«Η σφαγή ανθρώπων είναι για την Ορθοδοξία πράξη εξαγνιστική και θεάρεστη. Ο αιμοβόρος ορθόδοξος θεός που θέλει τους δούλους του να βασανίζονται με αρρώστιες, με σεξουαλική στέρηση, με απομόνωση στην έρημο με αυτομαστίγωση και με πείνα, αγιάζει όσους σφαχτούν γι’αυτό η θανατική πoινή οδηγεί το εξιλεωμένο θύμα στον Παράδεισο. Στο θεοκρατικό Βυζάντιο στήθηκε μια επίγεια Κόλαση που θα τη ζήλευε και το Νταχάου. Στραγγαλισμός, ψήσιμο στη σχάρα, λιθοβολισμός, γδάρσιμο, πνίξιμο στη θάλασσα μέσα σε σάκους με πεινασμένες γάτες ή φίδια, ανάποδη σταύρωση, αποκεφαλισμός, κάψιμο στη φωτιά, τρύπημα και καψάλισμα με πυρωμένα σίδερα, απαγχονισμός, ζεμάτισμα με βραστό νερό, λάδι ή πίσσα, παλούκωμα, δηλητηρίαση, εκτύφλωση με ερυθροπυρωμένες βελόνες …»
Κτηνωδίες των πατριαρχείων Κωνσταντινούπολης και Μόσχας
Ο Μ.Κωνσταντίνος καίει βιβλία
Μπορεί η σχισματική Ορθοδοξία να μην έστησε τις χιλιάδες πυρές της δαιμονικής Μητέρας της, της Εκκλησίας της Ρώμης, από την οποία απογαλακτίστηκε το 1054, έχοντας κακουργήσει μαζί της επί πολλούς αιώνες, αλλά έχει κι αυτή να επιδείξει έργο στην καύση βιβλίων (εικ.1 ο Μ.Κωνσταντίνος) και ανθρώπων, πράξεις τις οποίες ουδέποτε καταδίκασε, αλλά τις κουβαλάει και σήμερα στην καμπούρα της (αγιοποιώντας μάλιστα τους δράστες όπως τον γδάρτη της Υπατίας πατριάρχη Κύριλλο), πιστεύοντας πως κανείς δεν τις βλέπει, ή πως παραγράφηκαν σαν κλεψιές υπουργών της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ.
Η αυτοκρατοροκεντρική δομή του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, οι Σταυροφορίες, η οθωμανική κατάκτηση, οι επιδρομές των Τατάρων και των Μογγόλων, αποδυνάμωσαν την κοσμική ισχύ αυτής της Εκκλησίας, η οποία δεν μπορούσε να κακουργεί ανεξέλεγκτα, περιοριζόμενη πια στο να ευλογεί τα εγκλήματα της Πολιτείας με την οποία συνέπλεε, και να πίνει το αίμα που περίσσευε από το σφαγείο της Εξουσίας. Διαδεδομένη με την ωμή βία στις σλαβικές χώρες, με ομαδικές βαπτίσεις στο Βόλγα κάτω από το σπαθί των βάρβαρων ηγεμόνων που ορέγονταν βυζαντινή πριγκίπισσα, τέκνο του αίματος η σλαβική Ορθοδοξία ακολούθησε τα αιματοβαμμένα χνάρια της ανατολικής Ρωμαίας αδελφής της.
Η σφαγή ανθρώπων είναι για την Ορθοδοξία πράξη εξαγνιστική και θεάρεστη. Ο αιμοβόρος ορθόδοξος θεός που θέλει τους δούλους του να βασανίζονται με αρρώστιες, με σεξουαλική στέρηση, με απομόνωση στην έρημο με αυτομαστίγωση και με πείνα, αγιάζει όσους σφαχτούν γι’αυτό η θανατική πoινή οδηγεί το εξιλεωμένο θύμα στον Παράδεισο. Στο θεοκρατικό Βυζάντιο στήθηκε μια επίγεια Κόλαση που θα τη ζήλευε και το Νταχάου. Στραγγαλισμός, ψήσιμο στη σχάρα, λιθοβολισμός, γδάρσιμο, πνίξιμο στη θάλασσα μέσα σε σάκους με πεινασμένες γάτες ή φίδια, ανάποδη σταύρωση, αποκεφαλισμός, κάψιμο στη φωτιά, τρύπημα και καψάλισμα με πυρωμένα σίδερα, απαγχονισμός, ζεμάτισμα με βραστό νερό, λάδι ή πίσσα, παλούκωμα, δηλητηρίαση, εκτύφλωση με ερυθροπυρωμένες βελόνες (η αγία Ειρήνη- +9 Αυγούστου-τύφλωσε έτσι τον ίδιο της το γιό) , ακρωτηριασμός, αποκοπή μύτης, αυτιών, γεννητικών οργάνων (καυλοτομία), ευνουχισμός, δημόσια διαπόμπευση, δημόσιος θάνατος με αιμοραγία, στρεβλώσεις, εξαρθρώσεις, δουλεία, κάτεργα, μεταλλισμός, φυλάκιση σε μονή, ισόβια εργασία σε λατομεία και καταναγκαστικά έργα, εξορία, κλπ. Όλα αυτά με τις ευλογίες της Εκκλησίας. Με τον Aλβανό Άγιο Ιουστινιανό (482-565) η βυζαντινή «Ιερά Εξέταση» που λειτουργούσε άτυπα με διωγμούς αιρετικών νομιμοποιείται επίσημα. Ο Ιουστινιάνειος Κώδικας ορίζει για τους αιρετικούς: «Η ανάκριση μπορεί να φτάσει και μέχρι θανάτου.» (In mortem quoque inquisition tendatur). Στο 11ο κεφάλαιο εντέλλεται: «Οι Μανιχαίοι, όπου και αν βρεθούν, θα τιμωρούνται με θανατική ποινή.» (Manichaei ubicunque reperti capitali poena plectuntur.).
Οι Θεοδοσιανός και Ιουστινιάνειος Κώδιξ, βρίθουν από οδηγίες για θανατηφόρες διώξεις κατά των παγανιστων και των αιρετικών. Υπήρχε λοιπόν το νομικό υπόβαθρο για στερήσεις δικαιωμάτων, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις, εξορίες κλπ των θρησκευτικά αντιφρονούντων, μόνο που δεν είχε πάρει την ονομασία της Ιεράς Εξέτασης, όπως έγινε αργότερα μετά το οριστικό Σχίσμα στη μητρική Δυτική Εκκλησία. Ο ίδιος ο εικονολάτρης πατριαρχης Κωνσταντίνος Β΄, διαπομπεύθηκε (εικ. 2) και θανατώθηκε μετά από φρικτά βασανιστήρια, τα οποία όμως ωχριούν μπροστά σε αυτά που υπέστη ο σεξομανής αυτοκράτορας Ανδρόνικος Κομνηνός, ένας από την πλειοψηφία των αυτοκρατόρων η οποία εκτελέστηκε με στυγνό τρόπο από το διάδοχό της.
Αυτή η εγκληματική δράση της ανατολικορωμαϊκής Ορθοδοξίας συνεχίστηκε μέχρι την πτώση της αυτοκρατορίας. Είναι γνωστή η φρικιαστική παραίνεση για βασανιστικές εκτελέσεις προς πελοποννησιακό άρχοντα του μετέπειτα πρώτου οθωμανού πατριάρχη του ιερού Γεννάδιου με αφορμή τη θανάτωση του εθνικού Ιουβενάλιου στην Πελοπόννησο: «Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαίρετε ώ μακάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδήρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ». Ο Γεννάδιος, πιστός στην ορθόδοξη παράδοση που καθιέρωσε ο Ισαπόστολος Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος ο παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος (εικ 1), δεν προέτρεπε μόνο στο κάψιμο ανθρώπων, αλλά έκαψε και τα συγγράμματα των «Νόμων» του φιλόσοφου Πλήθωνα.
Έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση πως η σχισματική Ανατολική Εκκλησία, δεν έκαψε ανθρώπους ζωντανούς όπως η Μητέρα Εκκλησία της Ρώμης. Θα καταγράψουμε εδώ περιπτώσεις που το διαψεύδουν σημειώνοντας πως και σήμερα η Εκκλησία εγκρίνει την ποινή αυτή όταν αφορά αιρετικούς, απλώς δεν έχει τη δύναμη να την επιβάλει. Όχι μόνο δεν έχει ζητήσει συγνώμη ή αποδοκιμάσει τα εγκλήματα αυτά, αλλα δεν της έχει καν ζητηθεί αυτό από κανέναν. Οι πιστοί της θεωρούν αυτονόητο πως η Εκκλησία μπορεί να κακουργεί και το πολύ να την κρίνει ο θεός της.
Ας δούμε με ποιο τρόπο ένας αμετανόητος μέχρι τέλους Ορθόδοξος Χριστιανός, ο πολύς Φώτης Κόντογλου, όχι μόνο περιγράφει απαθής την καύση του γιατρού Βασίλειου αρχηγού των εικονοκλαστών χριστιανών Βογόμιλων και πολλών οπαδών του (οι οποίοι τόλμησαν να έχουν Εκκλησία χωρίς επαγγελματικό ιερατείο, χωρίς λείψανα, χωρίς αγίους και δεν ήθελαν τον πόλεμο) αλλά βασιζόμενος στις ανόητες περιγραφές της κόρης του αυτοκράτορα Άννας Κομνηνής προσπαθεί με αστείες δικαιολογίες να εξωραΐσει το έγκλημα σε βάρος ενός βασανισμένου ανθρώπου, χωρίς ίχνος αποστροφής προς το ανοσιούργημα («Οι Βογόμιλοι, ένας κόσμος που χάθηκε»).
«Από τους Βογόμιλους, άλλοι επιμένανε στις ιδέες τους, άλλοι τις αρνιόντανε. Ο αυτοκράτορας επιχείρησε να γυρίση στην Ορθοδοξία τους πλανημένους, συμβουλεύοντάς τους ο ίδιος, είτε στέλνοντας στις φυλακές κάποιους θεολόγους κληρικούς για να τους τραβήξουνε από την αίρεση. Έτσι όσοι ξαναγυρίσανε στη σωστή πίστη, ελευθερωθήκανε, κι’ όσοι επιμείνανε στην αίρεση, απομείνανε στις φυλακές, όπου δεν στερηθήκανε τίποτα από τα χρειαζούμενα, φαγητά, ρούχα και σκεπάσματα. Τον Βασίλειο τον καταδίκασε ο βασιλιάς να καή, αν δεν αρνηθή την πλάνη του. Πρόσταξε λοιπόν μέσα στον ιππόδρομο να στήσουν από μια μεριά έναν σταυρό, κι’ από την άλλη ν’ ανάψουνε μια φωτιά, ώστε ο κατάδικος να φοβηθή τη φωτιά και να βαδίση προς τον σταυρό κ’ έτσι να γλυτώση. Aλλά ο Βασίλειος πίστευε πως θα τον αρπάξουν οι Άγγελοι, και τράβηξε προς τη φωτιά. Όταν όμως πήγε κοντά στη φωτιά, δείλιασε κι’ άρχισε να γυρίζη το πρόσωπό του από δώ κι’ από κει και να χτυπά τα χέρια του και τα μεριά του. Στο τέλος στάθηκε ακίνητος. Τότε οι δήμιοι πετάξανε στη φωτιά τον μανδύα του για να δη πως κάηκε και να μην πέση μέσα. Μα ο Βασίλειος μ’ όλο που κάηκε ο μανδύας του, φώναζε πως τον βλέπει να ανεβαίνη ψηλά στον ουρανό, κ’ έτσι έπεσε κι’ ο ίδιος μέσα στις φλόγες, και κάηκε. Ύστερα κάψανε και τους «δώδεκα αποστόλους» καθώς κι’ όλους τους κορυφαίους Βογόμιλους».
Ο ψεύτης Κόντογλου, αποφεύγει να πει πόσοι άνθρωποι εκτελέστηκαν ως Βογόμιλοι χωρίς να είναι, αρκεί να έδειχναν κάποια αποστροφή στην ειδωλολατρεία ή στην πτωματολατρεία ή προς τον πόλεμο και κουκουλώνει την ενεργή συμμετοχή του πατριάρχη Νικόλαου Γ΄Κυρδινιάτη και της Συνόδου στο έγκλημα. Αποσιωπά πως κρυμμένοι οι επίσκοποι πίσω από κουρτίνες κατέγραψαν την ομολογία της πίστης του που έδωσε ο Βασίλειος στον άτιμο αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄, που τάχα ήθελε να ασπασθεί το δόγμα του γιατρού και τον καλόπιανε και με βάση αυτήν τον καταδίκασαν στην πυρά. Οχτώ χρόνια περίμενε φυλακισμένος ο Βασίλειος μέχρι να ψηθεί ζωντανός από τον πατριάρχη Ιωάννη Θ΄τον Ιερομνήμονα. Μια τεράστια φωτιά, ανάφτηκε στον Ιππόδρομο, και ο αχρείος όχλος των Ορθόδοξων ούρλιαζε και ζητούσε να καούν και οι υπόλοιποι Βογόμιλοι.
Ο αυτοκράτορας όμως μετέφερε τους (κατά τη φανατική Κομνηνή) «άθεους» στη φυλακή, όπου μετά από πολύν χρόνο πέθαναν «μέσα στην ασέβειά τους», προφανώς από την πολύ καλοπέραση που την υμνεί ο Κόντογλου. Το πατριαρχείο που εξαγοράζει σήμερα με τα μυστικά κονδύλια του Υπ.Εξ. τη σιωπή των θυμάτων της ιερής παιδεραστίας, κρύβει τη δράση των δυο αυτών πατριαρχών που ευλογήσανε την εξόντωση χιλιάδων Βογόμιλων στη Βαλκανική, με τρόπο που πιστοποιεί τη διαχρονική ορθόδοξη συνενοχή στην αντίληψή πως η καύση των αιρετικών είναι θεάρεστη και πως όταν οι συνθήκες δεν την επιτρέπουν την κουκουλώνουμε. Μάλιστα γράφει ξεδιάντροπα για το δήμιο πατριάρχη Ιωάννη: «ὁ πατριαρχικὸς θρόνος διεποιμάνθη ἐν συνέσει».
Άλλωστε την ίδια τακτική συνέχισε η Εκκλησία μέχρι πρόσφατα. Ευλόγησε όλα τα εγκλήματα της Χούντας και όταν ο Ναζιστής αρχιεπίσκοπός της ο Χουντόδουλος ξεμπροστιάστηκε, δήλωσε ψέματα πως (αν και αυλικός λακές του τότε αρχιεπίσκοπου) αγνοούσε πως γινόντουσαν βασανιστήρια γιατί «διάβαζε», προκαλώντας την αγανάκτηση των μητέρων που τα παιδιά τους βασανίστηκαν στα ελληνορθόδοξα κολαστήρια.
(Στου Χριστόδουλου την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα», «Ελευθεροτυπία» 16.3.2001)
Καύση του Παύλου της Κολόμνας
Λιγότερο γνωστή στην Ελλάδα είναι η δράση της ρωσικής Ορθοδοξίας, που τα εγκλήματά της, για τα οποία ποτέ δεν απολογήθηκε, σε βάρος των δυστυχισμένων αιρετικών που έπεσαν στα νύχια της, θα έκαναν ακόμη και τον άγιο προστάτη των παιδεραστών, τον Παναγιότατο πάπα Βενέδικτο, να ανατριχιάσει από φρίκη. Αλυσοδεμένοι σε βαθιά λαγούμια κάτω από τη γη, μέσα στα σιδερόφρακτα καστρομονάστηρα-κολαστήρια του παγωμένου Ωκεανού, όπως το φοβερό Σολοβέτσκυ, οι φανατικοί Ρασκόλνικοι που αρνιόντουσαν τις μεταρρυθμίσεις του κτηνώδη πατριάρχη Νίκωνα (που κι αυτός στο τέλος φυλακίστηκε), οι σεξουαλικά αχαλίνωτοι Χλίστι, οι ειρηνιστές Μολοκανοί και Δουχοβόρζιοι που σκορπίστηκαν διωγμένοι στα πέρατα της γης, υπέστησαν ανείπωτα βασανιστήρια.
Ο Ματθαίος Σίμων Δαλμάτωφ, ο πρωτομάρτυρας των Μολοκανών, δολοφονήθηκε στο μοναστήρι που φυλακίστηκε από καλόγερους με το φρικτό μαρτύριο του τροχού, με το οποίο του ξέσκισαν τις σάρκες. Ο ίδιος ο πρώην ορθόδοξος πρωτοπρεσβύτερος Αβακούμ, ο αρχηγός των Παλαιόπιστων που μέχρι σήμερα αριθμούν πάνω από ένα εκατομμύριο πιστούς, κάηκε ζωντανός μαζί με τη συνοδεία του, αφού πρώτα εξορίστηκε αλυσοδεμένος και φυλακίστηκε για 14 χρόνια σε μια τρύπα και σε μια καλύβα του Αρκτικού κύκλου και υπέστη φοβερά βασανιστήρια. Την ίδια τύχη είχε και το 1656 και ο Ρασκόλνικος μητροπολίτης Παύλος της Κολόμνας (εικ.6), αφού πρώτα είχε θαφτεί ζωντανός σε ένα μοναστήρι σε νησί της λίμνης Ονέγκα στη μακρινή Καρελία.
Κτηνωδίες των πατριαρχείων Κωνσταντινούπολης και Μόσχας
Ο Μ.Κωνσταντίνος καίει βιβλία
Μπορεί η σχισματική Ορθοδοξία να μην έστησε τις χιλιάδες πυρές της δαιμονικής Μητέρας της, της Εκκλησίας της Ρώμης, από την οποία απογαλακτίστηκε το 1054, έχοντας κακουργήσει μαζί της επί πολλούς αιώνες, αλλά έχει κι αυτή να επιδείξει έργο στην καύση βιβλίων (εικ.1 ο Μ.Κωνσταντίνος) και ανθρώπων, πράξεις τις οποίες ουδέποτε καταδίκασε, αλλά τις κουβαλάει και σήμερα στην καμπούρα της (αγιοποιώντας μάλιστα τους δράστες όπως τον γδάρτη της Υπατίας πατριάρχη Κύριλλο), πιστεύοντας πως κανείς δεν τις βλέπει, ή πως παραγράφηκαν σαν κλεψιές υπουργών της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ.
Η αυτοκρατοροκεντρική δομή του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, οι Σταυροφορίες, η οθωμανική κατάκτηση, οι επιδρομές των Τατάρων και των Μογγόλων, αποδυνάμωσαν την κοσμική ισχύ αυτής της Εκκλησίας, η οποία δεν μπορούσε να κακουργεί ανεξέλεγκτα, περιοριζόμενη πια στο να ευλογεί τα εγκλήματα της Πολιτείας με την οποία συνέπλεε, και να πίνει το αίμα που περίσσευε από το σφαγείο της Εξουσίας. Διαδεδομένη με την ωμή βία στις σλαβικές χώρες, με ομαδικές βαπτίσεις στο Βόλγα κάτω από το σπαθί των βάρβαρων ηγεμόνων που ορέγονταν βυζαντινή πριγκίπισσα, τέκνο του αίματος η σλαβική Ορθοδοξία ακολούθησε τα αιματοβαμμένα χνάρια της ανατολικής Ρωμαίας αδελφής της.
Η σφαγή ανθρώπων είναι για την Ορθοδοξία πράξη εξαγνιστική και θεάρεστη. Ο αιμοβόρος ορθόδοξος θεός που θέλει τους δούλους του να βασανίζονται με αρρώστιες, με σεξουαλική στέρηση, με απομόνωση στην έρημο με αυτομαστίγωση και με πείνα, αγιάζει όσους σφαχτούν γι’αυτό η θανατική πoινή οδηγεί το εξιλεωμένο θύμα στον Παράδεισο. Στο θεοκρατικό Βυζάντιο στήθηκε μια επίγεια Κόλαση που θα τη ζήλευε και το Νταχάου. Στραγγαλισμός, ψήσιμο στη σχάρα, λιθοβολισμός, γδάρσιμο, πνίξιμο στη θάλασσα μέσα σε σάκους με πεινασμένες γάτες ή φίδια, ανάποδη σταύρωση, αποκεφαλισμός, κάψιμο στη φωτιά, τρύπημα και καψάλισμα με πυρωμένα σίδερα, απαγχονισμός, ζεμάτισμα με βραστό νερό, λάδι ή πίσσα, παλούκωμα, δηλητηρίαση, εκτύφλωση με ερυθροπυρωμένες βελόνες (η αγία Ειρήνη- +9 Αυγούστου-τύφλωσε έτσι τον ίδιο της το γιό) , ακρωτηριασμός, αποκοπή μύτης, αυτιών, γεννητικών οργάνων (καυλοτομία), ευνουχισμός, δημόσια διαπόμπευση, δημόσιος θάνατος με αιμοραγία, στρεβλώσεις, εξαρθρώσεις, δουλεία, κάτεργα, μεταλλισμός, φυλάκιση σε μονή, ισόβια εργασία σε λατομεία και καταναγκαστικά έργα, εξορία, κλπ. Όλα αυτά με τις ευλογίες της Εκκλησίας. Με τον Aλβανό Άγιο Ιουστινιανό (482-565) η βυζαντινή «Ιερά Εξέταση» που λειτουργούσε άτυπα με διωγμούς αιρετικών νομιμοποιείται επίσημα. Ο Ιουστινιάνειος Κώδικας ορίζει για τους αιρετικούς: «Η ανάκριση μπορεί να φτάσει και μέχρι θανάτου.» (In mortem quoque inquisition tendatur). Στο 11ο κεφάλαιο εντέλλεται: «Οι Μανιχαίοι, όπου και αν βρεθούν, θα τιμωρούνται με θανατική ποινή.» (Manichaei ubicunque reperti capitali poena plectuntur.).
Οι Θεοδοσιανός και Ιουστινιάνειος Κώδιξ, βρίθουν από οδηγίες για θανατηφόρες διώξεις κατά των παγανιστων και των αιρετικών. Υπήρχε λοιπόν το νομικό υπόβαθρο για στερήσεις δικαιωμάτων, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις, εξορίες κλπ των θρησκευτικά αντιφρονούντων, μόνο που δεν είχε πάρει την ονομασία της Ιεράς Εξέτασης, όπως έγινε αργότερα μετά το οριστικό Σχίσμα στη μητρική Δυτική Εκκλησία. Ο ίδιος ο εικονολάτρης πατριαρχης Κωνσταντίνος Β΄, διαπομπεύθηκε (εικ. 2) και θανατώθηκε μετά από φρικτά βασανιστήρια, τα οποία όμως ωχριούν μπροστά σε αυτά που υπέστη ο σεξομανής αυτοκράτορας Ανδρόνικος Κομνηνός, ένας από την πλειοψηφία των αυτοκρατόρων η οποία εκτελέστηκε με στυγνό τρόπο από το διάδοχό της.
Αυτή η εγκληματική δράση της ανατολικορωμαϊκής Ορθοδοξίας συνεχίστηκε μέχρι την πτώση της αυτοκρατορίας. Είναι γνωστή η φρικιαστική παραίνεση για βασανιστικές εκτελέσεις προς πελοποννησιακό άρχοντα του μετέπειτα πρώτου οθωμανού πατριάρχη του ιερού Γεννάδιου με αφορμή τη θανάτωση του εθνικού Ιουβενάλιου στην Πελοπόννησο: «Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαίρετε ώ μακάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδήρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ». Ο Γεννάδιος, πιστός στην ορθόδοξη παράδοση που καθιέρωσε ο Ισαπόστολος Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος ο παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος (εικ 1), δεν προέτρεπε μόνο στο κάψιμο ανθρώπων, αλλά έκαψε και τα συγγράμματα των «Νόμων» του φιλόσοφου Πλήθωνα.
Έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση πως η σχισματική Ανατολική Εκκλησία, δεν έκαψε ανθρώπους ζωντανούς όπως η Μητέρα Εκκλησία της Ρώμης. Θα καταγράψουμε εδώ περιπτώσεις που το διαψεύδουν σημειώνοντας πως και σήμερα η Εκκλησία εγκρίνει την ποινή αυτή όταν αφορά αιρετικούς, απλώς δεν έχει τη δύναμη να την επιβάλει. Όχι μόνο δεν έχει ζητήσει συγνώμη ή αποδοκιμάσει τα εγκλήματα αυτά, αλλα δεν της έχει καν ζητηθεί αυτό από κανέναν. Οι πιστοί της θεωρούν αυτονόητο πως η Εκκλησία μπορεί να κακουργεί και το πολύ να την κρίνει ο θεός της.
Ας δούμε με ποιο τρόπο ένας αμετανόητος μέχρι τέλους Ορθόδοξος Χριστιανός, ο πολύς Φώτης Κόντογλου, όχι μόνο περιγράφει απαθής την καύση του γιατρού Βασίλειου αρχηγού των εικονοκλαστών χριστιανών Βογόμιλων και πολλών οπαδών του (οι οποίοι τόλμησαν να έχουν Εκκλησία χωρίς επαγγελματικό ιερατείο, χωρίς λείψανα, χωρίς αγίους και δεν ήθελαν τον πόλεμο) αλλά βασιζόμενος στις ανόητες περιγραφές της κόρης του αυτοκράτορα Άννας Κομνηνής προσπαθεί με αστείες δικαιολογίες να εξωραΐσει το έγκλημα σε βάρος ενός βασανισμένου ανθρώπου, χωρίς ίχνος αποστροφής προς το ανοσιούργημα («Οι Βογόμιλοι, ένας κόσμος που χάθηκε»).
«Από τους Βογόμιλους, άλλοι επιμένανε στις ιδέες τους, άλλοι τις αρνιόντανε. Ο αυτοκράτορας επιχείρησε να γυρίση στην Ορθοδοξία τους πλανημένους, συμβουλεύοντάς τους ο ίδιος, είτε στέλνοντας στις φυλακές κάποιους θεολόγους κληρικούς για να τους τραβήξουνε από την αίρεση. Έτσι όσοι ξαναγυρίσανε στη σωστή πίστη, ελευθερωθήκανε, κι’ όσοι επιμείνανε στην αίρεση, απομείνανε στις φυλακές, όπου δεν στερηθήκανε τίποτα από τα χρειαζούμενα, φαγητά, ρούχα και σκεπάσματα. Τον Βασίλειο τον καταδίκασε ο βασιλιάς να καή, αν δεν αρνηθή την πλάνη του. Πρόσταξε λοιπόν μέσα στον ιππόδρομο να στήσουν από μια μεριά έναν σταυρό, κι’ από την άλλη ν’ ανάψουνε μια φωτιά, ώστε ο κατάδικος να φοβηθή τη φωτιά και να βαδίση προς τον σταυρό κ’ έτσι να γλυτώση. Aλλά ο Βασίλειος πίστευε πως θα τον αρπάξουν οι Άγγελοι, και τράβηξε προς τη φωτιά. Όταν όμως πήγε κοντά στη φωτιά, δείλιασε κι’ άρχισε να γυρίζη το πρόσωπό του από δώ κι’ από κει και να χτυπά τα χέρια του και τα μεριά του. Στο τέλος στάθηκε ακίνητος. Τότε οι δήμιοι πετάξανε στη φωτιά τον μανδύα του για να δη πως κάηκε και να μην πέση μέσα. Μα ο Βασίλειος μ’ όλο που κάηκε ο μανδύας του, φώναζε πως τον βλέπει να ανεβαίνη ψηλά στον ουρανό, κ’ έτσι έπεσε κι’ ο ίδιος μέσα στις φλόγες, και κάηκε. Ύστερα κάψανε και τους «δώδεκα αποστόλους» καθώς κι’ όλους τους κορυφαίους Βογόμιλους».
Ο ψεύτης Κόντογλου, αποφεύγει να πει πόσοι άνθρωποι εκτελέστηκαν ως Βογόμιλοι χωρίς να είναι, αρκεί να έδειχναν κάποια αποστροφή στην ειδωλολατρεία ή στην πτωματολατρεία ή προς τον πόλεμο και κουκουλώνει την ενεργή συμμετοχή του πατριάρχη Νικόλαου Γ΄Κυρδινιάτη και της Συνόδου στο έγκλημα. Αποσιωπά πως κρυμμένοι οι επίσκοποι πίσω από κουρτίνες κατέγραψαν την ομολογία της πίστης του που έδωσε ο Βασίλειος στον άτιμο αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄, που τάχα ήθελε να ασπασθεί το δόγμα του γιατρού και τον καλόπιανε και με βάση αυτήν τον καταδίκασαν στην πυρά. Οχτώ χρόνια περίμενε φυλακισμένος ο Βασίλειος μέχρι να ψηθεί ζωντανός από τον πατριάρχη Ιωάννη Θ΄τον Ιερομνήμονα. Μια τεράστια φωτιά, ανάφτηκε στον Ιππόδρομο, και ο αχρείος όχλος των Ορθόδοξων ούρλιαζε και ζητούσε να καούν και οι υπόλοιποι Βογόμιλοι.
Ο αυτοκράτορας όμως μετέφερε τους (κατά τη φανατική Κομνηνή) «άθεους» στη φυλακή, όπου μετά από πολύν χρόνο πέθαναν «μέσα στην ασέβειά τους», προφανώς από την πολύ καλοπέραση που την υμνεί ο Κόντογλου. Το πατριαρχείο που εξαγοράζει σήμερα με τα μυστικά κονδύλια του Υπ.Εξ. τη σιωπή των θυμάτων της ιερής παιδεραστίας, κρύβει τη δράση των δυο αυτών πατριαρχών που ευλογήσανε την εξόντωση χιλιάδων Βογόμιλων στη Βαλκανική, με τρόπο που πιστοποιεί τη διαχρονική ορθόδοξη συνενοχή στην αντίληψή πως η καύση των αιρετικών είναι θεάρεστη και πως όταν οι συνθήκες δεν την επιτρέπουν την κουκουλώνουμε. Μάλιστα γράφει ξεδιάντροπα για το δήμιο πατριάρχη Ιωάννη: «ὁ πατριαρχικὸς θρόνος διεποιμάνθη ἐν συνέσει».
Άλλωστε την ίδια τακτική συνέχισε η Εκκλησία μέχρι πρόσφατα. Ευλόγησε όλα τα εγκλήματα της Χούντας και όταν ο Ναζιστής αρχιεπίσκοπός της ο Χουντόδουλος ξεμπροστιάστηκε, δήλωσε ψέματα πως (αν και αυλικός λακές του τότε αρχιεπίσκοπου) αγνοούσε πως γινόντουσαν βασανιστήρια γιατί «διάβαζε», προκαλώντας την αγανάκτηση των μητέρων που τα παιδιά τους βασανίστηκαν στα ελληνορθόδοξα κολαστήρια.
(Στου Χριστόδουλου την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα», «Ελευθεροτυπία» 16.3.2001)
Καύση του Παύλου της Κολόμνας
Λιγότερο γνωστή στην Ελλάδα είναι η δράση της ρωσικής Ορθοδοξίας, που τα εγκλήματά της, για τα οποία ποτέ δεν απολογήθηκε, σε βάρος των δυστυχισμένων αιρετικών που έπεσαν στα νύχια της, θα έκαναν ακόμη και τον άγιο προστάτη των παιδεραστών, τον Παναγιότατο πάπα Βενέδικτο, να ανατριχιάσει από φρίκη. Αλυσοδεμένοι σε βαθιά λαγούμια κάτω από τη γη, μέσα στα σιδερόφρακτα καστρομονάστηρα-κολαστήρια του παγωμένου Ωκεανού, όπως το φοβερό Σολοβέτσκυ, οι φανατικοί Ρασκόλνικοι που αρνιόντουσαν τις μεταρρυθμίσεις του κτηνώδη πατριάρχη Νίκωνα (που κι αυτός στο τέλος φυλακίστηκε), οι σεξουαλικά αχαλίνωτοι Χλίστι, οι ειρηνιστές Μολοκανοί και Δουχοβόρζιοι που σκορπίστηκαν διωγμένοι στα πέρατα της γης, υπέστησαν ανείπωτα βασανιστήρια.
Ο Ματθαίος Σίμων Δαλμάτωφ, ο πρωτομάρτυρας των Μολοκανών, δολοφονήθηκε στο μοναστήρι που φυλακίστηκε από καλόγερους με το φρικτό μαρτύριο του τροχού, με το οποίο του ξέσκισαν τις σάρκες. Ο ίδιος ο πρώην ορθόδοξος πρωτοπρεσβύτερος Αβακούμ, ο αρχηγός των Παλαιόπιστων που μέχρι σήμερα αριθμούν πάνω από ένα εκατομμύριο πιστούς, κάηκε ζωντανός μαζί με τη συνοδεία του, αφού πρώτα εξορίστηκε αλυσοδεμένος και φυλακίστηκε για 14 χρόνια σε μια τρύπα και σε μια καλύβα του Αρκτικού κύκλου και υπέστη φοβερά βασανιστήρια. Την ίδια τύχη είχε και το 1656 και ο Ρασκόλνικος μητροπολίτης Παύλος της Κολόμνας (εικ.6), αφού πρώτα είχε θαφτεί ζωντανός σε ένα μοναστήρι σε νησί της λίμνης Ονέγκα στη μακρινή Καρελία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου