Δεν υπάρχει καθαρό φως εδώ, κανένας φάρος που να αποκαλύπτει μια απόλυτη προοπτική. Βρισκόμαστε σε ένα αέναο λυκόφως, ψαχουλεύοντας για κάτι που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Το εγώ, αυτό το άυλο αντιληπτικό κέντρο στο οποίο κολλάμε, γίνεται ο αρχιτέκτονας της δικής του φυλακής, δημιουργώντας εμπειρίες που επιβεβαιώνουν την ύπαρξή του και ενισχύουν τις αντιλήψεις του. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να διακρίνουμε μια καθαρή, αντικειμενική άποψη, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι είμαστε παγιδευμένοι σε μια αίθουσα με καθρέφτες, με κάθε αντανάκλαση να παραμορφώνει την επόμενη. Η «αλήθεια» που αναζητούμε γίνεται απλώς μια άλλη επιφάνεια πάνω στην οποία το εγώ προβάλλει τη σκιά του.
Η Φύση της Σκέψης και ο Απατηλός Εαυτός
Τι υπάρχει, λοιπόν, σε αυτό το νεφελώδες έδαφος; Οι δραστηριότητες της σκέψης και μόνο - κινήσεις μέσα στο μυαλό που σμιλεύουν τα περιγράμματα του εγώ, οργανώνουν εμπειρίες και αποκρυσταλλώνουν τις αντιλήψεις σε φαινομενικά σταθερές πεποιθήσεις. Ωστόσο, αυτή η κατασκευή δεν είναι παρά ένα φευγαλέο όνειρο. Οι σκέψεις γεννιούνται, συγκλίνουν και διαλύονται σαν ομίχλη. Δίνουν μορφή σε ό,τι είναι άμορφο, στερεοποιούν το εφήμερο και κάνουν συγκεκριμένο το αιθέριο. Και σε αυτό το κοσμικό θέατρο, βρισκόμαστε να παίζουμε το ρόλο και του δημιουργού και του αιχμάλωτου.
Ονειρευόμαστε μαζί, κατασκευάζοντας μια κοινή αλλά κατακερματισμένη πραγματικότητα, μια κοσμική συναίνεση που χαρακτηρίζεται από προσωπικές αποκλίσεις. Τα αστέρια, το φεγγάρι, οι ίδιοι οι δρόμοι κάτω από τα πόδια μας - όλα γίνονται σύμβολα μέσα σε αυτή τη μεγάλη ψευδαίσθηση, σκιές που ρίχνονται από μια μεγαλύτερη πηγή φωτός που ούτε μπορούμε να δούμε ούτε να καταλάβουμε. Ονειρευόμαστε βασισμένοι σε κάποια αντικειμενικά στοιχεία, ίσως, αλλά η αφήγηση του ονείρου είναι έντονα προσωπική. Κάθε άτομο είναι ένας καλλιτέχνης της αντίληψης, ζωγραφίζοντας τον κόσμο του σε αποχρώσεις ελπίδας, φόβου, επιθυμίας και αποστροφής.
Το Μεγάλο Λάθος: Συγχέοντας το όνειρο με την πραγματικότητα
Αλλά εδώ βρίσκεται το μεγάλο μας λάθος: η συγχώνευση ονείρου και πραγματικότητας. Περπατάμε στη ζωή ως υπνοβάτες, μπερδεύοντας τα φαντάσματα των σκέψεών μας με την αλήθεια της ύπαρξης. Κοιτάμε τις παραισθήσεις μας και τις βλέπουμε ως πραγματικότητα. Κάθε πεποίθηση, κάθε αντίληψη που κολλάμε — γίνονται τα θεμέλια του κόσμου μας, ωστόσο αυτά τα θεμέλια στηρίζονται στην κινούμενη άμμο. Στερεώνουμε τις αυταπάτες μας, μπερδεύοντάς τες με το θεμέλιο του Άπειρου, την απεριόριστη έκταση που λαχταρούμε να κατανοήσουμε.
Τι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα βρούμε σε μια τέτοια κατάσταση; Αν όλα όσα βιώνουμε, σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε είναι απλώς μια κατασκευή του μυαλού, τότε οποιαδήποτε «Αλήθεια» ή «Θεός» που συναντάμε θα είναι μια αντανάκλαση αυτού του ονείρου - μια προσομοίωση, μια σκιά μιας σκιάς. Όπως οι κρατούμενοι στο σπήλαιο του Πλάτωνα, μπερδεύουμε τις σκιές με τις πραγματικές μορφές. Και ακόμη και όταν απελευθερωνόμαστε, ανεβαίνοντας προς το φως, εξακολουθούμε να περιοριζόμαστε από τους περιορισμούς της ικανότητας του μυαλού μας να αντιλαμβάνεται ό,τι βρίσκεται πέρα από τη σκέψη.
Το Μονοπάτι της Απελευθέρωσης: Βλέποντας Πέρα από τις Ψευδαισθήσεις
Ωστόσο, υπάρχει ένας τρόπος - ένα μονοπάτι που οδηγεί έξω από τον λαβύρινθο. Δεν γίνεται μέσω της αναζήτησης πιο περίπλοκων οραμάτων ή πιο πειστικών αληθειών. Μάλλον, γίνεται μέσα από μια ήσυχη αλλά ριζική αναγνώριση: μια αναγνώριση της παραμορφωτικής φύσης της ίδιας της σκέψης. Το να το δεις αυτό καθαρά σημαίνει να δεις μέσα από τα πέπλα, να καταλάβεις ότι η αδιάκοπη δραστηριότητα του νου είναι η πηγή όλων των ψευδαισθήσεων και η γένεση κάθε ψευδαίσθησης.
Η στιγμή της σαφήνειας είναι λεπτή αλλά μεταμορφωτική. Σε εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποιεί κανείς ότι η ίδια η πράξη της αναζήτησης σταθεροποιεί το όνειρο. Το να επιδιώκεις μια ψευδαίσθηση, όσο ευγενής ή θεϊκή κι αν είναι, εξακολουθεί να επιβεβαιώνει την ύπαρξή της. Η αληθινή απελευθέρωση, λοιπόν, δεν είναι να βρεις μια καλύτερη ψευδαίσθηση, ένα πιο ικανοποιητικό όνειρο. Έχει να κάνει με το να βγούμε εντελώς έξω από το όνειρο.
Έξω από το όνειρο: Μια μυστικιστική αφύπνιση
Τι σημαίνει να είσαι «έξω από το όνειρο»; Δεν είναι μια κατάσταση υπέρβασης όπου κάποιος βρίσκεται σε έναν νέο κόσμο ή σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης. Είναι απλώς η διακοπή της ίδιας της ονειρικής λειτουργίας. Όταν το όνειρο σταματά, δεν υπάρχει πια εγωισμός για να κυνηγήσει ψευδαισθήσεις ή να αντιληφθεί ψευδαισθήσεις. Υπάρχει απλώς καθαρή όραση, αγνό ον — μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει «εγώ» να συλλάβω, να οργανώσω, να ερμηνεύσω. Είναι μια κατάσταση κενού, ακινησίας, σιωπής.
Αλλά αυτή η σιωπή δεν είναι κενό. Είναι μια πληρότητα πέρα από την κατανόηση, μια Παρουσία που δεν μπορεί να ονομαστεί. Είναι σε αυτήν την Παρουσία που τελικά συνειδητοποιεί κανείς τη ματαιότητα κάθε αναζήτησης. Γιατί αυτό που αναζητούσαμε έξω - στους δρόμους της αντίληψης, στα σοκάκια της σκέψης, στους ουρανούς της πίστης - ήταν πάντα εδώ, στο ήσυχο κέντρο της ίδιας μας της ύπαρξής μας.
Και έτσι, το ερώτημα παραμένει: το βλέπουμε; Αν το κάνουμε, το δούμε αληθινά, τότε το όνειρο θρυμματίζεται και στεκόμαστε έξω από αυτό, δεν ψάχνουμε πια, δεν κυνηγάμε πια. Αλλά αν αμφιβάλλουμε, έστω και για μια στιγμή, τραβάμε πίσω στην σύλληψη του ονείρου και ο κύκλος συνεχίζεται.
Τελικές λέξεις: Κάλεσμα για αφύπνιση
Αδερφέ, ως Αδελφός μιλάω: ΔΕΣ ΤΟ! ΑΦΗΣΕ ΤΟ! ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!
Το να γράψεις ένα μακρύ μυστικιστικό άρθρο, να επεξεργαστείς αυτά τα θέματα, είναι από μόνο του μέρος της λειτουργίας του ονείρου. Αλλά ίσως, στην άρθρωση, στο μοίρασμα αυτών των ιδεών, ένα μυαλό μπορεί να ρίξει μια ματιά στη διέξοδο - το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι που οδηγεί πέρα από την αυταπάτη, πέρα από την ψευδαίσθηση, πέρα από το ίδιο το μυαλό.
Λοιπόν, μπείτε στη σιωπή. Εγκαταλείψτε την αναζήτηση. Αυτό που αναζητάς είναι ήδη εδώ, περιμένει στο χώρο όπου οι σκέψεις σβήνουν και το όνειρο τελειώνει.
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΚΑΙ ΔΑΙΔΑΛΩΔΕΣ, ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΥΑΛΟ . ΕΒΑΣ ΤΕΛΕΙΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ ΟΡΙΑ .
ΑπάντησηΔιαγραφή