό σεξ συνδέεται με αιμορραγία όταν σπάζει ή σχίζεται η κοιλότητα και έτσι η σπασμένη μεμβράνη του ορθού λειτουργεί σαν είσοδος για μόλυνση.

Η μετάδοση από άνδρες σε γυναίκες είναι πολύ μικρότερη διότι είναι απίθανο να συμβεί αιμορραγία. Άλλος τρόπος μετάδοσης είναι όταν μία βελόνα χρησιμοποιείται σε κάποιον θετικό (φορέα) στο HIV και ακολούθως σε κάποιον μη μολυσμένο, η μετάδοση είναι σχεδόν βέβαιη. Αυτού του είδους η μετάδοση συμβαίνει ακόμη, ιδιαίτερα ανάμεσα στους εθισμένους στα παράνομα ναρκωτικά που χρησιμοποιούν τις ίδιες βελόνες.

Τα άτομα με HIV παρουσιάζονται αθεράπευτα διότι τους δίνεται φαρμακευτική αγωγή που σκοτώνει τον ιό. Ωστόσο, τα φάρμακα καταστρέφουν και το ανοσοποιητικό σύστημα μαζί με τον ιό. Πώς μπορεί ένα άτομο να πολεμήσει μια μόλυνση όταν το ανοσοποιητικό του σύστημα είναι αδύνατο; Οι φορείς HIV έχουν αδυνατισμένο ανοσοποιητικό σύστημα έτσι δεν μπορούν να πολεμήσουν τη μόλυνση. Αν το ανοσοποιητικό σύστημα βελτιωθεί, ο ιός θα σκοτωθεί από το ανοσοποιητικό σύστημα του ίδιου του ατόμου. Εφόσον το ανοσοποιητικό σύστημα είναι δυνατό, το σώμα παράγει ουσίες οι οποίες φυσιολογικά καταστρέφουν το HIV. Αυτό εξηγεί γιατί μερικοί ασθενείς HIV δεν είναι πλέον φορείς.

Γνώρισα κάποτε έναν ασθενή με AIDS που τώρα έχει τελείως θεραπευτεί. Συνέβηκε να παρακολουθήσει το σεμινάριο NEW START και συγκινήθηκε από το μήνυμα που άκουσε. Τα δάκρυά του κυλούσαν καθώς παρακολουθούσε τη διάλεξη. Μετά τη διάλεξη, πλησίασε τον ομιλητή και ρώτησε ειλικρινά (από βάθους καρδίας): “Έχω AIDS, μπορώ να θεραπευθώ;” Ο γιατρός (φίλος μου) του κράτησε το χέρι και είπε: “Δεν είναι τυχαίο που είσαι εδώ απόψε. Μπορείς να θεραπευτείς.” Έτσι, του εξήγησε τις λειτουργίες των κυττάρων-Τ και ολόκληρου του ανοσοποιητικού συστήματος. Δύο χρόνια αργότερα έλαβε ένα τηλεφώνημα από αυτόν τον ασθενή. Η φωνή του ακουγόταν πολύ ενθουσιώδης και χαρούμενη όταν του είπε: “Γιατρέ, οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν είμαι πλέον φορέας.”

Οι πλείστοι άνθρωποι προσεγγίζουν τα προβλήματά τους με λανθασμένο τρόπο και κατά συνέπεια έχουν λανθασμένα αποτελέσματα. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν αναζητούν πραγματική θεραπεία παρά μόνο αγωγή, διότι συγχύζουν τη θεραπεία με την αγωγή. Προτιμούν να ρίχνουν μερικά δισκία ή κάψουλες στο στόμα τους παρά να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους που τους αρρωστά. Θέλουν γρήγορη ανακούφιση των συμπτωμάτων τους και νομίζουν ότι, μια και τα συμπτώματα ανακουφίστηκαν, έχουν ήδη θεραπευθεί. Μόνο μέχρι να ανακαλύψουν ότι τα συμπτώματα επανεμφανίζονται και έτσι ένας κύκλος δημιουργείται: παρουσίαση συμπτωμάτων, λήψη φαρμάκων, εξαφάνιση συμπτωμάτων για λίγο και επανεμφάνιση αργότερα, με αποτέλεσμα να πρέπει να παίρνουν φάρμακα ξανά και ξανά.

Ένας από τους σκοπούς αυτού του σεμιναρίου είναι να δώσει την ευκαιρία στους συμμετέχοντες να διακρίνουν τη θεραπεία από την αγωγή. Μόνον όταν έχουμε ξεκάθαρη ιδέα τι είναι πραγματική θεραπεία μπορούμε να γνωρίζουμε ποια είναι η ορθή οδός να ακολουθήσουμε. Η νοοτροπία μας των γρήγορων διορθώσεων (μπαλωμάτων, ανακουφίσεων) πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να εξαλείψουμε την αιτία του προβλήματος αντί να απαλείφουμε μόνο το πρόβλημα (σύμπτωμα). Μόνο εξαλείφοντας την αιτία του προβλήματος μπορεί πραγματικά να βρεθεί θεραπεία.

Ο Ιπποκράτης είπε: “Δεν υπάρχουν αθεράπευτες νόσοι μόνο αθεράπευτοι άνθρωποι.”

Δεν υπάρχουν αθεράπευτοι νόσοι διότι όλες είναι το αποτέλεσμα γονιδιακής μετάλλαξης. Αυτά μπορεί να είναι κακά νέα, υπάρχουν όμως και τα καλά: τα γονίδια ανταποκρίνονται όταν η ενέργεια της αγάπης εισέρχεται (λαμβάνεται) απ’ έξω. Συνήθως οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις, ιδιαίτερα όσον αφορά τις νόσους, και οι πλείστες από αυτές τείνουν να είναι αρνητικές. Όπως, για παράδειγμα, να θεωρούν ότι κάποιες νόσοι είναι πολύ δύσκολο ή αδύνατον να θεραπευτούν, απλά διότι έτσι λένε οι γιατροί τους. Όταν οι γιατροί τούς λένε ότι έχουν μόνο τρεις μήνες για να ζήσουν, τούς πιστεύουν και πεθαίνουν στον καθορισμένο χρόνο.

Επίσης, άλλη πηγή αρνητικών ειδήσεων για τις νόσους είναι οι στατιστικές. Απλά και μόνο επειδή οι στατιστικές αποκαλύπτουν ότι τρεις στους πέντε ανθρώπους πεθαίνουν από ένα συγκεκριμένο τύπο καρκίνου, αποδέχονται το γεγονός ότι περιλαμβάνονται στους 3 από τους 5 που θα πεθάνουν. Η πραγματικότητα είναι ότι ούτε η διάγνωση του γιατρού σας, ούτε ο καρκίνος που σας κρατά αιχμάλωτο (δέσμιο) του φόβου και της ανασφάλειας έχουν τη δύναμη πάνω στη ζωή σας. Ο γιατρός σας έχει πιθανόν βασίσει την πίστη του στα στατιστικά αποτελέσματα του πώς μία συγκεκριμένη νόσος ή καρκίνος έχει ανταποκριθεί στη συμβατική αγωγή εξάλειψης, ελέγχου και καταστολής των συμπτωμάτων, αλλά όχι της αιτίας της νόσου. Διότι, όπως λένε, είναι μόνο στατιστικές και μπορείς να αρνηθείς να γίνεις μέρος των στατιστικών.

Ο λόγος αυτών των αρνητικών απόψεων για τις νόσους και την έκβασή τους μπορεί να αποδοθεί στα αποτελέσματα της αγωγής που οι ασθενείς λαμβάνουν από τους γιατρούς ή φροντιστές τους. Τα συμπεράσματά τους δεν έχουν καμία σχέση με τη θεραπευτική διαδικασία.

Άσχετα με το είδος της ασθένειας που έχετε, το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στα γονίδια. Λύστε το πρόβλημα στα γονίδια και είστε θεραπευμένοι. Αφού κάθε νόσος προκαλείται από γονιδιακές μεταλλάξεις ή “γονιδιακό πρόβλημα”, δεν υπάρχουν ούτε δύσκολα ούτε εύκολα γονίδια να θεραπευτούν. Όλα τα γονίδια είναι τα ίδια. Αν ο διαβήτης μπορεί να αντιστραφεί, τότε ακόμη και ένα σοβαρό είδος καρκίνου που λέγεται σάρκωμα μπορεί επίσης να θεραπευτεί.

Όταν αυτή η αρνητική νοοτροπία για τις νόσους και τον καρκίνο αλλάζει, τότε ένα τεράστιο οδόφραγμα προς τη θεραπεία απομακρύνεται. Η θεραπευτική δύναμη έρχεται απ’ έξω από εμάς. Δεν έχει σημασία ποιο γονίδιο είναι φθαρμένο ή μεταλλαγμένο. Δεν υπάρχει διάκριση όσον αφορά τη θεραπεία των γονιδίων μας όπου κι αν βρίσκονται και πόσο σοβαρά (σημαντικά) είναι.

Ξέραμε ότι οι νόσοι προκαλούνται από μη φυσιολογικά γονίδια ή από γονιδιακή μετάλλαξη. Φυσιολογικά γονίδια μετατρέπονται σε μη φυσιολογικά αν εκτίθενται σταθερά σε επιβλαβείς χημικές ουσίες όπως η μόλυνση, η ακτινοβολία, χημικές συνθέσεις και ελεύθερες ρίζες οξυγόνου στο σώμα.

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι ελεύθερες ρίζες παραγόμενες από οξυγόνο στο σώμα μπορούν να προκαλέσουν κυτταρική και γονιδιακή καταστροφή. Οι ελεύθερες ρίζες είναι χημικά είδη (γένη) που κατέχουν ένα αζευγάρωτο ηλεκτρόνιο στο εξωτερικό (…) κέλυφος του μορίου. Αυτός είναι ο παράγων κλειδί στη δομή αυτού του είδους (γένους) (Greenwald, 1991, Halliwell, 1995) και είναι ο λόγος για τον οποίο είναι πολύ αντιδραστικά. Αυτό το είδος αποτελείται (συνθέτεται) στην πραγματικότητα από μια ομάδα μοριακών τμημάτων τα οποία είναι ικανά για ανεξάρτητη ύπαρξη. (Cheeseman and Slater, 1993).

Το γεγονός ότι είναι τόσο πολύ αντιδραστικά σημαίνει ότι έχουν χαμηλή χημική συγκεκριμενοποίηση, δηλαδή μπορούν να αντιδράσουν με τα πλείστα μόρια γύρω τους. Αυτά περιλαμβάνουν πρωτεϊνες, λιπίδια, υδατάνθρακες και DNA. Σημαίνει επίσης ότι, στην προσπάθεια να αποκτήσουν σταθερότητα συλλαμβάνοντας το αναγκαίο ηλεκτρόνιο, δεν επιβιώνουν στην αρχική τους κατάσταση για πολύ καιρό και γρήγορα αντιδρούν με το περιβάλλον τους.

Γι’ αυτό το λόγο οι ελεύθερες ρίζες επιτίθενται στο πλησιέστερο σταθερό μόριο, “κλέβοντας” το ηλεκτρόνιό του. Όταν το μόριο που δέχθηκε την επίθεση χάνει το ηλεκτρόνιό του, μετατρέπεται το ίδιο σε ελεύθερη ρίζα, ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση. Από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η διαδικασία, μπορεί να προκαλέσει διαδοχικές αντιδράσεις, καταλήγοντας τελικά στην καταστροφή ενός ζωντανού κυττάρου.

Ελεύθερες ρίζες παράγονται συνεχώς στα κύτταρα, είτε σαν υπο-προϊόντα του μεταβολισμού, ή σκόπιμα, όπως στην φαγοκύτωση (Cheeseman and Slater, 1993). Ελεύθερες ρίζες μπορούν επίσης να είναι το αποτέλεσμα των ανθυγιεινών μας συνηθειών και του τρόπου ζωής μας, αλλά κυρίως του συγκινησιακού στρες (άγχους). Το στρες είναι ένας από τους βασικούς ενόχους όσον αφορά την παραγωγή ελευθέρων ριζών.

Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας γνωρίζουμε για τη ζωή της Μητέρας Τερέζας. Η γυναίκα αυτή αφιέρωσε την εαυτό της στην εργασία ανάμεσα στους φτωχότερους των φτωχών στις φτωχογειτονιές της Καλκούτα. Παρά τη βρωμιά (ακαθαρσία) του χώρου όπου ζούσε, έφθασε στην ώριμη ηλικία των 87 ετών. Ανάμεσα στην αθλιότητα και το ελεεινό περιβάλλον στο οποίο ήταν καθημερινά εκτεθειμένη, η καρδιά της Μητέρας Τερέζας υπερχείλιζε με αγάπη, την πιο ισχυρή ζωογόνα ενέργεια.

Η εξάλειψη και μείωση του στρες είναι σημαντική στη μείωση των ζημιογόνων επιδράσεων των ελευθέρων ριζών στα κύτταρά μας. Όταν είμαστε θυμωμένοι, μνησίκακοι (χολωμένοι) ή γεμάτοι αρνητικές σκέψεις, το σώμα βιώνει στρες και η παραγωγή ελευθέρων ριζών αυξάνεται. Όταν η καρδιά και ο νους εστιάζονται σε αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις, το σώμα υποφέρει.

Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπάρχει μια δυνατή σύνδεση ανάμεσα στην υγεία και την πνευματική ζωή. Ο λόγος που τόσες πολλές νόσοι παραμένουν αθεράπευτες μπορεί να αποδοθεί στην αποτυχία μας να κάνουμε μια σύνδεση ανάμεσα στην υγεία και την πνευματικότητα. Οι πλείστες νόσοι που μας επηρεάζουν είναι το αποτέλεσμα του στρες, της θλίψης, της ανησυχίας, της ενοχής και της δυσαρέσκειας.

Έτσι, όταν παραδινόμαστε στο θυμό και το μίσος, χάνουμε την ικανότητα να αγαπάμε και να συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας. Στην πραγματικότητα, η παραγωγή ελευθέρων ριζών επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την ποσότητα του θυμού ή του μίσους που κρατάμε μέσα μας. Ο θυμός και το μίσος γεννούν την παραγωγή των ελευθέρων ριζών που βλάπτουν τα γονίδιά μας.

Γι’ αυτό το λόγο όταν λέμε “πονάει” όταν υποφέρουμε από καταστραμμένες σχέσεις, δεν είναι μόνο τα συναισθήματά μας που έχουν συντριβεί αλλά επίσης και ο νους και το σώμα έχουν δεχτεί χτύπημα. Έχετε ποτέ παρατηρήσει ότι μετά που έχουμε πενθήσει για μια συγκεκριμένη απώλεια, είτε είναι ατόμου ή εργασίας ή οτιδήποτε ήταν αγαπητό στις καρδιές μας, εύκολα γινόμαστε επιρρεπείς σε όλων των ειδών τις μολύνσεις;

Οι ελεύθερες ρίζες παράγονται συνεχώς όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση στρες και βαθειάς θλίψης, προκαλώντας ζημιά στα κύτταρα και τα γονίδια που φρουρούν (φυλάσσουν) το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα είναι αδύνατο, γινόμαστε εύκολοι στόχοι των μολύνσεων. Όταν είμαστε πληγωμένοι συναισθηματικά, εξ αιτίας των ανικανοποίητων ή μη ρεαλιστικών προσδοκιών μας, βλάπτουμε κατά κάποιον τρόπο τα γονίδιά μας, καθιστώντας τα τρωτά σε μεταλλάξεις που οδηγούν σε νόσους και καρκίνους.

Επομένως, ο δρόμος προς την υγεία ξεκινά από την αγάπη προς τα γονίδιά μας και από το να έχουμε θετική όψη στη ζωή. Ενδέχεται να μην μπορούμε να επιλέξουμε τις περιστάσεις της ζωής μας, μπορούμε όμως να επιλέξουμε πώς να ανταποκριθούμε σ’ αυτές. Όπως λέμε: “Είναι θέμα νοοτροπίας (αντιμετώπισης)”.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους συζύγους μας ή τα άτομα με τα οποία συναναστρεφόμαστε καθημερινά. Ζητώντας από αυτούς να αλλάξουν είναι σχεδόν αδύνατο. Αν τους αποδεχτούμε όπως είναι και σταματήσουμε να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε, τότε η ζωή μας θα γίνει λιγότερο αγχώδης και θα μπορούμε να εστιάσουμε την ενέργειά μας σε σημαντικότερα πράγματα τα οποία θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής μας.

Μα η ερώτηση ‘γιατί τότε αρρωστούμε;’ παραμένει.

Οι νόσοι είναι συχνά οι συνέπειες των συγκρούσεων ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε και αυτό που τα γονίδια στα σώματά μας χρειάζονται. Τα κύτταρά μας χρειάζονται ένα πράγμα, αλλά ως επί το πλείστον εμείς θέλουμε άλλα πράγματα τα οποία δεν ευνοούν καθόλου το “ευ ζην” των γονιδίων μας. Μπορούμε να έχουμε καλή υγεία αν οι ανάγκες των κυττάρων μας και οι δικές μας θελήσεις βρίσκονται σε αρμονία. Η καλή υγεία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν ακολουθούμε τους θεμελιώδεις νόμους όσον αφορά τον υγιεινό τρόπο ζωής.

Ας δούμε ένα παράδειγμα πώς αναπτύσσεται (συμβαίνει) αυτή η μάχη. Τα κύτταρά μας αποτελούνται βασικά από νερό. Πρέπει να είναι ικανοποιητικά υδατωμένα για βέλτιστη απόδοση.

Αλλά πόσοι από εμάς φθάνουν τακτικά στην ημερήσια ανάγκη σε υγρά των δύο λίτρων;

Αυτή η ποσότητα μπορεί να φαίνεται μεγάλη, μπορούμε όμως να την πάρουμε από ποικίλες πηγές. Μπορούμε να πάρουμε υγρά από το φαγητό που τρώμε, από χυμούς και από το νερό που πίνουμε. Όταν τα κύτταρα είναι αφυδατωμένα δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις εργασίες τους αποδοτικά. Έτσι, το σώμα γίνεται αδύνατο και επιρρεπές στις μολύνσεις και στις νόσους.

Συνεπώς, το είδος των υγρών που πίνουμε έχει μεγάλη σημασία.

Δεν είναι όλα τα υγρά ευεργετικά στα κύτταρα. Όταν διψάμε, τι συνήθως πίνουμε για να σβήσουμε τη δίψα μας; Παίρνουμε ένα ποτήρι νερό ή ανοίγουμε ένα τενεκεδάκι αναψυκτικού ή ετοιμάζουμε ένα φλιτζάνι καφέ; Αν συνεχώς πνίγουμε τα κύτταρά μας σε καφέδες βαρυφορτωμένους με καφεΐνη, σε ανθρακούχα ποτά με γλυκαντικά, ή σε αλκοολούχα ποτά, τότε κάνουμε πολύ κακό αντί καλό. Το κύτταρά μας χρειάζονται αγνό, καθαρό νερό, ελεύθερο από βλαβερά χημικά και αχρείαστα ορυκτά.

Τα κύτταρα ζητούν νερό αλλά εμείς θέλουμε καφέ και αναψυκτικά.

Αν δίνουμε στα κύτταρά μας αυτό που δεν θέλουν, δημιουργούνται προβλήματα υγείας. Για παράδειγμα, αν πίνουμε πολύ καφέ αντί για νερό, κάνουμε τα σώματά μας επιρρεπή στις νόσους. Πώς; Γνωρίζουμε ότι η υπερβολική καφεΐνη στο σώμα προκαλεί ζημιά στα κύτταρα αναγκάζοντάς τα σε υπερβολική εργασία.

Η καφεΐνη είναι διεγερτικό. Όποτε το σώμα νιώθει κουρασμένο στέλλει σήμα για ξεκούραση.

Παρόλα αυτά, αντί να αφουγκραστούμε αυτό το σήμα, το πνίγουμε σε ένα φλιτζάνι καφέ. Στις μέρες μας, οι άνθρωποι καταπίνουν καφέ και άλλα καφεϊνούχα ποτά χωρίς να αναλογίζονται τους κινδύνους για την υγεία που περιλαμβάνονται.

Τα κύτταρα χρειάζονται επαρκή ανάπαυση για να επιδιορθώσουν τα φθαρμένα και χαλασμένα μέρη τους, αλλά στην παρουσία της καφεΐνης στο αίμα τα κύτταρα δεν μπορούν να αναπαυθούν. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι τα κύτταρα στα σώματά μας γερνούν πρόωρα και πεθαίνουν νωρίτερα από την φυσιολογική αναμενόμενη διάρκεια ζωής τους. Αν τα κύτταρα είναι άρρωστα, τότε φυσικά το σώμα αρρωστά.

Κάθε ζωντανό ον χρειάζεται ξεκούραση, από τα μικροσκοπικά κύτταρα μέχρι τα μαμούθ, και ειδικά εμείς τα ανθρώπινα όντα. Αν στερούμε τα σώματά μας από αυτά που χρειάζονται, τότε βρισκόμαστε σε σύγκρουση με τα ίδια μας τα σώματα. Κάποτε διάβασα μια γραμμή που έλεγε: “Στον πόλεμο κανείς δεν κερδίζει, όλοι χάνουν.” Αυτό το απόσπασμα ισχύει αληθινά για τη μάχη ανάμεσα στις επιθυμίες μας και στις ανάγκες των κυττάρων μας. Τα κύτταρα πεθαίνουν και τελικά πεθαίνουμε και εμείς.

Πρέπει να ακούσουμε τι χρειάζονται τα κύτταρά μας και να τους το προσφέρουμε ώστε να επέλθει αρμονία ανάμεσά σε μας και τα κύτταρά μας, και μόνον τότε θα επιτευχθεί η θεραπεία.

Αν φροντίζουμε τα γονίδιά μας με αγάπη, τότε τα σώματά μας θα γίνουν υγιή και δραστήρια.