Έρωτας. Έρωτας που ρωτάει τι είναι αγάπη και αγάπη που απαντά πως δεν είναι έρωτας. Έρωτας που επιμένει και ξαναρωτά προσδοκώντας να έχει αλλάξει η απάντηση, αλλά αγάπη που δεν απαντιέται από δυο χείλη που ρωτάνε αλλά από δύο χέρια που βαστάνε… Ας αποσυμπυκνώσουμε αυτή την παράγραφο και ας επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε τι είναι το κάθε τι, μα περισσότερο απ’ όλα, τι είναι ο καθένας που τα ζητάει.Δύο λέξεις, λοιπόν, ετυμολογικά διαφορετικές που συχνά η έννοιά τους ταυτίζεται και πότε χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό και πότε ο έρωτας έρχεται, ως λέξη, πρώτος και η αγάπη ακολουθεί. Αλήθεια είναι πως ο έρωτας είναι το ανώριμο, πρώτο στάδιο της αγάπης. Ένα κουκούλι – αν θέλετε – για να κυοφορηθεί εκείνη. Στην ουσία ο έρωτας αποτελεί την επιβεβαίωση ότι θα συνειδητοποιήσουμε αργότερα και την αγάπη. Για να γίνω περισσότερο σαφής, ο έρωτας επαναλαμβάνει το ίδιο συναίσθημα που ζούσαμε ως μωρά στην αγκαλιά της μάνας μας… Το ίδιο συναίσθημα απόλυτης ευτυχίας και αδιάβλητης μοναδικότητας όπου τα μάτια της μητέρας πρόδιδαν την υπόσχεση ότι είμαστε μοναδικοί, πανέμορφοι, ξεχωριστοί και αξιολάτρευτοι και φυσικά το ίδιο νιώθαμε και εμείς για εκείνη· ότι είναι ένα θεσπέσιο, πανέμορφο, πλάσμα με μοναδικές ποιότητες στου οποίου το πρόσωπο κατοπτρίζεται η απόλυτη ευτυχία.
Εφόσον η μητέρα ήταν παρούσα σε κάθε μας ανάγκη κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής μας τότε μεγαλώνουμε ωριμάζοντας και είμαστε ικανοί να γίνουμε ολοκληρωμένοι σύντροφοι που θα απολαύσουν την ευτυχία. Η παρουσία της μητέρας κατά τον πρώτο χρόνο, λοιπόν, είναι ένα τεστ· το αποτέλεσμα του οποίου μας λέει το εξής:
“Δεν είναι τέλεια αλλά είναι πάντα παρούσα. Μπορώ, λοιπόν, να συγχωρώ τις ατέλειες του άλλου εφόσον μου παρέχει αυτή τη μονιμότητα που τόσο επιθυμώ.”
Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν η μητέρα είναι απούσα ή αποσπασματικά παρούσα, ναρκισσιστικά ζητάμε από κάθε σύντροφό μας την επανάληψη αυτού του πρώτου συναισθήματος έρωτος όπου χανόμασταν ο ένας στα μάτια του άλλου. Φυσικά, όταν αυτό μας περάσει και επέλθει η αποεξιδανίκευση αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο άλλος έχει ελαττώματα και αυτό δεν μας κάθεται καθόλου καλά… Θυμώνουμε ή θλιβόμαστε υπερβολικά πράγμα που δεν οφείλεται τόσο στα μεμπτά σημεία του άλλου όσο στη διάψευση ότι ο άλλος δεν είναι το τέλειο πλάσμα που νομίσαμε. Ότι ο άλλος δεν είναι η ιδανική μητέρα που στερηθήκαμε κατά τον πρώτο χρόνο.
Αυτός είναι και ο λόγος που τόσοι άνθρωποι ερωτεύονται παράφορα για λίγο και το ίδιο παράφορα απογοητεύονται και περνούν στον επόμενο. Και θα συνεχίσουν να περνούν καθώς φέρουν την παράλογη αναζήτηση της ιδανικής μητέρας που στερήθηκαν. Αυτός είναι ο ορισμός του έρωτα που το “ρω” του ρωτάει συνεχώς:
“Είσαι η ιδανική;”
Η αλήθεια είναι ότι η απογοήτευση που κάποιος, στερημένος από αυτή τη σχέση, νιώθει δεν είναι αβάσιμη. Είναι αντικειμενική αλήθεια ότι οι ανώριμοι άνθρωποι έλκουν και ανώριμους συντρόφους· συντρόφους που επιβεβαιώνουν αυτή την εσωτερική τους πεποίθηση. Για αυτούς τους ανθρώπους το σωστό είναι να ξεκινούν με τον ορισμό τι είναι ευτυχία πριν καταπιαστούν με το τι είναι έρωτας και τι αγάπη. Ευτυχία, όπως και όλες οι μεγάλες έννοιες, είναι επίσης μία συνειδητοποίηση… Η συνειδητοποίηση ότι ο άλλος μπορεί να μας παρέχει μέχρι εκεί που μπορεί και εμείς να μπορούμε να αντλήσουμε απόλαυση από αυτά που έχει· όχι από αυτά που του λείπουν. Μπορεί να ακούγεται σαν συμβιβασμός αλλά η αλήθεια είναι ότι πολύ απέχει από το να είναι αυτό. Η λέξη συμβιβασμός είναι μία πλαστή έννοια η οποία χρησιμοποιείται έναντι της ανάγκης. Εξού και πολλές φορές το γεγονός ότι οι άνθρωποι μπερδεύουν την ανάγκη τους να αγαπηθούν και να τους παραχθούν πράγματα, την μεταμφιέζουν και την προβάλλουν στον άλλο και έπειτα την απαιτούν.
Οι άνθρωποι αυτοί φέρονται με παρόμοιο τρόπο ακόμα και στις φιλίες τους προβάλλοντας τα ναρκισσιστικά τους ερωτικά συναισθήματα στους φίλους τους νιώθοντας έως και ερωτική προδοσία όταν ο φίλος τους επιλέξει κάποιον άλλο για να περάσει το χρόνο του αντί για αυτούς. Αυτό αποτελεί ακόμα ένα παρελκόμενο του γεγονότος ότι ο έρωτας είναι το κουκούλι της αγάπης· και όταν η υπανάπτυχτη πεταλούδα προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά της ούσα στο κουκούλι και να πετάξει τότε τσακίζεται.
Αφού, λοιπόν, συνειδητοποιήσει κάποιος τι είναι ευτυχία σιγά σιγά μπορεί να συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που ζητάει και ο ίδιος. Καιαυτό που πραγματικά ζητάει ο άνθρωπος είναι η δύναμη να είναι αυτόνομος. Η διέξοδος από αυτό το αρχαϊκό συναίσθημα έρωτος που σε παραλύει. Τότε είναι και το στάδιο που ο ίδιος καταλαβαίνει ότι υπήρξε δέσμιος αυτής της σκάρτης πεποίθησης για χρόνια και είναι έτοιμος να περάσει σε κάτι πιο ουσιώδες από τον έρωτα. Σε κάτι πιο ουσιώδες από μία φαύλη αναζήτηση που τον κρατάει πίσω.. Μπορεί επιτέλους να περάσει στην αγάπη.
Αυτή η αγάπη, η αγάπη που έπεται και δεν βιάζεται, είναι η πραγματική έννοια της συντροφικότητας. Είναι το εργαλείο που έλκει τον ώριμο άλλο χωρίς να του φέρνει στην επιφάνεια τα ανώριμα στοιχεία του. Αγάπη είναι το άρωμα που αφήνει μία κολόνια σαν αρχίσει να ξεθυμαίνει και να αποκαλύπτει τη μυρωδιά του δέρματος που την φοράει… Αυτή είναι που γίνεται εργαλείο συγχώρεσης και άφεσης των μεμπτών σημείων του άλλου που σκανδαλιστικά έρχονται στην επιφάνεια όταν κάποιος περιμένει μια διαρκή επανάληψη και ανάδειξη της μοναδικότητάς του.
Κλείνοντας, η διαφορά του έρωτα από την πραγματική αγάπη είναι ότι η αγάπη δεν σε βάζει σε προβλήματα. Αν ακόμη κάποιος μπερδεύεται, νομίζω ότι τόσο ο τρόπος που το πρώτο το κάνει όσο και η διαφορά των δύο εξηγείται εξαιρετικά με το ακόλουθο παράδειγμα…
Έρωτας είναι ο γονιός να πιστεύει ότι το παιδί του είναι το ομορφότερο στον κόσμο και αγάπη είναι να πιστεύει ότι είναι το ομορφότερο για εκείνον…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου