"ΓΙΑΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΞΕΝΟΙ";

Ο κάθε άνθρωπος ζει στον δικό του μικρόκοσμο. Αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Παράλληλα μας συνδέουν η γη στην οποία κατοικούμε, η κοινωνία στην οποία ζούμε, ο ήλιος, ο ουρανός, τα αστέρια και η θάλασσα και τα απολαμβάνουμε από κοινού. Μαθαίνουμε να σεβόμαστε και να αγαπάμε την Φύση και τον συνάνθρωπο μας.

Αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα και γινόμαστε ανεκτικοί. Κατανοούμε και συνεργαζόμαστε. Προσφέρουμε και λαμβάνουμε. Ευγνωμονούμε και χαιρόμαστε. Δημιουργούμε και εμπνεόμαστε. Συντροφεύουμε και ειρηνοποιούμε. Τελικά Επικοινωνούμε σε όλα τα επίπεδα.

Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να Αντιληφθούμε την σπουδαιότητα του μικρόκοσμου μας. Η αντίληψη της σπουδαιότητας του μικρόκοσμου του καθενός από εμάς έγκειται απλούστατα στην Αυτοαντίληψη.

Συμβαίνει όμως το εξής κοινότοπο λάθος: Οι άνθρωποι περιμένουν πάντα να φτάσουν κάπου, περιμένουν να γίνουν κάτι πάντα. Πρέπει διαρκώς κάτι να αποδεικνύουν. Και έτσι ο πολύτιμος χρόνος κυλάει και τίποτα δεν γίνεται. Τελικά οι άνθρωποι στην καλύτερη περίπτωση απομονώνονται σε κύκλους ή ομάδες αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν τίποτα στον κόσμο. Χοντραίνουν το ναρκισσιστικό εγώ τους πίσω από την ταμπέλα θρησκευτικότητα ή πνευματικότητα ή οτιδήποτε άλλο. Στην χειρότερη περίπτωση "διακηρύσσουν" την ατομικιστική ματαιοδοξία τους. Και; Κάπου στην πορεία χάνεται το μέτρο ή η σχέση μεταξύ βραδύτητας και επίσπευσης.

Οι άνθρωποι πάσχουν και πλαγιοκοπούν τις πεποιθήσεις τους αλλά πόσοι έχουν το θάρρος να τις αντιμετωπίσουν; Το να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό δεν σημαίνει να παραιτηθείς από την ζωή σου και να κάνεις μια άλλη ζωή. Δεν σημαίνει να βρεις άλλους φίλους, άλλη γυναίκα ή άλλο άνδρα. Δεν σημαίνει να αλλάξεις δουλειά. Δεν σημαίνει να αλλάξεις τις διατροφικές σου συνήθειες. Δεν σημαίνει να αλλάξεις θρησκεία. Δεν σημαίνει τίποτα από όλα αυτά. Αλλά μπορεί να σημαίνει όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Δεν καταστρέφουμε ασυνείδητα αλλά αποσπόμαστε συνειδητά, όπου χρειάζεται.

Έχουμε αντιληφθεί τι είναι ο χρόνος και τι κάνουμε με αυτόν; Χρόνος για μένα είναι η αληθινή συμφιλίωση του εαυτού μου με τους συνανθρώπους μου. Αλλά πρώτα πρέπει εγώ να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου για να συμφιλιώσω και τους συνανθρώπους μου και να τους κατανοήσω. Δεν ζω μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο, ζω Μαζί με.... Αν όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν συμφιλιώνονται πως περιμένουμε να αλλάξει κόσμος;