Ζεν Μάθημα: Η ιστορία του νιάου

 
Ένας σαμουράι, άγριος  πολεμιστής, ψάρευε στη μέση ενός ποταμού.
Έπιασε ένα ψάρι κι ετοιμάστηκε να το μαγειρέψει, όταν ένας γάτος, κρυμμένος κάτω από έναν θάμνο,  πηδάει και του κλέβει τη λεία.  Έξαλλος, ο σαμουράι βγάζει το ξίφος του, προφταίνει τον γάτο και τον κόβει στα δύο.
Ο πολεμιστής ήταν ένθερμος  βουδιστής και οι τύψεις που είχε σκοτώσει ένα ζωντανό πλάσμα, τον κυρίεψαν.

Επιστρέφοντας σπίτι του, ο ήχος του ανέμου ανάμεσα στα δέντρα τραγουδούσε νιάου.

Ο ήχος των βημάτων του στο χώμα αντηχούσε νιάου.
Οι άνθρωποι που συναντούσε στο διάβα του φαίνονταν να του κάνουν νιάου.
Το βλέμμα των παιδιών του αντικαθρέφτιζε τα νιάου.

Παρόμοια οι φίλοι του νιαούριζαν χωρίς σταματημό όποτε τους πλησίαζε.
Σε όλα τα μέρη, σε όλες τις περιστάσεις, τα νιάου τον σφυροκοπούσαν.
Τη νύχτα δεν ονειρευόταν παρά νιάου.

Τη μέρα, κάθε ήχος, κάθε σκέψη, κάθε πράξη της ζωής του μεταμορφωνόταν σε νιάου.

Ο ίδιος είχε γίνει “νιάου”.

 

Η κατάστασή του όλο και χειροτέρευε. Η εμμονή του τον ακολουθούσε, τον βασάνιζε, χωρίς σταματημό και χωρίς έλεος. Μη μπορώντας να σταματήσει όλα αυτά τα νιάου, κατέφυγε σε έναν ναό για να ζητήσει βοήθεια από έναν παλιό δάσκαλο Ζεν.

“Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, ελευθερώστε με…. βοηθήστε με…”,  τον ικέτευε.
Ο Δάσκαλος Ζεν του απάντησε:

“Είστε πολεμιστής, πώς πέσατε τόσο χαμηλά;Αν δεν μπορείτε από μόνος σας να νικήσετε όλα αυτά τα νιάου, δεν αξίζετε παρά τον θάνατο. Δεν έχετε άλλη λύση από το να κάνετε χαρακίρι. Εδώ και τώρα. ”

 

Και πρόσθεσε:

“Ωστόσο, είμαι μοναχός και αισθάνομαι οίκτο για σας. Μόλις ξεκινήσετε να ανοίγετε την κοιλιά , θα σας κόψω το κεφάλι με το ξίφος  μου για να συντομεύσω τις οδύνες σας.”

Ο σαμουράι κατένευσε, και, παρά τον φόβο του για τον θάνατο, προετοιμάστηκε για την τελετουργία. Μόλις ολοκληρώθηκαν όλα, κάθισε στα γόνατά του, πήρε το ξίφος με τα δυο του χέρια και το κατεύθυνε προς την κοιλιά του.

Πίσω του, όρθιος, ο Δάσκαλος κράδαινε το ξίφος…

“Ήρθε η στιγμή, του είπε. Ξεκινήστε!”

Αργά, ο σαμουράι τοποθέτησε την άκρη της λάμας πάνω στο στομάχι του.
Και εκείνη τη στιγμή, ο Δάσκαλος πήρε ξανά τον λόγο:

“Τα νιάου σας, συνεχίζετε να τα ακούτε;”
 
-          Ω, όχι, όχι πλέον! Πραγματικά δεν τα ακούω.

-          Λοιπόν, αφού δεν υπάρχουν πια νιάου, δεν είναι απαραίτητο να πεθάνετε.

Τέλος της ιστορίας και το νόημά της, το συνοψίζει,  ο T. Deshimaru:  
“Όλοι οι άνθρωποι είμαστε στην πραγματικότητα όμοιοι με αυτόν τον σαμουράι. Αγχωμένοι και βασανισμένοι, φοβισμένοι και ανήσυχοι για το κάθε τι, και το ελάχιστο πράγμα μας τρομάζει. Τα προβλήματα που μας καταβάλλουν δεν έχουν τη σπουδαιότητα που τους αποδίδουμε. Είναι όμοια με τα νιάου της ιστορίας.
Μπροστά στον θάνατο, τι είναι πραγματικά σημαντικό;”