Σκέφτομαι, άρα μπερδεύομαι

Ήρθε η ώρα να γράψω ένα κείμενο μπερδεμένο, να ακολουθήσω λίγο τη ροή των σκέψεων μου.

Να αφήσω το χέρι μου απλά να γράφει και ο ρόλος που θα έχει ο εγκέφαλος μου σε αυτήν τη φάση, θα είναι μόνο να προσέχει να μην υπάρχουν ορθογραφικά λάθη.

Να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, έτσι όπως κάνουν και οι μέλισσες που αντλούν από διάφορα λουλούδια το νέκταρ τους, με αποτέλεσμα να φτιάχνουν ένα υπέροχο μέλι. Έτσι κι εγώ θα συλλέξω διάφορες πληροφορίες, και θα τις στήσω με σειρά έτσι ώστε, όχι μόνο να συνδέουν, αλλά να υπάρχει και συνέχεια μετά από αυτήν τη σύνδεση.



Για να αρχίσουμε να φτιάχνουμε το παλζ με τις σκέψεις μας, παίρνουμε πολλά άδεια μπολάκια, και ξεχωρίζουμε τις σκέψεις ανά χρώμα, μέγεθος, άρωμα...ναι άρωμα, δεν σου έτυχε να σκεφτείς κάτι και αυτό να έχει έντονη μυρωδιά;

Εγώ το παθαίνω συχνά αυτό και με ξετρελαίνει.



Αφού τα ταξινομήσουμε και έχουμε βρει τις άκρες μας, ξεκινάμε.

Οι άκρες είναι το παν, ξέρεις από πού ξεκινάς και μέχρι πού μπορείς να φτάσεις.
Φαντάσου τες σαν κόκκινες χοντρές γραμμές, που σου οριοθετούν το χώρο που μπορείς να απλώσεις το παλζ σου.



Πάμε; Εγώ θα γράφω και εσύ θα διαβάζεις...

Είδα στον ύπνο μου ότι έκοψα τα μαλλιά μου. Ξεφορτώθηκα τις έννοιες μου, σκέφτηκα.

Αλλά όταν ξύπνησα ήταν όλες εκεί... Μου έχουν αδυναμία φαίνεται.


Εγώ όμως ένιωθα πιο ελαφρής, και αντίθετα με τον Σαμψών, το κορμί μου πήρε μια απίστευτη δύναμη από αυτό το κόψιμο.


Θεωρώ πως ό,τι κόβεται μας δυναμώνει, απλώνει, μεγαλώνει, έστω κι αν το κόψιμο είναι επιφανειακό, πόσο μάλλον αν αυτό που κόβουμε είναι από τη ρίζα του.



Θέλω να τη νιώσω αυτήν την ελευθερία, να κόψω κάθε τι που με κρατά αγκυροβολημένο, και ναι, ξέρω ότι από το κόψιμο μπορεί να αποκτήσω πληγές, αλλά να σου πω, δε με νοιάζει! 


Θα αφήσω το αίμα να τρέξει, δεν θα περιποιηθώ τις πληγές, έτσι για μια φορά θα τις αφήσω να επουλωθούν μόνες τους.
Να καθαριστεί κι αυτό το αίμα μου, να ανανεωθεί.

Όπως τότε που ήμασταν παιδιά, ματωμένα-ξεματωμένα πόδια, το παιχνίδι συνέχιζε. 



Μέχρι να έρθει το πολυπόθητο φλιτζάνι του μυρωδάτου ελληνικού καφέ στα χέρια μου, έχω ξεχωρίσει τα πρώτα κομμάτια στο παζλ μου και ψαχουλεύω να βρω το επόμενο. 


Τι θα φάμε σήμερα, είναι επόμενη σκέψη που απασχολεί το μικρό μυαλουδάκι μου, και την ώρα που εκτελώ τη συνταγή του πιο καταπληκτικού διατροφολόγου, αρχίζει να μου αρέσει η ιδέα να κόψω τα μαλλιά μου...



Τώρα είναι η στιγμή που μπαίνουν τα μεγάλα κομμάτια στο παζλ και παρόλο που είναι ξεκάθαρο πού τοποθετούνται, με δυσκολεύουν πολύ.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή εντελώς τυχαία; -δεν θα το έλεγα-, κάνουν πάρτι στο κεφάλι μου, οι λογαριασμοί που επείγει να πληρωθούν.

Θυμάμαι είχα παρακολουθήσει κάποτε κάποια άσχετα μαθήματα.
Ε, με ένα κόψιμο από εδώ, ένα ένωμα εκεί, το θέμα πληρωμές τακτοποιήθηκε, και είμαστε έτοιμοι για άλλα...Καλά λέει ο σοφός λαός, μάθε τέχνη κι άστηνε.

Οι μηχανές του εγκεφάλου μου έχουν πάρει φωτιά και οι πυροσβεστικές δυνάμεις που διαθέτει ο οργανισμός μου δεν φτάνουν για να μειώσουν την έντασή τους, έτσι κι εγώ τρέχω να προλάβω τα της υπόλοιπης ημέρας, που προμηνύεται πολύ κουραστική. 



Στο μαραθώνιο δίπλα μου, καταϊδρωμένες οι άμοιρες-άπειρες σκέψεις μου, κονταροχτυπιόμαστε, για το ποιος θα βγει νικητής. 


Καταστρώνω γρήγορο σχέδιο διάσωσης του εαυτού μου, και τις ξεγελώ δείχνοντας ότι κουράστηκα, ενώ απολαμβάνω το απογευματινό τσάι μου...

Ώρες-ώρες, σκέφτομαι ότι θα μου άρεσε να ήμουν Αγγλoς. Αυτή η υστερία τους με το χρόνο, με ενθουσιάζει.



Τα περισσότερα κομμάτια έχουν μπει στη θέση τους και το πλάνο της ημέρας άρχισε να ξεκαθαρίζει.
Οι σκέψεις άρχιζαν να αραιώνουν και ετοιμάζονται σιγά-σιγά για τον βραδινό ύπνο.

Όχι δεν κοιμούνται αυτές, έτσι θέλουν να νομίζεις, απλά ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν, μόλις εσύ χαλαρώσεις, ακριβώς την ώρα που εκτελείται το ραντεβού σου με τον Μορφέα.



Το θέμα είναι να βάλεις και το τελευταίο κομμάτι του παζλ, να σηκώσεις το έπαθλο πρώτος εσύ, και να τις ξεχάσεις για λίγο.

Πράγμα πολύ δύσκολο, αφού έχουν κι αυτές το ίδιο πείσμα με σένα.
Έτσι, το μόνο που σε σώζει είναι να συμφιλιωθείς μαζί τους, να σηκώσεις το άσπρο πανί και να ζητήσεις ειρήνη, έστω κι αν ξέρεις ότι θα διαρκέσει λίγο.

Να, έτσι τους δίνεις χώρο και χρόνο να αναπαραχθούν να μη σε ταλαιπωρήσουν οι ίδιες αύριο. 


Μη θεωρείς ότι βγήκες χαμένος από αυτόν τον αγώνα, οι σκέψεις μας είναι αποτέλεσμα των πράξεων μας.

Όπως όταν σπείρουμε ένα καρπό και περιμένουμε να τον γευτούμε, έτσι γίνεται και με τις σκέψεις μας, το αποτέλεσμα τους φαίνεται στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας.

Με αυτές φτιάχνουμε τον κόσμο μας, κάθε μέρα προσθέτουμε και ένα κομμάτι στο παζλ της ύπαρξης μας. Από εμάς εξαρτάται το πώς θα φαίνεται, και το πώς θα είναι η ιστορία της επόμενης μέρας.
Αν θα ξεκινήσουμε με κοντά μαλλιά και πιο δυνατοί ή με μακριά, κουβαλώντας τα ίδια προβλήματα με την προηγούμενη.