Γινόμαστε αυτό που επανειλημμένα συνηθίζουμε να κάνουμε ή αυτό που μας κατευθύνουν να κάνουμε. Το πρώτο-είπε ο Αριστοτέλης, το επιβεβαίωσε η νευροεπιστήμη. Μετά αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και ενεργούμε ασυνείδητα, βάση του νοητικού μοντέλου που έχουμε κατασκευάσει μέσα από τις εμπειρίες μας.
Έτσι, εκεί που στη σύγκριση μιας παπαρούνας με μια μαργαρίτα δεν θα δίναμε κάποιο σημείο υπεροχής/ανωτερότητας, βλέποντας ξαφνικά έναν κήπο γεμάτο μαργαρίτες και μια ολομόναχη παπαρούνα, μας φαίνεται πως είναι μη φυσιολογική, μια εξαίρεση, μια λάθος άποψη, ότι δεν αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα. Kαι όλα αυτά γιατί είναι ξένη ως προς το νοητικό μοντέλο που έχει κατασκευάσει η κοινωνία για μας.
Οι κοινωνίες όμως αλλάζουν και οι πεποιθήσεις που τις διαμορφώνουν αλλάζουν – όλα αλλάζουν εκτός από τον κοινό λόγο. Μόνος αυτός παραμένει σταθερός κατά την πάροδο της ανθρωπότητας. Οι κοινωνίες όμως δεν στηρίζονται εκεί, επομένως τα πρότυπα που κατασκευάζει δεν εξυπηρετούν τον άνθρωπο, αλλά τα άτομα. Έτσι η κοινωνία καταλήγει στη λήθη γιατί ζει και κρίνει πάντα σύμφωνα μόνο το τώρα, επομένως και εγωιστικά ως προς τις επόμενες γενιές.
Αν το σκεφτούμε όμως ιστορικά, έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει -ως άνθρωποι και ως ποιότητα ζωής- εξαιτίας κάποιον ελάχιστων παπαρούνων, τόσο σπάνιων που τα ονόματα τους χωράνε σ’ένα χαρτί – μπροστά πχ στις 7 δισεκατομμύρια μαργαρίτες που είχαμε μόνο στις αρχές του 2012. Τις μεγάλες αλλαγές – αυτός που έρχεται και κάνει την τομή στον χρόνο και δημιουργεί το πριν και το μετά ΠΑΝΤΑ μια παπαρούνα τις κάνει. Ας το δούμε ιστορικά και επιστημονικά όσο συνεχίζουμε να παίζουμε το βιολί μας …
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου