Είμαστε σε επαφή με το σώμα μας και τους ρυθμούς του;

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής και η παγκοσμιοποίηση μας έχει οδηγήσει στο να απομακρυνθούμε από τον σώμα μας και τους ρυθμούς του και να ενταχθούμε σχεδόν ρομποτικά σε μια καθημερινότητα που απαιτεί να είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση και όλα να γίνονται σε προκαθορισμένο χρόνο και χώρο. Αν γίνει έστω και η παραμικρή παρέκκλιση, την βιώνουμε σαν την καταστροφή! Το παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι να σεβόμαστε τις ανάγκες και τους ρυθμούς, τόσο τους δικούς μας, όσο και των παιδιών μας!

Πολύ εύκολο, αλλά και επικίνδυνο είναι να πέφτουμε στην παγίδα της σύγκρισης των παιδιών μας με άλλα παιδιά ή με τα αδέρφια τους! Καίριο είναι να μην ξεχνάμε ότι κάθε παιδί έχει τους δικούς του μοναδικούς ρυθμούς και την δική του προσωπικότητα! Είναι πολύ βασικό να μάθουμε στα παιδιά μας να εμπιστεύονται το σώμα τους και τους ρυθμούς του! Η βασική εμπιστοσύνη που αναπτύσσεται στα πρώτα χρόνια θα τα ακολουθεί για μια ζωή σε όλες τις επιλογές τους! Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής μας, όσο νωρίτερα έρθουν τα παιδιά μας σε αρμονική επαφή με το σώμα τους, τόσο πιο ευέλικτα θα γίνουν στο μέλλον και θα “επιτρέπουν” στον εαυτό τους και στιγμές χαλάρωσης.

Άραγε εμείς οι ενήλικες “επιτρέπουμε” στον εαυτό μας να ζει στιγμές ευτυχίας και χαλάρωσης; Πολλοί άνθρωποι μοιάζουν να μην είναι ευτυχισμένοι με την ζωή τους, καθώς αναφέρουν ότι έλκουν τα άσχημα γεγονότα, ότι η μία ατυχία διαδέχεται την άλλη και ότι η τελευταία φορά που τους συνέβη κάτι καλό ήταν πολύ καιρό πριν.

Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την φαινομενικά τυχαία σειρά των γεγονότων; Μήπως ασυνείδητα βάζουμε κι εμείς “τρικλοποδιές” στον εαυτό μας, λειτουργώντας έτσι με την αυτοεκπληρούμενη προφητεία (επιβεβαιώνοντας δηλαδή όσα άσχημα μας συμβαίνουν); Όταν δεν έχουμε εισπράξει αποδοχή και αγάπη από τα πρόσωπα αναφοράς μας, τους γονείς μας, τότε το μήνυμα που έχουμε εισπράξει στα πρώτα κρίσιμα χρόνια της ύπαρξης μας, είναι ότι δεν αξίζουμε την αγάπη, την αποδοχή και φυσικά ούτε την ευτυχία.

Συνεπώς στην ενήλικη ζωή μας λειτουργούμε με τρόπο αυτοτιμωρίας, υιοθετώντας συμπεριφορές που μόνο εμπόδια και δυσκολίες μας φέρνουν. Μήπως ήρθε η ώρα να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο και να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό; Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή και ας αφουγκραστούμε πιο προσεκτικά το σώμα μας και το συναίσθημα μας!Θα εκπλαγούμε με το πόσο ξεκάθαρα μηνύματα δίνει!