Τω αγνώστω θεώ

Ο καθένας από μας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Το ασκί μας έχει καλά φυλαγμένα μυστικά, πόνους, πάθη, επιθυμίες και προσδοκίες. Τα δικά μας προσωπικά φορτία, που δεν τα μοιραζόμαστε και ούτε τολμάμε να τα αποκαλύψουμε σε κανέναν.

Συχνά βλέπουμε έναν περαστικό και με ενστικτώδη βιασύνη θεωρούμε ότι είναι καλά, ενώ ευχόμαστε να ήμασταν εμείς στη θέση του. Γιατί τον βλέπουμε χαμογελαστό και ούτε μας περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να περνάει ακριβώς τα ίδια με μας. Όταν αποφασίσουμε να μιλήσουμε και να φανερώσουμε τη δοκιμασία μας, θα εκπλαγούμε από το πλήθος ψυχών βασανισμένων που είναι δίπλα μας.

Είμαστε πολλοί μαζί, που δεν τολμάμε να μιλήσουμε για μας: γιατί δεν ακούνε πια οι άνθρωποι. Και έτσι νιώθουμε μόνοι, σαν τους μετανάστες σε μια ξένη χώρα.

Ή σαν εκείνους που έχουν χάσει τη μνήμη τους και ξαφνικά βρίσκονται χαμένοι στα σκοτάδια. Η ψυχή μας παραμένει κλειστή και μόνη. Αν κάνουμε ένα βήμα να πλησιάσουμε τους ανθρώπους, ένα τοσοδούλι βήμα, σαν εκείνο το πρώτο στη σελήνη!

Ο καθένας μας κρατά ένα κοχύλι, ένα όμορφο κοχύλι, που βρήκαμε σε μια ερημική παραλία του Αιγαίου. Το βάζουμε στο αυτί και αφουγκραζόμαστε: νομίζουμε ότι είναι φωνές μπερδεμένες, ουρλιαχτά, αντίλαλοι, άνεμοι, οργή, φόβοι, λόγια λόγια, ελπίδες, χτύποι καρδιάς, ιδρώτας και ρωγμές...Αν πλησιάσουμε όμως το κοχύλι πιο κοντά στο αυτί, θα δούμε ότι όλοι ακούμε τον ίδιο ήχο, τον ήχο της απέραντης θάλασσας.

Όλοι ακούμε και ελπίζουμε τα ίδια και είμαστε από την ίδια πλευρά και είναι ελάχιστα όσα μας χωρίζουν.

Το θέμα είναι να βγει η πρώτη λέξη από τα χείλη και να ανοίξει και η καρδιά στους ανθρώπους. Γιατί το πληγωμένο παιδί μέσα μας φωνάζει και θέλει να γελά και να μη φοβάται! Κάτι μέσα μας επαναστατεί και θέλει τη χαρά.

Σταδιακά θα έρθει και το πρώτο βήμα και η πρώτη αγκαλιά με δάκρυα λυτρωτικά και θα δούμε ότι δεν είμαστε μόνοι, αφού η ζωή και η ελπίδα μας ενώνουν. Θα έρθουν οι αγκαλιές που θα δίνουν ασφάλεια, και θα θυμίσουν εκείνες που μας κάνανε, οι μαμάδες παιδιά. Θα έρθουν όμως και οι αγκαλιές που θα αναπληρώσουν όλες εκείνες που στερηθήκαμε μέχρι σήμερα...Ωραίο χαμόγελο που χαράχτηκε μόλις στα χείλη σου!...

Όλοι έχουμε κάποιον να μας στηρίζει, έναν ''σωτήρα θεό'' που τον στέλνει η καλή μας νεράιδα, η καλή μας μοίρα ή όποιος πιστεύει ο καθένας μας. Θα μας κρατά το χέρι στην τρικυμία και θα μας σκεπάζει με μια κουβερτούλα, όταν αποκαμωμένοι κοιμόμαστε στον καναπέ το βράδυ, ενώ θα μας κάνει να ξεχωρίζουμε το μέλι από το φαρμάκι.

Γιατί θα έρθουν και πολύ δύσκολες στιγμές. Στιγμές που η ζωή σταματά.

Μα δε σταματά στην πραγματικότητα, απλώς θα πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε με μια τρύπα στην καρδιά!...

Μπορεί να τον γνωρίζουμε τον θεό μας και να τον έχουμε κοντά μας οι τυχεροί. Μπορεί και κάποιοι όχι. Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά θα τον γνωρίσουν και θα γίνει ο δικός τους Θεός.

Μπορεί κι εκείνος να περιμένει και να ονειρεύεται ότι τον ονειρεύονται! Προς το παρόν τον περιμένουμε και προσευχόμαστε για κείνους που τον καρτερούν ατενίζοντας τον ορίζοντα.

Σε ποιον στέλνουμε προσευχή και μήνυμα;... Τω αγνώστω θεώ!...