Πάντα φανταζόμουν τον χρόνο σαν ένα πανούργο γεράκο, κοντό και παχουλό. Με καραφλίτσα και ροδοκοκκινισμένα μάγουλα από το κρασί. Τον φαντάζομαι να τρίβει τα χέρια του χαιρέκακα και να ξεκαρδίζεται μόνος του στα γέλια παρατηρώντας τους ανθρώπους. Ένα γέλιο συρτό και διαπεραστικό, που στην αρχή δεν του δίνεις σημασία αλλά μετά είναι το μόνο που ακούς. Αυτός ο γεράκος είναι σε αντιπαράθεση με τον άνθρωπο. Με το κάθε έναν ξεχωριστά. Βρισκόμαστε σε μια παρτίδα ενός αρχέγονου παιχνιδιού με αντίπαλο αυτόν τον κατά τα αλλά συμπαθή ηλικιωμένο.
Όλοι μας θυμόμαστε τον εαυτό μας να σκέφτεται στο σχολείο, αργότερα στο πανεπιστήμιο, στο στρατό ή στο ξεκίνημα της επαγγελματικής μας καριέρας, πόσο αργά περνά ο χρόνος. Να αναλογιζόμαστε ότι είμαστε μόνο δεκαπέντε, δεκαοκτώ, είκοσι ή είκοσι δυο χρονών και έχουμε κάνει τόσα πολλά. Αυτή η αίσθηση ήταν μια νίκη τακτικής στην προαναφερόμενη μάχη με τον χρόνο. Αλλά γιατί εξατμίστηκε έτσι απότομα; Γιατί χάσαμε αυτή την τόσο αναζωογονητική αντίληψη του χρόνου; Όχι μόνο την χάσαμε, αλλά και οι περισσότεροι από μας την έχουμε αντικαταστήσει κιόλας με κάτι αντίθετο. Ένα άγχος για την απίστευτη ταχύτητα με την οποία γλιστράνε τα χρόνια μέσα από τα χέρια μας. Με μια συνειδητή αδυναμία να κρατηθούμε στην δύναμη αυτής της ρουφήχτρας ωριμότητας, που καταπίνει βουλιμικά χαρές και χρώματα της ζωής.
Αυτό συμβαίνει για έναν πολύ απλό λόγο. Σε μικρές ηλικίες κάθε εμπειρία είναι καινούρια. Κάθε νέο συναίσθημα είναι πρωτόγνωρο. Κάθε νέα εικόνα είναι εντυπωσιακή. Πάνω που ακουμπάμε την ρουτίνα στο σχολείο, το τελειώνουμε και πάμε σε κάτι νέο, το πανεπιστήμιο. Πάνω που το πανεπιστήμιο γίνεται βαρετό, παίρνουμε το πτυχίο μας και φεύγουμε. Πάμε πάλι σε κάτι νέο, το στρατό, την πρώτη μας επαγγελματική εργασία. Επίσης πρωτόγνωρο. Για πρώτη φόρα είμαστε πτυχιούχοι με την δική μας δουλειά. Άλλο ένα νέο δωμάτιο στο σπίτι της ζωής που θα εξερευνήσουμε γεμάτοι όρεξη, φιλοδοξία και ελπίδα. Άλλοι συνεχίζουν και κάνουν οικογένεια και άλλοι όχι, αλλά κάπου εκεί αρχίζουμε να χάνουμε αυτό το πλεονέκτημα στην αντίληψη της παρόδου του χρόνου. Το χάνουμε γιατί πλέον οι εμπειρίες αρχίζουν και επαναλαμβάνονται. Η ρουτίνα αρχίζει να απλώνεται στην καθημερινότητα. Κάνει τις μέρες, τους μήνες και τελικά τα χρόνια να μοιάζουν ανατριχιαστικά πολύ μεταξύ τους. Αυτή η ρουτίνα ενισχύεται από την ανασφάλεια μας που μας σπρώχνει να κινούμαστε μόνο μέσα σε ό,τι μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς και έτσι σταματά και η ανάληψη των ρίσκων. Η τελευταία μας ελπίδα για αλλαγή δηλαδή.
Τώρα πλέον το μυαλό όταν πηγαίνει πίσω στο χρόνο, βλέπει τα χρόνια να επαναλαμβάνονται. Να είναι σχεδόν ίδια. Σαν να μείναμε στο ίδιο δωμάτιο ενώ το σπίτι που μας φιλοξενεί έχει τόσα πολλά άλλα ανεξερεύνητα δωμάτια. Δεν αλλάζουμε ούτε παραστάσεις, ούτε εικόνες, ούτε ήχους. Αυτή η ταύτιση των ημερών, μηνών και χρόνων μεταξύ τους είναι η μήτρα της λανθασμένης αντίληψης ότι ο χρόνος περνά γρήγορα.
Η ταχύτητα του χρόνου εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Το μυαλό μας. Εμείς καθορίζουμε πόσο γρήγορα ή αργά θα περάσει.
Θέλετε λοιπόν να επιμηκύνετε την μέρα σας. Ξεκινήστε από απλά πράγματα. Ξυπνάτε και σηκώνεστε από την αριστερή πλευρά του κρεβατιού; Σηκωθείτε σήμερα από την δεξιά. Αν πρέπει να περάσετε πάνω από τον σύντροφο σας, κάντε το. Θα έχει πλάκα. Τρωτέ πρωινό στο πάγκο της κουζίνας; Φάτε στο μπαλκόνι με μπουφάν. Σας αρέσει να τρώτε nutella με φρέσκο ψωμάκι, φάτε κάτι άλλο για πρώτη φορά. Κατεβαίνετε στο αυτοκίνητο σας από το ανσασέρ, πάρτε τις σκάλες. Ακούτε συγκεκριμένο ραδιοφωνικό σταθμό. Αλλάξτε τον σήμερα. Ακούστε κάτι άλλο. Πόση φαντασία έχετε να συνεχίσετε αυτή την διαδικασία όλη την ήμερα; Ίσως μπορείτε κάθε μέρα; Ίσως όλο τον χρόνο. Αλλάξτε τα μικρότερα και τα μεγάλα θα ακολουθήσουν. Σας αρέσει να βγαίνετε σε συγκεκριμένα μαγαζιά; Πηγαίνετε σε άλλα τότε, διαλέξτε κάτι που να μην ξέρετε. Παραθερίζετε κάθε χρόνο στο ίδιο μέρος; Φέτος επιλέξτε να πάτε άλλου.
Όταν ανακαλύπτετε ότι σας αρέσει να επαναλαμβάνετε μια συνήθεια, τότε να ανησυχήσετε. Ο γεράκος κύριος Χρόνος μόλις σας έκανε μια έξυπνη κίνηση-παγίδα. Μην παρασυρθείτε. Αν η συνήθεια δεν πηγάζει από αγάπη ενασχόλησης με κάτι ή κάποιον, τότε σίγουρα πηγάζει από μια αόριστη ασφάλεια που αναζητά συνέχεια ο εαυτός μας. Αυτή η «ασφάλεια» είναι το μεγαλύτερο λάθος τακτικής.
Πρέπει να επιδιώκουμε να αισθανόμαστε ανασφαλείς και εκτεθειμένοι στο καινούριο και άγνωστο.
Έτσι μόνο θα επαναφέρουμε την ποικιλία των νέων εμπειριών στην ζωή μας και έτσι μόνο θα μπορέσουμε να επιβραδύνουμε πάλι τον χρόνο, αλλά πάνω από όλα, έτσι μόνο θα ζήσουμε όπως αξίζουμε.
Για να πεισθείτε μπορείτε να κάνετε και το αντίθετο. Σχεδιάστε τρεις μέρες όπου θα προσπαθήσετε να τα κάνετε όλα με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Στο τέλος του τριημέρου θα ανακαλύψετε ότι δεν θα έχετε συνείδηση των ημερών αυτών που πέρασαν. Θα νομίζετε ότι έφυγαν σε ένα λεπτό. Αυξήστε στην θεωρία την κλίμακα σε χρόνια. Έχει την ίδια επίδραση στο μυαλό σας.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεγελάτε αυτόν τον πανούργο γέρο, αλλά μην πάρουν τα μυαλά σας αέρα. Θα σας καταλάβει κάποια στιγμή. Έτσι και αλλιώς ξέρουμε ότι το νόημα δεν είναι ο προορισμός του ταξιδιού. Είναι το ταξίδι το ίδιο, αλλά πιστεύω ότι είναι και η ταχύτητα με την οποία θα επιλέξουμε να καλύψουμε αυτά τα ανεπίστρεπτα εκατοστά, μέτρα και χιλιόμετρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου