Για ποιόν λόγο ζωγράφισαν τον Χριστό άνευ γεννητικών οργάνων; Δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος;Έψαξα, το κατά δύναμιν, για να βρω μια εξήγηση του ζητήματος αυτού, αλλά του κάκου. Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω, μου ήρθε η φλασιά. Θυμήθηκα το παρακάτω που δίδαξε ο ίδιος στους μαθητές του:
«Δεν είναι σε όλοι σε θέσιν να δεχθούν τον λόγον αυτόν, αλλ΄ εκείνοι εις τους οποίους έχει δοθεί. Διότι υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι από την κοιλιά της μητέρας τους εγεννήθηκαν έτσι. Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν ευνούχοι από τους ανθρώπους, και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το δεχθή ας το δεχθή». Κατά Ματθαίον 19. 11-12
Κι αν νομίζεται ότι μεταφορικά μιλάει εδώ ο Χριστός κάνετε μεγάλο λάθος, διότι προσέξτε τι συνέβη όταν πολλοί χριστιανοί το πήραν τοις μετρητοίς κι άρχισαν να ευνουχίζονται.
Ας το πιάσουμε όμως το θέμα από την αρχή.
Ευνουχισμός
Από αρχαιοτάτων χρόνων στις διάφορες μυστηριακές θρησκείες της Ανατολής, και ιδιαιτέρως της Κυβέλης της μητρός των θεών και του Άττιος στην Μ. Ασία, οι ιερείς ήσαν ευνούχοι. Η Κυβέλη ήταν μια χθόνια θεότητα, θεά της βλαστήσεως, μητέρα των πάντων, η δε υποδεέστερη θέση του Άττιος δίπλα της, υπενθυμίζει τους χρόνους της μητριαρχίας.
Κατά τον μύθο, όταν μαίνεται η καταιγίδα στην Ίδη, περνά η Κυβέλη καθισμένη πάνω σε λιοντάρι που βρυχάται και αναζητά με θρήνους τον εραστή της Άττι. Ακολουθούσαν πεζοί οι πιστοί βγάζοντας μακρύ θρήνο με την συνοδεία κυμβάλων, και αυλών. Κραυγές και μανιώδης θόρυβος χτυπούσαν τον αέρα διακοπτόμενες από τα άγρια πηδήματα των πιστών. Έτσι καταλαμβάνονταν από ιερό ενθουσιασμό, έκσταση και μανία.
Στην λατρεία αυτή μεγάλο ρόλο έπαιζε η φύση και το κλίμα των οροπεδίων της Μ. Ασίας, δηλαδή ο πολύ δριμύς χειμώνας και η ξαφνική αναπήδηση της βλαστήσεως μετά από τις ραγδαίες ανοιξιάτικες βροχές, η οποία μαραίνεται γρήγορα από τον αφόρητο καύσωνα του καλοκαιριού. Οι εναλλαγές αυτές ευφορίας και ξηρασίας, ευθυμίας και μελαγχολίας της φύσεως επιφέρουν απότομες αλλαγές χαράς και πένθους μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.
Τον θρήνο για τον θάνατο της φύσεως διαδέχεται η έκρηξη παράφορης χαράς κατά την διάρκεια της άνοιξης. Η αντίθεση αυτή των συναισθημάτων εκδηλώνονταν με άγρια έθιμα, με οργιαστικούς χορούς, εκούσιους τραυματισμούς, την μέθη στην θέα του αίματος, ραντισμό των βωμών με αυτό, και με την θυσία του ανδρισμού υπό το κράτος του παροξυσμού. Έτσι πίστευαν ότι ενώνονταν με την θεότητα και μεταφέρονταν πραγματικά σε πλήρη πάθους έκσταση. Η μανία αυτή και οι ακρωτηριασμοί είναι εκδήλωση του διακαούς πόθου προς απαλλαγή από την δουλεία των σαρκικών ορμών και την απελευθέρωση της ψυχής από τα δεσμά της ύλης. «Θαρσείτε μύσται του θεού σεσωσμένου. Έσται γαρ υμίν εκ πόνων σωτηρία.» Δεν είναι λοιπόν παράδοξο ότι στην λατρεία της Κυβέλης παρατηρούνται ασκητικές τάσεις, όπως αποδεικνύει η ύπαρξη μοναχών γνωστών με το όνομα «μητραγύρτες», οι οποίοι με την εμφάνισή τους στον ελλαδικό χώρο προξενούσαν την αποστροφή.
Στην αιγυπτιακή θρησκεία ο Ώρος, γιος του Όσιρι και της Ίσιδος ευνουχίζει τον Τυφώνα. Πολλοί ευνούχοι στην εποχή των Πτολεμαίων απόλαυσαν μέγιστων τιμών ως στρατηγοί και κηδεμόνες ανήλικων βασιλέων. Από την Αλεξάνδρεια ο ευνουχισμός εισήχθη στη Ρώμη, στο Βυζάντιο και τον χριστιανισμό.
Ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Ευσέβιος αναφέρει τον αυτοευνουχισμό του Ωριγένους. Ο Βαλέσιος τον μιμήθηκε και όταν καταδιώχθηκε κατέφυγε στην Πέτρα της Αραβίας όπου οι μιμητές του ( εκουσίως ευνουχισμένοι) αποτέλεσαν την αίρεση των βαλεσιανών (240μ.Χ) τους οποίους αποκαλεί ο Επιφάνιος «αποκόπους».
Παρά τους αυστηρούς νόμους κατά του ευνουχισμού στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τις απαγορεύσεις των Οικουμενικών Συνόδων, το φαινόμενο του ευνουχισμού για θρησκευτικούς λόγους είχε πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.
Μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνος στην Αίγυπτο τον ευνουχισμό τον εκτελούσαν στα μοναστήρια τους οι Κόπτες ιερείς.
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (ΙΘ΄12) αναφέρονται τα λόγια του Ιησού που πάνω σ΄ αυτά στηρίχθηκε η πεποίθηση ότι ο ευνουχισμός είναι αρεστός στον θεό: «εισί γαρ ευνούχοι οίτινες εκ κοιλίας μητρός εγεννήθησαν ούτω. Και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνουχίσθησαν υπό των ανθρώπων, και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτούς δια την βασιλείαν των ουρανών. Ο δυνάμενος χωρείν χωρείτο.»
Ο ευνουχισμός ως πράξη «θεάρεστη», που σκοπό είχε την προστασία από τον πειρασμό της σάρκας, είναι υβριστική σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως. Πουθενά στο ζωικό βασίλειο δεν παρατηρείται τέτοιας μορφής ύβρις. Μόνον ο ανθρώπινος νους, ο δημιουργός θεών και θρησκειών, είναι ικανός να επινοήσει μεθόδους ταπείνωσης και εξευτελισμού για να επιτύχει την ένωση με την άλλη του νοητική δημιουργία, το θείον!
Απεναντίας στην Ινδία εκτιμούν πολύ τα γεννητικά όργανα των αγίων:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου