Ζητιάνος ή κατακτητής της Ζωής

Ποιος είναι αυτός που λέει ότι αν αλλάξει η κοινωνία που ζούμε τότε θα αλλάξουν και οι άνθρωποι;
Και ποιος είναι αυτός που τον πιστεύει και ελπίζει ότι με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα;
Ποιος είναι αυτός που πιστεύει ότι έτσι θα έρθει η αλλαγή, η καλύτερη ζωή;

Θα μπορούσα να πω ένας αδαής άνθρωπος όμως δεν θα το κάνω εύκολο.
Είναι ο καθένας από μας που δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του,
που υποστηρίζει ότι πάντα φταίει κάποιος άλλος εκτός από τον ίδιο
που αφήνετε στο ψέμα που βασιλεύει γύρω του και ρίχνει στα σκοτάδια την αλήθεια του
που όλο αναβάλλει να δει τον εαυτό του, κοιτάζοντας συνέχεια μονάχα τι συμβαίνει γύρω του
που αφήνεται στην κυριαρχία του φόβου κάνοντας τον αφέντη του
που ζητιανεύει μια θεσούλα στο δημόσιο, σε μια εταιρεία,
σε μια καρδιά, στο όνειρο, στη ζωή...
που... που... που...
Όλοι εμείς...

Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά πολιτική, οικονομική, κοινωνική επανάσταση αν πρώτα δεν κάνουμε επανάσταση μέσα μας.
«Η επανάσταση μπορεί να συμβεί μόνο μέσα στην ανθρώπινη ψυχή Η μόνη επανάσταση που υπάρχει είναι εκείνη του πνεύματος και είναι ατομική.»

Osho

Και όσο περιμένουμε να έρθει κάποιος άλλος να μας ¨σώσει¨, όσο ξεχνάμε ότι γεννηθήκαμε κατακτητές κι όχι ζητιάνοι, όσο δεν αφήνουμε το φως μας να λάμψει και κυκλοφορούμε στα σκοτάδια μας τότε δεν πρόκειται να έρθει καμιά αλλαγή και δεν πρόκειται να αρχίσει καμιά ουσιαστική επανάσταση...

Ως πότε πια!

Η Ζωή δεν είναι δίσκος γραμμοφώνου για να κολλάει στο ίδιο σημείο και να παίζει και να ξαναπαίζει τους ίδιους στίχους, τις ίδιες νότες. Η ζωή ρέει σαν ποτάμι ότι και να λες εσύ, ότι και να κάνεις εσύ…

Αν έχεις επιλέξει να μένεις κολλημένος στο παρελθόν μένοντας στο ίδιο έργο θεατής, παρακολουθώντας ένα έργο που οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του έχουν γίνει πια φαντάσματα και ξεπουλώντας τις καινούριες σου στιγμές στη μιζέρια δεν φταίει κανένας.
Εσύ είσαι εκείνος που δημιούργησες το παρελθόν σου, εκείνος που έχει δημιουργήσει αυτό που βιώνεις στο παρόν κι εκείνος που θα δημιουργήσει το μέλλον του.
Ως ποτέ πια θα λες «γιατί σε μένα»….

Πότε θα σταματήσεις να απολαμβάνεις τη θλίψη σου και θα αρχίσεις να απολαμβάνεις τη χαρά σου
Πότε θα πεις «δεν αντέχω άλλο πια» και απλά θα αλλάξεις μονοπάτι.
Όταν σπίτι σου πάρει φωτιά δεν μένεις μέσα για να καείς ακόμα κι αν έχεις ζήσει εκεί όλη σου τη ζωή. Απλά τρέχεις και βγαίνεις έξω για να σωθείς. Πότε θα σταματήσεις να λυπάσαι τον εαυτό σου και απλά θα βγεις από αυτό το «σπίτι που καίγεται»;