Επιλεκτική παραμόρφωση της αντίληψης

Η ενέργεια που παίρνουμε είναι πολύ μεγαλύτερα από την ενέργεια που δίνουμε και αυτό δημιουργεί τεράστια ανισορροπία, που όμως δεν εντοπίζουμε και έτσι δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη.

Στην επιφάνεια της ζωής μας, στο επίπεδο του γραμμικού νου και των αισθήσεων, της ξεχωριστότητας και της απομόνωσης της αντίληψης, τα πράγματα φαίνονται ανάποδα: ότι δίνουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα παίρνουμε πίσω, κι έτσι εξακολουθούμε να κυνηγάμε και να προσπαθούμε να «δικαιωθούμε», να λάβουμε.

Η ανισορροπία μεγαλώνει με κάθε δήλωση της πρόθεσής μας κι εμείς εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε.

Ο νόμος της δημιουργίας «ζητάει» ένα και μοναδικό πράγμα από μας: τη δική μας αυθεντική, μοναδική προσφορά, εκδήλωση. Η απόλυτη, ταπεινή, εμπιστοσύνη στην αυθεντικότητά μας, διαφοροποιημένη από όλων των άλλων. Ούτε αντίθετη, ούτε υπέρ, ούτε αντιμαχόμενη, ούτε οχυρωμένη, όμως μοναδική, μεγαλόπρεπη, αθόρυβη αφοσίωση σε αυτό που είμαστε.

Το λαβείν είναι τότε φυσική συνέπεια, φυσικό επακόλουθο της ροής της ενέργειας, που δεν μπορεί να είναι στατική. Οποιοδήποτε λαβείν, κατάκτηση πριν από αυτό είναι δανικό, προσωρινό και με κάποιο τρόπο, αργά ή γρήγορα θα το χάσουμε, αφού δεν μας ανήκει και άρα ο νόμος της δικαιοσύνης πρέπει να εφαρμοστεί, ανεξάρτητα από τις εγωικές μας ανάγκες και την παραμορφωμένη μας οπτική.

Η κατάχρηση της δύναμης είναι συνηθισμένη παγίδα στον κόσμο των φαινομένων, όπου όλα μοιάζουν ανάποδα απ’ ότι είναι πραγματικά. Η αδικία που αντιλαμβανόμαστε και μας κρατάει στη θέση του θύματος που εξυπηρετεί τις πεποιθήσεις μας, δεν υπάρχει πουθενά. Είναι όμως άλλο επίπεδο αντίληψης που μπορεί να το φανερώσει αυτό. Είναι εντελώς άλλη κατάσταση ύπαρξης, που μπορεί αν ανατρέψει τη ξέφρενη πορεία της αυτοκαταστροφής που συχνά δεν φαίνεται στις ρωγμές του χρόνου που τα φυσικά μάτια αντιλαμβάνονται μυωπικά.

Η ροή της ενέργεια ακολουθεί πάντα τη βαθύτερη πρόθεση, που δεν είναι ορατή στα επιφανειακά «θέλω» μας, τους στόχους, τις επιθυμίες, τις αρχές, τα ιδανικά που υποστηρίζουμε με φόβο της εκδήλωσης της μοναδικότητάς μας.

Βάζουμε ανθρώπους απέναντι και ο νους μάς πείθει πως μπορούμε να το κάνουμε. Έχουμε απαιτήσεις και προσδοκίες από άλλους που δεν έχουμε από τον εαυτό μας ή που έχουμε από τον εαυτό μας αντίστοιχα. Θέλουμε να λάβουμε απεγνωσμένα και επιτακτικά χωρίς να έχουμε προσφέρει το αντίστοιχο "αντίτιμο" σεβασμού, αναγνώρισης, αφοσίωσης, που θα μαρτυρούσε την ειλικρίνεια της πρόθεσής μας. Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ένα φτιαχτό σύστημα δικαιοσύνης που ενισχύει τα εγώ και την πλάνη της αντίληψής μας.

 

Και όλα αυτά, μέσα στα πλαίσια της αυτο-δημιουργίας μας με σκοπό να διεισδύσουμε στα σκοτάδια μας, στην πυκνότητα της παραμόρφωσης της αντίληψής μας εξετάζοντας τα όρια, σπρώχνοντας το Είναι μας στα πλέον απομακρυσμένα σημεία του άγνωστου.

 

Τίποτα όμως δεν σημαίνουν όλα αυτά και γρήγορα ξεχνιούνται ή κρίνονται εφόσον η γνώση παραμένει νοητική πληροφορία που αδυνατούμε να μετατρέψουμε σε Γνώση βιωματικά, μεγαλόπρεπα, ταπεινά, με ακλόνητη σιγουριά, στην καθημερινότητα της ζωής μας, στις σχέσεις μας, σε όλα όσα κάνουμε και συμμετέχουμε, στον κόσμο μας. Η τιμή και ο σεβασμός στον χρόνο μας, σε κάθε λεπτομερή εκδήλωση μας, είναι τότε φυσικό επακόλουθο, όπως και τα "θαύματα" που γίνονται απλά, φυσικά, καθημερινά επακόλουθα της μετατόπισης της αντίληψής μας.