Με τη σαφή επικοινωνία οι άνθρωποι θα μας δώσουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και δεν θα χρειάζεται πια να κάνουμε υποθέσεις

Το να μην κάνουμε υποθέσεις, είναι το εισιτήριο στην προσωπική μας ελευθερία. Τι συμβαίνει όταν υποθέτουμε; Ο παραμυθάς (δηλαδή το μυαλό μας) κατασκευάζει ένα παραμύθι, εμείς το πιστεύουμε και αποτυγχάνουμε να κάνουμε ερωτήσεις που θα έριχναν λίγο φως στην αλήθεια. Το μεγαλύτερο μέρος του ονείρου μας (αυτού δηλαδή που εμείς νομίζουμε πραγματικότητα αλλά δεν είναι) βασίζεται σε υποθέσεις, κι αυτές οι υποθέσεις δημιουργούν έναν ολόκληρο κόσμο από αυταπάτες που δεν είναι καθόλου αληθινές, ωστόσο εμείς τις πιστεύουμε. Το να κάνουμε υποθέσεις και στη συνέχεια να τις παίρνουμε προσωπικά είναι η αρχή της κόλασης σε αυτό τον κόσμο. Δημιουργούμε τόσα πολλά προβλήματα επειδή κάνουμε υποθέσεις και πιστεύουμε ότι είναι αληθινές. Σχεδόν όλες οι συγκρούσεις μας βασίζονται σε αυτές.

Επίγνωση σημαίνει να βλέπουμε τι είναι αλήθεια, να βλέπουμε το -κάθε τι όπως είναι, όχι όπως νομίζουμε ή θέλουμε να είναι, προκειμένου να δικαιολογήσουμε αυτό που ήδη πιστεύουμε. Την επίτευξη της επίγνωσης μπορούμε να την ονομάσουμε η επίτευξη της αλήθειας. Πρώτα, χρειάζεται να έχουμε επίγνωση ότι η φωνή μέσα στο κεφάλι μας μάς λέει πάντοτε ένα παραμύθι. Ονειρευόμαστε συνέχεια. Είναι αλήθεια ότι αντιλαμβανόμαστε το τι μας συμβαίνει, αλλά ο τρόπος που ο παραμυθάς δικαιολογεί, εξηγεί και κάνει υποθέσεις γύρω απ’ όσα αντιλαμβανόμαστε δεν είναι αλήθεια` είναι απλώς ένα παραμύθι.

Στη συνέχεια, χρειάζεται να έχουμε την επίγνωση ότι η φωνή του παραμυθά μέσα στο κεφάλι μας δεν είναι απαραίτητα και δική μας φωνή. Κάθε έννοια μέσα στο κεφάλι μας έχει μια φωνή και θέλει να εκφραστεί. Ονειρεύεται. Είναι απλώς άλλο ένα παραμύθι που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας και να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Το άλλο κομμάτι μας, το μέρος που ακούει, αυτό που βλέπει το όνειρο, είναι αυτό που κακοποιείται.

Τελικά, χρειάζεται να εξασκηθούμε στην επίγνωση μέχρι να την κατακτήσουμε. Όταν το καταφέρουμε και κάνουμε την επίγνωση συνήθεια, τότε θα βλέπουμε πάντα τη ζωή έτσι όπως είναι και όχι όπως νομίζουμε ή θέλουμε να τη βλέπουμε. Δεν θα προσπαθούμε πια να εκφράσουμε τα πράγματα με λέξεις, να εξηγήσουμε στον εαυτό μας οτιδήποτε και έτσι η επίτευξη της επίγνωσης θα είναι ένα πραγματικό εμπόδιο απέναντι σ’ αυτά που υποθέτουμε. Τότε, θα χρησιμοποιούμε τον λόγο μόνο για να επικοινωνούμε με τους άλλους, γνωρίζοντας ότι η επικοινωνία μας βασίζεται απλώς σε μία άποψη σύμφωνη με αυτά που πιστεύουμε. Αυτό που πιστεύουμε είναι μόνο ένα πρόγραμμα` δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ιδέες που στην πλειοψηφία τους είναι ψευδείς. Γι’ αυτό χρειάζεται ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ. Με τη σαφή επικοινωνία οι άνθρωποι θα μας δώσουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και δεν θα χρειάζεται πια να κάνουμε υποθέσεις.

Το μεγαλύτερο λάθος μας είναι ότι πιστεύουμε πως οι άλλοι σκέφτονται όπως σκεφτόμαστε εμείς

Ξέρεις πιο είναι το μεγαλύτερο λάθος μας;

Το γεγονός ότι πιστεύουμε πως οι άλλοι άνθρωποι σκέφτονται όπως σκεφτόμαστε και εμείς.

Το γεγονός ότι περιμένουμε να κάνουνε για μας ό,τι θα κάναμε και εμείς για αυτούς.

Το γεγονός ότι περιμένουμε να μας αγαπήσουνε με τον ίδιο τρόπο που και εμείς τους αγαπάμε.

Και έτσι, δημιουργούμε προσδοκίες. Προσδοκίες που στο τέλος μένουν ανεκπλήρωτες.

Περιμένουμε να δούμε πράγματα από αυτούς. Πράγματα που τελικά δεν βλέπουμε.

Και απογοητευόμαστε. Πέφτουμε. Θυμώνουμε.

Και όλο αυτό, όπως είναι φυσικό φέρνει συγκρούσεις μεταξύ μας.

Δεν φταίνε οι άλλοι.

Φταίμε εμείς, που δημιουργήσαμε λάθος προσδοκίες.

Φταίμε εμείς, που δεν τους αποδεχτήκαμε, όπως πραγματικά είναι…