"Αναβολικά όπως… ναρκωτικά"

Με αφορμή τα όσα έγιναν στη Μεσσηνιακή Μάνη μιλώ για το...νέο κοινωνικό πρόβλημα που λέγεται «αναβολικά σε γυμναστήρια».

Ένα πρόβλημα που σε λίγο θα συναγωνίζεται ευθέως το άλλο μεγάλο πρόβλημα, αυτό των ναρκωτικών.

«Τα γυμναστήρια υπόσχονται σώματα… φέτες στα ανυποψίαστα θύματά τους. Σαν γιατρός που έχει ασχοληθεί με τα θέματα της φαρμακοδιέγερσης μπορώ να βεβαιώσω κατηγορηματικά: Δεν γίνονται φέτες χωρίς αναβολικά».

Όμως οι… φέτες στο σώμα δεν επηρεάζουν μόνο τη καρδιά και τα άλλα ζωτικά όργανα. Επηρεάζουν και τον εγκέφαλο:

«Οι ουσίες που διακινούνται είναι κοκτέιλ. Δεν μιλάμε για ένα φάρμακο. Μιλάμε για πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους.

Αυτά τα φάρμακα δεν επηρεάζουν μόνο το σώμα, αλλά και τη ψυχή. Δημιουργούν διαταραχή προσωπικότητας, χτυπούν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Αλλάζει η συμπεριφορά του χρήστη. Εάν τώρα σε αυτό υπολογίσουμε και την αύξηση της μυϊκής μάζας που δημιουργεί αισθήματα υπεροχής είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι η συμπεριφορά αλλάζει, γίνεται περισσότερο επιθετική με φαινόμενα σαν κι αυτό που έγινε πρόσφατα».

Ο ελληνικός αθλητισμός πλήρωσε ακριβά το τίμημα των αναβολικών. Καριέρες χτίστηκαν και γκρεμίστηκαν πάνω σ’ αυτά.

Όμως τότε υπήρχε μια κάποια… δικαιολογία. Αθλητές και αθλήτριες είχαν βρει αυτό τον τρόπο για να κερδίσουν διακρίσεις που θα τους εξασφάλιζαν μέσω των κινήτρων της πολιτείας για την υπόλοιπη ζωή τους. Τι κίνητρο όμως έχουν τα παιδιά των γυμναστηρίων;

«Το κίνητρο είναι απλά η φιλοδοξία να φτιάξουμε ωραίο σώμα. Άρα το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο από αυτό που αντιμετώπιζε και πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα με το ντόπινγκ στον αθλητισμό. Με τους αθλητές είχαμε να κάνουμε με κάποιους οι οποίοι περνούσαν και πέντε – δέκα ελέγχους.

Πρόσεχαν τι έπαιρναν. Εδώ όμως γίνεται… χαμός. Κανείς δεν ελέγχει κανένα.

Τα παιδιά παίρνουν ό,τι φάρμακο τους πουλήσουν οι έμποροι για να φτιάξουν καλύτερο σώμα από τον… διπλανό τους. Πολλές φορές η χρήση οδηγεί στον θάνατο. Κι αυτούς τους θανάτους δεν τους μαθαίνουμε ποτέ.

Υπάρχουν τεράστια προβλήματα στις οικογένειες. Παιδιά ζητούν από τους γονείς τους χρήματα για να αγοράσουν τα αναβολικά με τον ίδιο φορτικό τρόπο που ζητούν οι χρήστες ναρκωτικών για τη δόση τους.

Εκτίμησή μου είναι ότι ο τζίρος από το εμπόριο των αναβολικών είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των ναρκωτικών. Και συχνά πιο επικίνδυνος. Ο ναρκομανής ξέρει που θα φτάσει. Ο χρήστης αναβολικών δεν το ξέρει. Του υπόσχονται ωραίο σώμα, δύναμη και υγεία. Όλα αυτά όμως είναι… ψεύτικα και κάποια στιγμή έρχεται η… κατάρρευση».