Το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής

Μονάχα όταν ο Νους Είναι Ήσυχος, χωρίς την δραστηριότητα της σκέψης (τον σχολιασμό, την παρέμβαση, την μνήμη, την εμπειρία, την γνώση), μια Ζωντανή Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας, τότε μονάχα ο Κόσμος Φωτίζεται από το Πνεύμα της Ενότητας, κι Όλα Είναι μια Αγκαλιά Αγάπης, Ειρηνικά μέσα στην Γαλήνια Σιωπή.

Πάντα ο άνθρωπος αναζητούσε Βαθιά Μέσα του Αυτή την Αίσθηση Ενότητας που Αποκαλύπτει το Βαθύτερο Νόημα της Ύπαρξης, την Αληθινή Ουσία της Ζωής, που Είναι Μια Ανοιχτή Απέραντη Ενότητα που Απλώνεται Παντού, Ζωντανή, Ρέουσα μέσα στην Αιωνιότητα, Χωρίς να Αλλοιώνεται Πραγματικά γιατί δεν έχει ιδιότητες.

Είναι ακριβώς η Υπέρτατη Κατάσταση της Ύπαρξης που Γεννά και Υποστηρίζει Κάθε Δημιουργική Δραστηριότητα, κι είναι η Σύνθεση των Αντιθέτων που Προωθεί την Δημιουργία μέσα από την Εναλλαγή των Φαινομένων.

Κι Όταν Αφήνεσαι στο Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής, Όταν Ακολουθείς την Αρχαία Οδό, όπως έκαναν πάντα οι Σοφοί του Κόσμου, Γνωρίζεις ότι Όλα Είναι Δραστηριότητα, Αντίληψη, Νόηση, Φαινόμενα, κι όλα είναι αποδεκτά. Το Φως Ρίχνει Σκιές και οι σκιές δεν είναι κάτι ξένο στην Ροή της Ζωής. Μα Αυτός που Ρέει Μαζί με την Ζωή Περνάει Πέρα από τις Εναλλαγές σε Μια Αιώνια Παρουσία Πέρα από τα Φαινόμενα.

Όμως τα όντα μέσα στους κατώτερους κόσμους (της νόησης, της ψυχοενέργειας και των υλικών φαινομένων) δεν ακολουθούν το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής (της Άμεσης Αντίληψης της Πραγματικότητας, στον Πραγματικό Χρόνο, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει), χαράζουν δικά τους μονοπάτια μέσα στο όνειρο της νόησης. Δεν αρκούνται σε αυτά που Βλέπουν (στην Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα), αλλά μεθυσμένοι από δημιουργική φαντασία, πλάθουν κατά την έμπνευσή τους την πραγματικότητα, την σκέπτονται, την αποθηκεύουν σε μνήμη, εμπειρία, γνώση, και χτίζουν σιγά-σιγά ένα παγκόσμιο όνειρο, σαν δίχτυ (καθώς «μοιράζονται» τις εμπειρίες τους)… και σαν αδύναμα πλάσματα, μέσα στην άγνοιά τους, πιάνονται στο δίχτυ του ονείρου.

Και μετά αναζητούν την Μύηση, την Έξοδο, την Απελευθέρωση, την Φώτιση, την Λύτρωση. Μα είναι ή ίδια η ύπαρξή τους, η δραστηριότητα, η νόηση, η σκέψη, που φτιάχνει, που συντηρεί την αυταπάτη, το όνειρο, το δίχτυ της εικονικής πραγματικότητας. Κι ό,τι κι αν κάνουν οδηγούνται σε μεγαλύτερο μπέρδεμα. Το όνειρο δεν ξεπερνιέται με δραστηριότητες μέσα στο όνειρο. Όσο κι αν ονειρεύεται κάποιος ότι «ονειρεύεται» και πρέπει να «ξυπνήσει», δεν ξυπνάει.

Ο λόγος είναι απλός. Μέσα στο όνειρο, η αντίληψη ενός εαυτού, ο διαχωρισμός, η εξέλιξη, η προσπάθεια, η πραγματοποίηση, η φώτιση, είναι όλα νοητικές κατασκευές. Θέλουμε να «διασώσουμε» ένα ψέμα, κάτι που δεν υπάρχει πραγματικά, το ψεύτικο εγώ που κατασκευάζει η σκέψη. Πρόκειται για ένα «ψευδοπρόβλημα». Το «εγώ» το δημιουργεί η σκέψη, είναι σκέψη, κι όσο υπάρχει σκέψη θα δημιουργείται ο σκεπτόμενος κι οι φαντασίες του.

Το αληθινό γεγονός λοιπόν είναι η σκέψη, όχι τα «περιεχόμενα» της σκέψης. Η σκέψη πρέπει να ξεπερασθεί, σαν λειτουργία. Απλά ο άνθρωπος πρέπει να βγει τελείως έξω από όλη την δράση της σκέψης, που δημιουργεί το όνειρο (του ξεχωριστού εαυτού, του διαχωρισμού, της εξέλιξης, της προόδου, της δήθεν φώτισης), να Εισέλθει στο Ρεύμα της Αληθινής Ζωής, να Αφυπνισθεί στο Παρόν, να Αρχίσει να Ζει στον Κόσμο των Αληθινών Γεγονότων, να έχει Άμεση Ζωντανή Συνεχή Επαφή με την Πραγματικότητα, με αυτό που συμβαίνει (χωρίς τις παρεμβολές και τις παραμορφώσεις της σκέψης).

Στον Αληθινό Κόσμο υπάρχουν μόνο συμβαίνοντα, γεγονότα, φαινόμενα, (όχι οντότητες, ουσίες, κι άλλες τέτοιες κατασκευές της σκέψης), κι ανταποκρινόμαστε σε αυτά, με την ελάχιστη προσπάθεια, την ελάχιστη σπατάλη δύναμης, τίποτα άλλο… ισορροπούμε στην Στιγμή που Ρέει κι ανταποκρινόμαστε σε ό,τι περιέχει, τίποτα άλλο..

Στον Αληθινό Κόσμο η σκέψη είναι ένα γεγονός, μια δραστηριότητα, αλλά όμως όλο το περιεχόμενο της σκέψης είναι φαντασιώσεις, μια νοητική κατασκευή που μάταια προσπαθούν οι άνθρωποι να εφαρμόσουν στην Πραγματικότητα… Σαν να θέλουν να εφαρμόσουν τον χάρτη μιας διαδρομής στην πραγματική διαδρομή… το ένα είναι νοητική κατασκευή το άλλο είναι ζωή, δράση, βίωμα, δεν συνταιριάζουν… ο χάρτης είναι μια ένδειξη, σαν γεγονός, αλλά η πορεία στον αληθινό κόσμο είναι ένα καθαρό γεγονός, είναι η ζωή που συμβαίνει.

Χρειάζεται Κάποιος να Βγει Τελείως Έξω από το όνειρο της σκέψης, Εδώ, Τώρα. Να Ανοίξει τα μάτια της νοημοσύνης του, να Αρχίσει να Βλέπει αυτό που συμβαίνει πραγματικά, Ζωντανά, Άμεσα, σε Πραγματική Επαφή με την Πραγματικότητα.

Τότε μονάχα Κάποιος μπορεί να Κατανοήσει ότι η Πραγματικότητα δεν είναι τα Φαινόμενα.

Η Πραγματικότητα δεν είναι καν η Δραστηριότητα της Αντίληψης, η Παρατήρηση, το Βλέπειν.

Ακόμα Πιο Βαθιά ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΝΟΥΣ που Ενοποιημένος Παρατηρεί Όλο το Θέαμα, την Αντίληψη, τους Διαχωρισμούς, το όνειρο, τη ζωή.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΝΑΣ ΝΟΥΣ, τίποτα άλλο.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΩΚΕΑΝΟΣ ΟΥΣΙΑΣ που Γαληνεύει στην Σιωπή, ή Αναταράσσεται από τον Άνεμο της Δραστηριότητας, της Εμπειρίας, του Χρόνου, και δημιουργεί όλη αυτή την ονειροφαντασία που οι άνθρωποι ονομάζουν «δημιουργία»… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.