Ο σκεπτόμενος άνθρωπος σιωπά.Όσο πιο πολύ σκέφτεται, τόσο λιγότερο μιλάει.
Τι να πει δηλαδή και σε ποιόν;
Πώς να μεταφέρει όλον εκείνο τον όγκο του υδάτινου μονοπατιού που αναβλύζει απ' τα βάθη του Είναι του;
Πού θα βρεθεί εκείνος ο υπομονετικός ακροατής που, έχοντας την ίδια περιέργεια, θα ανοίξει την πύλη για να ξεχυθούν οι απανωτοί συλλογισμοί, τα απανωτά αισθήματα που ζητούν επικοινωνία;
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος σιωπά.
Η προσωπικότητά του γίνεται σιγά-σιγά δαιδαλώδης.
Ακολουθεί μια νοερή γραμμή που τέμνεται από άλλες και μετά από άλλες φτιάχνοντας μικρά φωτεινά μονοπάτια που έχουν μόνον μια διέξοδο, την προσωπική του Αλήθεια.
Περπατάει μόνος, μονολογεί και το μόνο που αντιλαμβάνεται εκείνες τις στιγμές, είναι η διαφορετικότητα του που τον απομονώνει.
Περπατώντας μέσα στο πλήθος, απομονώνεται.
Έτσι επιτελείται το παράδοξο.
Έτσι φανερώνει την παρουσία του στη χώρα της δημιουργίας.
Έτσι χτίζει το δικό του έργο σ' αυτή τη σύντομη ζωή.
Με σκέψη και σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου