Μια βόλτα στη θάλασσα ήταν αρκετή. Μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα. Είχα την ανάγκη να μείνω μόνος με τις τόσες άτακτες σκέψεις μου. Να πετάξω ότι ασήμαντο και να κρατήσω ότι σημαντικό. Ο παφλασμός των κυμάτων άδειαζε το κεφάλι μου. Παντού σιωπή. Μόνο αυτή ακουγότανε.Η ζωή κάποιες φορές ξεπερνάει τη φαντασία. Και συνεχώς δοκιμάζουμε τα όρια μας. Ίσως τελικά αυτό και να έχει αξία. Για κάποιους ανθρώπους θυσιάζεις τα πάντα και αυτοί με τόση ευκολία σε θυσιάζουν για το τίποτα. Αυτές είναι οι συνέπειες άλλωστε του δεδομένου. Ας μην κρυβόμαστε, ότι ανήκει στον κόσμο της καθημερινότητας μας θεωρείται και δεδομένο.
Η έλλειψη διάκρισης βοηθάει στο να μαζεύουμε ότι τοξικό υπάρχει, που αυτή τη στιγμή μπορεί να μην το βλέπουμε, μα θα το δούμε σύντομα (ανθρώπους, εμπειρίες) και να βάζουμε στην άκρη ή να παραπετάμε ανθρώπους που αποδείχτηκαν και είναι για μας πολύτιμοι. Μερικές φορές το προλαβαίνουμε μα άλλες πάλι είναι αργά ξυπνάς αντί για διαμάντια βρίσκεις τις πέτρες που άθελα ή θελημένα μάζεψες.
Τα λάθη είναι αυτά που αποδεικνύουν την ανθρώπινη πλευρά μας. Οι άνθρωποι που αγαπάμε αλλά μας πλήγωσαν δε σημαίνει ότι έγιναν άλλοι απλά ίσως να έκαναν μία κακή επιλογή. Η συγχώρεση γεννάει συγχώρεση, όπως «η θετικότητα γεννάει θετικότητα. Γι’ αυτό είναι θαυμάσιο να απλώνεις το χέρι σου, γιατί, όταν απλώνεις το χέρι σου και δείχνεις την αγάπη σου, παίρνεις ένα θετικό
αντικαθρέφτισμα του εαυτού σου. Είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορείς να δεις τον εαυτό σου και να αναπτυχτείς. Όταν γινόμαστε δυο και μετά τρεις και τέσσερις καταλαβαίνεις πόσοι πολλοί γινόμαστε . Όταν σε βάλω μέσα στη ζωή μου, έχω τέσσερα χέρια αντί για δύο. Δύο κεφάλια. Τέσσερα πόδια. Δύο δυνατότητες χαράς. Και δύο πιθανότητες δακρύων βέβαια, αλλά θα είμαι κοντά σου όταν θα κλαις κι εσύ θα είσαι κοντά μου όταν θα κλαίω, γιατί κανείς δεν πρέπει να κλαίει μόνος του.» γι’ αυτό και εγώ αυτή τη στιγμή «κλαίω μπροστά στον καθρέφτη μου, γιατί είναι ο μοναδικός που όταν κλαίω δε χαίρεται.»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου