Τις έδωσαν πολλά ονόματα... Τις είπαν ερινύες... Τύψεις κι ενοχές... Χαμένες προσδοκίες κι ανεκπλήρωτα πάθη... Όνειρα που ποτέ δεν έφτασαν... Πόνο και πίκρα φέρνουνε... Μαζί κι απελπισία... Αν... Αν μόνο είχα τολμήσει... Είναι φριχτό να σκέφτομαι όλα εκείνα που ποτέ δεν κατάφερα ν' αντικρύσω στα μάτια... Όλα εκείνα που δίστασα και φοβήθηκα να κάνω... Κάθε φορά που γύριζα πίσω απλά και μόνο γιατί φοβήθηκα να δοκιμάσω να προχωρήσω...Πετάει τελικά μονάχα εκείνος που τολμάει...
Έρχονται πάντα τη νύχτα... Όταν όλα γύρω τα σκεπάζει το σκοτάδι... Όταν τα μάτια προσπαθούν κλειστά να παραμείνουν και το μυαλό βρίσκει ελεύθερο πεδίο να καταλάβει τα πάντα γύρω μου... Τότε που οι αισθήσεις θεριεύουν και μπορείς ν' ακούσεις πράγματα που δεν μπορούσες να τα φανταστείς τη μέρα... Και βασανίζουν με λύσσα περίσια την ψυχή μου, ζητώντας μου επιτακτικά να παραδωθώ ανήμπορος στη μοίρα μου... Και συμμαχούν με το σκοτάδι, γεμίζοντας τον ορίζοντα μου με σκιές περίεργες που χορεύουν στον ίδιο. μονότονο, κάθε βράδυ σκοπό...
Πως να 'ταν άραγε το φαγητό που ποτέ μου δε δοκίμασα; Ποιά γεύση κι αρώματα να το γεμίzουν; Και τι χρώμα να είχαν άραγε τα όνειρα μου αν τα συναντούσα; Πόσες στιγμές έχασα άπο φόβο; Και πόσα καλοκαίρια τ' αντάλλαξα με κρύες νύχτες του χειμώνα; Πως θα φαινόταν η γη αν τελικά τολμούσα να πετάξω; Θα το μάθω άραγε ποτέ ή θα βασανίζομαι για πάντα; Πως; Τι; Πότε; Γιατί; Τι χρώμα; Ποιά μυρωδιά; Ποιά όνειρα; Ποιές σκέψεις;
Γιατί πετάει τελικά, μονάχα εκείνος που τολμάει...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου