Η ανιδιοτελής αγάπη

Υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη άραγε; Ένα ερώτημα που απαιτεί ιδιαίτερη περίσκεψη. Στις συντροφικές σχέσεις υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου μοιάζει ο ένας από τους δύο να υπομένει.  Άρα, ανιδιοτελής αγάπη, θα πει κανείς πως είναι κάτι τέτοιο. Είναι όμως έτσι,ή στην πραγματικότητα πρόκειται για κάτι διαφορετικό; Ποιος είναι εκείνος ο άνθρωπος που υπομένει χωρίς να περιμένει κάτι σε ανταπόδωση; Εδώ τίθενται ζητήματα αυτομομφής. Το μέλος μιας σχέσης που υποφέρει μέσα σε αυτήν, αντέχει μόνο γιατί κατά βάθος στην ψυχοσύνθεσή του υπάρχουν έντονα στοιχεία αναξιότητας και αυτοτιμωρίας.

Με άλλα λόγια,χωρίς να το αντιλαμβάνεται,συναινεί στο να υποφέρει, λόγω του ότι κατά βάθος πιστεύει ότι του αξίζει να υποφέρει. Και αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με μια μορφή ανιδιοτελούς αγάπης. Για όποιον διαβάζει αυτό το κείμενο, διαφορετικά θέματα εγείρονται μέσα του,ανάλογα με το τι ήδη προυπάρχει από τη δική του ιστορία. Και ίσως πολλοί αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στη θέση του θύματος, αλλά λίγοι θα μπουν στη θέση του θύτη. Η αλήθεια είναι όμως ότι όλοι είμαστε και θύτες και θύματα.

Άρα το θέμα δεν είναι να αναγνωρίζουμε με περισσή ευκολία την ανιδιοτέλεια της δικής μας αγάπης και να θέτουμε τον εαυτό μας, με αυτόματες σχεδόν διαδικασίες, ως τον αδικημένο μιας υπόθεσης. Η εξέλιξη μιας σχέσης βασίζεται στην αμοιβαία αποδοχή της αμφίδρομης συμμετοχής στο πρόβλημα. Το ότι δηλαδή και οι δύο είναι θύτες,την ίδια ώρα που υφίστανται ταυτόχρονα και ως θύματα. Η λυσσαλέα μάχη που συμβαίνει ανάμεσα στους δύο ανθρώπους που αποτελούν τη σχέση, για να αποδείξουν ο καθένας πρώτα στον εαυτό του και μετά στον άλλον, πόσο αδικημένοι ή θύματα έχουν υπάρξει σε αυτή τη σχέση, μόνο σε χειρότερα αδιέξοδα μπορεί να οδηγήσει.

Η εξέλιξη μιας σχέσης απαιτεί από τα μέλη της να βοηθούν... να ζητούν βοήθεια ο ένας από τον άλλον για όλα εκείνα που πιστεύουν ότι τους προκαλούν προσωπικές δυσκολίες και προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από τους ίδιους. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχει διάθεση για αυτοκριτική και αυτοαπραγμάτωση. Αλλιώς θα αναλωθούμε σε έναν ανούσιο αγώνα απόδειξης, του πόσο πιο ανιδιοτελής είναι η δική μας αγάπη σε σχέση με την αγάπη του συντρόφου μας. Τελικά στον αγώνα απόδειξης της τελειότητας, κανείς δε βγαίνει κερδισμένος.

Καμμία αγάπη δεν είναι ανιδιοτελής... ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στην επιτυχία, είναι η ταυτόχρονη παραδοχή, της προσωπικής συνεισφοράς στην ιδιοτέλεια της αγάπης. Και για να κλείσω με ένα σχόλιο κάπως θολό…”δεν είναι η σχέση, το πεδίο αποκατάστασης των παιδικών μας καθηλώσεων και ματαιώσεων”