Σημασία δεν έχει τι μπαίνει μέσα μας, αλλά τι αναδύεται από μας…
Κι ότι «αναδύεται», συνήθως το κρίνουμε, το ταυτοποιούμε, το κάνουμε κανόνα, δεδομένο, νόμο, θρησκεία… Και όχι μόνο αυτό, το κατατάσσουμε κι όλας σε σημαντικό (άξιο προσοχής μας για να βρίσκεται στη ζωή μας), ή ασήμαντο. Μα σε όλα αυτά έγκεινται τα λάθη μας. Τα λάθη τελικά, όλης μας της ζωής…
Γιατί η αλήθεια είναι, πως τίποτα απ’ όλα όσα «εμφανίζονται» δεν είναι σημαντικά, (συγκρινόμενα με όλα τα άλλα), και ταυτόχρονα, τα πάντα έχουν τη μοναδική σημασία τους. Ρώτησε κανείς τα ίδια τα πράγματα (ή τις καταστάσεις); Αυτά, εκτελούν απλά την εργασία τους. Γιατί αποτελούν, μόνο κομμάτια, μιας ευρύτερης εικόνας που όλα μαζί είναι μέρος της…
Το νόημα τους ψάχνουμε, ενώ τα ίδια τα «εμφανιζόμενα» φαινόμενα, ΕΙΝΑΙ το νόημα… Και όχι το δικό μας μαγείρεμα γι’ αυτά εκ των υστέρων… Αυτό σημαίνει, πως «η θέση» από την οποία «εμείς» τα βλέπουμε έχει σημασία, και όχι «τι είναι» αυτά που βλέπουμε. Κοιτάμε το κλαδάκι, ή το δάσος την πεδιάδα και πέρα τη θάλασσα, βλέποντας όλη την εικόνα του τοπίου;;;
Γιατί τα πάντα έρχονται και φεύγουν. Δημιουργούν «μια φαινομενικότητα» μόνο στα πράγματα, (και στις καταστάσεις) που εκτυλίσσονται, όμως τίποτα δεν προχωρά…. Γιατί τίποτα δεν αλλάζει…Είναι τα πάντα αυτό που είναι, και είναι για πάντα… Ο σπόρος, δεν γίνεται δέντρο. Η λάσπη, δεν φτιάχνει ουρανοξύστη. Και ο άνθρωπος, ποτέ του δεν φωτίζεται…
Όλες οι διαδικασίες, είναι απλά αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν χρόνος. Ξεδίπλωμα… Όμως ο χρόνος (στην ουσία) δεν υπάρχει. Είναι μία παραίσθηση… Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχει, γι’ αυτό, δεν δυνάμεθα να συλλάβουμε τον ίδιο τον χρόνο, κι έτσι, συλλαμβάνουμε, (γιατί αντιλαμβανόμαστε), μόνο «τα καρέ» που οι πέντε αισθήσεις μας αναγνωρίζουν, έχοντας την ψευδαίσθηση, πως ο χρόνος τελικά περνάει…
Όμως αυτό που αντιλαμβανόμαστε τελικά, είναι απλά «μία διαδικασία». Με τον ορισμό διαδικασία, την αλληλουχία καταστάσεων, οι οποίες «ενώνονται μαζί» (συνθέτονται), στη συνείδηση μας, και μας δίνουν την ψευδαίσθηση μιας συνέχειας. Δεν είναι άλλο όμως από αντίληψη, παρατηρούμενων αλληλουχιών…
Η αντίληψη δηλαδή, κατανοεί κάτι πως είναι, όταν ενώσει τα καρέ, και βγάλει ένα συμπέρασμα. Και λέει: «Αυτό το κατάλαβα». (Μέσω της προηγηθείσας όμως κατάστασης του ξεδιπλώματος του). Πως ήταν κάτι αρχικά, πως γίνεται στη συνέχεια, και στο τέλος, πως καταλήγει. Βλέπουμε δηλαδή τη γέννηση του, (εμφάνιση στον υλικό χώρο), την ανάπτυξη του, την ωρίμανση, και εν τέλει, το θάνατο του.
Όλα αυτά όμως τελικά, είναι το ταξίδι της συνειδητότητας μας, το οποίο μέσω της αντίληψης, μας το έκανε γνωστό. Η αντίληψη μας είναι αυτή «που περπατά», και συναντά μία συνέχεια. Όχι Εμείς. (Αυτό που είμαστε). Ταξιδεύει «το μέσο», με το οποίο κατανοούμε. Μα λόγω της προσοχής μας, η οποίο είναι έξω, (σε αυτό που βλέπουμε), και όχι μέσα, (τη θέση από την οποία το βλέπουμε), μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση του χρόνου. Το «πως» δηλαδή, πέρασε ο χρόνος για να γίνει όλη αυτή η διαδικασία.
Περισσότερο όμως έγινε, (αν το αισθανθούμε όλο αυτό) «μετατόπιση χώρου», παρά κύλισμα χρόνου… Και ισχύει βέβαια για το κάθε τι που συλλαμβάνουν οι (πέντε) αισθήσεις μας. Οι φάσεις του χώρου αλλάζουν, και αυτό το μετράμε σε χρόνο…
Όποια όμως φάση φαινομενικής του ανάπτυξης «τραβήξει» την προσοχή μας, (και πατήσουμε κάτι σαν pause μέσα μας, ενώ συνεχίζεται έξω «να αναπτύσσεται»), εσωτερικά, θα διαπιστώσουμε πως έχουμε την ικανότητα, να το κρατήσουμε ως μόνιμο… Όχι όμως σε έναν κόσμο υλικό…Έχουμε πατήσει απλά pause στη συνείδηση μας, και το επαναλαμβάνουμε συνεχώς, οπότε νομίζουμε (μόνο) πως παραμένει. Εδώ αντιλαμβανόμαστε πως όλα τα κάνουμε εμείς, μέσω της αντίληψης μας. Μας θυμίζει όμως κάτι το παραπάνω; Γιατί αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιούμε και δυστυχούμε….Απομονώνουμε αντιλαμβανόμενα φαινόμενα από όλα τα άλλα, και έχουμε την προσοχή μας μόνο σε αυτά. (Άρα και όλη μας την ενέργεια).
Αν πάμε στη συνέχεια ακόμα πιο βαθιά, διαπιστώνουμε, πως ούτε χώρος όμως τελικά υπάρχει. Κι αυτό, γιατί (αν ανατρέξουμε στο θέμα με τα καρέ, της κάθε στιγμής), σαν χώρος, νοείται, αυτό που εμφανίζεται στις αισθήσεις μας, ως περιορισμένο αντιληπτικό φαινόμενο, (με όρια), για να δώσει κάτι, πάλι στην αντίληψη μας. Χώρος λοιπόν είναι κάτι στατικό. Κάτι οριοθετημένο, με δομή, που έχει δημιουργηθεί, από τους νόμους που το διέπουν, «για να αγκαλιάσει μέσα του» (να περιέχει), αυτό που θέλει να δείξει. (Τον σκοπό του). Σαν έναν πίνακα που κάτι απεικονίζει. Μία φώτο (ας πούμε). Σε κάθε αλλαγή αντίληψης όμως, η φώτο αυτή, αλλάζει σε κάτι άλλο. Πως γίνεται;
Είναι γιατί ο χώρος, δημιουργεί ένα περιβάλλον, για να αποτυπώσει κάτι. Και δημιουργείται, όταν είναι ανάγκη, να εκπληρώσει έναν σκοπό της αντίληψης. Ο χώρος είναι ο πίνακας, κι ο χρόνος, η διαδοχική (συνειρμική σειρά) των πινάκων, ώστε πάλι η αντίληψη να είναι αυτή που θα κατανοήσει.
Αν θέλουμε να οριοθετήσουμε κάτι τι κάνουμε; Ρωτάμε που; Χώρος.
Κι να θέλουμε να το προσδιορίσουμε ακόμα περισσότερο, θα πούμε, πότε; Χρόνος.
Να το συμβάν. Να η αντίληψη παρούσα. Να τι θα της παρουσιαστεί, ώστε τελικά, να κατανοήσει…
Χώρος και χρόνος λοιπόν, είναι βοηθήματα, τα οποία δημιουργούν (μορφογενετικά) πεδία, (κατανόησης), (ανάλογα της δόνησης τους), μέσα από τα οποία, ταξιδεύει η συνειδητότητα μας στους αιώνες, για να πάρει η αντίληψη, το νόημα του κάθε «χώρου», (άρα το σκοπό της δημιουργίας του), όπως, και τις ικανότητες που παρουσιάζονται στην ίδια, όταν ταυτιζόμαστε μαζί με αυτές. (Τις ικανότητες). Τι χαρακτηριστικά ανακαλύπτει για την ουσία της. Είμαστε βέβαια και πέρα από την αντίληψη, αλλά δεν είναι επί του παρόντος…..
Αυτό σημαίνει, (συμπερασματικά, και με τη λογική μας μάλιστα, χωρίς ιδιαίτερες ανώτερες «συλλήψεις»), πως αν δεν κάναμε κανέναν διαχωρισμό και σε τίποτα, θα μπορούσαμε να βλέπουμε όλη την εικόνα, βιώνοντας την κάθε της στιγμή. Θα ζούσαμε στην αιωνιότητα…Που είναι στο κάθε τώρα. Στο κάθε καρέ, από πάντα, και για πάντα. Έτσι….ενώ όλα «φαίνεται» πως είναι για μια στιγμή έξω, μέσα μας, υπάρχουν για πάντα, από πάντα…Όλα μαζί.
Αν εγκλωβίσουμε τον εαυτό μας σε μια τραυματική εμπειρία λοιπόν, νιώθουμε πως ο χρόνος δεν περνάει, γιατί ζούμε, μέσα σε εκείνο το τώρα μόνο. (Το τώρα της τραυματικής μας εμπειρίας). Και παραμένουμε μόνιμα δυστυχισμένοι, σε όλα μας τα τώρα, που συνεχίζουν…
Το ίδιο κάναμε και για την τωρινή μας ζωή. Εγκλωβίσαμε τον εαυτό μας σε μία ζωή, (σαν ολική ζωή μας), και δεν βλέπουμε πως είμαστε όλες οι ζωές μαζί….. Όπως κάτω, έτσι και πάνω….
Το πάντα όμως, είναι η πραγματική εσωτερική ζωή (που λέμε). Και λέμε, (επίσης), πως το κάθε τώρα είναι η αιωνιότητα. Αρχίζουμε κάπως, να καταλαβαίνουμε γιατί, χρειάζεται να είμαστε, στο τώρα, και μόνο; Γιατί το κάθε τώρα, (όταν το ζούμε ολοκληρωτικά), είναι που μας συνδέει με την αιωνιότητα. Που τα πάντα υπάρχουν, και ενωνόμαστε μαζί τους, από «την πύλη» (την αντίληψη), του κάθε τώρα μας, μαζί με το επόμενο, με το επόμενο, με το επόμενο. Κλπ. Κάθε τι είναι τώρα! Μόνο!
Τι κάνουμε όμως εμείς αντίθετα; (Κι έτσι δεν ζούμε, αλλά μόνο παιδευόμαστε). «Κολλάμε» σε κάτι, (επειδή μας αρέσει να το κρατήσουμε από τη μια, ή επειδή μας πόνεσε που μας συνέβη από την άλλη), και το κάνουμε «τώρα» μπροστά μας, σε κάθε μας συνέχεια, ενώ η ζωή των άπειρων τώρα συνεχίζει… Αυτό που έγινε, είναι ότι παραμείναμε κολλημένοι σε ένα μόνο καρέ, και γι’ αυτό υποφέρουμε. Και γι’ αυτό δεν ζούμε. Πήραμε κάτι που απλά είναι έτσι, και το κάναμε μόνιμο. Ενώ τίποτα δεν μπορεί να κρατηθεί, γιατί τίποτα δεν είναι μόνιμο. Κι αυτό, γιατί το μόνο μόνιμο, και αεικίνητο που υπάρχει, είμαστε μόνο εμείς. Αυτό δηλαδή, που απλά βλέπει πίσω από τα πάντα, τα πάντα…. Που δεν μεταβάλλεται από το χρόνο, και δεν αλλοιώνεται με το χώρο. Είναι αυτό που αντιλαμβάνεται…
Μέσα στις «διαδικασίες» (τις αντιληπτικές λοιπόν διαδικασίες της ζωής), βλέπουμε, τι, και με ποιον τρόπο, έχει «διαλεχτεί» από τα πάντα κάτι, για να κάνει στην ύλη την εμφάνιση του, σαν ξέχωρο από τα πάντα, ενώ είναι ένα μαζί τους, και ποτέ δεν διασπάστηκε…Απλά εμφανίστηκε στην Ύλη… Κι αυτό το κάτι, είναι τόσο περιορισμένο, όσο χρειάζεται, για να αποτυπώσει στη συνείδηση, μια αντιληπτική διαδικασία…
Το να μη μένουμε σε καμία φάση, κανενός γεγονότος, (φαινομενικής σκηνής, καρέ αυτού που βλέπουμε) λοιπόν, είναι η ουσία της ζωής…Να συνειδητοποιήσουμε, πως τα πάντα «περνάνε από μπροστά μας», (και όχι εμείς από αυτά), που σημαίνει πως εμείς, (στην ουσία αυτού που είμαστε), είμαστε εντελώς ακίνητοι.
Να συνειδητοποιήσουμε πως σε όλη τη διαδικασία της ζωής ΕΔΩ, (στο ξεδίπλωμα), τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο. Τίποτα. Όλα, έχουν μία συνέχεια… Αρχή, διαδικασία, τέλος. (Να ο φαινομενικός χρόνος).
Η συνειδητοποίηση του παροδικού του κόσμου μας, είναι και αυτό τελικά, που μπορεί να μας κάνει να αναρωτηθούμε, που είμαστε οι ίδιοι, και βλέπουμε….. Να δούμε, πως αυτό που είμαστε παραμένει, ακόμα κι όταν πάψουν γύρω μας τα πάντα του κόσμου τούτου. Γιατί αν όταν κλείναμε τα μάτια, (τα πάντα σταματούσαν από τα ερεθίσματα που πήραμε από έξω, από την ύλη), θα μας έκανε να μην μπορούσαμε, ούτε να τα νιώσουμε μέσα μας, (μια και δεν κοιτάμε έξω), ούτε και να τα δούμε (αντιληπτικά). Σημαίνει πως πέρα από το χρόνο και το χώρο που αναγνωρίζουμε έξω μας, μέσα, συνεχίζουμε να υπάρχουμε και σε άλλους κόσμους. Πιο ζωντανοί, πιο γνήσιοι, πιο αληθινοί, από οτιδήποτε παροδικό αυτού του κόσμου….
Ζωή λοιπόν, είναι η βιωματική διαδικασία αντίληψης, που μας κάνει να αναγνωρίζουμε, πως κάθε τι αυτού του κόσμου, έχει το καθρέφτισμα του στο αναλλοίωτο. Κι αυτό το αναλλοίωτο από εκεί, να το φέρνουμε εδώ, και να το βιώνουμε, με τις πέντε αισθήσεις μας βέβαια, μα και με όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις που με το ταξίδι της συνειδητότητας μας, μας γίνονται γνωστές. Τότε μπορούμε να απολαύσουμε το πέταγμα του πουλιού, τη θάλασσα, την Αγάπη, την Ελευθερία κλπ πραγματικά. Γιατί μέσα μας, κουβαλάμε την Αιωνιότητα, σε κάθε μας στιγμή.
Κι ότι «αναδύεται», συνήθως το κρίνουμε, το ταυτοποιούμε, το κάνουμε κανόνα, δεδομένο, νόμο, θρησκεία… Και όχι μόνο αυτό, το κατατάσσουμε κι όλας σε σημαντικό (άξιο προσοχής μας για να βρίσκεται στη ζωή μας), ή ασήμαντο. Μα σε όλα αυτά έγκεινται τα λάθη μας. Τα λάθη τελικά, όλης μας της ζωής…
Γιατί η αλήθεια είναι, πως τίποτα απ’ όλα όσα «εμφανίζονται» δεν είναι σημαντικά, (συγκρινόμενα με όλα τα άλλα), και ταυτόχρονα, τα πάντα έχουν τη μοναδική σημασία τους. Ρώτησε κανείς τα ίδια τα πράγματα (ή τις καταστάσεις); Αυτά, εκτελούν απλά την εργασία τους. Γιατί αποτελούν, μόνο κομμάτια, μιας ευρύτερης εικόνας που όλα μαζί είναι μέρος της…
Το νόημα τους ψάχνουμε, ενώ τα ίδια τα «εμφανιζόμενα» φαινόμενα, ΕΙΝΑΙ το νόημα… Και όχι το δικό μας μαγείρεμα γι’ αυτά εκ των υστέρων… Αυτό σημαίνει, πως «η θέση» από την οποία «εμείς» τα βλέπουμε έχει σημασία, και όχι «τι είναι» αυτά που βλέπουμε. Κοιτάμε το κλαδάκι, ή το δάσος την πεδιάδα και πέρα τη θάλασσα, βλέποντας όλη την εικόνα του τοπίου;;;
Γιατί τα πάντα έρχονται και φεύγουν. Δημιουργούν «μια φαινομενικότητα» μόνο στα πράγματα, (και στις καταστάσεις) που εκτυλίσσονται, όμως τίποτα δεν προχωρά…. Γιατί τίποτα δεν αλλάζει…Είναι τα πάντα αυτό που είναι, και είναι για πάντα… Ο σπόρος, δεν γίνεται δέντρο. Η λάσπη, δεν φτιάχνει ουρανοξύστη. Και ο άνθρωπος, ποτέ του δεν φωτίζεται…
Όλες οι διαδικασίες, είναι απλά αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν χρόνος. Ξεδίπλωμα… Όμως ο χρόνος (στην ουσία) δεν υπάρχει. Είναι μία παραίσθηση… Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχει, γι’ αυτό, δεν δυνάμεθα να συλλάβουμε τον ίδιο τον χρόνο, κι έτσι, συλλαμβάνουμε, (γιατί αντιλαμβανόμαστε), μόνο «τα καρέ» που οι πέντε αισθήσεις μας αναγνωρίζουν, έχοντας την ψευδαίσθηση, πως ο χρόνος τελικά περνάει…
Όμως αυτό που αντιλαμβανόμαστε τελικά, είναι απλά «μία διαδικασία». Με τον ορισμό διαδικασία, την αλληλουχία καταστάσεων, οι οποίες «ενώνονται μαζί» (συνθέτονται), στη συνείδηση μας, και μας δίνουν την ψευδαίσθηση μιας συνέχειας. Δεν είναι άλλο όμως από αντίληψη, παρατηρούμενων αλληλουχιών…
Η αντίληψη δηλαδή, κατανοεί κάτι πως είναι, όταν ενώσει τα καρέ, και βγάλει ένα συμπέρασμα. Και λέει: «Αυτό το κατάλαβα». (Μέσω της προηγηθείσας όμως κατάστασης του ξεδιπλώματος του). Πως ήταν κάτι αρχικά, πως γίνεται στη συνέχεια, και στο τέλος, πως καταλήγει. Βλέπουμε δηλαδή τη γέννηση του, (εμφάνιση στον υλικό χώρο), την ανάπτυξη του, την ωρίμανση, και εν τέλει, το θάνατο του.
Όλα αυτά όμως τελικά, είναι το ταξίδι της συνειδητότητας μας, το οποίο μέσω της αντίληψης, μας το έκανε γνωστό. Η αντίληψη μας είναι αυτή «που περπατά», και συναντά μία συνέχεια. Όχι Εμείς. (Αυτό που είμαστε). Ταξιδεύει «το μέσο», με το οποίο κατανοούμε. Μα λόγω της προσοχής μας, η οποίο είναι έξω, (σε αυτό που βλέπουμε), και όχι μέσα, (τη θέση από την οποία το βλέπουμε), μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση του χρόνου. Το «πως» δηλαδή, πέρασε ο χρόνος για να γίνει όλη αυτή η διαδικασία.
Περισσότερο όμως έγινε, (αν το αισθανθούμε όλο αυτό) «μετατόπιση χώρου», παρά κύλισμα χρόνου… Και ισχύει βέβαια για το κάθε τι που συλλαμβάνουν οι (πέντε) αισθήσεις μας. Οι φάσεις του χώρου αλλάζουν, και αυτό το μετράμε σε χρόνο…
Όποια όμως φάση φαινομενικής του ανάπτυξης «τραβήξει» την προσοχή μας, (και πατήσουμε κάτι σαν pause μέσα μας, ενώ συνεχίζεται έξω «να αναπτύσσεται»), εσωτερικά, θα διαπιστώσουμε πως έχουμε την ικανότητα, να το κρατήσουμε ως μόνιμο… Όχι όμως σε έναν κόσμο υλικό…Έχουμε πατήσει απλά pause στη συνείδηση μας, και το επαναλαμβάνουμε συνεχώς, οπότε νομίζουμε (μόνο) πως παραμένει. Εδώ αντιλαμβανόμαστε πως όλα τα κάνουμε εμείς, μέσω της αντίληψης μας. Μας θυμίζει όμως κάτι το παραπάνω; Γιατί αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιούμε και δυστυχούμε….Απομονώνουμε αντιλαμβανόμενα φαινόμενα από όλα τα άλλα, και έχουμε την προσοχή μας μόνο σε αυτά. (Άρα και όλη μας την ενέργεια).
Αν πάμε στη συνέχεια ακόμα πιο βαθιά, διαπιστώνουμε, πως ούτε χώρος όμως τελικά υπάρχει. Κι αυτό, γιατί (αν ανατρέξουμε στο θέμα με τα καρέ, της κάθε στιγμής), σαν χώρος, νοείται, αυτό που εμφανίζεται στις αισθήσεις μας, ως περιορισμένο αντιληπτικό φαινόμενο, (με όρια), για να δώσει κάτι, πάλι στην αντίληψη μας. Χώρος λοιπόν είναι κάτι στατικό. Κάτι οριοθετημένο, με δομή, που έχει δημιουργηθεί, από τους νόμους που το διέπουν, «για να αγκαλιάσει μέσα του» (να περιέχει), αυτό που θέλει να δείξει. (Τον σκοπό του). Σαν έναν πίνακα που κάτι απεικονίζει. Μία φώτο (ας πούμε). Σε κάθε αλλαγή αντίληψης όμως, η φώτο αυτή, αλλάζει σε κάτι άλλο. Πως γίνεται;
Είναι γιατί ο χώρος, δημιουργεί ένα περιβάλλον, για να αποτυπώσει κάτι. Και δημιουργείται, όταν είναι ανάγκη, να εκπληρώσει έναν σκοπό της αντίληψης. Ο χώρος είναι ο πίνακας, κι ο χρόνος, η διαδοχική (συνειρμική σειρά) των πινάκων, ώστε πάλι η αντίληψη να είναι αυτή που θα κατανοήσει.
Αν θέλουμε να οριοθετήσουμε κάτι τι κάνουμε; Ρωτάμε που; Χώρος.
Κι να θέλουμε να το προσδιορίσουμε ακόμα περισσότερο, θα πούμε, πότε; Χρόνος.
Να το συμβάν. Να η αντίληψη παρούσα. Να τι θα της παρουσιαστεί, ώστε τελικά, να κατανοήσει…
Χώρος και χρόνος λοιπόν, είναι βοηθήματα, τα οποία δημιουργούν (μορφογενετικά) πεδία, (κατανόησης), (ανάλογα της δόνησης τους), μέσα από τα οποία, ταξιδεύει η συνειδητότητα μας στους αιώνες, για να πάρει η αντίληψη, το νόημα του κάθε «χώρου», (άρα το σκοπό της δημιουργίας του), όπως, και τις ικανότητες που παρουσιάζονται στην ίδια, όταν ταυτιζόμαστε μαζί με αυτές. (Τις ικανότητες). Τι χαρακτηριστικά ανακαλύπτει για την ουσία της. Είμαστε βέβαια και πέρα από την αντίληψη, αλλά δεν είναι επί του παρόντος…..
Αυτό σημαίνει, (συμπερασματικά, και με τη λογική μας μάλιστα, χωρίς ιδιαίτερες ανώτερες «συλλήψεις»), πως αν δεν κάναμε κανέναν διαχωρισμό και σε τίποτα, θα μπορούσαμε να βλέπουμε όλη την εικόνα, βιώνοντας την κάθε της στιγμή. Θα ζούσαμε στην αιωνιότητα…Που είναι στο κάθε τώρα. Στο κάθε καρέ, από πάντα, και για πάντα. Έτσι….ενώ όλα «φαίνεται» πως είναι για μια στιγμή έξω, μέσα μας, υπάρχουν για πάντα, από πάντα…Όλα μαζί.
Αν εγκλωβίσουμε τον εαυτό μας σε μια τραυματική εμπειρία λοιπόν, νιώθουμε πως ο χρόνος δεν περνάει, γιατί ζούμε, μέσα σε εκείνο το τώρα μόνο. (Το τώρα της τραυματικής μας εμπειρίας). Και παραμένουμε μόνιμα δυστυχισμένοι, σε όλα μας τα τώρα, που συνεχίζουν…
Το ίδιο κάναμε και για την τωρινή μας ζωή. Εγκλωβίσαμε τον εαυτό μας σε μία ζωή, (σαν ολική ζωή μας), και δεν βλέπουμε πως είμαστε όλες οι ζωές μαζί….. Όπως κάτω, έτσι και πάνω….
Το πάντα όμως, είναι η πραγματική εσωτερική ζωή (που λέμε). Και λέμε, (επίσης), πως το κάθε τώρα είναι η αιωνιότητα. Αρχίζουμε κάπως, να καταλαβαίνουμε γιατί, χρειάζεται να είμαστε, στο τώρα, και μόνο; Γιατί το κάθε τώρα, (όταν το ζούμε ολοκληρωτικά), είναι που μας συνδέει με την αιωνιότητα. Που τα πάντα υπάρχουν, και ενωνόμαστε μαζί τους, από «την πύλη» (την αντίληψη), του κάθε τώρα μας, μαζί με το επόμενο, με το επόμενο, με το επόμενο. Κλπ. Κάθε τι είναι τώρα! Μόνο!
Τι κάνουμε όμως εμείς αντίθετα; (Κι έτσι δεν ζούμε, αλλά μόνο παιδευόμαστε). «Κολλάμε» σε κάτι, (επειδή μας αρέσει να το κρατήσουμε από τη μια, ή επειδή μας πόνεσε που μας συνέβη από την άλλη), και το κάνουμε «τώρα» μπροστά μας, σε κάθε μας συνέχεια, ενώ η ζωή των άπειρων τώρα συνεχίζει… Αυτό που έγινε, είναι ότι παραμείναμε κολλημένοι σε ένα μόνο καρέ, και γι’ αυτό υποφέρουμε. Και γι’ αυτό δεν ζούμε. Πήραμε κάτι που απλά είναι έτσι, και το κάναμε μόνιμο. Ενώ τίποτα δεν μπορεί να κρατηθεί, γιατί τίποτα δεν είναι μόνιμο. Κι αυτό, γιατί το μόνο μόνιμο, και αεικίνητο που υπάρχει, είμαστε μόνο εμείς. Αυτό δηλαδή, που απλά βλέπει πίσω από τα πάντα, τα πάντα…. Που δεν μεταβάλλεται από το χρόνο, και δεν αλλοιώνεται με το χώρο. Είναι αυτό που αντιλαμβάνεται…
Μέσα στις «διαδικασίες» (τις αντιληπτικές λοιπόν διαδικασίες της ζωής), βλέπουμε, τι, και με ποιον τρόπο, έχει «διαλεχτεί» από τα πάντα κάτι, για να κάνει στην ύλη την εμφάνιση του, σαν ξέχωρο από τα πάντα, ενώ είναι ένα μαζί τους, και ποτέ δεν διασπάστηκε…Απλά εμφανίστηκε στην Ύλη… Κι αυτό το κάτι, είναι τόσο περιορισμένο, όσο χρειάζεται, για να αποτυπώσει στη συνείδηση, μια αντιληπτική διαδικασία…
Το να μη μένουμε σε καμία φάση, κανενός γεγονότος, (φαινομενικής σκηνής, καρέ αυτού που βλέπουμε) λοιπόν, είναι η ουσία της ζωής…Να συνειδητοποιήσουμε, πως τα πάντα «περνάνε από μπροστά μας», (και όχι εμείς από αυτά), που σημαίνει πως εμείς, (στην ουσία αυτού που είμαστε), είμαστε εντελώς ακίνητοι.
Να συνειδητοποιήσουμε πως σε όλη τη διαδικασία της ζωής ΕΔΩ, (στο ξεδίπλωμα), τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο. Τίποτα. Όλα, έχουν μία συνέχεια… Αρχή, διαδικασία, τέλος. (Να ο φαινομενικός χρόνος).
Η συνειδητοποίηση του παροδικού του κόσμου μας, είναι και αυτό τελικά, που μπορεί να μας κάνει να αναρωτηθούμε, που είμαστε οι ίδιοι, και βλέπουμε….. Να δούμε, πως αυτό που είμαστε παραμένει, ακόμα κι όταν πάψουν γύρω μας τα πάντα του κόσμου τούτου. Γιατί αν όταν κλείναμε τα μάτια, (τα πάντα σταματούσαν από τα ερεθίσματα που πήραμε από έξω, από την ύλη), θα μας έκανε να μην μπορούσαμε, ούτε να τα νιώσουμε μέσα μας, (μια και δεν κοιτάμε έξω), ούτε και να τα δούμε (αντιληπτικά). Σημαίνει πως πέρα από το χρόνο και το χώρο που αναγνωρίζουμε έξω μας, μέσα, συνεχίζουμε να υπάρχουμε και σε άλλους κόσμους. Πιο ζωντανοί, πιο γνήσιοι, πιο αληθινοί, από οτιδήποτε παροδικό αυτού του κόσμου….
Ζωή λοιπόν, είναι η βιωματική διαδικασία αντίληψης, που μας κάνει να αναγνωρίζουμε, πως κάθε τι αυτού του κόσμου, έχει το καθρέφτισμα του στο αναλλοίωτο. Κι αυτό το αναλλοίωτο από εκεί, να το φέρνουμε εδώ, και να το βιώνουμε, με τις πέντε αισθήσεις μας βέβαια, μα και με όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις που με το ταξίδι της συνειδητότητας μας, μας γίνονται γνωστές. Τότε μπορούμε να απολαύσουμε το πέταγμα του πουλιού, τη θάλασσα, την Αγάπη, την Ελευθερία κλπ πραγματικά. Γιατί μέσα μας, κουβαλάμε την Αιωνιότητα, σε κάθε μας στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου