Το κύπελο του Ζεν

Ένας καθηγητής πανεπιστημίου από κάποια χώρα της Δύσης θέλησε να μαθητεύσει δίπλα σ’ ένα δάσκαλο Ζεν. Ο δάσκαλος τον δέχτηκε εγκάρδια και του ζήτησε να καθήσει. Ευθύς ο καθηγητής άρχισε να μιλά, θέτοντας το στόχο της μαθητείας του, αναπτύσσοντας τις απόψεις του για όσα γνώριζε σχετικά με το Ζεν και ζητώντας να του διευκρινιστούν σημεία τα οποία δεν είχε πλήρως κατανοήσει. Ο Δάσκαλος χαμογελούσε.

Κάποια στιγμή τον διέκοψε, προσφέροντας ευγενικά ένα κύπελλο τσάι. Ο καθηγητής δέχτηκε και συνέχισε να μιλάει. Ο δάσκαλος άρχισε να σερβίρει τσάι στο κύπελλο που σιγά σιγά γέμιζε και σύντομα ξεχείλισε. Όμως δε σταμάτησε να ρίχνει τσάι στο ξέχειλο πια κύπελλο και συνέχισε να ακούει τον καθηγητή. Ο τελευταίος έκπληκτος πετάχτηκε πάνω: «Μα τι στο καλό κάνετε; Δε βλέπετε ότι το κύπελλο έχει γεμίσει και δε χωράει άλλο τσάι;» . Ο δάσκαλος Ζεν γαλήνια απάντησε: «Έτσι είναι και το μυαλό σου. Γεμάτο από γνώση που ήδη κουβαλάς. Πρέπει να το αδειάσεις, αν θες να βάλεις νέες ιδέες μέσα σ’ αυτό.»

Έτσι είμαστε κι εμείς τώρα. Ξέχειλα κύπελλα. Γεμίσαμε από μια πραγματικότητα που νομίζαμε ότι μας προσέφερε πληρότητα. Μα τα τελευταία χρόνια άρχισε να αποκαλύπτεται και η όψη της πραγματικότητας που αγνοούσαμε. Μέχρι πριν κάποιους μήνες, παλεύαμε να τιθασεύσουμε την ασταμάτητη αυτή ροή. Τώρα νιώθουμε ότι υπερχειλίσαμε, ότι η πραγματικότητα μάς ξεπερνά και είναι έξω πλεον απ’ το κύπελλό μας, ότι υπάρχουν ελάχιστα πράγματα πια που μπορούμε να κάνουμε.

Ας αδειάσουμε το κύπελλο.

Επιλέγοντας να μείνουμε προσκολλημένοι στο περιεχόμενό του, είτε από «προνοητικότητα» μήπως διψάσουμε, είτε από φόβο στη θέα του κενού κύπελλου, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε όλο το σύστημα, τόσο εκείνα που μας «γέμιζαν», όσο κι εκείνα που μας κατέβαλαν.
 

Αδειάζοντας το κύπελλο κάνουμε χώρο για κάτι νέο. Ο καθένας μας ας αδειάσει μόνος του το δικό του. Έτσι η δημιουργία της νέας πραγματικότητας θα αποτελεί επιλογή και ευθύνη του καθενός μας.
 

Κι ένα άδειο κύπελλο είναι γεμάτο δυνατότητες...!