Προκειμένου να κρατήσεις τη στιγμή, για να παγιδέψεις το συναίσθημα, βγάζεις φωτογραφίες για να δηλώσεις ότι ζεις κάτι που θέλεις να θυμάσαι… και μαζεύεις αναμνήσεις από στιγμές που πέρασαν και δεν γυρίζουν πίσω.Αν σε ρωτούσα όμως τη στιγμή που κρατάς την ανάμνηση, ότι πρόκειται να σε πονέσει λίγο αργότερα, τι θα αποφάσιζες να κάνεις; Nα τη μοιραστείς απλά ή να την πετάξεις;
Μία ανάμνηση δεν ισούται ποσοτικά με μία μόνο κατάσταση. Πρόκειται για συνονθύλευμα γεγονότων, καταστάσεων, προσώπων, συναισθημάτων.
Είναι το αντίθετο της λήθης.
Μία ανάμνηση είναι κάτι που έμεινε στην ψυχή σου από κάτι που πέρασε ή από κάτι που χάθηκε… όπως το υλικό που βρίσκεται στη μύτη του μολυβιού μου. Δεν επαναλαμβάνεται. Σαν αποτύπωμα γλυπτού που άφησες πίσω σου, γεμάτα υποσχέσεις για τον τρόπο που έδειχνες.
Φωλιάζουν στις γωνιές του μυαλού σου. Άλλοτε Χρωματιστές, ενίοτε ασπρόμαυρες στον τρόπο που υπήρξες.
Κι αν φάνταζαν τότε τόσο απλές κι αν ο χρόνος ξέγραφε το κάθε τους ψέμα, εάν σου δινόταν η ευκαιρία να κάνεις τα πάντα από την αρχή, πες μου ειλικρινά, θα το έκανες; Πιστεύεις ότι θα το ήθελες;
– Μίλα Μνήμη…
– Διστάζω να μιλήσω, έχει περάσει καιρός από τότε που…
Σαν λέξη που την καταπίνει η ανάγκη. Στενή είναι η διαδρομή μου, δεν χωράμε όλοι μαζί.
– Μην ανησυχείς, θα χωρέσουμε!
– Κι ο χρόνος, δεν έχει σημασία;
– Καμία… ο χρόνος σου δεν γυρίζει κυκλικά, παρά μόνο προχωρά σε ευθεία γραμμή.
– Δεν είναι πως ξέχασα… θυμάμαι όμως;
Επέλεξα ν’ αφήσω πίσω μου ό,τι δεν θέλω πια να με ακολουθεί.
– Και πιστεύεις ότι ό,τι ξεφορτώθηκες, έμεινε πίσω σου; Δεν το ταΐζεις πια;
– Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι συνέχεια ευτυχισμένος…
– Πώς το εννοείς αυτό;
– Η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης.
Μα εγώ η Ανάμνηση, νηφάλια μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω… εγώ μονάχα υπάρχω, ταξινομώ την αναρχία σου και δίνω το πρόσωπό μου στο χάος. Είναι δικό μου έργο αυτό το δημιούργημα, γεννοβολώ και παράγω εικόνες που ζούσαν στη σκιά τους.
Άσε τους συνειρμούς σου να ξεβολευτούν, είμαι εδώ για να τους ταξιδέψω.
Δεν δέχεσαι τα σύνορα; Γιατί πνίγεσαι; Δεν καταδέχεσαι να ανασύρεις το θαμμένο;
Ξέρω τι θα μου πεις, είναι βρώμικη δουλειά, σου τη χρεώνω όμως.
Δεν θέλεις να αντικρίσεις τις ρίζες; Θα σε βοηθήσω να νιώσεις την αγωνία, άκου με που σου λέω, έχω ξαναβουτήξει. Δεν είναι μόνο ο πόνος η ουσία, ούτε η νίκη, μα ο αγώνας να φτάσεις εκεί…
Εσύ με δημιούργησες άλλωστε, μου αξίζει μία δίκαιη υποταγή. Με είχες τόσο καιρό στο σκοτάδι… ε λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξυπνήσω.
Και να ακούσεις τις Σειρήνες, έχεις την επιλογή να δεθείς από το κατάρτι μιας μεγάλης ανακάλυψης. Σου θυμίζω ότι είσαι εδώ γιατί παλεύεις με τα κύματα. Βάλε τάξη στην τάξη του μυαλού σου. Δεν θα σ’ εγκαταλείψω, θα πολιορκήσω τη φυλακή σου και θα σ’ ελευθερώσω από τη δίνη σου. Όχι, δεν θα αλλάξω το σχήμα σου.
Επανέλαβε μετά από εμένα… είμαι ο συνειρμός σου. Το φαινόμενο και η ουσία που σου λείπει, γέννημα του μυαλού σου, βολικός κι εκκωφαντικός συνάμα. Αναγνωρίζω τα σύνορα και αγωνίζομαι να σου ανοίξω το μονοπάτι.
Μη με κρατάς πίσω. Σκάβε… και μέσα στη λάσπη αν χρειαστεί. Σκάψε στο βάθος μου, όχι στα σύνορα… άλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή σου. Θέλω να βρω μία δικαιολογία για να ζήσω.
…και είναι τότε που αρχίζω να μαντεύω το σχήμα σου, αγκαλιάζω τις αναστολές σου.
Νικήθηκε το βάρος, υποκύπτω στη δύναμή σου.
Η ψυχή σμίγει ό,τι ο πόνος του μυαλού χωρίζει.
Θα σωθείς, μόνο αν σε σηκώσω από τη λάσπη.
Μία ανάμνηση προσμένει από εσένα τη λύτρωση… πια δεν μπορείς να σωθείς, αν δεν την σώσεις πρώτος εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου