Πότε και γιατί αποφεύγουμε μία πράξη ?

Αυτός που λέει, δεν λέει για να πράξει, αλλά αναζητά τρόπους εύνοιας και πιστοποίησης. Οι λόγοι που το κάνει κάποιος αυτό είναι γιατί δε νιώθει έτοιμος γι αυτό που θέλει να βιώσει, να πράξει, να δημιουργήσει. Με αυτόν τον τρόπο τοποθετεί τον δρόμο του μονίμως σε συζητήσεις, γιατί δεν είναι σίγουρος αν θέλει να τον κάνει δρόμο.

Έτσι θα πέφτει πάντα στις αντιφατικές σκέψεις και προτάσεις των ανθρώπων δίπλα του. Θα τις βάζει μπροστά του τις προτάσεις τους και εκεί θα πελαγώνει χειρότερα.
Μα γιατί να υπάρχει η ανάγκη για ψήφο εμπιστοσύνης ? Ποιος είναι λόγος που δεν κάνουμε το βήμα χωρίς να το περάσουμε από κόσκινο ? Ποια βήματα τοποθετούμε σε αυτό το κόσκινο ?

Ο λόγος είναι είτε η αποφυγή, είτε ο φόβος της αποτυχίας. Δηλαδή υπάρχουν περιπτώσεις που εμείς είμαστε στο δεν θέλω να κάνω ή θέλω να κάνω… και εκεί ψάχνουμε από τον περίγυρο να μας δώσει δίκιο στο δεν θέλω μας ή στο θέλω μας. Όμως αναζητούμε παράλληλα να ακούσουμε από τους δίπλα μας, πως ακόμη και να αποτύχουμε θα μας πουν δεν πειράζει.
Μα ότι και να σου πουν οι γύρω, είτε ναι, είτε όχι, είτε πειράζει, είτε δεν πειράζει, δεν νιώθεις καλά μέσα σου γι αυτό που πας να δημιουργήσεις, κάπου η συνείδησή σου διαφωνεί. Για να διαφωνεί η συνείδησή σου μόνο με εκείνη μπορείς να το συζητήσεις και να αναζητήσεις τους λόγους που διαφωνείς εσύ. Από σένα ξεκινάει είτε η συμφωνία είτε η διαφωνία.
Μήπως δεν έχεις κοιτάξει όλες τις παραμέτρους ? Μήπως επειδή σε άλλους τομείς δεν τις είχες κοιτάξει όλες τις παραμέτρους, έπεσες σε αντίφαση με το θέλω σου και αυτό σε έχει κάνει να έχεις ανασφάλειες ? Ωραία, αναζήτησε σε ποιους τομείς και πότε, δεν είδες τις παραμέτρους. Πόσο ωραιοποίησες την κατάσταση του τότε? Τώρα, έχοντας την σοφία από όλο το προηγούμενο δρώμενο σου, μπορείς να δημιουργήσεις το νέο σου βήμα με όλες τις παραμέτρους.
Όμως επειδή η πραγματικότητα από την φαντασία έχουν μία απόσταση, νιώσε και ρώτα το έσω σου. Πόσο θέλω να το κάνω αυτό ? Πόσο βασίζομαι στο αποτέλεσμα ? Ποιος το ορίζει το αποτέλεσμα ? Γιατί βασίζομαι μόνο στο αποτέλεσμα ? Αν τολμήσω να κάνω αυτό που θέλω, θέτω σε κίνδυνο και τι ? Μήπως αυτό που πάω να κάνω είναι αντίθετο με τους νόμους της φύσης, του Θεού, του Σύμπαντος ? Μήπως ως προς αυτόν τον δρόμο κυρίαρχος είναι η αλαζονεία μου ? Πόσο το αγαπάω αυτό που θέλω να δημιουργήσω ? Πόσο αβίαστα μου βγαίνει ?

Γιατί αν δεν μου βγαίνει αβίαστα τότε θα πέσω στην παγίδα που θα μου έχω στήσει μόνος μου.

Γιατί για κάτι που αγαπάμε μέσα από την ψυχή μας ακόμη και η μεγαλύτερη «δυσκολία» να έρθει εμάς θα μας φαίνεται ευλογία γιατί είναι ένας δρόμος αγάπης. Η αγάπη έχει μέσα της το αυθεντικό, τον σεβασμό και την πληρότητα. Άρα ποτέ κάτι που γίνεται μέσα από την αγάπη, με αγάπη για την αγάπη δε έχει ούτε κόπο, ούτε δυσκολία. Αλλά μία μόνιμη ευλογία μέσα από την μόνιμη αναδημιουργία.