Για τον νου που είναι παγιδευμένος στην αυταπάτη του διαχωρισμού, υπάρχει πάντα η ιδέα του μακρινού Θείου, μιας απομακρυσμένης τελειότητας. Φαντάζεται ένα μονοπάτι που οδηγεί στην Αλήθεια, μια διαδικασία αναζήτησης και εύρεσης. Όμως, στο Βασίλειο της Πραγματικότητας, δεν υπάρχει αναζητητής, ούτε μονοπάτι, ούτε άφιξη. Υπάρχει μόνο η αναγνώριση: η άμεση εμπειρία ότι αυτό που αναζητούνταν πάντα είναι η ίδια η φύση του ίδιου του Είναι. Ο αναζητητής που πραγματικά βρίσκει δεν λέει, «Έφτασα στον Θεό», γιατί έχει χαθεί. Μόνο ο Θεός παραμένει.
Η Αυταπάτη του Εγώ
Το εγώ είναι το πέπλο ανάμεσα στον εαυτό και την Πραγματικότητα. Είναι το σύννεφο που κρύβει τον Ήλιο, οι κυματισμοί που παραμορφώνουν την αντανάκλαση στο νερό. Είναι η πεποίθηση του διαχωρισμού, η υπόθεση ότι «εγώ» υπάρχω ξεχωριστά από το Όλο. Αυτή η αυταπάτη, βαθιά ριζωμένη και αρχέγονη, γεννά την αίσθηση ενός εαυτού που παλεύει, υποφέρει και αναζητά. Και όμως, αυτός ο εαυτός δεν είναι παρά ένα φάντασμα, μια οφθαλμαπάτη που δημιουργείται από την αδιάκοπη κίνηση της σκέψης.
Για να εισέλθει κανείς στο Βασίλειο της Πραγματικότητας, το εγώ πρέπει να διαλυθεί σαν την ομίχλη στο φως του πρωινού. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τη βία, ούτε μπορεί να γίνει με τη θέληση, γιατί η προσπάθεια ανήκει στο πεδίο του εγώ. Μόνο μέσω της ταπεινότητας—μέσω της παράδοσης του εαυτού—ανοίγει η πόρτα προς την Πραγματικότητα. Αυτός που υποκλίνεται, εξαφανίζεται· αυτός που εξαφανίζεται, συγχωνεύεται· και αυτός που συγχωνεύεται, γίνεται το Άπειρο.
Η Ανατολή του Ήλιου
Όταν ο Ήλιος της Αλήθειας ανατέλλει, όλα τα μικρότερα φώτα ξεθωριάζουν. Οι αυταπάτες του νου, τα αμέτρητα ονόματα και μορφές, οι διαχωρισμοί του παρελθόντος και του μέλλοντος, του εαυτού και του άλλου—όλα αυτά δεν είναι παρά μακρινά αστέρια, που χάνονται μέσα στη λάμψη της Αφύπνισης. Μέσα σε αυτό το Φως, όλα φαίνονται ως Ένα. Δεν υπάρχει ανάγκη για τη γλώσσα της αναζήτησης, γιατί η Πραγματικότητα δεν χρειάζεται λέξεις. Είναι πέρα από τη γλώσσα, πέρα από τους περιορισμούς της έννοιας και της πεποίθησης.
Για να γνωρίσει κανείς αυτό το Φως, πρέπει να γίνει αυτό. Όχι ως άτομο που γνωρίζει κάτι εξωτερικό, αλλά ως κύμα που γνωρίζει ότι είναι ο ωκεανός. Ο μικρός εαυτός εξαφανίζεται και μόνο η απέραντη έκταση του Είναι παραμένει. Αυτός που βλέπει με αυτόν τον τρόπο δεν ισχυρίζεται ότι έχει φτάσει στη φώτιση, δεν μιλά για προσωπική συνειδητοποίηση, γιατί δεν υπάρχει «εγώ» που να μπορεί να το κάνει. Υπάρχει μόνο η σιωπηλή, αιώνια ανάπτυξη της ίδιας της Πραγματικότητας.
Ο Δρόμος της Ταπεινότητας
Εκείνοι που ακόμα αισθάνονται τον Θεό ως κάτι μακρινό, που ακόμα μιλούν για τον Θεό σαν να ήταν κάποιος άλλος, δεν έχουν ακόμα περάσει πέρα από το πέπλο του εγώ. Κρατούν την αίσθηση της ξεχωριστής ύπαρξής τους και έτσι παραμένουν στην επιθυμία. Ο Μοναδικός Δρόμος προς τον Θεό είναι η ταπεινότητα, η ησυχία του εαυτού, η αναγνώριση ότι το κύμα δεν είναι ξεχωριστό από τη θάλασσα. Αυτή δεν είναι μια διδασκαλία που πρέπει να μάθει κανείς· είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσει.
Για τον νου που είναι γεμάτος υπερηφάνεια, η ταπεινότητα φαίνεται σαν απώλεια. Για εκείνον που κρατιέται από την ταυτότητά του, η παράδοση μοιάζει με θάνατο. Όμως, στο μεγάλο παράδοξο της Αλήθειας, είναι χάνοντας τον εαυτό που κάποιος πραγματικά βρίσκεται. Είναι παραδίδοντας που απελευθερώνεται. Είναι διαλύοντας που γίνεται Ολόκληρος.
Η Σιωπηλή Παρουσία
Η Πραγματικότητα δεν χρειάζεται να αναζητηθεί, μόνο να ιδωθεί. Δεν χρειάζεται να κατακτηθεί, μόνο να αναγνωριστεί. Ο νους που αναζητά είναι σαν ένα χέρι που αναταράσσει μια λίμνη προσπαθώντας να δει την αντανάκλασή του. Μόνο μέσα στην ακινησία αναδύεται η καθαρότητα. Μόνο μέσα στη σιωπή γίνεται εμφανής η Παρουσία.
Οι σοφοί δεν κυνηγούν την Αλήθεια· αναπαύονται σε αυτήν. Δεν μιλούν πολύ για το Θείο, γιατί είναι βυθισμένοι μέσα σε Αυτό. Ο αληθινός μύστης δεν ισχυρίζεται ότι γνωρίζει, γιατί έχει γίνει το Άγνωστο. Σε αυτήν την κατάσταση, δεν υπάρχει ανάγκη για αναζήτηση, δεν υπάρχει ανάγκη για ερωτήσεις, γιατί Αυτός που ρωτούσε έχει διαλυθεί. Αυτό που παραμένει είναι η Πραγματικότητα—καθαρή, απέραντη και αιώνια παρούσα.
Εισερχόμενοι στο Βασίλειο
Το να περάσεις πέρα είναι να εισέλθεις μέσα σου. Για να γνωρίσει κανείς το Άπειρο, πρέπει να διαλυθεί. Μην αναζητάς, μην αρπάζεις. Άφησε τον μικρό εαυτό να σβήσει σαν σκιά μπροστά στην ανατολή του ήλιου. Μέσα σε αυτό το φως, θα δεις: δεν υπάρχει αναζητητής, δεν υπάρχει μονοπάτι, δεν υπάρχει απόσταση. Υπάρχει μόνο Αυτό που Είναι. Και Αυτό, πέρα από όλες τις λέξεις, πέρα από όλες τις σκέψεις, πέρα από όλες τις μορφές, είσαι Εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου