Μικροί φαύλοι κύκλοι.

 
«Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος από χρώματα από αινίγματα και σημασίες, όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας ανήκει. Τίποτα στην ουσία δεν κατέχουμε. Ακόμα κι εκείνοι που μπορούν και στοχάζονται, βρίσκονται δέσμιοι στα κλουβιά που μοναχοί τους έφτιαξαν, αιχμαλωτισμένοι στο βάθος της γνώσης τους και περιφέρονται μέσα στο στενό τους χώρο, με το βλέμμα καρφωμένο στα κάγκελα. Ο ευτυχέστερος όλων, είναι εκείνος που μπορεί μέσα από ένα κενό, να βλέπει κάτι απ’ έξω, κάτι από το υπερπέραν»

Το όραμα, ο στόχος, η προσπάθεια, η επιτυχία, ευκλεής αποδοχή και έπειτα τι;

 

Η διαχείριση της χαράς είναι πολύ σπουδαίο πράγμα και δύσκολο. Ο ίσος καταμερισμός των εξαιρετικών συναισθημάτων που μεθούν, στα σωστά σημεία, επίσης κάτι ανάλογο.

 

Η χαρά ακολουθείται από τη λύπη. Η άνοδος από την πτώση και αντιστρόφως βεβαίως.

 

Η επίτευξη –ενός στόχου- δεν είναι παρά μόνον η αρχή. Δεν είναι το τέλος –το αίσιο- όπως εσφαλμένα θεωρείται. Είναι η αρχή ή έστω μία κουκίδα στην μέση της περιφέρειας του κύκλου που διαγράψει τη καμπύλη γραμμή του από την στιγμή της απόφασης. Από την ώρα της στοχοθεσίας.

 

Το μετέπειτα συναίσθημα, η ανάπαυση, εγκυμονεί. Φέρει εκτός από δάφνες και αγωνία. Η διατήρηση της φήμης, του οφέλους, της χαράς της πρώτης επιτυχίας, όλα συνθέτουν το σκηνικό της επόμενης ή της μεθεπόμενης μέρας.

 

Όλα συνηγορούν, όλα παλεύουν ορίζοντας πως ο όταν ο κύκλος επιτέλους κλείσει θα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Όμοιοι μέσα στους εαυτούς μας ακόμα να ζητάμε, να αναζητάμε (σε μία καλή περίπτωση) ή να αναρωτιόμαστε. Να κάνουμε τις προσθέσεις και η σούμα να διαφέρει από κόπους, από θυσίες και από όλα εκείνα που αρχικά υποσχόταν το εγχείρημα (στην πίσω του όψη). Διότι στο τέλος αυτή πρωτοστατεί. Το έσχατο υπόλοιπο που στέκει όπισθεν της υποδιαστολής. Ο λόγος των πάντων και η διαχρονική τους αξία. Το λαμπρό ρεζουμέ.

 

Η γνώση! Το μόνο και άξιο κέρδος.

 

Παιχνίδι για το παιχνίδι λοιπόν; (μια και το –ουσιώδες- κέρδος ποτέ δεν είναι εμφανές.) Θα έλεγα πως όχι.

Παιχνίδι για την ευμενή αντιμετώπιση των έντιμων συναισθημάτων και ας προκύψει εκείνο που είναι να προκύψει.

 

Αγώνας για την πειθώ ενός εαυτού που καλεί παρακαλώντας εαυτόν.

 

Του εαυτού εκείνου που ακόμα δεν γνωρίζει ότι το μέγα ‘’καλό’’ συντελείται από εμάς για εμάς, καθώς πίσω από κάθε επιτυχία ευεργετούμε πρωτίστως τον υπόγειο –και πλέον ουσιώδη- ψυχισμό μας και κατόπιν το πρόσωπο –το δικό μας- που χαμογελά στους γύρω την στιγμή που όλα αυτά συμβαίνουν στο μέσον του κύκλου, καθ’ οδόν, διότι η υπόθεση δεν έχει οριστικά κλείσει. Ο πόλεμος δεν έχει ακόμα τελειώσει. Επίκειται ο κόπος της διατήρησης των κεκτημένων. Της συνέχισης των επιτυχιών. Της απόδειξης του άξιου των επαίνων. Τα συμπαρομαρτούντα. (Συν+παρά+αμαρτία)

 

Την όποια ανάπαυση-εφησυχασμό, ακολουθεί η λησμονιά. Το προσωπικό όνειδος. Η αυτομομφή. Η χρέωση πως τάχα μέχρι εδώ ήταν...

 

‘’Ο εχθρός του ονείρου είναι η πραγματικότητα’’ έγραψα σε κάποιο μέρος του βιβλίου μου Ήφαες Αδελαή, μα όταν το έγραφα δεν είχα αναλογισθεί –παρασυρόμενος από τη ροή της γραφής- όλες τις προεκτάσεις που θα μπορούσε να ενέχει η πρόταση.

 

Δεν είχα κοιτάξει ότι πίσω από την επίτευξη-εκπλήρωση, ελλοχεύει η πτώση, άλλως το μάταιο. Το σκοτεινό μάταιο, που φωτίζεται όμως από εκείνο το είδος της συναίσθησης, εκείνο το είδος της ιδέας, όπου χωρίς κομπασμό, μετά τη κατάκτηση –του ονείρου- καταφέρνει να κάνει τη κρίση του ατόμου κατά τι καλύτερη. Επιεικέστερη, θα ήταν ίσως η σωστότερη λέξη μια και όλοι εμπίπτουμε στο σύνδρομο της πίστης της υπερβολικής αξίας των λόγων μας.

 

Η ιδέα. Αυτή είναι το δώρο στο κουτί που παλεύαμε να ανοίξουμε. Αυτή η χαρά μαζί με την γνώση που είπαμε παραπάνω. Εκεί θα πρέπει να εστιάσει ο κάθε επιτυχών/ουσα ώστε να καταφέρει να κρατήσει το άριστο των κερδών στο σημείο της συμβολής, στο σημείο της ολοκλήρωσης του κύκλου, πριν την έναρξη της επόμενης καμπύλης τροχιάς. (1)

 

Τότε ο στόχος σαρώνεται. Τότε και μόνο τότε ο κύκλος λύεται –αλλιώς καταντά φαύλος-, όταν θα καταφέρει να αναλογισθεί το υποκείμενο ότι τα πάντα εμπίπτουν στο πεπερασμένο του χρόνου και άρα η οδός της ευτυχίας-ολοκλήρωσης-αυτάρκειας, (του ατόμου) κρίνεται ως μόνος ολοφώτεινος σκοπός. Κουκίδα ομοίως σε ένα κύκλο δίχως αρχή αλλά με σίγουρο τέλος.

------------------

1«Και φαντάσου πως τίποτα δεν είσαι. Τίποτα παραπάνω από ότι νομίζουν οι κάποιοι για σένα, ό,τι και εάν λες»