Υπάρχει αληθινή και Ψεύτικη αγάπη?

Αγάπη.....ουσιαστικό, γένους θηλυκού...

συναίσθημα συμπάθειας, φιλίας ή στοργής
καθώς και η έκφρασή του με λόγια ή πράξεις
δύσκολα κατανοείται...
νιώθω αγάπη για κάποιον, σημαίνει...νιώθω ...πολλά συναισθήματα...μαζί...
που δύσκολα καταγράφονται..με μολύβι και χαρτί.....

Πολλά είδη αγάπης διαφορετικά μεταξύ τους..
αλλά με κοινό παρανομαστή... το συναίσθημα, τη ψυχή....το νου.....
Η αγάπη μπορεί να είναι Αληθινή ή Ψεύτικη?
Ειλικρινά ...όταν κανείς διερωτηθεί....
δεν ξέρω αν θα μπορούσε να απαντήσει...
Πως θα μπορούσε ...άλλωστε...
Όπως εγω το σκέφτομαι...

Η  αληθινή αγάπη....
είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια.
Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά.
Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί,
χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι.
Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος,
χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή.
Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου,
την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του!'
Θεωρώ ότι για να μπορείς να αγαπήσεις άλλα άτομα ..
θα πρέπει πρώτα να επιβεβαιώσεις ότι αγαπάς τον εαυτό σου...

Ενώ ....
Η Ψεύτικη αγάπη είναι όταν.. δεν είσαι ειλικρινής με τους  ανθρώπους γύρω σου...
όταν βαθιά μέσα στην ψυχή σου έχεις κρυμμένο έναν απώτερο σκοπό διαφορετικό της πραγματικότητας
και δεν τον αφήνεις να βγει ποτέ στην επιφάνεια....
όταν πουλάς την ψυχή και το κορμί σου για ένα ψέμα..
για μια πλασματική.. ψεύτικη.. πρόσχαρη ζωή.. όταν συμβιβάζεσαι..
όταν ξέρεις ότι δεν είσαι πραγματικά ευτυχισμένη και βλέπεις τις σχέσεις,
(εδώ περικλύονται όλα τα είδη φιλικές,ερωτικές κ.α..)σαν μια λύτρωση..
σαν μια επιχείρηση.. όταν επηρεάζεσαι από την γνώμη των άλλων αρνητικά
και επιθυμείς μια ανούσια ψεύτικη glamour ζωή γεμάτη αυταπάτες..
όταν ντροπιάζεις την ίδια σου την οικογένεια.. την πατρίδα.. την ανατροφή σου..
Ψεύτικη αγάπη είναι όταν δεν αγαπάς τον Θεό..
όταν νοιώθεις την ανάγκη να εκδικηθείς..
όταν έχεις υπέρογκο εγωισμό και απειλείς τους πάντες με την συμπεριφορά σου..
τότε δεν αγαπάς κανέναν.. ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό..
άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου λένε οι σοφοί άνθρωποι..

Κριτήρια για την αγάπη ..
δεν υπάρχουν..καθώς επίσης γράφοντας....
κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν ούτε επεξηγήσεις..
είναι τόσο δύσκολο ..να ξεχωρίσεις συναισθήματα....
τόσο πολύπλοκα τα νοήματα..των απλών σπουδαίων λέξεων....

Η αγάπη μέσα στην ψυχή μας,
είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει,
και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του.
Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της,
καθώς επίσης να την προστατεύσουμε
από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ...
ρωτώντας με απλά.....Υπάρχει αληθινή και ψεύτικη  αγάπη?
και Απαντώ ΝΑΙ Υπάρχει!

Μαρία Ιωσηφίδου

Η συνείδηση και ο Διευρυμένος εαυτός μας

Η βασική αρχή της αρχαίας γνώσης συνίσταται στο ότι το πνεύμα, η συνείδηση, είναι η υπέρτατη πραγματικότητα. Είναι το μη τοπικό θεμέλιο της ύπαρξης το οποίο διακρίνεται σε αντικειμενική και υποκειμενική πραγματικότητα. Η υποκειμενική πραγματικότητα υφίσταται μέσα σας, με τη μορφή των σκέψεων, των συναισθημάτων, των επιθυμιών, της φαντασίας, των φαντασιώσεων, των αναμνήσεων και των βαθύτερων φιλοδοξιών.

Η αντικειμενική πραγματικότητα είναι το υλικό σας σώμα και ο κόσμος που αντιλαμβάνεστε με τις αισθήσεις σας. Και οι δύο αυτές πραγματικότητες συνυπάρχουν και εξαρτώνται η μία από την άλλη. Δεν προκαλούν η μία την άλλη, και όμως αλληλεξαρτώνται. Σχετίζονται μη αιτιατά η μια με την άλλη.

Όπως ακριβώς ένα κύτταρο μέσα στη μήτρα διαφοροποιείται σε εγκεφαλικά, νευρικά και οπτικά κύτταρα, και μέσα από αυτά μας προσφέρει μια εμπειρία του κόσμου, έτσι και το μη τοπικό πνεύμα γίνεται ταυτόχρονα ο παρατηρητής και το αντικείμενο της παρατήρησης, οι αισθήσεις του σώματος και ο υλικός κόσμος, ο βιολογικός οργανισμός και το περιβάλλον του, οι σκέψεις και τα συναισθήματα.

Τόσο ο εσωτερικός όσο και εξωτερικός σας κόσμος αποτελούν τμήματα ενός συνεχούς, ενός μοναδικού και αδιαχώριστου πεδίου δραστηριότητας. Ο εξωτερικός κόσμος είναι ο καθρέφτης αυτού που είστε σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή στο χωροχρόνο. Πολλοί έχουν εκφράσει αυτή την ιδέα με διάφορους τρόπους.

Οι πνευματικοί δάσκαλοι μας λένε πως αν θέλουμε να αντιληφθούμε την κατάσταση της προσωπικής μας συνείδησης, αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας και να δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο. Σε οποιαδήποτε δεδομένη χρονική στιγμή, η ατομική μας πραγματικότητα ενορχηστρώνεται από την αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας, μέσω της συγχρονικότητας και της σύμπτωσης.

Αν η αίσθηση που έχετε για τον εαυτό σας είναι περιορισμένη, αυτό εκφράζεται με ένα άκαμπτο σώμα, μια τρομαγμένη όψη και ένα ανασφαλές περιβάλλον. Από την άλλη, αν η αίσθηση που έχετε για τον εαυτό σας, είναι διευρυμένη, αυτό εκφράζεται με ένα χαλαρό σώμα και ένα ανοιχτό και φιλικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο οι προθέσεις σας εκπληρώνονται συγχρονιστικά.

Ο διευρυμένος εαυτός σας αισθάνεται πάντα γαλήνιος, ελεύθερος απεριόριστος και ευέλικτος, και νιώθει δέος απέναντι στο μυστήριο της ύπαρξης. Η αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας, καθορίζει και τη στάση μας. Η απληστία, η υπεροψία, η επιθετικότητα, η απαιτητική και δυσάρεστη συμπεριφορά, και η άσχημη διάθεση πηγάζουν από μια περιορισμένη αίσθηση του εαυτού. Η μετριοφροσύνη, η προσφορά, η συμφιλίωση, η χάρη και η αυτάρκεια προέρχεται πάντα από έναν διευρυμένο εαυτό.

Κατ’ επέκταση, η συμπεριφορά μιας ομάδας ανθρώπων που κατέχουν θέσεις κλειδιά σε κοινωνίες και θεσμικά όργανα, καθορίζει και τη συμπεριφορά των υπολοίπων μελών αυτών των οργανισμών. Όταν ένας πολιτισμός διαθέτει περιορισμένη ταυτότητα, κατά κύριο λόγο επικεντρώνεται στο κέρδος, στον ανελέητο ανταγωνισμό, στον οικονομικό ιμπεριαλισμό, στον ακραίο εθνικισμό, στον πόλεμο, τη βία και το φόβο .

Αν οι ταγοί μιας κοινωνίας μπορούσαν να εκφράσουν τον διευρυμένο εαυτό τους, τότε όχι μόνο θα εκπλήρωναν τις προσωπικές τους επιθυμίες, αλλά και θα άλλαζαν τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται ο πολιτισμός του λαού τους. Ένας τέτοιος πολιτισμός θα είχε ως επίκεντρο την προσφορά προς τους άλλους και όχι την απληστία, την συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό, την ανοιχτή καρδιά και όχι τις ανοιχτές αγορές. Διακριτικά γνωρίσματα ενός τέτοιου πολιτισμού θα ήταν η ειρηνική επίλυση των διαφορών, η ευσπλαχνία, η ταπεινοφροσύνη, η γαλήνη και η κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη.

Εξετάζοντας τον σύγχρονο κόσμο, διαπιστώνουμε την ύπαρξη μιας συγκεχυμένης αλληλουχίας αλληλεξαρτώμενων γεγονότων που λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα. Οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν πως η συλλογική μας συμπεριφορά διαμορφώνει ένα περιβάλλον, το οποίο δεν είναι σε θέση να συντηρήσει τη ζωή πάνω στη Γη, εξαιτίας της αποψίλωσης των δασών και της εξάντλησης των αποθεμάτων ορυκτών και καυσίμων, πράγμα που οδηγεί σε άλλα καταστροφικά αποτελέσματα, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών, οι τυφώνες και οι καταστροφικές παλίρροιες.

Με πρώτη ματιά αυτά τα γεγονότα μοιάζουν άσχετα μεταξύ τους, αλλά δεν είναι∙ είναι το αποτέλεσμα της περιορισμένης αίσθησης που έχουμε για τον εαυτό μας, και προκύπτουν συγχρονιστικά και ταυτόχρονα. Οι θρησκευτικές διαμάχες, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η τρομοκρατία, η διάβρωση του εδάφους, τα πυρηνικά εργοστάσια, ο εθισμός στα ναρκωτικά, εξαφάνιση ζωικών και φυτικών ειδών, η φτώχεια, η εγκληματικότητα, η πολεμική βιομηχανία, οι πλημμύρες και η πείνα, τα επικίνδυνα χημικά στην τροφική αλυσίδα και οι πόλεμοι, όλα αυτά σχετίζονται μη αιτιατά μεταξύ τους.

Αν ο καθένας από εμάς προσπαθούσε να εκφράσει τον διευρυμένο εαυτό του, και αν μοιραζόμασταν τη γνώση και την εμπειρία του διευρυμένου εαυτού μας με τους άλλους γύρω μας, ίσως μπορούσαμε να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον βασισμένο στο σεβασμό για τη ζωή και να επιτύχουμε την αποκατάσταση της ισορροπίας στους ωκεανούς, τα δάση και την άγρια φύση.

Αυτό το μεταμορφωμένο περιβάλλον θα επέφερε με την σειρά του, την ταυτόχρονη σειρά γεγονότων, τα οποία θα είχαν ως αποτέλεσμα έναν εντελώς νέο κόσμο. Πάνω σε αυτόν τον ιδανικό πλανήτη θα βρίσκαμε γαλήνη, θα αποκτούσαμε μια αίσθηση του θείου, θα διαθέταμε ευημερία, βιομηχανίες παραγωγής «καθαρής» ενέργειας, επιστημονική γνώση σχετικά με αυτή τη νέα πραγματικότητα θα υπήρχε άνθιση των τεχνών και της φιλοσοφίας, και θα αποκτούσαμε αληθινή επίγνωση του αδιαχώριστου των πάντων.

Σε μια τέτοια κοινωνία, θα βλέπαμε ξεκάθαρα πως η αγάπη είναι η υπέρτατη δύναμη μέσα στην καρδιά του σύμπαντος.

Deepak Chopra

Δεν υπάρχουν θύματα στο σύμπαν, αλλά μόνο δημιουργοί

«Ερευνήστε μέσα σας, αντί για έξω σας, ρωτώντας: “Ποιο μέρος του εαυτού μου θέλω τώρα να βιώσω μπροστά σ’αυτήν τη συμφορά; Ποια όψη του εαυτού μου επιλέγω να δραστηριοποιήσω;” Γιατί όλη η ζωή υπάρχει σαν ένα εργαλείο της δικής σας δημιουργίας και όλα τα περιστατικά της εμφανίζονται απλώς ως ευκαιρίες για να αποφασίσετε, και να γίνετε, αυτοί που είστε.

Αυτό ισχύει για κάθε ψυχή, κι έτσι βλέπετε πως δεν υπάρχουν θύματα στο σύμπαν, αλλά μόνο δημιουργοί. Όλοι οι δάσκαλοι που περπάτησαν σε τούτο τον πλανήτη το γνώριζαν αυτό. Αυτός είναι ο λόγος που κανένας από τους δασκάλους που μπορείς να κατονομάσεις δε φαντάστηκε τον εαυτό του ως θύμα, παρ’όλο που πολλοί κυριολεκτικά σταυρώθηκαν.

Κάθε ψυχή είναι ένας δάσκαλος, αν και πολλές δε θυμούνται την καταγωγή ή την κληρονομιά τους. Όμως η κάθε μια δημιουργεί την κατάσταση και τις συνθήκες για το δικό της ύψιστο σκοπό και τη δική της ταχύτερη ενθύμηση, κάθε στιγμή που ονομάζετε τώρα.

Μην κρίνεις λοιπόν την καρμική ατραπό που βάδισε ένας άλλος. Μη φθονείς την επιτυχία ούτε να νιώθεις οίκτο για την αποτυχία, γιατί δεν ξέρεις τι είναι επιτυχία ή αποτυχία στον τρόπο που η ψυχή λογαριάζει τα πράγματα. Μην αποκαλείς κάτι συμφορά ούτε χαρούμενο γεγονός, μέχρι να αποφασίσεις ή να δεις με τα μάτια σου πως χρησιμοποιείται. Γιατί ένας θάνατος να είναι συμφορά αν σώσει τις ζωές χιλιάδων; Και γιατί μια ζωή να είναι ένα χαρούμενο γεγονός αν δεν έχει προκαλέσει τίποτε άλλο από πόνο και λύπη; Όμως ούτε και αυτό δεν πρέπει να το κρίνεις, αλλά να κρατάς πάντα τη γνώμη σου για τον εαυτό σου και να αφήνεις και τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Αυτό δεν σημαίνει να αγνοείς μια έκκληση για βοήθεια ή την ώθηση της ψυχής σου να δουλέψει για την αλλαγή κάποιας κατάστασης ή συνθήκης. Σημαίνει να αποφεύγεις όλες τις ετικέτες και τις κρίσεις ενόσω κάνεις οτιδήποτε κάνεις. Γιατί κάθε περίσταση είναι ένα δώρο και σε κάθε εμπειρία κρύβεται ένας θησαυρός.

Υπήρχε κάποτε μια ψυχή που γνώριζε ότι είναι φως. Ήταν μια νέα ψυχή και γι’αυτό ήταν ανυπόμονη να αποκτήσει εμπειρίες. «Είμαι το φως», έλεγε. «Είμαι το φως». Ωστόσο όσο και να το ήξερε, όσο και να το έλεγε, δεν μπορούσε να το βιώσει. Και στη σφαίρα από όπου αναδύθηκε εκείνη η ψυχή δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο το φως. Κάθε ψυχή ήταν υπέροχη, κάθε ψυχή ήταν μεγαλειώδης και κάθε ψυχή ακτινοβολούσε με τη λαμπρότητα του φωτός Μου. Κι έτσι η ψυχούλα που συζητάμε ήταν σαν ένα κερί στον ήλιο. Μέσα σ’αυτό το μέγιστο φως – του οποίου ήταν μέρος – δεν μπορούσε να δει τον εαυτό της ούτε να βιώσει τον εαυτό της ως το ποια και τι πραγματικά είναι.

Έτυχε τώρα εκείνη η ψυχή να λαχταράει συνέχεια να γνωρίσει τον εαυτό της. Και τόσο μεγάλη ήταν η λαχτάρα της, ώστε μια μέρα της είπα: «Ξέρεις μικρούλα μου, τι πρέπει να κάνεις για να ικανοποιήσεις αυτή σου τη λαχτάρα;»
«Αx, τι Θεέ; Τι; Θα έκανα τα πάντα!» είπε η ψυχούλα.
«Πρέπει να χωριστείς από εμάς του υπόλοιπους», αποκρίθηκα, «και μετά πρέπει να καλέσεις το σκοτάδι».
«Τι είναι το σκοτάδι, Κύριε;» ρώτησε η ψυχούλα.
«Αυτό που δεν είσαι», απάντησα, και η ψυχή κατάλαβε.
Κι έτσι έκανε η ψυχή απομάκρυνε τον εαυτό της από το Όλο, κι όχι μόνον αυτό, αλλά πήγε και σε μια άλλη σφαίρα. Και σ’εκείνη τη σφαίρα η ψυχή είχε τη δύναμη να καλέσει μέσα στην ύπαρξή της κάθε λογής σκοτάδια. Και το έκανε.
Ωστόσο, μέσα στη μέση όλου εκείνου του σκοταδιού, φώναξε: «Πατέρα, Πατέρα, γιατί με εγκατέλειψες;» Όπως κάνετε κι εσείς στις πιο μαύρες σας στιγμές. Όμως Εγώ ποτέ δεν σας εγκατέλειψα, αλλά στέκω δίπλα σας, πάντα, έτοιμος να σας θυμίσω το ποιοι πραγματικά είστε, έτοιμος, πάντα έτοιμος, να σας καλέσω στο σπίτι.

Γι αυτό γίνετε ένα φως μέσα στο σκοτάδι και μην το καταριέστε.

Και μη λησμονείτε ποιοι είστε τη στιγμή που σας κυκλώνει εκείνο που δεν είστε. Μα να αινείτε τη δημιουργία, ακόμα κι όταν πασχίζετε να την αλλάξετε.

Και μάθετε πως αυτό που κάνετε τη στιγμή της μεγαλύτερης δοκιμασίας σας μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερός σας θρίαμβος. Γιατί η εμπειρία που δημιουργείτε είναι μια δήλωση του ποιοι ήσαστε και ποιοι θέλετε να είστε.

Σου είπα αυτήν την ιστορία, την παραβολή της ψυχής και του ήλιου, για να καταλάβεις καλύτερα το γιατί ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι και πως μπορεί να αλλάξει σε ένα λεπτό, τη στιγμή που θα θυμηθούν όλοι τη θεϊκή αλήθεια της ύψιστης πραγματικότητάς τους.

Υπάρχουν τώρα εκείνοι που λένε πως η ζωή είναι ένα σχολείο και πως τα πράγματα που παρατηρείτε και βιώνετε στη ζωή σας είναι για να μάθετε. Μίλησα γι αυτό και πριν, αλλά θα το πω ξανά: μπήκατε σε τούτη τη ζωή χωρίς να χρειάζεται να μάθετε τίποτε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δείξετε αυτό που ήδη γνωρίζετε. Δείχνοντάς το θα το θέσετε σε λειτουργία και θα δημιουργήσετε τον εαυτό σας από την αρχή μέσω της εμπειρίας σας. Έτσι δικαιώνετε τη ζωή και της δίνετε σκοπό. Έτσι την καθαγιάζετε.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΙΣΤΗ

Κάποτε στο Μεξικό είχε πέσει μεγάλη ανομβρία. Δεν είχε βρέξει για πολύ καιρό και η γη είχε αρχίσει να σκίζεται από την έλλειψη του νερού. Πουθενά και τίποτα δεν προμήνυε ότι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τον επόμενο καιρό. Η κατάσταση για το μέλλον των χωρικών και των σοδειών τους ήταν δυσοίωνη.

Ο πάστορας ενός χωριού, αποφάσισε να κάνει λειτουργία με το ποίμνιό του, για να κάνει δέηση ώστε να ξαναδούν βροχή. Σκέφτηκε τη δύναμη της προσευχής! Κανόνισε τη μέρα που όλοι οι χωρικοί θα μπορούσαν και τους περίμενε έξω από την εκκλησία του.

Όντως, όπως τα είχαν κανονίσει, όλο το εκκλησίασμα μαζεύτηκε το πρωί για τη δέηση. Κόσμος πολύς, με την ελπίδα ζωγραφισμένη στα χείλη! Παππούδες, γιαγιάδες, οι νέοι, ακόμα και τα εγγονάκια, όλοι ήταν παρόντες. Ο πάστορας, βγήκε έξω, τους κοίταξε όλους, χαμογέλασε και αφού τους ευχαρίστησε που μαζεύτηκαν, τους είπε να πάνε σπίτια τους.

Οι χωρικοί αναστατώθηκαν και ρώταγαν να μάθουν γιατί. Ψαχνόντουσαν μεταξύ τους, μήπως κάποιος έκανε κάτι που πρόσβαλε και ενόχλησε τον παπά. Δεν καταλάβαιναν, αφού όλοι ήταν παρόντες, γιατί τους μίλησε έτσι!

Ο πάστορας αφού τους κοίταξε με αγάπη, τους είπε:

«Καλοί μου συμπολίτες. Δεν αμφιβάλω για την πίστη σας σήμερα και δεν σας περνάω από κάποια κακόγουστη δοκιμασία, αλλά η πίστη αποτελείται από τρεις συνιστώσες.
Την επιθυμία για το αποτέλεσμα, την οποία σίγουρα την έχετε αφού δεχτήκατε να γίνει το σημερινό και είσαστε όλοι σας εδώ.
Την πεποίθηση για το αποτέλεσμα, και είμαι σίγουρος ότι όλοι προσμένετε πως θα αποδώσει η προσευχή, αλλιώς δεν θα είχατε έρθει.
Και την προσδοκία για το αποτέλεσμα, την οποία όμως δεν την έχει κανένας σας.
Ούτε ένας από εσάς δεν έχει φέρει μαζί του ομπρέλα!»

Γιατί οι γυναίκες θέλουν το γάμο

Οι γυναίκες, σε αρκετά μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τους άνδρες, θέλουν να παντρεύονται.

Οι γυναίκες, που δεν παντρεύονται κινδυνεύουν περισσότερο να εμφανίσουν ψυχολογικά προβλήματα, όπως αποδεικνύουν μελέτες ειδικών.

Ο γάμος αποδεικνύεται «ασπίδα» εναντίον της κατάθλιψης και του άγχους. Οι άγαμες παρουσιάζουν τα δύο αυτά συμπτώματα σε ποσοστά 35% και 26% αντίστοιχα, ενώ τα ποσοστά για τις έγγαμες είναι 16% και 13%.

Το άγχος της αποκατάστασης, σε συνδυασμό ίσως με τη πιεστική και απαιτητική δουλειά, μπορούν να ενοχοποιηθούν για το προαναφερθέν αποτέλεσμα.

Ο γάμος φαίνεται πως δίνει ασφάλεια στις περισσότερες, καθώς και την ευκαιρία να μοιράζονται τις ευθύνες και τα προβλήματα με τους συντρόφους τους.

Οι ανύπαντρες γυναίκες από την άλλη, καλούνται να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα μόνες τους, ενώ είναι συναισθηματικά ακάλυπτες, κάτι που τις οδηγεί ευκολότερα στη κατάθλιψη, στη ψυχολογική και σωματική κόπωση, καθώς και στην εμφάνιση διάφορων ψυχοσωματικών εκδηλώσεων (πόνοι στο κεφάλι, προβλήματα με το στομάχι, κ.α.).

Αρχαία κοσμήματα- μόδα η φυλαχτό

Τα δαχτυλίδια και γενικά τα κοσμήματα δεν αποτελούσαν πάντοτε αποκλειστικά στοιχεία καλλωπισμού. Στον αρχαίο κόσμο γυναίκες και άντρες κάποιες φορές τα φορούσαν για εντελώς διαφορετικούς λόγους.

Πρόσφατα αρχαιολόγοι του αιγυπτιακού Amarna Project ανακάλυψαν στην Αίγυπτο δύο σκελετούς ηλικίας, όπως εκτιμάται, άνω των 3.300 χρόνων. Τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι εδώ.
Αυτό που έκανε εντύπωση στους επιστήμονες ήταν ότι και οι δυο είχαν ταφεί φέροντας δαχτυλίδι από κράμα χαλκού σε ένα δάχτυλο του ποδιού τους.

Επρόκειτο άραγε για μόδα της εποχής, για κάποιου είδους θεραπεία ή μήπως ήταν φυλαχτό για μαγικό ξόρκι; Πάντως είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτονται τέτοια δαχτυλίδια στην αρχαία Αίγυπτο, με εξαίρεση τη μούμια ενός ιερέα του Καρνάκ (ηλικίας 2.200 ετών), η οποία βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο: Ο Αιγύπτιος ιερέας βρέθηκε να φοράει χρυσό δαχτυλίδι στο μεγάλο δάχτυλο του αριστερού του ποδιού.

Επουλωτικό βοήθημα; Όπως αναφέρει το nbcnews, οι σκελετοί βρέθηκαν κοντά στην αρχαία πόλη Akhenaten (Ακενατόν) – τη σημερινή Amarna, η οποία θεωρείται ότι ιδρύθηκε από τον ομώνυμο Φαραώ. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, ο ένας σκελετός ανήκει σε άντρα ηλικίας περίπου 35-40 ετών ο οποίος φορούσε το δαχτυλίδι στο δεύτερο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού.

Ο άντρας φαίνεται ότι είχε υποστεί κάταγμα στο ίδιο πόδι, όσο ήταν ζωντανός. Ακόμα, έφερε πολλαπλά κατάγματα σε άλλα σημεία, καθώς και ίχνη εκφυλιστικής νόσου των αρθρώσεων. Το γεγονός ότι φορούσε δαχτυλίδι στο τραυματισμένο πόδι οδηγεί σε μια υπόθεση: Ίσως ο χάλκινος δαχτύλιος ήταν ένα είδος μαγικού επουλωτικού βοηθήματος.

Ή μήπως μαγικό φυλαχτό; Από την άλλη πλευρά, όπως αναφέρουν οι Αιγυπτιολόγοι, η πρακτική του μαγικού δακτυλίου που περιβάλλει κάτι ήταν προσφιλής τεχνική για μαγικά ξόρκια στους αρχαίους Αιγύπτιους.

Όμως είναι γενικότερα γνωστό ότι στην αρχαιότητα το κόσμημα λειτουργούσε ως μαγικό μέσο που είτε προσέλκυε ευνοϊκές δυνάμεις είτε απέτρεπε το κακό. Κάτι σαν μαγικό φυλαχτό δηλαδή. Εξάλλου τα ίδια τα μέταλλα θεωρούνταν στο παρελθόν μαγικά υλικά.

Η μελέτη της Φύσης

Η φυσική φιλοσοφία δεν φτιάχνει κομπασμένους και πολυλογάδες (ου κομπούς ουδέ τη φωνή εργαστικούς παρασκευάζει) ούτε ανθρώπους που κάνουν επίδειξη γνώσεων για να εντυπωσιάζουν τους πολλούς (ουδέ την περιμάχητον παρά τοις πολλοίς παιδείαν ενδεικνυμένους) αλλά προσωπικότητες σοβαρές και αυτάρκεις.

Η μελέτη της Φύσης και του Σύμπαντος έχει ως κύριο στόχο να διαλύσει τους παιδικούς φόβους και τις θλιβερές σκέψεις που βασανίζουν τις καρδιές των ανθρώπων:

“Κι εκείνος απολύμανε τις καρδιές με λόγια γεμάτα αλήθεια, και σήκωσε φράχτες στις επιθυμίες και στους φόβους. Και μας δίδαξε ποιο είναι το υπέρτατο αγαθό που όλοι λαχταρούμε και μας έδειξε τον δρόμο, το πιο σύντομο και ίσιο μονοπάτι για να φτάσουμε εκεί. Έδειξε ποια δυστυχία υπάρχει στα ανθρώπινα πράγματα, πώς γεννιέται και σκορπά παντού με λογιών-λογιών μορφές, τυχαία είτε από φυσική αιτία σύμφωνα με την τάξη που έθεσε το σύμπαν και δίδαξε από ποιες πόρτες πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, και απόδειξε ότι μάταια το ανθρώπινο γένος μηρυκάζει τις θλιβερές σκέψεις.

Γιατί όπως τα μικρά παιδιά φοβούνται μες στο σκοτάδι και τρέμουν το καθετί, έτσι κι εμείς φοβούμαστε μες στο φως, τόσες και τόσες φορές, πράγματα που δεν είναι πιο φοβερά από κείνα που τρομάζουν τα παιδιά και που φαντάζονται ότι θα τους συμβούν μες στα σκοτεινά.
Αυτό το φόβο λοιπόν, αυτά τα σκοτάδια της ψυχής, ας μη περιμένουμε να τα σκορπίσουν οι αχτίδες του ήλιου μήτε τα φωτεινά βέλη της μέρας μόνο η μελέτη κι η ερμηνεία της φύσης μπορεί να τα διαλύσει.”

Το νόημα της ζωής: Ποια είναι η ανώτατη πνευματική ηδονή; αυτή που αναβλύζει τις στιγμές που η νηφάλια σκέψη (νήφων λογισμός) σκορπίζει τα σκοτάδια της μεταφυσικής και ότι προκαλεί φόβο γίνεται αντικείμενο στοχασμού, έρχεται δηλαδή στα μέτρα του Έλληνα ανθρώπου της κλασικής εποχής.

Για τους Επικούρειους, κάθε δραστηριότητα είναι Σοφή, όταν έχει ως σκοπό να μάς οδηγήσει στην ευτυχισμένη ζωή. Το βαρύ καθήκον της ευτυχίας ο μεγάλος Έλληνας το πήρε απ’ τους θεούς και το έριξε στους ανθρώπους. Ευτυχισμένη ζωή δεν νοείται μέσα στο φόβο• οι αγαπημένοι φίλοι, η ευδαιμονία και η αταραξία του σώματος και της ψυχής είναι η μόνη εγγύηση της ευτυχίας για τους θνητούς.

Ο Επίκουρος για τον Λουκρήτιο ήταν θεός αφού ήταν εκείνος που πρώτος βρήκε το νόημα της ζωής, ό,τι σήμερα ονομάζουμε Σοφία, εκείνος που με την επιστημοσύνη του άρπαξε τη ζωή μέσα απ’ τις τόσες ανεμοζάλες κι από βαθιά σκοτάδια και την απίθωσε σε τέτοιο γαλήνιο λιμάνι και σε τόσο καθάριο φως.

Αποκάλυψη Τώρα!

Περπατώ στο δρόμο, κοιτώ γύρω μου και δεν καταλαβαίνω πως βρεθήκαμε όλοι μας σε αυτήν την κατάντια, όταν το ανθρώπινο πνεύμα είναι τόσο υπέροχο και θεϊκό και έχει καταφέρει τόσους πολλούς πνευματικούς θριάμβους. Πώς την πατήσαμε έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε; Πώς βρεθήκαμε αδιαμαρτύρητα σε αυτήν την καθημερινή μιζέρια, σε αυτήν την απογοητευτική και αποθαρρυντική και απαράδεκτη καθημερινή πραγματικότητα;

Πώς, αντί να υλοποιηθούν τα ευγενή όνειρα και οράματα της ανθρωπότητας, και να ζούμε μέσα σε αυτό που τώρα ονομάζουμε Ουτοπία (ο ου-τόπος, ο μη-τόπος, ο τόπος που δεν υπάρχει), βρεθήκαμε φυλακισμένοι στη Μαύρη Σιδερένια Φυλακή (όπως γνωστικά αποκαλεί τον κόσμο ο Philip K. Dick), σε αυτήν την ασχήμια, στο καθημερινό αδιέξοδο, στην ομηρία, στην υλοποιημένη και παγιωμένη προσβολή εναντίον του ανθρώπινου πνεύματος, αποκαρδιωμένοι και αυτοματικοί, παραδομένοι και απελπισμένοι;

Γιατί δεν κάνουμε μια γενναία προσωπική επανάσταση ενάντια σε αυτό το σιχαμένο πράγμα που έχει κατασκευαστεί τεχνητά γύρω μας και μέσα μας, και που μας δεσμεύει με τόσο άπειρους τρόπους στις μεγαλύτερες ανοησίες και βιασμούς της ψυχής μας;

Γιατί δεν αποζητούμε με όλους τους τρόπους την ελευθερία μας, την αληθινή προσωπική και ατομική ελευθερία μας, τη δικαίωση των ονείρων μας, την υλοποίηση των βαθύτερων και ανομολόγητων αγνών επιθυμιών μας, τα δημιουργικά οράματά μας, τη δικαίωση του έρωτά μας για την αληθινή ζωή μαζί με αληθινούς ανθρώπους και όχι με ανθρωπάρια που σέρνονται ετοιμοθάνατα από ‘δω κι από ‘κει νομίζοντας ό,τι ζουν;

Γιατί δεν δραπετεύουμε άμεσα από αυτή τη συνωμοσία, στην οποία δεν συμμετείχαμε ποτέ, που μας οδήγησε με συνοπτικές διαδικασίες σε μια φυλακή του πνεύματος και του σώματος και των δυνατοτήτων και πιθανοτήτων, που μας κλείδωσε στην κατάσταση του να μη ξέρουμε τι μας γίνεται, του να αγωνιζόμαστε για σαχλαμάρες που θα αντικαταστήσουν την αίσθησή μας για τη ζωή;

Που μας οδήγησε καταναγκαστικά σε ανύπαρκτες και αφύσικες υποχρεώσεις, σε άχρηστα ή ευνόητα δικαιώματα, σε τεχνητές ευθύνες, σε απαράδεκτα περιβάλλοντα, σε αναγκαστικό συγχρωτισμό με τους χειρότερους ανθρώπους, σε καταρράκωση του ανθρώπινου νου, σε ευνουχισμό και στείρωση των μοναδικών ιδιαίτερων ανθρώπινων δυνατοτήτων: της φαντασίας, της έμπνευσης, της ελπίδας, της διανόησης, της δημιουργίας, του έρωτα, του πόθου, της περιπέτειας, της εξερεύνησης, της κατανόησης, της υπέρβασης. Γιατί δεν επαναστατούμε άμεσα με όλες μας τις δυνάμεις, φανερά ή κρυφά, ενάντια στην προσωπική φυλακή μας;

Αλλιώς, γιατί να ζούμε; Απλά για να επιβιώσουμε; Τι να επιβιώσει; Το σιχαμένο πράγμα στο οποίο έχουμε μεταμορφωθεί που είναι για λύπηση; Ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια; Τι έχουμε να πούμε; Τι έχουμε να κάνουμε στ’ αλήθεια; Που θα μας βγάλουν όλα αυτά; Ποια κληρονομιά θα αφήσουμε για το μέλλον; Τι θα απαντήσουμε στα παιδιά μας όταν θα μας ρωτήσουν; Τι θα σκεφτόμαστε στο νεκροκρέβατό μας όταν θα έχουν τελειώσει τα ψέματα; Τι κάναμε στη ζωή μας;

Γιατί ζήσαμε; Γιατί τελικά δεν κάναμε αυτά που ονειρευόμασταν; Τι φοβόμασταν; Τι σημαντικό κάναμε; Τι θα απαντήσουμε στον Δημιουργό μας; Τι θα πούμε στις επόμενες γενιές; Θα τους αφήσουμε τη δειλία μας, τους τρόμους μας, τα λάθη μας και την ανοησία μας, την άγνοιά μας, την απελπισία μας και το αδιέξοδό μας;

Ή μήπως θα τους πούμε να είναι ευχαριστημένοι που τους αφήνουμε την αλαζονεία μας, την τεχνολογία μας, τα λεφτά μας, τα ήθη και τους νόμους και το κύρος και το Κατεστημένο μας;
Γιατί δεν γινόμαστε καλύτεροι; Γιατί δεν επαναστατήσαμε; Γιατί δεν πολεμήσαμε; Γιατί δεν δραπετεύσαμε από το άδικο συμβόλαιο που υπογράψαμε χωρίς να γνωρίζουμε τους όρους του; Γιατί δεν αντισταθήκαμε; Γιατί δεν αναρωτηθήκαμε; Γιατί, όταν εμείς το καταλάβαμε, όσοι το καταλάβαμε, δεν ενημερώσαμε και τους άλλους ανθρώπους για το τι συμβαίνει;
Γιατί δεν κάναμε άμεσα και δυναμικά κάτι γι’ αυτό, για τον εαυτό μας; Γιατί φοβηθήκαμε;

Τι φοβηθήκαμε;
Τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί πέρα από αυτήν την κόλαση στην οποία ζούμε;
Θα μου πείτε, τουλάχιστον ζούμε. Κουτσά-στραβά, επιβιώνουμε. Θα μπορούσαμε να είμαστε πεθαμένοι ή άρρωστοι, θα μου πείτε. Μα, είμαστε! Ζούμε τη ζωή του πλήθους, δεμένοι χειροπόδαρα, σαν νεκροί ή σαν άρρωστοι, αποδεχόμενοι αυτήν την εχθρική πραγματικότητα, και έχουμε περιορίσει τον αληθινό μας εαυτό στις φαντασιώσεις. Κι έπειτα δεν μπορούμε ούτε κι αυτές να τις φαντασιωθούμε γιατί ούτε κι αυτό επιτρέπεται, και ούτε να μιλήσουμε γι’ αυτές μπορούμε. Και πρόκειται να πεθάνουμε. Η ζωή περνάει και φεύγει και δεν γυρίζει πίσω. Το ρολόι μετράει τα λεπτά αμείλικτα, το κάνει κι όταν εσύ δεν προσέχεις τι κάνει. Χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Θα πεθάνουμε, αργά ή γρήγορα.

Θα μας θυμάται κανείς; Θα έχει καμιά σημασία το ότι υπήρξαμε κάποτε κι εμείς εδώ; Θα έχει άραγε σημασία πώς νιώθαμε, γιατί δεν κάναμε όσα δεν κάναμε, ποιος είχε δίκιο και ποιος είχε άδικο, ποιες ήταν οι αδυναμίες μας και οι δικαιολογίες μας; Μήπως δεν θα είμαστε παρά αμελητέα συμβάντα, μέχρι και για τον ίδιο μας τον εαυτό; Μήπως δεν θα είμαστε σκουπίδια που κάποιος θα παραπετάξει μέσα σε μια τρύπα; Μήπως δεν θα θαφτούμε έτσι κι αλλιώς για πάντα;

Μήπως είμαστε από τώρα ξεγραμμένοι και θαμμένοι; Είμαστε στ’ αλήθεια; Όσο έχουμε χρόνο ακόμη για να αντιδράσουμε, δεν είμαστε στ’ αλήθεια ξεγραμμένοι. Αλλά ο χρόνος δεν θα μας περιμένει. Και μετά θα είμαστε στ’ αλήθεια πεθαμένοι. Πεταμένοι και θαμμένοι και αληθινά ανήμποροι.

Πολλοί ονειρεύονται την «άλλη ζωή» στην «άλλη πλευρά». Ποια «άλλη ζωή»; Νομίζετε ότι αξίζετε μια άλλη ζωή; Εσείς ποιοι; Οι πειθήνιοι υπηρέτες του δεινόσαυρου που καταβροχθίζει τις ζωές σαν να είναι φιστίκια; Εσείς ποιοι; Οι σιχαμένοι φοβητσιάρηδες μισαλλόδοξοι υποκριτές άψυχα ανθρώπινα ανδρείκελα; Εσείς; Ποιοι;

Οι καταπιεσμένοι κρυφοί μικροί εαυτοί σας που ποτέ δεν εκδηλώθηκαν και δεν υπήρξαν ποτέ στ’ αλήθεια; Ή μήπως εσείς οι σοφοί που παρ’ όλα αυτά ελπίζετε σε μια «άλλη ζωή», υπονοώντας ότι κάποιος θα σας λυπηθεί και θα σας τη δώσει, παραδεχόμενοι ότι είστε απλώς για λύπηση; Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον, και όλα καλά –θα γίνουν όλα στην άλλη ζωή.

Ποιος είναι ο Κύριος σας; Ο εδώ ή ο «εκεί»; Και γιατί να σας ελεήσει; Η «άλλη ζωή» δεν είναι παρά αυτή που βαθιά θέλετε –και πρέπει– να ζήσετε αλλά δεν τη ζείτε. Δεν κάνετε τίποτε για να τη ζήσετε. Την έχετε ξεχάσει κιόλας… Και γι’ αυτό δεν σας αξίζει μια «άλλη ζωή». Καλά λένε οι άθεοι υλιστές ότι είναι εξουσιαστική επινόηση. Τουλάχιστον, ακόμη και αν κάνουν λάθος, λένε κάτι τολμηρό ενάντια στην εξουσία του κόσμου.

Ποιος πρόδωσε όλα τα ευγενή πρότυπα του Ανθρώπου και μας δέσμευσε σε αυτήν την κατάντια; Ποιος είναι; Εσύ! Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Εγώ που τις γράφω. Είμαστε –ως τώρα– προδότες του ανθρώπινου πνεύματος, προδότες των αληθινών ανθρώπων, προδότες των θεών, προδότες της φύσης και του σύμπαντος, προδότες των άστρων, προδότες των ελπίδων και των ονείρων, προδότες των ευγενών πνευματικών πατέρων και μητέρων μας, προδότες της αληθινής ζωής.

Αν δεν αποφασίσουμε να ζήσουμε στ’ αλήθεια και να υπερβούμε τον μικρό δειλό εαυτό μας, αν δεν πολεμήσουμε τον κόσμο και την κατάντια μας και τους δεσμοφύλακές μας, αν δεν αναζητήσουμε το Θαυμαστό, την Ουτοπία, αν δεν εκφράσουμε και δεν υλοποιήσουμε το Όνειρο.

Αυτή τη στιγμή, τώρα, όσο έχουμε καιρό ακόμη, πρέπει να επαναστατήσουμε προσωπικά, να αποτινάξουμε τον ζυγό από μέσα μας, να φωτιστούμε στο σκοτάδι μας, να ζήσουμε στ’ αλήθεια, όπως ζουν οι άνθρωποι πλέον μόνο στα μυθιστορήματα, πρέπει να επιλέξουμε να ζούμε μαζί με τους αληθινούς ομοίους μας, να συνωμοτήσουμε μεταξύ μας αν χρειαστεί ενάντια στη δεδομένη πραγματικότητα για να το καταφέρουμε.

Να πολεμήσουμε ακόμη και κρυφά κι αντιστασιακά, να κάνουμε όλα όσα ονειρευόμαστε, τώρα, να τα υλοποιήσουμε κι έτσι να δώσουμε χώρο στον νου να ονειρευτεί περισσότερα, και να τα υλοποιήσουμε κι εκείνα, να προχωρήσουμε δυναμικά και συνειδητά επιτέλους στη μεγάλη περιπέτεια της ζωής, τη μεγάλη περιπέτεια του Ανθρώπου, που δεν βρέθηκε εδώ στον κόσμο από σύμπτωση όπως λένε κάποιοι, χωρίς να ξέρουν ότι αυτό που λένε σημαίνει ότι η σύμπτωση κατανοεί τη σύμπτωση κι άρα είναι μια σύμπτωση με νόημα και άρα δεν είναι σύμπτωση.

Ίσως δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία, η ευκαιρία είναι τώρα! Της δικής μας Αποκάλυψης. Τo τώρα που θα αφυπνίσουμε τον αληθινό εαυτό μας και θα τον αποκαλύψουμε και θα τον αφήσουμε επιτέλους να ζήσει, τη χρονιά που θα αρχίσει να αλλάζει ο κόσμος μας, μέσα από εμάς.

Τόλμησέ το!
Τώρα!
Ξύπνα!
Αναγεννήσου!
Κάνε το όνειρο αληθινό!
Ποτέ δεν είναι αργά…

Όσοι θεοί τόσοι άθεοι

Όσοι θεοί τόσοι και οι άθεοι σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα Guardian. Οι περισσότεροι άθεοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους όντας δύσπιστοι σε διάφορα θέματα και θέτοντας συνεχώς οντολογικά ερωτήματα. Αλλά τι είναι αυτό που κάνει κάποιες ιδιαίτερες μορφές δυσπιστίας πνευματικά γόνιμες ή κοινωνικά σημαντικές;

Για να θέσουμε αυτές τις συζητήσεις σε κάποιο είδος προοπτικής, έχει ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία του αθεϊσμού. Στο βιβλίο του, «Άθεοι και η προέλευση των ειδών», ο διευθυντής έρευνας της χριστιανικής ομάδας «Theos», Νικ Σπένσερ, υπενθυμίζει ότι η πίστη στον Θεό δεν απαιτεί κατ ‘ανάγκη απώλεια κάθε λογικής.

Η ιστορία του Σπένσερ έχει σχεδιαστεί για να φωτίσει το παρόν. Έτσι περιορίζεται στη Δυτική Ευρώπη από τα τέλη του Μεσαίωνα και μετά. Είναι μια συνοπτική, όχι όμως ιστορία με τέλος, πράγμα που δείχνει ότι ο αθεϊσμός δεν είναι απλώς το φυσικό αποτέλεσμα της αύξησης της επιστημονικής γνώσης, αλλά και ότι η θρησκεία είναι απομεινάρι τόσο της άγνοιας όσο και των πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών.

Το πρώτο πράγμα που τραβά το ενδιαφέρον είναι ότι τα επιχειρήματα υπέρ της αθεΐας έχουν τις ρίζες τους αρκετά πίσω στο χρόνο. Συγκεκριμένα, ένα από τα παλαιότερα ευρήματα αποτελεί ένα βαβυλωνιακό δισκίο από το 1.000 π.κ.ε. που αναφέρεται στο βιβλίο του Ρόμπερτ Μπέλα. Επιπλέον, το βιβλίο του Ιώβ είναι σίγουρα ένα ισχυρό επιχείρημα ενάντια σε αυτό που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει «τμήμα δημοσίων σχέσεων του Θεού».

Η αθεΐα ήταν από την αρχή «ένα εποικοδομητικό και δημιουργικό φαινόμενο», που ενδιαφερόταν όχι μόνο να γκρεμίσει την παλιά τάξη, αλλά και να στήσει ένα καινούριο κόσμο πάνω στον ορθολογισμό. Η ιστορία του αθεϊσμού θα μπορούσε να συνδεθεί με την ιστορία της πάλης ενάντια σε κάθε αρχή. «Για να αρνηθεί κανείς τον θεό δεν έφτανε απλά να αρνηθεί τον θεό», γράφει ο Σπένσερ. «Θα έπρεπε να αρνηθεί τον αυτοκράτορα ή το βασιλιά που κυβερνούσε, τις κοινωνικές δομές που επέβαλλε στις ζωές των ανθρώπων, τις κοινωνικές σχέσεις που ρύθμιζε, τις ελπίδες που ενέπνεε και τις απόφαση που τους καθησύχαζαν».

Αν και τα παραπάνω ενέχουν μια αλήθεια, αυτό δεν σημαίνει ότι η διαμάχη ανάμεσα στη θρησκεία και τον αθεϊσμό δεν είναι παρά μόνο πολιτική και όχι φιλοσοφική. Για παράδειγμα, τον 16ο αιώνα, εκατοντάδες χριστιανοί έγραψαν χιλιάδες σελίδες αφορισμού των θεολογικών ιδεολογιών των αντιπάλων τους, και γεγονός ότι οι θεολογικές διαφορές μπορεί να είναι ένα κρυπτογράφημα για τις διάφορες πολιτικές ή κοινωνικές απειλές, είναι απλά μια απόχρωση του θέματος.

Η αθεΐα από την αρχαία Ελλάδα ως σήμερα
Στην Ελλάδα, οι λογικές δυσκολίες ενός παντοδύναμου και φιλάνθρωπου Θεού έγιναν αμέσως σαφείς όταν οι άνθρωποι άρχισαν να επεξεργάζονται έννοιες όπως η παντοδυναμία και η καλοσύνη. Σύμφωνα με τον Guardian, ό, τι χρειαζόταν κανείς για να είναι πνευματικά δύσπιστος στο Θεό που ασπαζόταν ο Χριστιανισμός, τέθηκε σε ισχύ από τη γέννηση του Χριστού.

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι αξιοσημείωτο όχι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν τόσοι άθεοι σήμερα, αλλά ότι υπήρχαν πάντα κάποιοι λίγοι ανά τους αιώνες της δόξας της χριστιανοσύνης. Αν και πολλοί θα έλεγαν ότι οι διώξεις που δέχονταν οι μη χριστιανοί ή οι άθεοι θα μπορούσαν να καταστείλουν τέτοιες τάσεις, στην πραγματικότητα δε φαίνεται να είναι ο κύριος λόγος του μικρού αριθμού άθεων. Δεδομένου ότι οι διώξεις δεν κατάφεραν να καταστείλουν άλλες διαφορετικές αιρέσεις, γιατί θα έπρεπε να καταστείλουν με επιτυχία τις πιο προφανείς και ριζικές αντιρρήσεις για το σύνολο της θεϊκής πίστης;

Μια απάντηση, που προτείνει ο Σπένσερ είναι ότι ο αθεϊσμός ερχόταν πάντα δεύτερος. Η ύπαρξη του αθεϊσμού προϋποθέτει την ύπαρξη ενός θεού, τον οποίο να απορρίπτει. Έτσι, πολλές φορές αθεϊσμός συνδέεται με την έννοια της «ασέβειας». Την ίδια στιγμή, η έννοια του Θεού είναι εξαιρετικά ευέλικτη: υπάρχουν περιπτώσεις που η έννοια «Θεός» είναι τόσο γενική ή παράξενη που ακόμα και οι πρώτοι χριστιανοί είχαν αντιμετωπισθεί ως άθεοι από τους ειδωλολάτρες γύρω τους.

Εντούτοις, επιχειρήματα κατά της δικαιοσύνης του Θεού, όπως αυτά που βλέπουμε στη Βαβυλώνα, δεν είναι τα επιχειρήματα κατά της ύπαρξής του: είναι επιχειρήματα ως προς τον χαρακτήρα του, τα οποία προϋποθέτουν ότι έχει έναν. Ο σύγχρονος αθεϊσμός, με την έννοια της απόρριψης των χριστιανικών μονοθεϊστικών αντιλήψεων για το θεό, δεν είχε ξεκινήσει πραγματικά μέχρι τον 18ο αιώνα. Όμως, από τη Γαλλική Επανάσταση, η σύγχρονη δυτική κουλτούρα και πολιτισμός, πρότεινε επιχειρήματα, τα οποία εδραιώθηκαν τα επόμενα 100 χρόνια.

Παρόλο που τέτοιου είδους θέματα απασχολούν τη φιλοσοφία, η μελέτη για το πώς αυτά τα επιχειρήματα εξαπλώθηκαν και συνδέθηκαν άρρηκτα με τις σύγχρονες κοινωνίες, αποδεικνύει ότι έχουν ιστορικές και πολιτικές βάσεις, και όχι φιλοσοφικές. Καθώς ήταν αδύνατο να διαχωριστεί ο Χριστιανισμός από τη χριστιανική εκκλησία, οποιαδήποτε μορφή αντίρρησης σε αυτόν καθορίστηκε από το ρόλο της εκκλησίας στις διάφορες κοινωνίες.

Παράλληλα, ο Σπένσερ μας ενθαρρύνει να δούμε τις θρησκευτικές διδασκαλίες, από την σκοπιά της ηθικής παρά από πραγματική ή ιστορική θεώρηση. Η άποψη αυτή χρονολογείται τουλάχιστον από τον 16ο αιώνα, όταν ο Καρδινάλιος Καίσαρ Μπαρόνιο υποστήριξε ότι, η Αγία Γραφή μας πληροφορεί για τον δρόμο προς τον παράδεισο και όχι πως θα είναι αυτός. Προωθώντας την έννοια της «θρησκευτικότητας ως πρότυπο ζωής και όχι ένα σύνολο επαληθεύσιμων προτάσεων», ο Σπένσερ σημειώνει ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι τα δόγματα (όπως το εαν η αιώνια καταδίκη ή ακόμα και η ανάσταση του Χριστού είναι αληθής ή ψευδής) αλλά το εαν μια ζωή που καθοδηγείται από αυτές τις ιδέες είναι κάπως πλουσιότερη ή πληρέστερη.

Αν αυτό είναι σωστό, τότε οι άθεοι που έχουν επικρίνει τη θρησκεία έχουν θεαματικά χάσει το σημείο ευτυχίας, «στροβιλιζόμενοι σε θεολογικούς ανεμόμυλους». Όμως, όπως υποστηρίζει ο ίδιος ο Σπένσερ, υπάρχουν και οι πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες που εμπλέκονται στις διάφορες διαμάχες και σχίσματα. Επομένως, οι «μάχες» δεν είναι μόνο πολιτικές ή μόνο μεταφυσικές: είναι στην πραγματικότητα ένα συνοθύλευμα και των δύο.

Για παράδειγμα, ο Νικ Σπένσερ υποστηρίζει ότι το βάρος της Αγγλικανικής εγκαθίδρυσης θα μπορούσε να προσφέρει ένα πολύ πιο ισχυρό κίνητρο για την αθεΐα. Αλλά η παρουσία της ακμάζουσας παράδοσης των αριστερών Χριστιανών ενίσχυσε τις κοινωνικά συνειδητές μορφές της Αγγλικανικής πεποίθησης: η Καθολική Εκκλησία στη χώρα αυτή ήταν με την πλευρά των εργατικών τάξεων.

Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς στο βιβλίο του, «Η περί θεού αυταπάτη» (The God Delusion, 2006), υποστηρίζει ότι ο αθεϊσμός δεν είναι δόγμα που βασίζεται σε γραφές που δεν έχουν αλλάξει για χιλιάδες χρόνια (όπως τα ιερά βιβλία σχεδόν όλων των θρησκειών), αλλά μια λογική παρατήρηση του κόσμου γύρω μας, βασισμένη στην επιστημονική μέθοδο. Αντίθετα ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός, το Ισλάμ, οι οποίες είναι οι κυριότερες θρησκείες παγκοσμίως, κηρύσσουν σήμερα τα ίδια πράγματα που κήρυτταν και πριν από εκατονταετίες ενώ τα ιερά βιβλία τους έχουν παραμείνει ίδια χωρίς ανανέωση.

Το μόνο που άλλαξε είναι η ερμηνεία των ιερών κειμένων, τακτική που ακολουθείται για να συνυπάρχει η θρησκεία με τις αναμφισβήτητες σύγχρονες επιστημονικές αλήθειες. Παραδείγματος χάριν η ερμηνεία των ιερών βιβλίων του χριστιανισμού καταδίκασε τον Γαλιλαίο σε θάνατο επειδή υποστήριζε ότι η Γη κινείται ενώ ακριβώς τα ίδια βιβλία θεωρούν σήμερα ότι η Μεγάλη Έκρηξη είναι απολύτως συμβατή με την χριστιανική διδασκαλία, εφ’ όσον ο θεός με έκρηξη έπλασε τον κόσμο.

Η Δυνατότητα Υπέρβασης Των Νόμων

Υπάρχουν δύο ειδών πολιτισμοί, οι στατικοί – ρευστοί (ζωντανοί) και οι προοδευτικοί -παγωμένοι (νεκροί). Ο Ισλαμικός, ο Χριστιανικός, είναι στατικά δόγματα, γι’ αυτό και στις χώρες της επικράτειάς τους, τίποτα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 1000 χρόνια, αν εξαιρέσουμε τις επιβεβλημένες ξένες επιδράσεις, προς τις οποίες όμως οι πιστοί τους αντιδρούν.

Οι στατικοί πολιτισμοί μάχονται τις αλλαγές, διότι απειλούν το νόμο. Στερούνται λοιπόν της δυνατότητας να κρίνουν αν κάποιες αλλαγές ωφελούν την κοινωνία τους, διότι το ωφέλιμο, έχει εκ των προτέρων ταυτιστεί με το νόμιμο. Για να διατηρήσουν απαραβίαστη την ισχύ των νόμων τους, ισχυρίζονται, ότι έχουν δοθεί από τους θεούς.

Μελετώντας την ιστορία, αντιλαμβάνεσαι ό,τι όλοι οι πολιτισμοί της γης υπήρξαν και παραμένουν στατικοί. Εξαιρώντας μόνον τον Ελληνικό, στον οποίον, η δυνατότητα υπέρβασης των νόμων, ακόμη και αν αυτοί θεωρούνταν θεϊκοί, απαιτήθηκε ως ένα αυτονόητο ατομικό δικαίωμα. Όχι βέβαια από το σύνολο των πολιτών, αλλά από μια ελάχιστη μειοψηφία, ικανή στην πρόβλεψη των Δυνατοτήτων της ανθρώπινης ανάπτυξης.

Αναφέρομαι στους οραματιστές. Στα άτομα τα ικανά να προνοήσουν για το επερχόμενο άγνωστο. Προσφέροντας στην κοινωνία τους, τους πόρους της εξέλιξής της προς αυτό. Είμαστε μια σταγόνα γνώσης, στον Ωκεανό του αγνώστου. Ενώ λοιπόν, οι στατικές κοινωνίες, προβάλλουν ως ασπίδα στην επέλασή του το γνωστό, οι προοδευτικές, καλλιεργούν τις δυνατότητες χρησιμοποίησης του. Έτσι εξελίσσονται, σε αντίθεση προς τις στατικές, που απλώς συντηρούνται.

Δεν μπορούμε να ταυτίσουμε τους νομοθέτες, με τους οραματιστές. Διότι ενώ οι πρώτοι, με τους νόμους, συντηρούν το ήδη γνωστό, οι δεύτεροι, υπερβαίνοντάς τους, υποδέχονται το άγνωστο. Το άγνωστο, παρότι δυναμικό, παρόλο που αποτελεί το μοναδικό πεδίο της εξέλιξής μας, για τους νομοθέτες, είναι εξ’ ορισμού παράνομο!. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει προβλεφθεί.

Η ασθενική ικανότητα πρόβλεψης των νομοθετών, διαπιστώνεται κι απ’ το γεγονός ότι δεν έχουνε προβλέψει τη δυνατότητα του υπέρνομου, αφού χωρίζουνε τις πράξεις μας σε δυο κατηγορίες: Στις νόμιμες, και στις παράνομες. Θεωρώντας νόμιμες όσες συμφωνούν με τον αυστηρά προκαθορισμένο (από αυτούς) τρόπο πράττειν, ενώ παράνομες, όλες όσες εξαιρούνται!. Με αποτέλεσμα, να κατατάσσουν στην κατηγορία των παράνομων, όλες τις πράξεις που δεν έχουν προβλεφθεί!.

Λογικά, «παράνομο», θα έπρεπε να θεωρείται μόνον το άδικο και το βλαβερό. Στους στατικούς όμως πολιτισμούς, οι νομοθέτες αμύνονται μάλλον από το φόβο του άγνωστου, παρά από αυτόν της αδικίας, εξ’ αιτίας της αδυναμίας σύλληψής του. Η άγνοια των αναξιοποίητων δυνατοτήτων μας, τους οδηγεί να τις θεωρήσουν όλες εξ’ ορισμού ως βλαβερές, φράζοντας έτσι δολοφονικά τους πόρους της εξέλιξής μας.

Και για να δικαιολογήσουν την παράλογη τούτη πράξη τους, που είναι αναμενόμενο να μας ανησυχεί, ανακάλυψαν έναν επίσης παράλογο ισχυρισμό, ότι δήθεν, οι νόμοι έχουν δοθεί απ’ το θεό. Έτσι η διαφύλαξή τους δίδεται στο ιερατείο, μιας μειοψηφίας αδιάλλακτων ανθρώπων, που καταλύουν κάθε έννοια ελευθερίας των πράξεων και του λόγου.

Οι νόμοι, απαγορεύουν κάθε καινοτόμα πράξη, και κάθε καινοτόμο λόγο, που υπερβαίνει τον ασφυκτικόν ορίζοντα της πρόβλεψής τους. Κατατάσσοντας έτσι στον ύψιστο βαθμό παρανομίας τους οραματιστές, με φριχτά γι’ αυτούς αποτελέσματα. Η δολοφονία του Σωκράτη, αποτελεί το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, του ανθρώπου που εξορίστηκε από την κοινωνία του, όχι επειδή την έβλαψε, αλλά επειδή προσπάθησε να ευνοήσει την εξέλιξή της, προσφέροντάς της διέξοδο προς το άγνωστο!.

Και απόδειξη αποτελεί, το γεγονός ότι η κοινωνία του εξελίχθηκε, με έναν τρόπο τελείως απροσδόκητο για όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Την ανθρωπότητα που ακόμη ζει στο χθες, σε ένα χθες που εγκατέλειψαν οι Έλληνες πριν 2500 χρόνια. Και τι απέμεινε από αυτό;
Η γέννηση κάποιων νέων κοινωνιών, κατά βάση στατικών αλλά προοδευτικών εξ’ αντανακλάσεως, και η ισχυρή πεποίθηση στην ψυχή του νεοέλληνα, ότι έχουμε δικαίωμα υπέρβασης των νόμων, για χάρη της εξέλιξής μας, ακόμη και αν αυτοί προέρχονται από τους θεούς!

Like Like είσαι εδώ;

Μπελά στο κεφάλι μου. Αυτό έβαλα όταν άνοιξα «λογαριασμό» στο facebook. Κι επειδή μου αρέσει πρώτα να τα χώνω σε μένα κι ύστερα να τα χώνω στους άλλους, δέχομαι ότι αυτό που τώρα γράφω θα διαβαστεί και στο facebook.
«Υποκρισία κυρίε μου;» ρωτώ τον εαυτό μου.
«Όχι καλέ» μου απαντώ. «Δεν θυμάσαι που πάντα πιστεύαμε ότι η δράση γίνεται ΜΕΣΑ απ’ το σύστημα; Δεν θυμάσαι που ΓΙ ΑΥΤΟ δεν μας έπεισε ποτέ ο κομμουνισμός;»
Κάπου κάπου χρειάζεται να τα θυμάμαι αυτά.
Το facebook είναι κι αυτό ένα σύστημα. Επικοινωνίας και επαφής. Και είπα να το δοκιμάσω. Και τα γραπτά μου λοιπόν περνάνε από εκεί, και τα τραγούδια μου, και φωτογραφίες μου έχω εκεί! Την ώρα που τραγουδάω, που εργάζομαι, που αγαπάω.
Αυτές –τις φωτογραφίες- ούτε ξέρω γιατί τις «ανέβασα». Ανεβασμένες ήταν, δεν χρειαζόταν άλλο ύψος. Καλά-καλά δεν είμαι σίγουρος γιατί τις «έβγαλα». Καλά ήταν μέσα. Μερικές μου παραπονέθηκαν… «εμείς θέλαμε να μείνουμε συναίσθημα δε θέλαμε να γίνουμε ΘΕΑΜΑ, τι μας τράβηξες;»
Ναι, η αλήθεια είναι ότι τις τραβολόγησα κάπως.
Τώρα είναι αργά. Και να τις σβήσω από το facebook, ανεβασμένη ανάμνηση θα μείνουν. Συγγνώμη εαυτέ. Και νάταν μόνο αυτή η παγίδα. Ναρκοπέδιο σκέτο μου φαίνεται όλο αυτό το status και το share και το like. Ειδικά το like.
Στο facebook είμαι κυρίως αναγνώστης και θεατής. Τα νέα εκεί τα διαβάζω. Δεν χρειάζεται να διαβάσω όλες τις εφημερίδες. Τα έχουν ξεσκαρτάρει έξυπνοι άνθρωποι που έχω στους friends. Και παίρνω το ζουμί. Τα παράξενα στον κόσμο, εκεί πάλι. Υπομονετικοί άνθρωποι ψάχνουν τα βράδια και το πρωί τα απολαμβάνω σαν φρεσκοψημένο ψωμί. Νάναι καλά! Τα «διαμάντια» τα καλλιτεχνικά, οι φίλοι μου τα ανακαλύπτουν κι αυτά και τα ποστάρουν. Ένα παιδάκι 5 χρονών παίζει κιθάρα όπως παίζουν άλλα με τα τρενάκια τους και σολάρει σαν τον Al di Meola!. Μια ομάδα κοριτσιών από την Ιαπωνία έχουν φτιάξει τζαζ μπάντα και «παίζουν τις κάλτσες τους» (Για τους μη-μουσικούς, όχι δεν παίζουν ξυπόλητες απλά παίζουν φοβερά…το ξέρω ακούγεται τρελό!)
Όλη τη «δουλειά» δηλαδή την κάνουν οι άλλοι. Σπάνια ανακαλύπτω κάτι πρωτότυπο από μόνος μου. Όποτε το έκανα, κάποιος έγραψε σχόλιο «αυτό είναι παλιό Γιώργο». Τόκανα μια τόκανα δυό, σταμάτησα. Είναι απλό. Δεν τους προλαβαίνω!
Και μέχρι να βγάλω καινούργιο τραγούδι ή κανένα κείμενο –αυτά με ΤΡΑΒΑΝΕ να βγουν έξω, δεν τα τραβάω- αρκούμαι στον παθητικό μου ρόλο με εργαλεία το like, το comment και το share.
Το λιγότερο δύσκολο απ’ όλα είναι το share. Κάτι με κερνάνε φίλοι από ένα συγκεκριμένο «χώρο» και θέλω να το κεράσω σε φίλους από έναν άλλο χώρο…
Το comment πάει λίγο ανάλογα με την όρεξη. Άμα έχεις κέφια να ακούσει όοολος ο πλανήτης τη γνώμη σου για κάτι που είπε ΕΝΑΣ από τους φίλους σου, ποιος θα σε εμποδίσει; Όχι το facebook πάντως… Βέβαια με αυτό τον άνθρωπο μπορεί να έχεις το «θάρρος» να πεις ότι θέλεις, αλλά οι δικοί του friends τι δουλειά έχουν να ακούνε τη συνομιλία; Εκτός αν είναι mutual. Αλλά άλλοι είναι κι άλλοι δεν είναι. Μπέρδεμα. Αυτά σκέφτομαι και σπάνια κάνω…comment. Είναι σαν να μπαίνεις αργοπορημένος σε ένα πάρτυ όπου ο οικοδεσπότης φίλος σου συνομιλεί με μια παρέα και να μπουκάρεις λέγοντας «ΗΡΘΑ!»
Το ΠΙΟ δύσκολο όμως απ’ όλα είναι το like! Αυτός ο ορθωμένος αντίχειρας.
Με τον τεράστιο ορθωμένο της αντίχειρα ταξίδεψε η Σίσσυ στο Even cowgirls get the blues του Tom Robbins και πήρε τους δρόμους…για την ελευθερία. Αυτοκίνητα με μεγάλα κυβικά φρέναραν απότομα στη θέα του και την έπαιρναν μαζί τους.
Με τον μικροκαμωμένο αντίχειρα του facebook, αυτόν με το μπλέ πουκαμισάκι, πόσο μακριά να πας; Ξέρω γώ;
Διαβάζεις με τρόμο την ανάρτηση: «Σκέφτονται να δώσουν ΚΑΙ την Επίδαυρο στο ΤΑΙΠΕΔ». ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ; Like;;
Δεν υπάρχει κουμπί «ΩΧ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!»
«Έρχεται τρίτο μνημόνιο» γράφει ο Βαξεβάνης στο Hot Doc.
Πού είναι το μπουτόν «την ΚΑΤΣΑΜΕ» να το χτυπήσω με τρόμο;
Like πάντως ΔΕΝ θα …πατήσω.
«Πέθανε ο βραβευμένος σκηνοθέτης…». 1300 like στην… ευχάριστη αυτή είδηση! Τώρα τελευταία πρόσεξα και την νέα μόδα στα comments. «RIP»
Το facebook και η αγγλικούρα πάνε μαζί όπως το λάδι με το λεμόνι. Και τα greeklish επίσης.
Σκέφτομαι μερικές φορές ότι αυτό το like, στα greeklish διαβάζει ΛΥΚΕ.
Λύκε λύκε είσαι εδώ;
«Εδώ είμαι, μην ανησυχείς κοκκινοσκουφίτσα. Ξαμόλα εσύ φωτογραφίες με σκυλάκια που χαϊδεύουν γατάκια, κι εγώ θα βάλω ΟΛΗ την αγέλη των λύκων να σε… προσέχει.
Ξέρω πόσο μεγάλη ανάγκη έχεις να αγαπηθείς από ΟΛΟΥΣ και πόσο πολύ φοβάσαι να αγαπηθείς από μονάχα ΕΝΑΝ.
Ξέρω ότι εσύ και οι παρέες σου κλείσατε τις αυλές σας, τις σαλοτραπεζαρίες σας και τα σπίτια σας και «μαζεύεστε» τα βράδια μόνοι σας μπροστά σε οθόνες με ορθωμένους αντίχειρες ψάχνοντας… φίλους».
«Α! και πού’σαι Κοκκινοσκουφίτσα! ΞΕΚΟΛΑ επί τέλους απ’ τη ΓΙΑΓΙΑ σου!
Αυτή την έζησε τη ζωή. Τράβα να βρεις κανένα κοριτσάκι συνομήλικο να βγείτε, να γελάσετε, να σκεφτείτε καμιά ωραία ιδέα για το… μέλλον»

ΥΓ. Αχ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ κάντε μου LIKE! Οι φίλοι μου όλοι έχουν πάει διακοπές…

Υπέροχα Kanzashi από την Sakae

Tα Kanzashi είναι στολίδια για τα μαλλιά που χρησιμοποιούνται στα παραδοσιακά ιαπωνικά χτενίσματα. Τα Kanzashi χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια της περιόδου Jomon.
Κατά την περίοδο αυτή, μια ενιαία λεπτή ράβδος ή απλώς ένα ραβδί θεωρήθηκε ότι έχει μυστικιστικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να απομακρύνουν τα κακά πνεύματα, και έτσι οι άνθρωποι τα φορούσαν στα μαλλιά τους.
Η ταλαντούχος καλλιτέχνης Sakae κάνει θαυμάσια Kanzashi με τη μορφή λουλουδιών και πεταλούδων, καθώς κρατάει την τεχνική που χρησιμοποιεί μυστική. Αλλά από τη στιγμή που θα δείτε αυτά τα εξαιρετικά φυσικά Kanzashi δεν θα έχει σημασία πώς τα έκανε. Ρίξτε μια ματιά και θα το απολαύσετε!





 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

«Στην κυρίως Μ. Ασία οι Έλληνες είναι η πολυπληθέστερη εθνότητα. Αριθμεί 2.650.316 άτομα σ ένα σύνολο 9.868.706 δηλαδή αντιπροσωπεύουν το 26% και πάνω. Στην Αρμενία και Κουρδιστάν οι Έλληνες είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, αφού φτάνουν μόλις τους 31.214 κατοίκους σε σύνολο 2.644.140. Οι Έλληνες έχουν σαφή εθνική συνείδηση και διεκδικούν την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους. Αν στη Μ. Ασία περιλαμβάναμε και την Κωνσταντινούπολη – Α. Θράκη, τότε τo ποσοστό των Ελλήνων γίνεται ακόμη πιο μεγάλο. Ελέγχουν την οικονομική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οι Έλληνες βρίσκονται στη Μ. Ασία από χιλιετίες. Αρχικά είχαν εγκατασταθεί στα παράλια της Μ. Ασίας (Δυτικά, Νότια και Βόρεια) και από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου σε ολόκληρη τη Μ. Ασία. Οι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στη Μ. Ασία κατόρθωσαν να εξελληνίσουν, να αφομοιώσουν στον ελληνικό πολιτισμό ολόκληρη την περιοχή. Οι λαοί της Μ. Ασίας κρατούσαν τα εθνολογικά τους γνωρίσματα, αλλά είχαν μπει στα πολιτιστικά πλαίσια του ελληνικού πολιτισμού. Από νωρίς, πριν ακόμα από το Μ. Αλέξανδρο, στον Πόντο είχε διαμορφωθεί ένας ιδιότυπος Ελληνισμός, που απλώθηκε γύρω απ” όλη τη Μαύρη θάλασσα (Εύξεινο πόντο).

Στα χρόνια του Βυζαντίου, εδώ στη Μ. Ασία σημειώνονται βαθιές αλλαγές. Το Βυζάντιο, στο μέτρο που η αυτοκρατορία περιορίζεται εδαφικά, φορτώνει όλο το βάρος της οικονομίας του κράτους στη Μ. Ασία. Η άγρια αυτή φορολογική πίεση προκάλεσε τα μαζικά αγροτολαϊκά κινήματα, που συγκλονίζουν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με κορυφαία το κίνημα του Θωμά του Σλάβωνα και των Παυλικανών – Μανιχαϊστών. Κοντά σ” αυτό πρέπει να πούμε ότι και όλα τα κινήματα των δυνατών για την κατάληψη του θρόνου τελικά εκμεταλλεύονται αυτήν τη δυσαρέσκεια.
Η λαϊκή αντίδραση στον κρατικό μηχανισμό του Βυζαντίου εκφράζεται και με την ανάπτυξη των αιρέσεων. Η Μ. Ασία από τα πρώτα χρόνια της διάδοσης του Χριστιανισμού είναι η εστία πολλών αιρέσεων. Η Εκκλησία ως οργάνωση και ιδεολογία είναι το όργανο του Βυζαντινού Κράτους. Ενάντια στην επίσημη Εκκλησία στρέφονται οι καταπιεζόμενες ομάδες που ζούσαν στο χώρο της Μ. Ασίας. Το Βυζαντινό Κράτος χτυπάει άγρια τις αιρέσεις.

Ιδιαίτερα άγρια χτυπήθηκαν οι Μανιχαϊστές, οι Παυλικανοί, οι Νεστοριανοί και οι οπαδοί του Μακεδόνιου. Οι Μανιχαϊστές κάηκαν μέσα στις εκκλησίες τους από το Βασίλειο Α” το Μακεδόνα. Όσοι γλίτωσαν τη σφαγή διέφυγαν στους Άραβες ή και στους Πέρσες. Το ίδιο θα γίνει λίγο αργότερα και με τους Παλικανούς στον Πόντο και στην Αρμενία. Οι Παυλικανοί σφάχτηκαν στο οχυρό της Αφρικής. Όσοι γλίτωσαν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο με τους Μανιχαϊστές. Οι Νεστοριανοί θα χαιρετίσουν ως ελευθερωτές τους μουσουλμάνους στη Συρία, ενώ οι εικονοκλάστες που για μια περίοδο, με τη δυναστεία των Ισαύρων είχαν πάρει και την εξουσία στο Βυζάντιο, μετά τη νίκη των εικονολατρών διώχτηκαν άγρια. Οι περίφημοι Γιουρούκοι της νεότερης εποχής είναι παλιοί εικονομάχοι.

Οι αιρετικοί και οι διώξεις των Βυζαντινών διέσπασαν τα ελληνιστικά πλαίσια και διαμόρφωσαν σαφώς καθορισμένες πια εθνολογικές ομάδες.
Οι Έλληνες παραμένουν σταθεροί στις πόλεις. Είναι οι έμποροι, οι τεχνίτες και οι επαγγελματίες. Ενώ στην ύπαιθρο φουντώνουν οι αιρέσεις και διαμορφώνονται νέες εθνολογικές ομάδες, οι πόλεις παραμένουν βασικά ελληνικές.

Με την εμφάνιση των Τούρκων (Σελτζούκων, Οσμανλήδων ή Τουρκομάνων) οι αιρέσεις που βρίσκονταν σε διωγμούς από την Ορθόδοξη Εκκλησία και το Βυζαντινό Κράτος προσχωρούν στους εισβολείς. Οι περισσότεροι προσχώρησαν και στον Ισλαμισμό μια και η προσχώρησή τους δεν απαιτούσε Ορθοδοξία. Η κάθε αίρεση διατήρησε την ιδιαίτερη της πίστη αλλά τη δίπλωσαν μέσα στο γενικό πλαίσιο του Ισλαμισμού. Για άλλη μια φορά η Μ. Ασία έγινε η εστία αφέσεων. Και τώρα θα είναι αιρέσεις του Ισλαμισμού.

Οι Τούρκοι από την εμφάνισή τους ως και μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1453) χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα στις επίσημες σχέσεις τους με τους υποταγμένους λαούς και με τους ξένους. Οι Έλληνες τελικά θα γίνουν από την πρώτη στιγμή οι έμποροι της Αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα της Δ. Μ. Ασίας και της Βαλκανικής. Αυτό το χαρακτηριστικό έχει ιδιαίτερη σημασία.
Οι Τούρκοι ήσαν ορδές, μπουλούκια. Ακόμα και ύστερα από την οργάνωση του στρατού τους από το Βυζαντινό αξιωματούχο Κέσε (Κόσσυφο) Μιχάλη ο στρατός τους δεν είχε επιμελητεία. Τον εφοδιασμό του στρατού με τρόφιμα, ένδυση και υπόδηση τον εξασφάλιζαν ελεύθεροι έμποροι που έτρεχαν πίσω από το στρατό.

Ακόμα το βασικό κίνητρο του Τούρκου πολεμιστή είναι το πλιάτσικο. Κατά πάγια τακτική ο Τούρκος Σερασκέρης παρέδιδε σε πλιάτσικο κάθε πόλη ή περιοχή που καταλάμβαναν. Οι Τούρκοι στρατιώτες άρπαζαν ό,τι έβρισκαν. Κανονικά έπρεπε να τα παραδίδουν στη διοίκηση και κείνη να τα μοίραζε. Ακόμα και τους αιχμαλώτους ή και τους άμαχους που έπιαναν τους πουλούσαν σκλάβους. Στη λεηλασία των πόλεων άρπαζαν ό,τι έβρισκαν, από οικιακά σκεύη ως ό,τι άλλο πολύτιμο έβρισκαν. Φυσικά ούτε ο στρατός σαν στρατός ούτε και οι στρατιώτες είχαν τη δυνατότητα να τα κουβαλήσουν μαζί τους.

Πίσω από ο στρατό ακολουθούσαν οι έμποροι που ήσαν ταυτόχρονα και επιμελητεία του τουρκικού στρατού. Αυτοί κουβαλούσαν τρόφιμα και ρουχισμό και αγόραζαν τα πλιάτσικα. Ούτε και αυτοί θα τα κουβαλούσαν μαζί τους. Τα αγόραζαν όσο όσο από τους Τούρκους και την επομένη τα πουλούσαν στους ίδιους τους χωρικούς ή τους κατοίκους της πόλης από τους οποίους τα είχαν αρπάξει. Αν η πόλη καταστρεφόταν συθέμελα τότε μετέφεραν τα πλιάτσικα στα γύρω χωριά και τα μεταπουλούσαν.

Έλληνες έμποροι ακολούθησαν τον τουρκικό στρατό στη Βαλκανική και θα φτάσουν μαζί του στην Ουγγαρία και ως την Πολωνία. Μερικοί από αυτούς θα μείνουν για πάντα εκεί δημιουργώντας τις πρώτες ελληνικές παροικίες στην Κεντρική Ευρώπη.
Ο Τούρκος ή ο εξοθωμανισμένος ήταν στρατιώτης και δεν έκανε καμιά άλλη δουλειά. Οι εξισλαμισμένοι αλλά όχι και εξοθωμανισμένοι κρατούσαν τα κτήματά τους και μπορούσαν να τα αυξήσουν.

Οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν τους Έλληνες από την αρχή στον κρατικό τους μηχανισμό. Για την επαφή τους με τις άλλες χώρες χρειάζονταν μορφωμένους, γλωσσομαθείς. Οι Τούρκοι ποτέ δεν απόχτησαν δικούς τους γλωσσομαθείς. Έτσι καθιερώθηκε ο τίτλος του διερμηνέα σε όλη, την κλίμακα της ιεραρχίας τους. Και το αξίωμα του μεγάλου διερμηνέα ήταν ισοδύναμο με εκείνο του υπουργού Εξωτερικών. Οι Έλληνες μορφωμένοι που θα συγκεντρωθούν στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης έφτασαν ακόμα να πάρουν και πιο μεγάλα αξιώματα: εκείνα των ηγεμόνων της Βλαχίας και της Μολδαβίας.

Έλληνες και Αρμένιοι ελέγχουν την οικονομική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Γάλλος επιτετραμμένος θα πει για τους Έλληνες:
«Μα δεν μπορεί να σχεδιάσει κανείς ένα οικονομικό σύστημα μέσα σε μια στιγμή και να ανατρέψει παραδόσεις, συνήθειες και ανάγκες πολλές φορές αιώνων. Όλο το μικρό εμπόριο και ένα μέρος του μεγάλου εμπορίου ήταν στα χέρια των Ελλήνων. Τα παζάρια ήταν γεμάτα από Έλληνες εμπόρους. Οι μεταφορές γίνονται μόνο με ελληνικά καράβια. Και τα απειροελάχιστα της καθημερινής και της ολικής ζωής, κατευθύνονται από τους Έλληνες. Δεν είναι δυνατό να φανταστείς τη ζωή στην Τουρκία χωρίς αυτούς. Και αυτό ισχύει από αιώνες… στην πραγματικότητα από πάντοτε»!. (Στη φωτό: Έλληνας έμπορας.)

Οι Έλληνες απόκτησαν από νωρίς εθνική συνείδηση και γύρεψαν την απελευθέρωσή τους. Και η εθνική συνείδηση στους Έλληνες ( Ντριώ και Λερπιέ: «Η Διπλωματική ιοτορία της Ελλάδας», σελ. 53 — 54.) εδραιώνεται με την πάλη κατά των Τούρκων. Όσοι από τους λαούς που ζούσαν στον ελλαδικό χώρο θα πάρουν μέρος στον αγώνα κατά των Τούρκων θα ενσωματωθούν στη νεοελληνική εθνότητα (Αρβανίτες, Σλάβοι κλπ.) . Μετά την απελευθέρωση ενός τμήματος του ελλαδικού χώρου και τη δημιουργία του πρώτου εθνικού κράτους, η εθνική κίνηση των Ελλήνων που ζούσαν στη Μ. Ασία εντείνεται και παίρνει άλλες διαστάσεις. Στην ουσία, την οικονομική ζωή του νέου μικρού ελληνικού κράτους την ελέγχει το εμπορομεσιτικό κεφάλαιο, που έχει τη βάση του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το οποίο θεωρεί πατρίδα του την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα στοιχεία του εμπορομεσιτικού αυτού κεφαλαίου είναι δραστήρια και θα πιέζουν και το μικρό ελεύθερο κράτος στην πραγματοποίηση των ονείρων της Μεγάλης Ελλάδας. Η κίνηση των Ελλήνων γίνεται μπαμπούλας για τους Τούρκους.

Οι Έλληνες είναι κατασπαρμένοι σε όλη τη Μ. Ασία. Κάτι ανάλογο, αλλά σε μικρότερη κλίμακα στη Δ. Μικρά Ασία συμβαίνει και με τους Αρμένιους.
Οι Νεοτούρκοι συνειδητοποιώντας την κατάσταση αυτή παίρνουν την απόφαση του 1911: να εξοντώσουν ή να εκτουρκίσουν τους Έλληνες και τους Αρμένιους με τη βία. Και επειδή ο εκτουρκισμός ήταν αδύνατος δεν απόμενε για τους Νεότουρκους άλλη διέξοδος από την εξόντωση. Οι Νεότουρκοι θέλουν να δημιουργήσουν χώρο που θα γίνει πατρίδα των Τούρκων. Η απόφαση για την εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων πάρθηκε το 1911. Η απόφαση αυτή θα μπει σε πράξη με την κήρυξη του Α” Παγκόσμιου Πολέμου (γενοκτονία Αρμενίων και εκτοπισμός των Ελλήνων) και θα ολοκληρωθεί το 1922 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή των Ελλήνων οπότε θα ξεριζώσουν από τη Μικρά Ασία Έλληνες και Αρμένιους, εκτός από όσους υπέκυψαν και έγιναν μουσουλμάνοι. Ένα μικρό τμήμα αυτών των εθνών που ζούσαν στη Μικρά Ασία θα γίνουν μουσουλμάνοι και θα πληθύνουν τις τάξεις των κρυπτοχριστιανών. Την ολοκλήρωση του έργου που άρχισαν οι Νεοτούρκοι το 1915 την ολοκλήρωσε ο Κεμάλ Ατατούρκ το 1922.»

Χωρίς Θρησκευτικότητα

Μια αναδρομή στα λόγια των κυριοτέρων μελετητών της θρησκείας προς διερεύνηση της φράσης του Sir Samuel Baker (1866) για τους λαούς βόρεια του Νείλου:
«Δεν πιστεύουν σε κάποιο ανώτερο ον, ούτε έχουν κάποια μορφή λατρείας, ούτε φωτίζεται το σκοτάδι στο μυαλό τους από κάποια πρόληψη».

Προσηλυτισμός και αντίσταση

Οι Ευρωπαίοι εξερευνητές, οι έμποροι, οι κατακτητές και οι διοικητές των αποικιών λειτούργησαν με μια ιδεολογία εδαφικής επέκτασης και διαπολιτισμικής άρνησης που ενσωματώθηκε βαθιά στον ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης και συναλλαγής με τον υπόλοιπο κόσμο. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο των αρχών του δεκάτου ενάτου αιώνα G.W.F.Hegel, όλα τα μεγάλα έθνη «αναζητούν διέξοδο προς τη θάλασσα», επειδή, «η θάλασσα παρέχει τα άμεσα για την αποικιακή δραστηριότητα –σποραδική ή συστηματική- στην οποία οδηγείται η ώριμη κοινωνία των πολιτών».

Στις αποικίες ωστόσο οι γηγενείς ανέπτυξαν ένα φάσμα στρατηγικών για την αντιμετώπιση αυτών των ευρωπαϊκών εδαφικών αξιώσεων και πολιτισμικών αναπαραστάσεων. Μια επιλογή ήταν η αντιστροφή των ξένων όρων της ευρωπαϊκής θρησκευτικής σημειολογίας. Κατά τη διάρκεια των ισπανικών κατακτήσεων του δεκάτου έκτου αιώνα στην Αμερική, για παράδειγμα, οι κατακτητές ήταν εφοδιασμένοι με ένα θεολογικό κείμενο το οποίο διαβαζόταν ενώπιον των ντόπιων, ως επισφράγιση αυτού που η ιστορικός Patricia Seed αποκάλεσε «τελετουργία κατοχής» που πιστοποιούσε τις ισπανικές αξιώσεις στα νέα εδάφη.
Απέναντι σε αυτό το αποικιοκρατικό τελεσίγραφο, οι ιθαγενείς μπορούσαν είτε να υποταγούν, είτε να αντισταθούν. Βρήκαν όμως επίσης τρόπους να επαναπροσδιορίσουν και να αντιστρέψουν τη σειρά των αναφορών που συνέδεαν το Νέο Κόσμο με τον Παλαιό. Μια άλλη επιλογή ήταν επίσης η ανασκευή των γνωστών όρων της γηγενούς θρησκευτικής σημειολογίας. Στην Αφρική για παράδειγμα, οι γηγενείς μύθοι της θάλασσας και της ξηράς μετασχηματίστηκαν ώστε να εξηγήσουν τις εισβολές των ξένων και τις βιαιότητες της αποικιοκρατίας.
Κάτω από τον αντίκτυπο της βρετανικής αποικιοκρατίας στη Νότια Αφρική του δεκάτου ενάτου αιώνα, οι μύθοι της θάλασσας ανασκευάστηκαν για να ερμηνεύσουν τις στρατιωτικές εισβολές, την αρπαγή των εδαφών και τις νέες εξουσιαστικές σχέσεις.[1]



Aποικιακή συγκριτική θρησκειολογία
Ως μια μελέτη της θρησκευτικής διαφθοράς, η μελέτη της θρησκείας έχει τις ιστορικές της ρίζες όχι μόνο στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, αλλά και σε αυτή τη μακροχρόνια ιστορία της αποικιοκρατίας. Στις αποικιακές κτήσεις, οι Ευρωπαίοι Εξερευνητές, οι ταξιδιώτες, οι ιεραπόστολοι, οι  άποικοι και οι αποικιακοί διοικητικές κατέγραψαν τα συμπεράσματά τους για τις γηγενείς θρησκείες ανά τον κόσμο.
Με αξιοσημείωτη συνέπεια, σε μια περίοδο πέντε αιώνων, αυτοί οι Ευρωπαίοι παρατηρητές ανέφεραν ότι είχαν βρει λαούς στην Αμερική, την Αφρική και τα νησιά του Ειρηνικού οι οποίοι στερούνταν οποιουδήποτε ίχνους θρησκείας. Στην αρχή του δεκάτου έκτου αιώνα, ο εξερευνητής Americo Vespucci παρατήρησε ότι οι ιθαγενείς της Καραϊβικής δεν είχαν «καμία θρησκεία». Τον δέκατο έβδομο αιώνα ο ταξιδιώτης Jacques le Maire, υποστήριξε μεταξύ των κατοίκων των νησιών του Ειρηνικού δεν υπήρχε «το ελάχιστο ίχνος θρησκείας».

Στο πλαίσιο της επέκτασης των εμπορικών σχέσεων στη Δυτική Αφρική του δεκάτου ογδόου αιώνα ο έμπορος William Smith ανέφερε ότι τους Αφρικανούς «Δεν τους απασχολεί καμία θρησκεία απολύτως». Στον δέκατο ένατο αιώνα, οι Ευρωπαίοι παρατηρητές επέμεναν ακόμα να υποστηρίζουν ότι οι ιθαγενείς της Αυστραλίας δεν είχαν «καμία απολύτως θρησκεία ή θρησκευτικό στοιχείο, που να τους διαχωρίζει από τα κτήνη». Θα μπορούσαν να αναφερθούν σχεδόν απεριόριστα παραδείγματα. Καθώς αυτή η παγκόσμια λιτανεία της άρνησης συσσωρευόταν δημιούργησε πολλαπλά επίπεδα στρατηγικής σημασίας στις ευρωπαϊκές αποικιακές συναντήσεις με τους γηγενείς λαούς.
Επειδή στερούνταν υποθετικά ένα τέτοιο καθοριστικό χαρακτηριστικό ης ανθρώπινης φύσης όπως η θρησκείας, οι ιθαγενείς δεν είχαν κανένα από τα ανθρώπινα δικαιώματα της ζωής, του εδάφους, του ζωικού κεφαλαίου ή του ελέγχου της εργασίας τους, που θα έπρεπε να γίνουν σεβαστά από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες. Από αυτή την άποψη, η άρνηση της ύπαρξης οποιασδήποτε γηγενούς θρησκείας –αυτή η ανακάλυψη της απουσίας- ενίσχυσε τα αποικιακά προγράμματα της κατάκτησης, της κυριαρχίας και της αρπαγής.

Προφανώς η ανακάλυψη της «απουσίας» της θρησκείας υποδείκνυε ότοι οι Ευρωπαίοι  σχολιαστές των αποικιών λειτουργούσαν με βάση έναν ορισμό της θρησκείας που διαμορφώθηκε βέβαια από τις χριστιανικές αντιλήψεις για το τι θεωρούνταν ως θρησκεία. Ωστόσο, αυτή η άρνηση έδειχνε ότι ο όρος «θρησκεία» χρησιμοποιήθηκε στο πλαίσιο μιας πολεμικής. Ο λατινικός όρος για τη θρησκεία (religio) ήταν πάντοτε ένα όρος που αποκτούσε το νόημά του σε σχέση με το αντίθετό του, τη δεισιδαιμονία (superstitio).
Όπως παρατηρεί και ο γλωσσολόγος Eile Benveniste, «η έννοια της θρησκείας απαιτεί εξ’ αντιδιαστολής, εκείνη της δεισιδαιμονίας». Στα αμφισβητούμενα αποικιακά σύνορα, εντούτοις, η εννοιολογική αντίθεση μεταξύ της θρησκείας και της δεισιδαιμονίας επεκτάθηκε συχνά ως στρατηγική άρνηση των δικαιωμάτων των ιθαγενών στο έδαφος, το ζωικό κεφάλαιο ή την εργασία.

Στο Ανατολικό Ακρωτήρι της Νότιας Αφρικής, παραδείγματος χάριν, κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του δεκάτου ενάτου αιώνα, οι Ευρωπαίοι ταξιδιώτες, οι ιεραπόστολοι, οι άποικοι και οι διοικητές που προσπαθούσαν να εδραιώσουν το βρετανικό στρατιωτικό έλεγχο της περιοχής αρνούνταν πεισματικά να αναγνωρίσουν τις αντιλήψεις και τις πρακτικές των ιθαγενών Xhosa  ως «θρησκευτικές». Ισχυρίζονταν ότι οι Xhosa ήταν βυθισμένοι στη δεισιδαιμονία.
Ο ταξιδιώτης Henry  Lichtenstein , παραδείγματος χάριν, ανέφερε ότι «η δεισιδαιμονία των Xhosa, η πίστη τους στη μαγεία ή στη μαγγανεία, στους οιωνούς και τις προφητείες, είναι ανάλογη με την ανυπαρξία των θρησκευτικών συναισθημάτων τους». ως επαναλαμβανόμενο μοτίβο στις ευρωπαϊκές αντιλήψεις για τη θρησκευτική διαφορά στις ανοικτές συνοριακές ζώνες, αυτή η αντίθεση μεταξύ θρησκείας και δεισιδαιμονίας εξυπηρέτησαν το αποικιακό πρόγραμμα με την παρουσίαση των ιθαγενών σαν να ζούσαν σε ένα διαφορετικό κόσμο.


Πώς οδηγήθηκαν οι Ευρωπαίοι παρατηρητές από την άρνηση προς την ανακάλυψη των θρησκειών των ιθαγενών στις αποικίες; Μολονότι αυτό το ερώτημα θα πρέπει να εξετασθεί με λεπτομερή προσοχή στους ιστορικούς όρους στις συγκεκριμένες περιοχές, μια γενική απάντηση μπορεί να προταθεί από την εμπειρία των Xhosa στο Ανατολικό Ακρωτήρι της Νότιας Αφρικής. Σύμφωνα με τις αναφορές όλων των Ευρωπαίων σχολιαστών, οι Xhosa στερούνταν κάθε ίχνους θρησκείας μέχρι το 1858, όταν υπήχθησαν κάτω από ένα αποικιακό διοικητικό σύστημα που είχε σχεδιαστεί από τον κυβερνήτη Sir George Grey, για τον στρατιωτικό περιορισμό, την επιτήρηση και τη φορολογία των ιθαγενών στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, ο Sir George Grey ήταν επαγγελματίας αποικιακός διοικητής και παράλληλα ερασιτέχνης μελετητής της θρησκείας.
Ήταν το νέο πλαίσιο του αποικιακού περιορισμού, εντούτοις, αυτό που ώθησε τον διοικητή J.C.Warner να χρησιμοποιήσει πρώτος τον όρο «θρησκεία» για τις αντιλήψεις και τις πρακτικές των Xhosa. Επιμένοντας ότι οι Xhosa είχαν ένα θρησκευτικό σύστημα, ο Warner επεξεργάστηκε ένα είδος πρωτο-λειτουργιστικής ανάλυσης, υποστηρίζοντας ότι η θρησκεία των Xhosa θα εξαλειφόταν τελικά μέσω της στρατιωτικής κατάκτησης και του χριστιανικού προσηλυτισμού, υποστήριζε ότι εν τω μεταξύ το θρησκευτικό τους σύστημα θα μπορούσε να λειτουργήσει κατασταλτικά, όπως ακριβώς το αποικιακό διοικητικό σύστημα.

Σε όλη τη Νότια Αφρική, η ευρωπαϊκή «ανακάλυψη» των γηγενών θρησκειών μπορεί να συσχετιστεί με τον αποικιακό περιορισμό των ιθαγενών. Ενώ η «ανακάλυψη» ενός θρησκευτικού συστήματος των Ζουλού ακολούθησε την επιβολή του αποικιακού συστήματος στο Natal κατά τη δεκαετία 1840, η αναγνώριση ενός θρησκευτικού συστήματος για τους Sotho και τους Tswana καθυστέρησε έως ότου επιβλήθηκε το αποικιακό σύστημα μετ’α την κατάλυση του τελευταίου ανεξάρτητου αφρικανικού πολιτεύματος τη δεκαετία του 1890.

Από εκείνο το σημείο, ωστόσο, όταν οι αποικιακοί διοικητές πίστεψαν ότι όλοι οι Αφρικανοί στην περιοχή είχαν συμπεριληφθεί στο αποικιακό σύστημα, οι Ευρωπαίοι σχολιαστές διαπίστωσαν ότι κάθε Αφρικανός στη Νότια Αφρική ανήκε στην ίδια θρησκεία, τη «Bantu». Τα στοιχεία από τη Νότια Αφρική, επομένως δείχνουν ότι η «ανακάλυψη» των γηγενών θρησκειών στις αποικίες δεν αποτελούσε απαραίτητα μια σημαντική ανακάλυψη για την ανθρώπινη γνώση.


Ως απόρροια της επιβολής ενός αποικιακού διοικητικού συστήματος, η ανακάλυψη ενός γηγενούς θρησκευτικού συστήματος συνδέθηκε με τον αποικιακό περιορισμό των γηγενών πληθυσμών.[2]



Καταγωγή των λαών και μεταναστεύσεις
Στη Νότια Αφρική, οι Ευρωπαίοι σχολιαστές εντόπισαν επίσης τη γενεαλογία των ιθαγενών στην Αρχαία Εγγύς Ανατολή. Απηχώντας τα προγενέστερα συμπεράσματα του Γερμανού επισκέπτη Peter Kol, που υποστήριξε ότι στις αρχές του δεκάτου ογδόου αιώνας ότι το θρησκευτικό σύστημα των Khoikhoi ή «Hottentot», των κατακτημένων ιθαγενών του Ακρωτηρίου αναγόταν στον Ιουδαϊσμό του αρχαίου Ισραήλ, οι Ευρωπαίοι σχολιαστές του δεκάτου ενάτου αιώνα υποστήριξαν ότι όλοι οι Αφρικανοί της Νότιας Αφρικής προήλθαν από το Βορρά. Οι Xhosa ήταν αρχαίοι Άραβες, οι Ζουλού αρχαίοι Εβραίοι και οι Sotho Tswana αρχαίοι Αιγύπτιοι.


Εκτός από τη μετάθεση των θρησκευτικών διαφορών της αρχαίας Εγγύς Ανατολής στο νοτιοαφρικανικό τοπίο, αντικειμενοποιώντας με αυτό τον τρόπο τις εθνικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές διαφορές που είχαν διαμορφωθεί από την αποικιοκρατία, αυτή η φανταστική γενεαλογία υπονοούσε επίσης ότι οι γηγενείς Αφρικανοί δεν ήταν πραγματικά γηγενείς στη Νότια Αφρική, επειδή προέρχονταν αρχικά από την Εγγύς Ανατολή. Παρομοίως, μια βρετανική αποικιακή συγκριτική μελέτη των θρησκειών που ανήγε τον Ινδουισμό στις μεταναστεύσεις των αρχαίων ινδοευρωπαίων που ξεκίνησαν από τη Σιβηρία ή την Περσία θα μπορούσε να λειτουργήσει όχι μόνο ως ιστορική ανασκευή, αλλά και ως μια στρατηγική μετατόπισης.


Ακολουθώντας αυτή την αντιφατική διπλή τακτική του δομικού περιορισμού και της ιστορικής μετατόπισης, η αποικιακή συγκριτική θρησκειολογία λειτούργησε σε όλο τον κόσμο για να αρνηθεί, να ανακαλύψει, να εντοπίσει και να μετατοπίσει τις αντιλήψεις και τις πρακτικές των αποικισμένων λαών.[3]

Συμπεράσματα
1.  Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, ότι ο συγκεκριμένος εξερευνητής, ο Samual Baker, δεν κατανόησε τη μορφή της θρησκείας αυτών των λαών, ούτε καν την εντόπισε, επηρεασμένος προφανώς από τη δική του αντίληψη περί της μορφής της θρησκείας. Έτσι, συμπέρανε ότι δεν υπήρχε ίχνος θρησκευτικότητας σε αυτούς τους λαούς.
2.Από την άλλη, ίσως αυτοί οι λαοί, λόγω της αποικιακής περιόδου, να βρίσκονταν σε ένα στάδιο σύγχυσης. Μόλις είχαν αποβάλει την δική του παλιά θρησκεία και ετοιμάζονταν να υποδεχτούν τη νέα θρησκεία των αποίκων. Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, τα σημάδια της επερχόμενης θρησκείας ήταν προφανώς πολύ αχνά για να εντοπιστούν.
3.Το στάδιο αυτό της μετάβασης από το ένα θρησκευτικό σύστημα στο άλλο και ακόμα περισσότερο το στάδιο της εκρίζωσης της παλιάς «ασφαλούς» θρησκείας αυτών των «αγρίων» λαών, θα πρέπει να ήταν πολύ επώδυνο για αυτούς. Θα πρέπει να βρίσκονταν σε μια κατάσταση πνευματικού μετεωρισμού και διλλήματος για το ποια ήταν τελικά η αληθινή θρησκεία. Η παλιά ή η νέα;
Σχετικά με αυτό ο Frantz Fanon (σ.667)παρατηρεί ότι «η αποικιοκρατία δεν αρκείται απλώς στο να υποτάσσει τους ανθρώπους και να αδειάζει το μυαλό των ντόπιων από κάθε μορφή και περιεχόμενο. Με ένα είδος διεστραμμένης λογικής, στρέφεται προς το παρελθόν των καταπιεσμένων ανθρώπων και το διαστρεβλώνει, το παραμορφώνει και το καταστρέφει».

-------------------------------
[1] David Chidester, Αποικιοκρατία, σσ.653-657.
[2] Ό.π., σσ.658-661.
[3] Ό.π., σσ.661-662.

Μέδουσα ή Παναγιά ! Βοήθεια σας !

Μέδουσα ή αλλιώς η Παναγιά η γοργόνα τρομάρα μας!  Η Μέδουσα στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται ως μία από τις τρεις Γοργόνες. Από τις τρεις αυτές αδελφές η Μέδουσα ήταν η θνητή. Το άλλο της όνομα ήταν Γοργώ, που σημαίνει άγρια ματιά.  Κόρη του Φόρκυ ή Φορκέα και της Κητούς, αδελφή των Γοργόνων Σθενώ και Ευρυάλη, και των Γραιών Δεινώ, Ενυώ και Πεφρηδώ, ήταν στην αρχή Κενταύρισσα.

Κατά μια εκδοχή ήταν τόσο όμορφη που ο Ποσειδώνας ήθελε να ενωθεί μαζί της. Μεταμορφωμένος σε άλογο βρέθηκε σε επαφή μαζί της, στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα και έτσι ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε.

Τελικά τη σκότωσε ο Περσέας, με την βοήθεια της Αθηνάς. Το κεφάλι της, το περίφημο «Γοργόνειο», το παρέλαβε η θεά από τον ήρωα και το επέθεσε στην ασπίδα της, επειδή το κεφάλι της, ακόμη και νεκρό, πέτρωνε όποιον το κοίταζε.

Ο αστεροειδής 149 Μέδουσα (149 Medusa), που ανακαλύφθηκε το 1875, πήρε το όνομά του από τη μυθική αυτή μορφή.

Ετυμολογία της λέξης Μέδουσα: Η λέξη Μέδουσα είναι μετοχή του αρχ. ρήματος μέδω που σημαίνει: άρχω, κυριαρχώ, προστατεύω. Η μετοχή του θηλυκού του «μέδω» η «μέδουσα» σημαίνει την προστάτιδα, την κυρίαρχον, την φύλακα. Το ίδιο ρήμα δημιούργησε την Μήδεια και την Ανδρομέδα. Ο Ομηρος (Οδύσσεια Α στ. 72) αναφέρει την Μέδουσα, κορη του Φόρκυνα (γεν. Φορκυνος), ως εξής: «Φόρκυνος θύγατηρ αλός ατρυγέτοιο μέδοντος» πάει να πει «Θυγατέρα του Φόρκυνα του άρχοντα της αστείρευτης θάλασσας»

Ποιές ήταν οι τρείς αδελφές; Εγγονή του Νηρέα και Κόρη του Φόρκυ (γεν. Φόρκυνος ή Φόρκυος ή Φορκέα) και της Κητούς, αδελφή των Γοργόνων Σθενούς και Ευρυάλης, συγγένισσα με τις γραιες , ήταν στην αρχή Κενταύρισσα.  Οι τρείς αδελφές να δημιουργήθηκαν απο μία παράρχαια τάση να παρουσιάζονται τριαδικές θεότητες αποτελούμενες απο 3 γυναίκες: Οι Ωρες, οι Χάριτες, οι Ερινύες, οι Μοίρες, οι Γραίες οι Άρπυες οι πηγές και ισως οι Σειρήνες. Ετσι και οι Γοργόνες δημιούργησαν αλλο ενα μυθολογικό τρίο. Υπήρξαν ομως και αρσενικές τριάδες οπως οι κριτές του Αδη. Η «Αγία Τριάδα» και οι «Τρείς Αδελφές» ειναι μεταγενέστερες εφευρέσεις της Καινής Διαθήκης και του Τσέχωφ.

Τελικά τόφαγε το κεφάλι της, τη σκότωσε ο Περσέας, με την βοήθεια της Αθηνάς και του Ερμή. Το κεφάλι της, το περίφημο «Γοργόνειο», το παρέλαβε η θεά από τον ήρωα και το επέθεσε στην ασπίδα της, επειδή το κεφάλι της, ακόμη και νεκρό, πέτρωνε όποιον το κοίταζε. Βλ. Αποτρόπαιο

Μια άλλη εκδοχή του μύθου είναι πως ο Πολυδεύκης ανακυρήσσει το γάμο του με την Ιπποδάμεια και ζητά από τον κάθε κάτοικο του νησιού, για γαμήλιο δώρο, ένα άλογο. Ο Περσέας, ψαράς όπως και ο Δίκτης, δεν είχε άλογα. Μπροστά στο υπεροπτικό ύφος του βασιλιά ξεστομίζει πως δεν θα του φέρει άλογο, αλλά το κεφάλι της Μέδουσας. Ο Πολυδεύκης δέχεται αυτήν την δέσμευση και αποφασίζει να κρατήσει στο παλάτι την Δανάη εώς ότου ο Περσέας εκπληρώσει την υποχρέωσή του. Ο Περσέας φεύγει από την Σέριφο με ένα καράβι με σκοπό να βρει την Γοργόνα Μέδουσα. Στη διαδρομή του συναντά την θεά Αθηνά (πρβλ. «συν Αθηνά και χείρα κινει») ή τον Ερμή,όπου πληροφορείται πως για να σκοτώσει την Μέδουσα θα πρέπει να προμηθευτεί (ακολουθεί το shoping list):

1. ) την περικεφαλαία του Άδη, ώστε αόρατος να πλησιάσει τον στόχο του
2. ) τον μαγικό σάκο που θα βάλει το τρομερό κεφάλι
3. ) τα φτερωτά σανδάλια, επειδή η Γοργώ – Μέδουσα, έμενε σε βράχο, στη μέση της θάλασσας.
4. ) την αστραφτερή ασπίδα, απ’ όπου θα έβλεπε το κεφάλι της Μέδουσας. Γιατί όποιος έβλεπε την Μέδουσα κατάματα πέτρωνε.
5. ) το κοφτερό σπαθί ή δρεπάνι, με το οποίο θα έκοβε τον σκληρό λαιμό της Γοργούς.

Η Αθηνά του δίνει την αστραφτερή ασπίδα και ο Ερμής τα φτερωτά σανδάλια. Κατά άλλη πηγή την περικεφαλαία του Κυνός ή του Άδη, τα φτερωτά σανδάλια και τον μαγικό σάκο του τα έδωσαν οι Νύμφες, στις οποίες έφτασε καθοδηγούμενος από τους θεούς – προστάτες του. Η Αθηνά οδήγησε τον Περσέα στην χώρα των Υπερβορείων (μαρτυρία προερχόμενη από τον Πίνδαρο), όπου μετά από θυσία που έκανε παρέλαβε το κοφτερό σπαθί και την περικεφαλαία του Κυνός. Το μόνο που έμενε πλέον ήταν να μάθει τον τόπο διαμονής της θνητής Γοργόνας. Γι’ άλλη μια φορά η Αθηνά τον βοηθά, του υποδεικνύει τον δρόμο για τις Γραίες.

Οι Γραίες ήταν συγγενείς των Γοργόνων και οι μόνες που ήξεραν τον τόπο διαμονής τους. Ήταν όντα με αποκρουστική οψη. Τρεις γριές (αυτή η τριάδα!!!) που είχαν ένα κωμικοτραγικό στοιχείο : επειδή είχαν ένα μάτι (και ένα δόντι), τα αντάλλαζαν μεταξύ τους. Έμεναν κοντά στον Άδη, στα δυτικά του κόσμου. Ο Περσέας τις πλησίασε αόρατος και εκμεταλλευόμενος την στιγμή της ανταλλαγής άρπαξε το μάτι τους. Οι Γραίες, γνωρίζοντας σχετικό χρησμό για την Γοργώ, με δυσκολία και υπό την απειλή ότι θα χάσουν το μάτι τους, μαρτυρούν στον ήρωα τον τόπο διαμονής της Μέδουσας.

Όταν ο ήρωας πλησίασε την Μέδουσα, αόρατος και κοιτώντας το καθρέφτισμα της ασπίδας του, με την βοήθεια της Αθηνάς έκοψε το κεφάλι της και το έβαλε στο σακίδιο. Από το κόψιμο γεννήθηκε ο γίγαντας Χρυσάωρας, με το χρυσό σπαθί, και, από το αίμα που έπεσε στον Ωκεανό, ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο. Από μια άλλη μαρτυρία γεννήθηκε και ο Ίππος. Για να αποφύγει την καταδίωξη των αδελφών της Μέδουσας, πέταξε γοργά με τα φτερωτά σανδάλιά του ή καβαλίκεψε τον Πήγασο και έφυγε από τον τόπο.

Το πρόσωπο της Μέδουσας έχει συνδεθεί και με τη σελήνη. Για τους αρχαίους το πρόσωπο της Σελήνης που βλέπει προς τη Γη είναι τόσο τρομακτικό για τους ανθρώπους που το παρομοίαζαν με το Γοργόνειο, δηλ. το κεφάλι της Μέδουσας. Μάλιστα στις μυστικιστικές τους παραδόσεις σε τελετές που γινόντουσαν για την ανύψωση της ψυχής ο μύστης πάντα φρόντιζε να τις πραγματοποιεί όταν το πρόσωπο της Σελήνης δεν φαινόταν από τη Γη.

Η σχέση με την Αθηνά είναι πάρα πολύ στενή, είναι σαν να πρόκειται για την αντίστοιχη αντίθετη συμπληρωματική αδερφή της. Αν κάποιος ψάξει την καταγωγή της λατρείας της Αθηνάς θα δει ότι συνδέεται άμεσα με μία άλλη τριάδα, αυτή της θεάς Ανάθας από τη Λιβύη, που αναδύθηκε από τη λιμνη Τριτωνίδα της Λιβύης σαν Ανάθα, Μεδουσα και Μητις (η Μήτιδα είναι η μαμά της Αθηνάς, αυτή που κατάπιε ο Δίας και μετά τον τον έπιασε ένας πονοκέφαλος και βγήκε η Αθηνά από το κεφάλι του με όλη της τη στολή, σωστή πολεμίστρια).

Η τριάδα αυτή βρήκε τη θέση της στο ελληνικό πάνθεον λίγο παραλλαγμένη. Αν λάβουμε υπόψη μας και τα παραπάνω θα δούμε και τη βαθιά σύνδεσή τους με τις τρεις φάσεις της Σελήνης, την περίοδο των γυναικών-θαυματουργό αίμα που συνέλεξε η Αθηνά από την Μέδουσα όταν τη σκότωσε ο Περσέας κτλ. Ίσως να μην είναι καθόλου τυχαίο ότι κάποιες φυλές πιστεύουν ότι η θέαση μίας γυναίκας που έχει περίοδο μπορεί να κάνει τους άλλους να πετρώσουν.

Και για άλλη μία φορά όλα αυτά τα όντα-θεοί έχουν στενές σχέσεις με τη θάλασσα…..το νερό, το μοναδικό στοιχείο που δεν δημιούργησε ο Δημιουργός. Γιατί άραγε;

Η Μέδουσα επηρρέασε την τέχνη απο πολύ καιρό και επι πολύ καιρό. Στην πραγματικότητα η Μέδουσα ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει- και άλλα ανάλογα τέρατα- μέσω την τέχνης και της θρησκείας. Ναι της θρησκείας !

Εικόνα 1η Η Παναγιά η Γοργόνα στή Σκάλα Συκαμινέας – Λέσβος. Αμέ τι νομίσες;

Σκέψου τώρα τι σχέση έχει αυτό στην 2η εικόνα με την εντέχνως σεπτή, μορφή της παναγιάς … αυτό το τέρας με τα φίδια;

Τέρας κατά την ανθρώπινη οπτική, γιατί μπορεί να μην είναι καθόλου τέρας !

Καμμία απολύτως διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα στην Παναγιά την Γοργόνα και στην Μέδουσα.

Είναι ακριβώς ή ίδια ποιότητα δύναμης.

Απλά άλλαξαν την αποκρουστική εικόνα, σε μια πιο γλυκιά εκδοχή, γιατί σήμερα ποιος θα προσκυνούσε ένα τέρας; Αλλά από την άλλη «ποτέ μην λες ποτέ» ούτε και οι επικυρίαρχοι ξέρουν τι να κάνουν με τους ανθρώπους και την κουταμάρα που τους δέρνει, εδώ πήγαν και ψήφισαν τα ανθρωποειδή που κατεστρεψαν την ζωή τους … αν είναι δυνατόν !!!!

Να προσθέσω ότι πολύ συχνά και η Παναγία εμφανίζεται μαζί με κάθε λογής φιδάκια -αν δεν κάνω λάθος στην Κεφαλονια- υπάρχει και εικόνα της Παναγίας της Φιδιώτισσας και τοιχογραφία τη δείχνει με τα χέρια ανοικτά να κρατάει τον χριστό ενώ στα χέρια της έχει τυλιγμένα φίδια. Με βάση τα παραπάνω και πάλι γυρίζουμε στο θέμα της Μεδουσας, Γοργόνας κτλ.

Και εκείνη η πρώτη μητρόπολη στην Αθήνα, αυτό το εκκλησάκι δίπλα στη μεγάλη σημερινή μητρόπολη λέγεται Παναγία Γοργοεπήκοος …λέω εγώ τώρα.

Στο έργο του Πλουτάρχου «Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης» [3] εξηγεί ακριβώς αυτή τη σύνδεση. Επίσης σε αυτόν να αναφέρω και τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας που έλεγε οτι ο ίδιος ο Ορφέας αποκαλούσε το πρόσωπο της Σελήνης και Γοργόνειο. Τη σχεση του Γοργονείου και της Μέδουσας νομίζω ότι τη δίνει αρκετά καλά και το άρθρο εδώ.

Και κάτι τελευταίο, οι Ολύμπιες θεότητες αν και προήλθαν από τις προγενέστερες λατρείες είναι παραλλαγμένες για να δέσουν με το πατριαρχικά πια χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, οπότε έχουν περάσει μεταμορφωμένες και πολλές από τις τριάδες είναι το ίδιο πράγμα απλά με διαφορετικά ονόματα. Μια τέτοια τριάδα ήταν η Αθηνα-Μητις-Μεδουσα.

Αλλά καλό για σένα είναι να ξέρεις όταν μπαίνεις στις εκκλησίες τι λατρεύεις, σε ποιούς δίνεις δύναμη ύπαρξης, ποιούς προσκυνάς, σε ποιούς ανάβεις κεριά και κάνεις λιτανείες, να ξέρεις το τέρας που σκύβεις μπροστά στην δήθεν εικόνα του, και μετά είσαι υπεύθυνος για την επιλογή σου και για την συμφωνία σου. Αν θέλεις να ξέρεις την ακριβή εικόνα αυτών που προσκυνάς διάβασε «Η σκιά πάνω απ το Ινσμουθ» ή «Στα βουνά της τρέλας» του Χ. Φ. ΛΑΒΚΡΑΦΤ.

Έτσι για βοήθεια και αφού πρώτα διαβάσεις όλο το διήγημα, (αυτονόητο έτσι;) ξεκίνα να παρατηρείς, τα πρόσωπα στην τηλεόραση, για αρχή. Ναι, θα δεις πολλά πρόσωπα με γουρλωτά μάτια που ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΝΟΥΝ. Δες τα γκράφιτι στους τοίχους, σε πόσα δεν ταιριάζει η περιγραφή των Αβυσσαίων; Δες τι περιγράφουν με τα σπρέι, οι καλλιτέχνες των τοίχων στις πόλεις μας και σε ποιά σημεία τα τοποθετούν.

Παρατήρησε μόνος σου τα σημάδια των αλλόκοτων πλασμάτων, είναι παντού και ολοκάθαρα και να γνωρίζεις πως Υπάρχουν επειδή ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ να Υπάρχουν… κι αφού μάθεις τι γίνεται, ΔΡΑΣΕ ! Αν μπορείς.

Το ξενοδοχείο που δουλεύει συνεχώς από το 705 μ.Χ.!

Υπάρχει ένα ξενοδοχείο με ζεστά ιαματικά λουτρά που δουλεύει ανελλιπώς από από 705 μ.Χ, με αποτέλεσμα να είναι σύμφωνα με το βιβλίο Γκίνες το παλαιότερο σε λειτουργία ξενοδοχείο του κόσμου.

Πρόκειται για το ξενοδοχείο, Nisiyama Onsen Keiunkan στο Yamanashi της Ιαπωνίας, το οποίο όπως αναφέρει η ιστοσελίδα japanpage.net, βρίσκεται στην ιδιοκτησία της ίδιας οικογένειας εδώ και 52 γενιές.
Δεν είναι μόνο η διεύθυνση του ξενοδοχείο που μένει η ίδια εδώ και αιώνες, αλλά και κάποιοι υπάλληλοι, που εργάζονται στο Nisiyama Onsen Keiunkan, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκεί από την ίδρυση του.
Η δουλειά πηγαίνει από πατέρα σε γιο και από μάνα σε κόρη, με το ρεπορτάζ να σημειώνει ότι πίσω από αυτή την οικογενειακή παράδοση, που συνεχίζεται για 52 γενιές, κρύβεται η επιτυχία του ξενοδοχείου.

Ο ορφικός ύμνος της θεάς Ήρας

Ήρας, θυμίαμα ἀρώματα

Κυανέοις κόλποισιν ἐνημένη, ἀερόμορφε, ῞Ηρα παμβασίλεια, Διὸς σύλλεκτρε μάκαιρα, ψυχοτρόφους αὔρας θνητοῖς παρέχουσα προσηνεῖς, ὄμβρων μὲν μήτηρ, ἀνέμων τροφέ, παντογένεθλε· χωρὶς γὰρ σέθεν οὐδὲν ὅλως ζωῆς φύσιν ἔγνω· κοινωνεῖς γὰρ ἅπασι κεκραμένη ἠέρι σεμνῶι· πάντων γὰρ κρατέεις μούνη πάντεσσί τ᾽ ἀνάσσεις ἠερίοις ῥοίζοισι τινασσομένη κατὰ χεῦμα. ἀλλά, μάκαιρα θεά, πολυώνυμε, παμβασίλεια, ἔλθοις εὐμενέουσα καλῶι γήθοντι προσώπωι.
ἀλλά, μάκαρ, καθαραῖς γνώμαις μύσταισι συνέρχου, φαύλους δ’ ἐκτοπίους θ’ ὁρμὰς ἀπὸ τῶνδ’ ἀπόπεμπε.

Ήρας, θυμίαμα αρώματα

Καθισμένη σε γαλάζιους κόλπους, αερόμορφε συ Ήρα πού είσαι βασίλισσα των πάντων, μακαριά σύζυγος του Διός, και παρέχεις (προσφέρεις) εις τους ανθρώπους ήπιες αύρες, πού τρέφουν τάς ψυχάς. είσαι μητέρα των βροχών, τροφός των ανέμων, έχεις γεννήσει τα πάντα. Διότι χωρίς εσένα κανένα γενικώς πλάσμα δεν γνωρίζει την φύσιν της ζωής διότι συμμετέχεις εις όλα συγκερασμένη με τον σεβαστόν αέρα. Διότι μόνη εσύ είσαι κυρίαρχος όλων και όλων είσαι βασίλισσα και με αέρινες ορμητικές κινήσεις τινάσσεσαι (λούζεσαι) εις τα νερά. Αλλά συ ή μακαρία θεά πού έχεις πολλά ονόματα και είσαι ή βασίλισσα πάντων.είθε να μας έλθης ευμενής με ωραίο χαρούμενο πρόσωπο.