Kαι ο παράδεισος μπορεί να περιμένει...όσο ο άνθρωπος μισεί τον Εαυτό του..

Πραγματικά είναι πολύπλοκη η Ζωή μας και φαίνεται τόσο βίαια και άθλια, που πολλές φορές αναρωτιόμαστε "γιατί να είναι έτσι?"
Παρ' όλα αυτά συνεχίζουμε την ίδια βιαιότητα, είτε να την συνηθίζουμε και να την ανεχόμαστε, είτε να την ανακαλύπτουμε στους άλλους και να τους απεχθανόμαστε, είτε να μένουμε παθητικά αδιάφοροι, περιμένοντας με χαιρεκακία να τιμωρηθούν, ενίοτε μπορεί να τους τιμωρούμε και εμείς οι ίδιοι...Ο θεός τιμωρός για τον καθένα ανατέλλει με διαφορετικό τρόπο...Άβυσσος γαρ το συναισθηματικό πεδίο του ανθρώπου...
Ο χριστιανισμός ανακάλυψε το φάρμακο της παραμονής μας στην ασυνειδησία, με τις ευλογίες του θεού...Έβγαλε τον δαίμονα έξω από τον συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων και έτσι τους έδωσε κίνητρο να παραμένουν ασυνείδητοι, πολεμώντας κάθε τι στον Φυσικό Κόσμο που τους τον θυμίζει, παραμένοντας σε ένα καλό, που κανέναν μέχρι τώρα δεν βοήθησε να γίνει Άνθρωπος...ούτε καν καλύτερος άνθρωπος (από ποιόν άραγε?)

Ο κόσμος μας γέμισε με συμπονετικές πράξεις, που όμως χάνονται μέσα στην βιαιότητα και αυτό, αντί να γίνει η δική μας ανακάλυψη, αντί να γίνει η δική μας απάντηση στο "γιατί", παρέμεινε κατάσταση του δαίμονα (που στην ευχή είναι και εγώ ποτέ μου δεν είδα κανέναν?) που παραπλανά και συσκοτίζει τον κόσμο μας...
Νομίζω ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, τούτος ο δαίμονας έχει φορτωθεί πολλά λάθη, πολλές παραπλανήσεις, πολλούς πολέμους...
Εξωγήινος, μεταφυσικός, κολασμένος και κακός όσο δεν πάει άλλο...
Μια συνήθεια είναι να μένεις στο παρελθόν και να λυπάσαι για τα λάθη σου...
Να μένεις πάνω στο πηγάδι του και να πολεμάς γι' αυτό που βρίσκεται εκεί μέσα...
Στην ουσία πολεμάς ένα φάντασμα και εν τω μεταξύ η Ζωή περνάει και εσύ νομίζεις ότι αυτό που βιώνεις είναι ζωή...

Τι "μάθημα" να πάρει κανείς από ένα πηγάδι?
Το μόνο που σε μαθαίνει είναι τον μηδενισμό της εξέλιξής σου, γιατί όλη σου η εμπειρία χτίζεται εκεί γύρω από το πηγάδι...
Παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό, παίρνω το νερό, χύνω το νερό...
γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω, γεμίζω-αδειάζω
μια συνεχιζόμενη μηχανιστική κίνηση, μέχρι να σπάσει η στάμνα και να λυτρωθείς, από αυτό που νόμιζες ότι ζεις...
στο τέλος βαριέσαι και την στάμνα, αλλά νομίζεις ότι δεν έχεις άλλον τρόπο να ξεδιψάσεις...
Είναι η πιο όμορφη εμπειρία η διαδρομή από το Δύο στο Ένα, γιατί σε βάζει στην διαδικασία να θυμηθείς τους θησαυρούς της διαδρομής που έκανες από ΄το Ένα, στο Δύο...Και το να μην νιώσεις την παραμικρή θλίψη γι' αυτήν την διαδρομή, είναι η Σοφία και η Αγάπη μεμιάς εκφρασμένες...

Μπορείς να δεις την Ζωή με όποιο τρόπο θέλεις...
Να ζεις σαν σταγόνα στον ωκεανό
Να αγωνίζεσαι να γίνεις ωκεανός
Να λυπάσαι που είσαι σταγόνα
Να θαυμάζεις τον ωκεανό και να νιώθεις ασήμαντη σταγόνα
Μπορείς ακόμα να νομίζεις ότι είσαι ωκεανός και να περιφρονείς την σταγόνα
όλα είναι διαδρομές, μέχρι να ανακαλύψεις ότι είτε εκδηλώνεσαι σαν σταγόνα, είτε σαν ωκεανός, είναι Ένα πράγμα...
Και μια σιγανή φωνή μέσα μας λέει...
Όμως κουνήσου από το πηγάδι...Όποιο τρόπο και να διαλέξεις η κατεύθυνση είναι το Ένα...Και μια κατεύθυνση έχει κίνηση...
Δεν είναι μεταφυσικός ο δαίμονας...Είναι παραμύθι που μας πούλησαν για να σφαζόμαστε μεταξύ μας με τις ευλογίες του θεού...
Ειρήνη και άνθρωπος, δεν θα ανταμώσουν ποτέ σε τούτο το πεδίο του Φυσικού Κόσμου, αν το παραχωρούμε στην ασυνειδησία μας...
Εκεί είναι ο δαίμονας του καθενός...είτε καλός άνθρωπος είναι, είτε κακός, είτε καλύτερος, είτε χειρότερος...
και ο παράδεισος μπορεί να περιμένει...όσο ο άνθρωπος μισεί τον Εαυτό του..με "καλοσύνη" βεβαίως βεβαίως