ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ....

Ώρες ώρες...
απορώ πως βγαίνουν κάποια αποφθέγματα.
Πως σκέφτονται και συνδυάζουν κάποιες φράσεις
με τόσο έξυπνο τρόπο
ώστε να βγει μια ατάκα που θα μείνει για πάντα;
Αλλά κυρίως μια ατάκα που θα σε κάνει να γελάσεις,
να στεναχωρηθείς, να σκεφτείς, να προβληματιστείς, να χαμογελάσεις;
Μια τέτοια ατάκα-φράση βρέθηκε μπροστά μου έτσι απλά.
Την ανέβασε μια κοπέλα και τολμώ να πω με τράβηξε:
"Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι. Πάντα από μακριά να σ’ αγαπώ".
Δυνατό. Πολύ δυνατό....

Κυρίως αν αναλογιστεί κανείς το ότι είναι του Γιώργου Σεφέρη.
Αλλά κυρίως αν αναλογιστούμε το νόημα της.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η αγάπη δίχως ανταπόκριση θα σκεφτεί ο ένας.
Το απωθημένο, θα ψιθυρίσει ο άλλος.
Η αγάπη που υπάρχει ανεξαρτήτως των συνθηκών, θα φωνάξει ο άλλος.
Είναι ο συνδυασμός των τριών αυτών συναισθημάτων.

Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας,
ένα δίχως ανταπόκριση συναίσθημα που με τον καιρό όχι μόνο δεν μπόρεσες να το ξεπεράσεις
αλλά αντίθετα το κατέπνιξες τόσο πολύ που σου έγινε απωθημένο.
Ένα απωθημένο που με τον καιρό το ξεπερνάς,
με τα συναισθήματα να φθείρονται και να ξεχνιούνται.
Το μόνο που μένει είναι η αγάπη για ένα πρόσωπο που στην ουσία δεν είχες,
έχεις και λογικά (πάντα) δεν θα έχεις ποτέ...

Μια αγάπη από μακριά.
Αρχίζω να πιστεύω ότι οι μεγαλύτερες αγάπες είναι αυτές που υπάρχουν,
ακόμα κι όταν δύο άνθρωποι δεν είναι μαζί...

Γιατί αγαπάς κάποιον είτε είναι δίπλα σου, είτε όχι.
Θέλεις πάντα να είναι καλά, ακόμα και από απόσταση...

Γιατί οι άνθρωποι δεν έρχονται κοντά από επιλογή
αλλά τους φέρνει η μοίρα, και δεν απομακρύνονται λόγο της μοίρας,
αλλά από επιλογή....

Μαρία Ιωσηφίδου