Η οικογένεια ως βατήρας

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

     

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ’ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.
Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη.
Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του, έχει μια θλιβερή ιστορία: Θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.

Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση.
Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους βατήρες. Οι γονείς που πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες.
Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως πρέπει να υπάρχουν. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη του παιδιού.

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία.
Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα, είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία. Και σ’ αυτό το στήριγμα, στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.

Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί για να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.

Και από την ώρα που θα κάνω το άλμα, οφείλω σαν παιδί να ξέρω πως η ζωή μου τώρα πια εξαρτάται από μένα. Είμαι υπεύθυνος για ότι κάνω και απελευθερώνω τους γονείς μου από κάθε δέσμευση  και κάθε υποχρέωση που θεωρούν ότι έχουν απέναντί μου. Αποδεσμεύω και τον εαυτό μου από κάθε υποχρέωση και κάθε χρέος που νομίζω ότι έχω απέναντι σ’ εκείνους. Ότι θέλουν ένας μπαμπάς ή μια μαμά να δώσουν στα παιδιά τους μετά την ενηλικίωσή τους, θα είναι από δική τους απόφαση και όχι από υποχρέωση.
Πρέπει να μάθει κανείς να βάζει ένα τέλος στο ρόλο του γονιού, και αντίστοιχα στο ρόλο του παιδιού.
Πρέπει ν’ αφήσουμε τα παιδιά να κάνουν λάθη, να τ’ αφήσουμε να απογοητευθούν και να πονέσουν, να μάθουν να ταπεινώνονται όταν πρέπει.
Αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας είναι να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να μη μας έχουν ανάγκη. Αυτός είναι ο ρόλος μας ως γονείς.