Το εν λόγω πρότυπο, από τους αρχαίους προγόνους μας, τους Κοσμικούς Έλληνες, είχε όνομα. Ονομαζόταν Αιθέρας από τον Αριστοτέλη και Αείζωον Πυρ από τον Ηράκλειτο. Στον δε Τίμαιο του Πλάτωνα γίνεται μία ακριβής, συμβολική αλλά και ακραία ταυτόχρονα περιγραφή του πώς αυτός ο Αιθέρας παράγει τη ζωή και τη Φύση, όπως την παρατηρούμε και τη γνωρίζουμε εμείς οι άνθρωποι που είμαστε μέρος της.
Στον Τίμαιο ήδη γίνεται σαφής αναφορά για το DNA, το οποίο περιγράφεται ως τα εκατομμύρια «καρφιά» που στηρίζουν τις μίξεις από τη μεριστή και την αμέριστη ουσία του Σύμπαντος, η οποία σε συνδυασμό με τον νου παράγει τον άνθρωπο και τα ζωτικά του κέντρα.
ΑΙΘΗΡ, Ο ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ
Η πέμπτη αυτή ουσία, ο Αιθέρας, είναι το επωνομαζόμενο πράνα της ινδικής φιλοσοφίας, που διαπερνά όλη τη Δημιουργία. Πρόκειται για τη vis vitalis (ζωτική δύναμη) της αλχημικής Δύσης που κρυφά, κάτω από καθεστώς συνεχών διώξεων στους «μελανούς» αιώνες του χριστιανικού μεσαίωνα, ενέπνεε τους διακόνους της έρευνας και της γνώσης. Είναι η καθοριστική δομή από την οποία παράγεται το Παν.
Ο Αιθήρ ή Αιθέρας ήταν για τους Αρχαίους Έλληνες ότι πιο σημαντικό για την ύπαρξη του Σύμπαντος. Στον αιθέρα κρυβόταν λοιπόν το μυστικό της ύπαρξης του κόσμου μας και καθ’ επέκταση και της δικής μας.
Στην αρχαιότητα πίστευαν πως όλος ο κόσμος ήταν γεμάτος από ένα υλικό λεπτό, αέρινο, σχεδόν άυλο, που οι Έλληνες ονόμαζαν Αιθήρ. Ο Πυθαγόρας πίστευε στην ύπαρξη του αιθέρα ως «πέμπτο στοιχείο» της Φύσης,(εξού και η λέξη πεμπτουσία).
Ο Αιθήρ δεν ήταν γνωστός μόνο στην Αρχαία Ελλάδα , αλλά συναντάται σε όλους τους μεγάλους αρχαίους πολιτισμούς. Οι Κινέζοι τον ονόμαζαν «Κι» , οι Ιάπωνες «Τσι» και οι Ινδοί «Πράνα». Ο Αιθέρας, είναι το μοναδικό κλειδί , που ανοίγει τη πόρτα για τη πλήρη κατανόηση της ύπαρξης και της προέλευσης του κόσμου μας.
Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση στους φυσικούς, αλλά και σε όλους εκείνους που ασχολούνται με το ζήτημα ότι η σύγχρονη επιστήμη έχει ρίξει για τα καλά τον αιθέρα στο χρονοντούλαπο τής Ιστορίας προχωρώντας σε ανακαλύψεις και εξελίξεις που απέχουν έτη φωτός από τις απόψεις ύπαρξης τού αιθέρα. Ωστόσο οι ανακαλύψεις τής σύγχρονης επιστήμης στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν κάθε τόσο ότι ένα φάντασμα συνεχίζει να δρα εκεί έξω.
Το κείμενο που μεταφράστηκε και ακολουθεί γράφτηκε από τον επιστημονικό συνεργάτη των «Νιου Γιορκ Τάιμς» Μάλκολμ Μπράουν και αναφέρει το απρόσμενο. Παντού εκεί έξω και παντού μέσα συνεχίζει να υπάρχει κρυμμένο στους νόμους τής φυσικής το φάντασμα τού Αιθέρα.
«Κανένας δεν μπορεί να τον δει, να τον μυρίσει και να τον αγγίξει, ωστόσο η ανθρωπότητα φαίνεται ότι νιώθει την ύπαρξή του σχεδόν από τότε που υπήρχε η γραφή».
Τι είναι όμως ο αιθέρας και πώς μπορούμε να τον προσεγγίσουμε;
Ο Αριστοτέλης ορίζει για τον Αιθέρα τα εξής: «Η ύλη εμφανίζεται με τη μορφή των πέντε στοιχείων ή σωμάτων (γη,ύδωρ,αήρ, πυρ και αιθήρ) πάνω από τον υπερσελήνιο χώρο. Αυτό το πέμπτο στοιχείο είναι και η πεμπτουσία του Σύμπαντος.» O Αριστοτέλης ορίζει λοιπόν τον αιθέρα, ως τη Πεμπτουσία του Σύμπαντος. Ως δηλαδή το πέμπτο στοιχείο που ενώνει τα άλλα τέσσερα στοιχεία, λειτουργώντας σαν μία κόλλα θα λέγαμε σήμερα, αλλά και που ταυτόχρονα είναι μια ουσία που αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία των άλλων τεσσάρων στοιχείων. Στην Ακαδημία του Πλάτωνα όπου μελετήθηκαν τα πέντε στερεά πολύεδρα, τα οποία συμβόλιζαν τα πέντε παραπάνω δομικά στοιχεία του σύμπαντος, ο αιθέρας συμβολιζόταν ως δωδεκάεδρο.
Η επιστημονική κοινότητα ορίζει τον αιθέρα ως το ρευστό του κενού που είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία της ύλης και διάδοσης του φωτός.
Η εργασία του φιλοσόφου και φυσικού ερευνητή του 19ου αιώνα Μαρσελίνου Μπερτέλο, με τίτλο Οι Έλληνες και η ιστορία της Αλχημείας, αποκαλύπτει σε όλη της την έκταση αυτή τη γνώση που πάντα υπήρχε.
Ο ίδιος ο Νεύτων και όλοι οι μεγάλοι θεμελιωτές των σύγχρονων Φυσικών Επιστήμων συνέχισαν αυτή την παράδοση και τη μελέτη γύρω από τον Αιθέρα. Ηταν δε τόσο κρίσιμης σημασίας για όλα τα επιστημονικά μοντέλα, με βάση τα οποία χτίστηκε ο σημερινός μας κόσμος έτσι όπως τον γνωρίζουμε, που σιγά-σιγά η φύση του Αιθέρα άρχισε να συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερους μελετητές.Τέτοιες μελέτες πραγματοποίησαν ο Tesla, ο Βίλχεμ Ράιχ με την Οργόνη, και πολλοί άλλοι, οι οποίοι παρήγαγαν άμεσα τεχνολογικά επιτεύγματα τεράστιας σημασίας για την πρόοδο της Ανθρωπότητας,προσιτά στον κάθε άνθρωπο αυτής της γης.
Ωστόσο, αυτό σήμανε και το τέλος του Αιθέρα.
Ανάμεσα στους επιστήμονες του 19ου αιώνα που υπεράσπιζαν τη θεωρία του Αιθέρα ήταν και ο μεγαλοφυής Σερβοαμερικάνος Νίκολα Τέσλα, ο εφευρέτης των επαγωγικών κινητήρων εναλλασσόμενου ρεύματος, που έφεραν επανάσταση στην ηλεκτρομηχανική, καθώς και άλλων 700 πρωτοποριακών ευρεσιτεχνιών. Ο Τέσλα υποστήριζε πως: «Ένας ασύρματος πομπός δεν παράγει ερτζιανά κύματα, τα οποία είναι ένας μύθος, αλλά ηχητικά κύματα στον αιθέρα, που συμπεριφέρονται με κάθε τρόπο σαν αυτά στον αέρα, εκτός από το ότι, λόγω της μεγάλης ελαστικής δυνάμεως και εξαιρετικά μικρής πυκνότητας του μέσου, η ταχύτητα τους είναι αυτή του φωτός».
Η υπόθεση ήταν ότι καθώς η Γη κινείται διαμέσου τού συμπαντικού αιθέρα, θα έπρεπε να υπάρχει μια ανιχνεύσιμη διαφορά μεταξύ τής ακτίνας τής ταχύτητας τού φωτός που είναι προς τη φορά στροβιλισμού τής κίνησης της Γης από μια ακτίνα φωτός αντίθετης κατεύθυνσης προς αυτή. Ακριβώς όπως συμβαίνει με την ταχύτητα που διαφέρει όταν κολυμπά κάποιος ακολουθώντας το ρεύμα τού ποταμού ή αντίθετα σε αυτό.
Οι επιστήμονες που υποστήριζαν τη θεωρία του Αιθέρα είχαν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του: Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα.
Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής. Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Ο Αιθέρας είναι ακίνητος, στάσιμος και αναπόδεικτος.
Το παγκόσμιο εξουσιαστικό «εγκατεστημένο», βλέποντας αυτή την τροπή της επιστήμης που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση της ίδιας του της εξουσιαστικής δομής, σταμάτησε άμεσα ή, σε άλλες περιπτώσεις, διαβάθμισε επί ποινή προδοσίας, όλες αυτές τις έρευνες. Όπου δεν τα κατάφερε άμεσα, χρησιμοποίησε τον χλευασμό για την ηθική εξόντωση των ερευνητών.
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ήταν ένας από αυτούς που εργολαβικά ανέλαβαν να απαξιώσουν τον Αιθέρα, αντιμετωπίζοντας τον ως αντίπαλο ή εχθρό επιστήμονα. «Κατασκεύασε», λοιπόν, τη θεωρία της Γενικής και Ειδικής Σχετικότητας, η οποία ουσιαστικά δεν ισχύει, παρά μόνο μέσα στο πλαίσιο ιδεατών και ανεδαφικών προσεγγίσεων της Φύσης.
Ενώ ο ίδιος ο Αϊνστάιν χρησιμοποίησε κατά κόρον τις θεωρίες και τα εργαλεία επιστημόνων που παρήγαγαν επιστημονική γνώση με βάση την υπόθεση της ύπαρξης του Αιθέρα, στη συνέχεια τον απέρριψε,με βάση μία σειρά συνειρμών που, ουσιαστικά, καταργούν την αιτιοκρατία στη Φυσική και εκδιώκουν τη λογική από την έρευνα.
Παρόλα αυτά, έχει ήδη αρχίσει σε παγκόσμιο επιστημονικό επίπεδο η αποκαθήλωσή του, ενώ ήδη υλοποιούνται πειράματα τεράστιου κόστους για να καταδείξουν την ανεδαφικότητα των Θεωριών της Σχετικότητας.
Το 1948 ένας Ολλανδός φυσικός ο Hendrick B.G. Casimir προέβλεψε ότι ένα ζεύγος μεταλλικών πλακών τοποθετημένες η μια πολύ κοντά στην άλλη σε κενό χώρο θα εμποδίσουν οποιαδήποτε εικονικά κύματα που έχουν μέγεθος μεγαλύτερο από το μεταξύ τους υπάρχον διάστημα. Θα έχουμε λοιπόν λιγότερα κύματα (ενέργειας) μεταξύ των πλακών από όσα θα υπήρχαν σε ένα κενό χώρο. Το αποτέλεσμα θα είναι η εξωτερική (των πλακών) μικρή δύναμη να ωθεί τις πλάκες να ενωθούν.
Σχηματική αναπαράσταση τής πειραματικής διάταξης με την οποία ανιχνεύεται η δύναμη Kasimir, δηλαδή η οργόνη ή ο αιθέρας.
Για περίπου μισό αιώνα κανένας δεν είχε εξετάσει πειραματικά αυτή την πρόβλεψη, αν και οι φυσικοί θεωρούσαν τον ισχυρισμό ως αναπότρεπτο συμπέρασμα.
Τελικά, το 1996 ο Δρας Steve K. Lamoreaux που εργαζόταν τότε στο Πανεπιστήμιο Washington στο Seattle δημιούργησε μια υπερβολικά ευαίσθητη συσκευή η οποία περιείχε δύο πλάκες Kasimir κι ένα σύστημα ζυγοστάθμισης, ολοκληρώνοντας έτσι το δύσκολο πείραμά του.
Η ελκτική δύναμη που διαπιστώθηκε ήταν γύρω στο 5% τής δύναμης που είχε προβλεφθεί θεωρητικά από την κβαντική ηλεκτροδυναμική, ένα γεγονός που συνιστούσε κολοσσιαία επιτυχία.
Το Νοέμβριο δύο ακόμα φυσικοί, οι Δόκτορες Unar Mlundeen και Anushree Roy από το πανεπιστήμιο τής Καλιφόρνιας στο Riverside εκτέλεσαν ένα πείραμα πολύ μεγαλύτερης ευαισθησίας, το οποίο έδειξε αποτέλεσμα στο όριο τού 1% τής τιμής που προέβλεπε η θεωρία.
Και άλλα κομμάτια δεδομένων έχουν βρεθεί στο Σύμπαν για την ύπαρξη ενός κενού πηγμένου από τον αόρατο αιθέρα – ή όπως αλλιώς ονομάζεται -.
Οι αστροφυσικοί γνωρίζουν εδώ και καιρό ότι υφίσταται πολύ λιγότερη ”ορατή ύλη” – που είναι άμεσα ανιχνεύσιμη – από αυτή που απαιτείται για να εξηγήσει πλήρως τις βαρυτικές δυνάμεις των γαλαξιών, των γαλαξιακών clusters και άλλων σωμάτων μεγάλης έκτασης. Η φύση των βαρυτικών δυνάμεων παραμένει άγνωστη, αλλά ένα γεγονός είναι σαφές. Το ”κενό” διάστημα είναι οτιδήποτε άλλο από κενό. Ο αιθέρας εξακολουθεί να ζει».
Τελικα στοχεύουν την ψυχή;
Μεγαλύτερη προσέγγιση στο θέμα έχουν οι οπαδοί και οι ερευνητές φυσικοί των Κβαντικών Θεωριών και ειδικά εκείνων των Μη Τοπικών Πεδίων. Μέσα από την προσέγγιση του «κβαντικού συμπαντικού αφρού», με δειλά βήματα, η σύχρονη Φυσική τείνει να επανανακαλύψει τον Αιθέρα.
Το ουσιαστικό από τις παραπάνω έρευνες είναι ότι, μέσα από αυτές τις επονομαζόμενες Κβαντικές Θεωρίες Μη Τοπικών Πεδίων, αναδύονται σταδιακά όλες οι λύσεις σε εκείνα τα προβλήματα, τα οποία για αιώνες η κατεστημένη επιστήμη ονόμαζε μετάφυσικά.
Το σημαντικό δε είναι, ότι ο άνθρωπος ως δημιουργός ο ίδιος των συστημάτων παρατήρησης της, φαίνεται ότι αλληλεπιδρά αρμονικά τόσο με την ίδια τη Φύση που μελετά, όσο και με τη συλλογική νοοσφαιρική κατάσταση των συνανθρώπων του, οι οποίοι αποτελούν μέρη αλλά και συμμέτοχους της ίδιας Φύσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου