Ο Θεός Είναι Παντού και Πάντα... και μέσα μας, (σαν Παρουσία, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε). Ο Θεός Είναι πιο κοντά μας από ό,τι είμαστε εμείς στον εαυτό μας, που συνεχώς περιπλανιέται εδώ κι εκεί...
Ο «διαχωρισμός» μας από τον Θεό λοιπόν δεν είναι πραγματικός, υπάρχει μόνο στην δική μας αντίληψη. Επειδή δεν έχουμε επίγνωση της Παρουσίας του Θεού, της αληθινής φύσης μας, που είναι παρόμοια με Εκείνον (που πηγάζει, στηρίζεται κι ολοκληρώνεται σε Εκείνον), της Αιώνιας Σχέσης Μαζί Του, της Ζωοποιού Παρουσίας Του, «αντιλαμβανόμαστε» (ψευδώς) τον Θεό μακριά, απόντα, μη παρόντα μέσα σε μία αγωνιώδη αναζήτησή Του...
Αλλά επειδή αυτός ο «διαχωρισμός» δεν είναι πραγματικός, δεν συμβαίνει στο Επίπεδο της Πραγματικότητας, του Εσωτερικού Βιώματος, αλλά μόνο αντιληπτικά (είναι ζήτημα δικής μας επίγνωσης), δεν μπορεί να ξεπερασθεί με κανένα τρόπο εξωτερικό... Όπου κι αν πάμε δεν θα βρούμε τον Θεό. Ό,τι κι αν κάνουμε δεν θα βρούμε τον Θεό. Όσο κι αν Τον επικαλούμαστε ο Θεός δεν Παρουσιάζεται... Γιατί; Γιατί όλα αυτά γίνονται στον φανταστικό χώρο της σκέψης... Γιατί ενώ ο Θεός Είναι Πάντα Εδώ, μαζί μας, στην πραγματικότητα, εμείς λειτουργούμε στον χώρο της σκέψης, στο επίπεδο αυτής της εξωτερικής δραστηριότητας, κι αντιλαμβανόμαστε τον Θεό σαν μία Εικόνα (ένα είδωλο)... κι είναι αυτό το είδωλο που κυνηγάμε και προσπαθούμε να φτάσουμε... Αλλά μπορούμε να φτάσουμε ποτέ κάτι ψεύτικο; Όχι!
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να εγκαταλείψουμε τον χώρο του φανταστικού, της σκέψης, που παραμορφώνει την Πραγματικότητα, και να εισέλθουμε στον Ιερό Χώρο του Βιώματος, να Συναντήσουμε τον Ζωντανό Θεό, που Είναι Πάντα Εδώ, μαζί μας... Γιατί Μόνο Ένα Ζωντανό Πρόσωπο μπορεί να «Παρουσιασθεί» και μόνο με Ένα Ζωντανό Πρόσωπο μπορούμε να Επικοινωνήσουμε, και να Ενωθούμε Μαζί Του...
Η Πραγματικότητα είναι κάτι που υπάρχει. Ή την Βιώνουμε ή δεν την βιώνουμε... Αλλά όταν δεν βιώνουμε την Πραγματικότητα, φανταζόμαστε την Πραγματικότητα σαν την αντίθετη της κατάστασης που βιώνουμε και τρέχουμε πίσω από αυτό το όραμα... Μάταια... γιατί κι αυτή η σύλληψη της Πραγματικότητας είναι μία κατασκευή της σκέψης... Τι κυνηγάμε λοιπόν;... Όλοι οι δρόμοι στον χώρο της σκέψης, είναι αδιέξοδοι...
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Δρόμος που να Οδηγεί στο Πραγματικό... όλοι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι από την σκέψη... Μόλις εγκαταλείψουμε όλες αυτές τις μάταιες δραστηριότητες... τότε η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται μέσα μας... Ο Θεός Εμφανίζεται και «Κατοικεί» μέσα μας...
Η Καθαρά Προσευχή
Όταν η Ψυχή (που έχει Θεία Φύση, σαν Θεϊκή Πνοή, Πνεύμα, Θεία Ενέργεια...) συνδέεται με το σώμα, οι ανώτερες δυνάμεις της υποβαθμίζονται, «καταστέλλονται», και «υφίστανται μόνο εν δυνάμει» (είναι η «περιοχή» του «ασυνειδήτου» των «ψυχολόγων του βάθους»)... Αυτό που αναδύεται από το προσυνειδητό χάος της γέννησης της Ψυχής στο κόσμο (του ανθρώπου) είναι οι αντιλήψεις μέσω των αισθήσεων που γρήγορα μπαίνουν στην εποπτεία της ανώτερης «διανόησης» και μετά του εγώ (το «συνειδησιακό σύμπλεγμα της ατομικής, προσωπικής, ύπαρξης»), στο οποίο αναφέρονται στο εξής όλες οι άλλες δραστηριότητες, διανόηση, αισθήσεις, πράξεις... Η ανθρώπινη ύπαρξη περνά από την σωματική ωρίμανση στην «συναισθηματική» ωρίμανση (που ξεκινά ενόσω διαρκεί η σωματική ανάπτυξη) και μετά στην διανοητική ωρίμανση (που ξεκινά ενόσω διαρκεί η «συναισθηματική» ανάπτυξη) ενώ η πνευματική ενηλικίωση (σαν απόσταγμα της εμπειρίας της ζωής και της προσωπικής προσπάθειας) που μας ανυψώνει προς το Υπερβατικό, συχνά, δεν πραγματοποιείται ποτέ, στους περισσότερους ανθρώπους... Η πορεία αυτή της ανθρώπινης ύπαρξης αναπαριστά σε προσωπικό ατομικό επίπεδο, της πορείας της ίδιας της ανθρωπότητας, που βρίσκεται σήμερα σε διανοητική ανάπτυξη αλλά απέχει πολύ ακόμα από την πνευματική ενηλικίωση που θα φέρει μία εποχή παγκόσμιας ειρήνης συνεννόησης, δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας, κλπ., για όλους τους λαούς (εποχή που πρέπει να τοποθετηθεί μετά από κάποιες χιλιετηρίδες...).
Η Ενσαρκωμένη Ψυχή είναι συνήθως όχι σε πλήρη επίγνωση της Υπερβατικής Ελεύθερης Θείας Φύσης της, αλλά απορροφημένη στους μηχανισμούς που προκύπτουν από την σύνδεσή της με το σώμα, στο εγώ (της ατομικής προσωπικής ύπαρξης), στην ιδιαίτερη διανόηση και συμπεριφορά, που συχνά συμμορφώνονται με την «κοινωνία», την τοπική κουλτούρα, τα τοπικά ήθη, έθιμα, συμπεριφορές. Μόνο εξαιρετικά άτομα διαπερνούν το τσόφλι της «κοινωνικής συμμόρφωσης» προς μία «ελεύθερη αντίληψη» που ξεπερνά τις κοινωνικές συμβάσεις... Τέτοια μεγάλα πνεύματα είναι συνήθως αναμορφωτές του πολιτισμού, της φιλοσοφικής σκέψης, και των θρησκευτικών αντιλήψεων...
Για να μπορέσει η Ψυχή να Ελευθερωθεί, να Ανυψωθεί ως την Θεία Φύση της, θα πρέπει να υπερβεί όλες αυτές τις κατώτερες δραστηριότητες μέσα στις αισθήσεις του κόσμου, στην διανόηση, ακόμα και την αντίληψη μίας ατομικής προσωπικής ύπαρξης... Η Ψυχή Είναι Αιώνια, Άπειρη, πέρα από το σώμα και τον κόσμο. Αλλά αυτό μπορεί να το αντιληφθεί μόνο όταν ελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος... Η Ψυχή, έχοντας Θεϊκή Προέλευση και Φύση εμπεριέχει εν δυνάμει την δυνατότητα να αναπτυχθεί, να Ελευθερωθεί από κάθε περιορισμό. Αυτή η Εσωτερική Ορμή που ως ένα σημείο μπορεί να θεωρηθεί σαν η Θεία Ενέργεια προς το ον και μέσα στο ον, τον άνθρωπο, η Θεία Πρόνοια (που μας Αγκαλιάζει πριν καν εμείς το συνειδητοποιήσουμε) είναι κατά κύριο λόγο η Αιτία, ο Σκοπός και το Όριο της Εξέλιξής μας. Ο άνθρωπος πρέπει απλά να «συνεργήσει» στην Εσωτερική Ώθηση. Άρα, ό,τι κάνει ο άνθρωπος, στροφή προς το «Εσωτερικό Σύμπαν», Επίκληση του Θεού, Προσευχή, Πνευματική και προσωπική προσπάθεια, δεν είναι ατομική προσπάθεια αλλά μόνο «συνέργεια» στην Θεία Πρόνοια...
Η Στροφή προς τα Έσω, προς τον Θεό, είναι το πρώτο βήμα της πνευματικής προσπάθειας. Ο Θεός πρέπει να αναζητηθεί Έσω, όχι έξω σαν ένα αντικείμενο απέναντι στο εγώ, σαν αντικείμενο της διανόησης, ή σαν αντικείμενο των αισθήσεων. Εκεί έξω υπάρχει μόνο ο εξωτερικός κόσμος, όχι ο Θεός. Ο Θεός Βρίσκεται πάντα «Πίσω» μας, όχι μπροστά στα «μάτια» μας. Είναι το «Έσω της ύπαρξής» μας, όχι το απέναντι, το αντικείμενο...
Σκοπός της Πνευματικής Προσπάθειας είναι η Ανύψωση στο Θεό, που σημαίνει απάρνηση των κατώτερων δραστηριοτήτων και των αντικειμένων τους. Η Ουσία της Προσευχής συνίσταται στην Απάρνηση... Απάρνηση των ψυχοσωματικών λειτουργιών (αισθήσεις, ορμές, αντίληψη, διανόηση, εγώ) που μας «συνδέουν» με τον κόσμο, και του κόσμου, Απάρνηση των εσωτερικών (εντυπωμένων) ορμών, Απάρνηση μίας προσωπικής ύπαρξης (που συνιστά τον νοητικό πυρήνα ύπαρξης), Απάρνηση μίας ύπαρξης ξεχωριστής από τον Θεό (που συνιστά τον πνευματικό πυρήνα ύπαρξης). Μόνο όταν όλα αυτά, ειλικρινά, βαθιά και τελειωτικά, «πεταχτούν», ξεπεραστούν, μπορεί η Ψυχή να απελευθερωθεί... Διαγράφονται έτσι (λόγω ακριβώς της Ουσίας μας, της οντολογικής δομής και λειτουργίας μας) οι Βαθμίδες της «πνευματικής εξέλιξης», που προσδιορίζονται σε «Πέντε Βαθμίδες» ως την Πλήρη Ένωση με τον Θεό...
Οι Βαθμίδες Τελείωσης
Η ύπαρξη μπορεί να προσεγγίσει τον Θεό «εσωτερικά» κι όχι με την νόηση ή άλλη δραστηριότητα. Ο νους πρέπει να απορρίψει κάθε αντιληπτική διαδικασία, να αδειάσει από κάθε αντίληψη, να γίνει άμορφος. Τότε μόνο γίνεται αντιληπτό το «Άπειρο Βάθος του Είναι» στο Οποίο η κτιστή ύπαρξη Αναφέρεται, από το Οποίο δημιουργήθηκε, του Οποίου είναι Εικόνα και με το Οποίο μπορεί να Ενωθεί, να Θεωθεί μέσα στην Χάρη Του (όχι κατ’ ουσίαν αλλά κατά Χάριν), να συμμετάσχει στην Θεία Ζωή, στα Μυστήρια του Θεού, στην Αιωνιότητα, στην Βασιλεία των Ουρανών…
Με αυτή την έννοια η Ένωση με τον Θεό, η Αντίληψη του Θεού (του «Απείρου Βάθους του Είναι»), η Γνώση του Θεού, η Όραση του Θεού, η Συμμετοχή στον Θεό, είναι βιωματική εμπειρία που δεν «επιτυγχάνεται» με νοητικές ενέργειες, ούτε προσδιορίζεται με λογικούς προσδιορισμούς…
Η Ένωση με τον Θεό είναι μία Κατάσταση Υπερβατική, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. Δεν είναι μια διαδικασία. Αντίθετα, είναι η εξάντληση κάθε διαδικασίας (που ρίχνει τον νου στον εξωτερικό κόσμο). Όσο ο νους βρίσκεται σε κάποια διαδικασία δεν είναι Πέραν, δεν έχει Ενωθεί με το Θεό…
Εννοείται ότι όσο ο νους βρίσκεται εντός της διαδικασίας, όσο λειτουργεί στο επίπεδο των λογισμών, όσο είναι προσκολλημένος στον εξωτερικό κόσμο υπάρχει η ανάγκη να ξεπερασθεί αυτή η κατάσταση. Με αυτή την έννοια εννοείται η Πνευματική Άσκηση και έτσι παίρνει περιεχόμενο η Καθαρά Προσευχή σαν Άσκηση, σαν Διαδικασία, σαν ξεπέρασμα των λειτουργιών της αισθήσεων, των λογισμών, κλπ., μέχρι να φτάσουμε στον καθαρό νου, που είναι σε θέση να Αντιληφθεί τον Θεό. Με αυτή την έννοια υπάρχουν Βαθμίδες στον Δρόμο Προς την Τελείωση και με αυτή την έννοια η Θέωση είναι αποτέλεσμα και κατάληξη της Πνευματικής Άσκησης, της Καθαράς Προσευχής…
(Γίνεται έτσι φανερό ότι η Καθαρά Προσευχή νοείται διαφορετικά, ανάλογα με το επίπεδο στο οποίο λειτουργούμε)…
Διακρίνουμε έτσι διάφορες βαθμίδες Τελείωσης:
1. Θέωση
2. Καθαρός νους, εσωτερική πνευματική κατάσταση (Τρεις βαθμίδες). α) Ανείδεος (ή μονοειδής) νους, χωρίς καμια εσωτερική, μορφοποιητική, ενέργεια, που αντανακλά το Θείο Άπειρο. β) Ασχημάτιστος, ήρεμος, χωρίς δραστηριότητες, νους, μία παγκόσμια συνείδηση. γ) Άμορφος, σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο των μορφών, νους. Μία ευρύτερη του ατομικού εγώ Συνείδηση, που απλώνεται σε όλο τον «χώρο».
3. Εξάντληση της λειτουργίας του λογισμού, (Τρεις βαθμίδες) α) Εξάλειψη των αγγελικών λογισμών (νόηση) β) Εξάλειψη των ψιλών λογισμών (διανόηση). γ) Εξάλειψη των σύνθετων, εμπαθών, λογισμών (αντίληψη)
4. Έλεγχος των αισθήσεων
5. Απάρνηση του εξωτερικού κόσμου.
Η Καθαρά Προσευχή είτε στην Βαθύτερη Έννοιά της, είτε σαν Διαδικασία, δεν έχει Στόχο απλά να μας φέρει σε Επαφή με το Άπειρο αλλά αποσκοπεί στο να δημιουργήσει μια Μόνιμη Πνευματική Κατάσταση κατά την οποία θα βρισκόμαστε σε Αδιάλειπτη Ένωση με τον Θεό (χωρίς να αποκοπούμε από τον εξωτερικό κόσμο – που βλέπουμε τώρα με άλλα μάτια)…
Μετουσίωσις
Η «Καθαρά Προσευχή» οδηγεί «τελικά» στην υπέρβαση της ψυχονοητικής διαδικασίας, στην ηρέμηση του νου, στην «απλούστευση» («μη λειτουργία») στον «Καθαρό Νου», στην μετουσίωσή του σε «Πνεύμα», δηλαδή μία ανώτερη αντίληψη τελείως διαφορετικής ποιότητας (από την ψυχονοητική αντίληψη και σύλληψη και το ψυχονοητικό περιεχόμενο)... Αυτή η Κατάσταση (που σημαίνει την διάλυση του ψυχονοητικού πυρήνα ύπαρξης) οδηγεί σε μία νέα αντίληψη ύπαρξης, αντίληψη μίας ύπαρξης που βρίσκεται σε «Άμεση Επαφή» με την Βασική Αρχή του Όντος (που «Βρίσκουμε» Μέσα μας), με τον Θεό (που «Βρίσκεται Εντός»)...
Μπορούμε, εξωτερικά, να μιλήσουμε γι’ Αυτή την Κατάσταση, αλλά το Πραγματικό (Εσωτερικό) Περιεχόμενό της πρέπει να Το Βιώσει κάποιος για να «κατανοήσει» για «τι πράγμα» μιλάμε. Θα παραμείνει για πάντα ένα «μυστήριο» για όσους το προσεγγίζουν εξωτερικά κι ένα «σκάνδαλο». Όλοι όσοι δεν έχουν «εμπειρία» του «Θεού Εντός», θεωρούν τερατώδες να αναφερόμαστε σε μία τέτοια εμπειρία... Ο Θεός γι’ αυτούς Είναι πάντα «έξω», ένα «Αντικείμενο»... Αλλά ένας τέτοιος «Θεός» βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό τους, σαν ιδέα, ένα είδωλο, τίποτα άλλο...
Πως μπορούμε λοιπόν, έστω συμβολικά, υπαινικτικά, με πλάγιο τρόπο, να μιλήσουμε γι’ Αυτή την Κατάσταση της «Πνευματικής Ύπαρξης Εντός του Θεού»;
1. Κατ’ αρχήν πρόκειται για Μία Εσωτερική Κατάσταση (που Φανερώνεται μόλις υπερβούμε την ψυχονοητική δραστηριότητα)... μία αντίληψη «Άμεσης Επαφής με Κάτι Άλλο»... Πρόκειται για «Ενσυναίσθηση», ή «ενσυναίσθητη κατανόηση» του «Άλλου», που δεν περιορίζεται σε απλή υποκειμενική αντίληψη, αλλά οδηγεί στην υπέρβαση του υποκειμένου, σε μία Αντικειμενική Κατάσταση «Συγχώνευσης» με το «Άλλο», σε «Μία Αντικειμενική Πραγματικότητα»... Πρόκειται για Μία Ένωση του εαυτού μας με «Κάτι Άλλο», Ανώτερο, Μεγαλύτερο, Βαθύτερο, Πλατύτερο, που Αγκαλιάζει τα Πάντα, που Αποκαλύπτεται Προπάντων σαν το Πραγματικό, το Αληθινό, το Αιώνιο... Πρόκειται για μία «διάλυση» της μικρής ύπαρξής μας στο «Άπειρο Μεγαλείο της Παγκόσμιας Ύπαρξης», της Παγκόσμιας Ψυχής, του Παγκόσμιου Θεού... Πρόκειται για μία «πρώτη επαφή» με το Απόλυτο, που μας προϊδεάζει για το «Αχανές του Θεού»... Πρόκειται με άλλα λόγια για μία Εσώτατη και Άμεση Ένωση του ανθρώπινου πνεύματος με την Αρχή του Όντος που Βρίσκεται στην βάση κάθε όντος, μία «Άμεση Σχέση με το Θείο Πνεύμα», με τον Θεό... Πρόκειται τελικά για μία «Μετουσίωση»...
2. Η «Πνευματική Κατάσταση» (της Ένωσης με τον Θεό) δεν είναι μία θεωρητική κατάσταση ή μία δραστηριότητα αντικειμενικής θεωρητικής αναζήτησης, έρευνας και συζήτησης... Ο Μυστικός αναζητά (Εντός του) να Βιώσει Αυτή την Κατάσταση, όχι να την γνωρίσει ψυχονοητικά και να την κάνει αντικείμενο ψυχονοητικών διεργασιών... Πέρα από την θεωρητική αναζήτηση, ζητά να Βιώσει την «Ουσία της Ένωσης με τον Θεό», να Ενωθεί με τον Θεό Υποστασιακά, Πραγματικά, να «Βιώσει» μυστικά, υπερνοητικά (αντί να «σκεφθεί»), να «Πράξει»... Μιλάμε λοιπόν για ένα τρόπο ύπαρξης, αντίληψης («συνείδησης»), όχι για κάτι θεωρητικό. Όλοι οι Μυστικοί Βίωσαν τον Θεό, κι Αυτό που Βίωσαν δεν μπόρεσαν ποτέ να Το «Εκφράσουν». Έτσι ο Θεός Βιώνεται, δεν αποδεικνύεται θεωρητικά. Αναδυόμαστε (Εντός) στην Ύπαρξη του Θεού, Βυθιζόμαστε στην Ύπαρξη του Θεού, και Χανόμαστε στην Απεραντοσύνη Του... δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε την Ύπαρξή Του ούτε μέσα σε ένα «λόγο»... έκθαμβοι, βυθιζόμαστε κι απορροφιόμαστε στην Θεία Σιγή και Σιωπούμε, με μία Ιερή Σιωπή, πιο εκκωφαντική από όλες τις λέξεις του ανθρώπινου νου μαζί...
3. Είναι, τουλάχιστον, «λογικό» (γιατί με την υπέρβαση του ψυχονοητικού μηχανισμού δεν εκλείπει το «λογικό»), ότι, αφού ο ψυχονοητικός μηχανισμός «διαλύεται» κι έχουμε ενός άλλου είδους (ανώτερου) αντίληψη, εμπειρία, είναι αδύνατον να εκφραστεί σε ψυχονοητικό επίπεδο και με ψυχονοητικούς όρους, το «περιεχόμενο» της μυστικής εμπειρίας μας, του μυστικού βιώματος (της Ένωσής μας με τον Θεό). Έτσι η Πνευματική Κατάσταση χαρακτηρίζεται σαν «Ανέκφραστη». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επειδή δεν λειτουργεί ο ψυχονοητικός μηχανισμός και δεν υπάρχουν λέξεις να την περιγράψουμε, ότι Αυτή η Κατάσταση, Είναι μία Κατάσταση Κενού (αν και φαίνεται έτσι εκ πρώτης όψης...). Αντίθετα, Είναι Μία Κατάσταση Πληρότητας... Πληρότητας με Θεία Παρουσία και Άπειρη και Απέραντη Προοπτική Βίωσης Του Αχανούς, που δεν μπορούμε να «συλλάβουμε». Σε Αυτή την Κατάσταση έχουμε Εσωτερική Αντίληψη, Ενσυναίσθηση (κατάσταση συνείδησης) μίας Ανώτερης Κατάστασης Ύπαρξης Στο Θεό... όχι ιδέες... Παρ’ όλο όμως που βρισκόμαστε σε Μία Περιοχή Ιερής Σιγής (αντικειμενικής κατάστασης) και Σιωπής (υποκειμενικής αντίληψης), «άλογη» (χωρίς λόγια, άηχη), τέλειας ηρέμησης της σκέψης, όλοι οι Μυστικοί που Βιώνουν Αυτή την Κατάσταση, «γνωρίζουν» πολύ καλά για «τι πράγμα» μιλάμε. Έστω και συμβολικά, υπαινικτικά, με πλάγιο τρόπο, όλοι οι Μυστικοί επικοινωνούν μεταξύ τους. Όσοι δεν Βιώνουν Αυτή την Κατάσταση είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να «κατανοήσουν» και έτσι θεωρούν όλα αυτά «φαντασίες και όνειρα και τρέλα»...
4. Σε Αυτή την Κατάσταση υπάρχει αντίληψη, γνώση, εκ των Έσω. Ποτάμια Γνώσης Αναβλύζουν από μέσα μας (από το «πουθενά»), άμεσα, χωρίς διαδικασία. «Γνωρίζουμε χωρίς να γνωρίζουμε πως γνωρίζουμε». Απλά η Γνώση «μεταδίδεται» Από το Άπειρο Θείο σε μας «Άμεσα», αφού Κοινωνούμε Μαζί Του (και «τα Δικά Του γίνονται δικά μας»). Αυτή η Γνώση που μπορούμε να την ονομάσουμε με διάφορα ονόματα, «Εσωτερική Αντίληψη», «Ενόραση» («Άμεση Εποπτεία» της Πραγματικότητας, χωρίς τη μεσολάβηση των ψυχονοητικών διαδικασιών, των ψυχοδυναμικών μηχανισμών ή της ψυχοσωματικής διάνοιας ή των ψυχοσωματικών αισθήσεων...), «Ενσυναίσθηση» («Συμμετοχή» στο Θεό, «Κοινωνία» με το Θεό...), ή ό,τι άλλο θέλουμε, είναι η Αληθινή Θεία Γνώση, η Άμεση Γνώση που Υπάρχει στο Θείο Πνεύμα (κι όχι μία γνώση εννοιών που δομούμε μέσα στην άγνοια και την σύγχυση...)... Εδώ μας Αποκαλύπτονται Όλα τα Μυστήρια του Θεού (στο μέτρο που μπορούμε να τα «χωρέσουμε μέσα μας»), Ένα Βάθος Αλήθειας πέρα από την λογική και τις σκέψεις. Αυτή η Αλήθεια που Γνωρίζουμε (με αυτό τον τρόπο) μας Πλουτίζει, μας Ελευθερώνει και μας Θεώνει... Κι Αυτή η Αλήθεια επηρεάζει όλη μας την ύπαρξη, αλλά και τους κατώτερους (ψυχονοητικούς, ψυχοδυναμικούς, και ψυχοσωματικούς) μηχανισμούς, που στο εξής μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε τελείως διαφορετικά, υπό το Φως της Γνώσης... Μία Τέτοια Κατάσταση αν και μοιάζει «παθητική» κάθε άλλο παρά «παθητική» είναι. Το να «Αφηνόμαστε στο Θείο Πνεύμα που Φυσά Όπου Θέλει» και να Ταξιδεύουμε με τα Θεία Φτερά (της μεταμορφωμένης ύπαρξής μας) στην Απεραντοσύνη του Θεού είναι ό,τι πιο ενεργητικό μπορούμε να κάνουμε (όσοι το κάνουμε)... Σε Αυτή την Κατάσταση (της Θείας Ένωσης) μπορούμε να Απορροφιόμαστε Τελείως Στο Θεό (με την άμβλυνση και «κατάργηση» των κατώτερων λειτουργιών), σε μία «γνήσια μυστικιστική υπερβατική κατάσταση» (που διαρκεί ορισμένο χρόνο), η οποία (σαν «τρόπος αντίληψης») δεν «χάνεται» τελείως όταν ενεργοποιούνται οι κατώτερες ψυχοσωματικές λειτουργίες, αλλά παραμένει (σαν «τρόπος αντίληψης») σαν βάση ύπαρξης που υπερκαλύπτει κι αγκαλιάζει την ύπαρξή μας στον υλικό κόσμο, την σωματική ζωή μας. Αυτή η μόνιμη κατάσταση Ένωσης με τον Θεό με την ταυτόχρονη εκδήλωση της σωματικής ζωής είναι η συνηθισμένη κατάσταση (των Μυστικών). Όπως και να έχει, η ύπαρξή μας (που έχει Υπερβατικές Ρίζες και Προοπτική) έχει μεταμορφωθεί ενώ η σωματική ζωή δεν είναι παρά ένα απλό συμβάν...
5. Καθώς στην Κατάσταση (Ένωσης με τον Θεό) υπάρχει ένας Κατακλυσμός Θείας Κατανόησης και Γνώσης, έχουμε μία «αίσθηση πληρότητας», «πλημμυρίσματος γνώσης», μία «αίσθηση Φωτισμού». Αυτή η Αντίληψη είναι μία κατάσταση συνείδησης, κι έτσι ο Φωτισμός, το Φως, λαμβάνει ένα «αντιληπτικό, συμβολικό, περιεχόμενο»... Η «Απομόνωση» από τους κατώτερους κόσμους και την κατώτερη ζωή, η Ανύψωση στο Θεό και το Μυστικό Βύθισμα στο Θεό, (η Γνήσια Μυστικιστική Κατάσταση), Αποκαλύπτει ότι ο «Καθαρός Νους», το «Πνεύμα», ο Θεός, Είναι Αληθινό Υποστασιακό Φως, Φως Υπερκόσμιο, του Οποίου αγνοούμε την Πηγή, την Ποιότητα, τα Όρια. Ο Θεός Είναι Φως, Αγνό, Απέραντο, Αιώνιο, τίποτα άλλο από Φως. Όλοι οι Μυστικοί (τουλάχιστον οι Αληθινοί μυστικοί που έχουν εμπειρία...) διαβεβαιώνουν αυτή την Αλήθεια, ότι ο Θεός Είναι Φως, Ανεξιχνίαστο, Ακατάληπτο, Άγνωστο... Αυτό Συμβαίνει επειδή σε Αυτή την Κατάσταση η «Αντίληψη», η «Γνώση» «Μετουσιώνεται» σε «Είναι»...
Το Πνεύμα (η Αρχή της Ύπαρξης) Μέσα Στο Θεό, που Αναδύεται όταν Υπερβαίνουμε τις κατώτερες λειτουργίες του όντος, συνιστά στην Ουσία του, μία Ενοποίηση του Όντος, και μας Ανυψώνει στο Πραγματικό. «Γνωρίζειν» και «Είναι» τείνουν να ταυτιστούν. Αντιλαμβανόμαστε το Είναι, Γνωρίζουμε το Είναι κι Είμαστε Αυτό που Γνωρίζουμε. Επειδή ακριβώς το Είναι Στρέφεται προς τον Εαυτό γι’ αυτό η Γνώση Είναι Άμεση, χωρίς διαδικασία (γιατί δεν απομακρυνόμαστε από τον Εαυτό προς κάποιο αντικείμενο, έξω, μακριά...)... Είμαστε Αυτό που Γνωρίζουμε και Γνωρίζουμε Αυτό που Είμαστε. Είναι και Γνωρίζειν Ταυτίζονται τελικά. Αυτή Είναι η Αλήθεια, η Γνώση του Θεού, της Ουσίας του Παντός. Είναι η Υπέρτατη Γνώση...
Η «Περιγραφή» Του Θεού σαν «Φωτός» είναι το πιο Μεγάλο Μυστήριο κι «αποδεικνύει» ότι τελικά η «Ουσία του Θεού Είναι Συνείδηση», Μόνο «Συνείδηση»...
6. Η Υπέρβαση των ψυχοσωματικών λειτουργιών, αλλά και των (ασυνείδητων) ψυχοδυναμικών ορμών και των (ασυνείδητων, εσωτερικών) ψυχονοητικών διαδικασιών... η Επαφή μας με την Θεία Πραγματικότητα, που από την Φύση Της Είναι Υπερβατική, οδηγεί συχνά στον «πλουτισμό της αντίληψης». Συγκρινόμενη αυτή η νέα αντίληψη με την κατώτερη αντίληψη (του συνηθισμένου ανθρώπου) «εμφανίζει» οράματα και ακροάματα υπεραισθητά, υπερκόσμια... Τέτοιες εμπειρίες είναι συχνές στους Μυστικούς. Είναι ενδεικτικές της «μυστικής κατάστασης» αλλά χωρίς δική τους ιδιαίτερη αξία. Συχνά εμφανίζεται ακόμα μία «αίσθηση αιώρησης»... αποτέλεσμα της λύσις της Ψυχής από το σώμα (και της ενεργοποίησης του υπερβατικού πνευματικού σώματος)... Όμως η ιδιαίτερη ενασχόληση με τέτοιες εμπειρίες δεν απασχόλησε ποτέ σοβαρά τους Αληθινούς Μυστικούς...
7. Ο Πνευματικός Κόσμος αποκαλύπτεται στα Μύχια της ψυχής, πέρα από την ψυχοσωματική ενότητα, πέρα από την ψυχοδυναμική ενέργεια, πέρα από την ψυχονοητική ύπαρξη... Στα Μύχια της Ψυχής Βρίσκουμε το Θεό, σαν τον Ανώτερο Εαυτό μας. Το Πραγματικό Περιεχόμενο της Ένωσής μας με τον Θεό μόνο Αυτός το Γνωρίζει... Ό,τι κι αν λέμε εμείς εκ των υστέρων είναι μόνο λόγια... Η Εμπειρία επαληθεύει τα λόγια των Μεγάλων Μυστών: «Εγώ κι ο Θεός είμαστε Ένα». Αυτό τα λέει όλα... Σε αυτή λοιπόν την Ανύψωση Ως το Θεό όλα «πνευματοποιούνται» κι όλα «ξεπερνιούνται». Καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να ανυψωθεί εδώ. Βρίσκουμε «Εν Εαυτώ την Πραγματικότητα», τον Θεό, σαν την Ουσία μας, το πιο Κοντινό μας πράγμα, την ίδια μας την ύπαρξη, μία «Άμεση Αίσθηση της Παγκόσμιας Ύπαρξης», που ούτε λογικό, ούτε ιδέες, ούτε περιγραφές, μπορούν να φυλακίσουν... Η «γνώση» καθίσταται υπερβατική. Σε αυτή την Ανάδυση προς τον Θεό ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας όμοιο, ίδιο, με το Αιώνιο Μοναδικό Ον, και σε Ανώτερο Βαθμό Βύθισης στο Αιώνιο, σε Αυτό το Αιώνιο Μοναδικό Ον, Αντιλαμβανόμαστε ότι Είμαστε η Πρωταρχική Πηγή Κάθε Ύπαρξης, ο Πυρήνας της Ύπαρξης, το Αιώνιο Κέντρο από Όπου όλα ξεκινούν κι όλα ξαναγυρίζουν... ο Θεός... Βέβαια σε Αυτή την Κατάσταση οφείλουμε να κάνουμε μία διάκριση. Λόγω της «ατέλειάς» μας αντιλαμβανόμαστε το Είναι «σαν Είναι», όχι το «τι Είναι»... Από εδώ πηγάζουν όλες οι θεολογικές συζητήσεις ότι τελικά Αυτό που Γνωρίζουμε Είναι ο Θεός σαν Ενέργεια κι όχι η Πραγματική Ουσία Του... Σε τελευταία ανάλυση όμως όλα αυτά πολύ λίγο ενδιαφέρουν...
Η Ουσία της Πνευματικής Προσπάθειας συνίσταται στην υπέρβαση των κατώτερων μηχανισμών και λειτουργιών (και καταστάσεων) της ύπαρξης, στην Ανύψωση Στο Θεό, στην «παραίτηση» από όλα τα άλλα. Αυτό σημαίνει ότι η Τελική Επίτευξη, η Ανάδυση Στο Θεό, η Ένωση με τον Θεό, είναι χωρίς προϋποθέσεις. Όταν θέλουμε πραγματικά, βαθιά, μέσα μας, να Ανυψωθούμε Στο Θεό, το κάνουμε χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία, φυσικά, αυθόρμητα (παραιτούμενοι από όλα τα άλλα...). Η Πνευματική Προσπάθεια σαν «έργο», δραστηριότητα, που περιγράφεται τυπολογικά είναι στην πραγματικότητα χωρίς σημασία. Όταν είμαστε στραμμένοι στο κόσμο, δεμένοι στον κόσμο, στις επιθυμίες, απορροφημένοι στον έξω κόσμο της ύλης, μπορούμε να μιλάμε για διαδικασίες, προσευχή, τεχνικές, κι όλα αυτά. Αλλά όλα αυτά αφορούν τους ανθρώπους που είναι ακόμα δεμένοι με τον κόσμο. Όταν αγαπάμε πραγματικά τον Θεό, τελείως φυσικά κι αυθόρμητα, τα εγκαταλείπουμε όλα και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία Βρίσκουμε τον Αληθινό Θησαυρό Εκεί που Είναι η Αγάπη μας, Στο Θεό... Όπως και να έχει όμως η ψυχοσωματική κάθαρση, η λύσις της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του κόσμου, η ψυχονοητική «απλούστευση», είναι προϋποθέσεις για να Ανυψωθούμε Στο Θεό. Είτε φυσικά κι αυθόρμητα, είτε με προσπάθεια πνευματική (εφ’ όσον τα δεσμά μας με το κόσμο είναι ακόμα ισχυρά), είτε έτσι είτε αλλιώς, η Ανύψωση Στον Πνευματικό Κόσμο μπορεί να Πραγματοποιηθεί Μέσα Στην Βαθύτερη Φύση μας και είναι ο Αληθινός Προορισμός μας...
Η Μυστική Εμπειρία υπήρξε μέσα στην ιστορία ο «πυρήνας» κάθε «θρησκευτικής αποκάλυψης» και η πνευματική βάση κάθε θρησκείας. Η «Μυστική Ανάδυση», αυθόρμητη και φυσική στην αρχή, για όλους τους ενθουσιώδεις μύστες της Αποκάλυψης, «κωδικοποιείται» στην συνέχεια, για τους ανθρώπους που «σκορπίζονται» σε άλλους προσανατολισμούς... Στην Αρχαία Ινδία, στην Αρχαία Κίνα, στην Αρχαία Ελλάδα και στην Εγγύς Ανατολή, το Θρησκευτικό Μήνυμα, το Θείο Ευαγγέλιο, Διδάχτηκε σαν «η Μυστική Βίωση του Θεού από τον Άνθρωπο», (μέσα του), που μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα και χωρίς προσπάθεια... Όλες οι μετέπειτα επεξεργασίες, διαλογιστικές πρακτικές, τεχνικές προσευχής, πνευματικές προσπάθειες, λατρευτικές διαδικασίες, καθιερώθηκαν μόνο για τους «βραδυκίνητους» και «βραδυπορούντες»... Όπως και να έχει όμως η Πραγματική Ουσία, το Πραγματικό Περιεχόμενο, της Μυστικής Εμπειρίας, παραμένει ακέραιο κι αναλλοίωτο... αφορά την Εσωτερική Φύση μας και τον Θεό (που Βρίσκεται Εντός)... Επιπρόσθετα μόνο... το Μυστικό Βίωμα γίνεται αντικείμενο μίας «πρακτικής»... Εξ’ άλλου, το Μυστικό Βίωμα που αναφέρεται στην Πραγματική (Εσωτερική) Φύση μας, μπορεί να μελετηθεί (από ανθρωπολογική άποψη) τόσο έξω από την θρησκεία, όσο και μέσα στην θρησκεία και στα ιστορικά θρησκεύματα. Είτε έτσι, είτε αλλιώς πρόκειται για ένα παγκόσμιο διαχρονικό και πανανθρώπινο φαινόμενο...
Θρησκειολόγοι (με την γενική ή με την ιδιαίτερη έννοια), φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, ανθρωπολόγοι, που μελετούν τον Άνθρωπο, την ανθρώπινη οντότητα, την ανθρώπινη φύση... όλοι μιλούν για τον Εσωτερικό Άνθρωπο, την Εσωτερική Φύση... Οι θρησκειολόγοι μιλούν για την Εσωτερική Θεία Φύση, οι φιλόσοφοι για την υπερβατική φύση της συνείδησης, οι ψυχολόγοι για την «ψυχή στο βάθος» (περιοχή ασυνειδήτου... όχι σαν μέρος της ανθρώπινης οντότητας, αλλά σαν μη συνειδητή λειτουργία μίας ευρύτερης οντότητας...), κι οι ανθρωπολόγοι για την «υπερφύση»... Το συμπέρασμα είναι ότι οφείλουμε να στραφούμε Έσω, Εντός της Ψυχής, προς το Εσωτερικό Σύμπαν, αν θέλουμε να βγούμε από το σκοτάδι του κόσμου στο Φως της Πραγματικότητας...
Η Ανύψωση της Ψυχής Στον Πνευματικό Κόσμο, η «Μετουσίωσις» του Νου σε Πνεύμα, η Απελευθέρωση της Ψυχής από τους κατώτερους κόσμους δίνει την αντίληψη της Ελευθερίας, της Πληρότητας, της Μακαριότητας, και της Αιωνιότητας. Είναι το Θείο Βασίλειο, μία Κατάσταση που μπορεί να προγευτεί ο άνθρωπος ενόσω ζει στην γη, να βιώσει μεταθανάτια στους ουράνιους κόσμους, (μία κατάσταση που ίσως δεν έρθει ποτέ στην γη αν και μία μερίδα χριστιανών ομολογεί στο σύμβολο της πίστης της την προσδοκία της...)... Αυτό που Συναντάμε όταν Ανυψωνόμαστε πάνω από τον κόσμο των φαινομένων, στον Αληθινό Πνευματικό Κόσμο, είναι (τουλάχιστον στην αρχή) Μία Ευρύτερη Συνείδηση, δηλαδή «Κάποιος» που Αντιλαμβάνεται όπως εμείς αλλά με ένα Ευρύτερο, Απόλυτο, Τρόπο. Ο Θεός Είναι Προσωπικός στην Πρώτη Όψη Του. Αλλά το Πρόσωπο του Θεού δεν έχει καμία σχέση με το περιορισμένο ανθρώπινο πρόσωπο. Είναι το Παγκόσμιο Πρόσωπο, η Παγκόσμια Ύπαρξη, ο Αχανής Θεός... Η Ανύψωση Ως Τον Αιώνιο Θεό είναι μία εσωτερική δραστηριότητα. Η Ένωση με Τον Θεό είναι μία εσωτερική βεβαιότητα και δεν μπορεί ούτε να πιστοποιηθεί, ούτε να αποδειχθεί εξωτερικά. Ο Εσωτερικός Κόσμος κι ο έξω κόσμος είναι δύο χωριστά σύμπαντα (έτσι τα αντιλαμβανόμαστε). Η Συνείδηση Είναι η Πύλη που Οδηγεί είτε στο Πραγματικό, είτε προς το φαινόμενο... είτε προς τα Έσω, Προς Τον Άπειρο Θεό, είτε προς τα έξω, στον αχανή κόσμο της δημιουργίας... Αλλά η Συνείδηση Είμαστε Εμείς οι Ίδιοι, κάτι ζωντανό κι όχι απλά μία δυνατότητα ύπαρξης... κι Εμείς αποφασίζουμε αν θα Στραφούμε Εντός, Εν Εαυτώ, ή έξω, στον κόσμο...
Ο Ιερός Χώρος
Ο Χώρος της Μυστικής Εμπειρίας είναι Χώρος Ιερός, Επικοινωνία με τον Θεό, πέρα από ψυχονοητικές μικρότητες και διαστρεβλώσεις… ένας Χώρος Ελευθερίας… Είναι λοιπόν Απαραβίαστος, για τους βέβηλους που οχυρώνονται στο εγώ τους ή θέλουν να χειραγωγήσουν το Ιερό…
Στον Χώρο της Μυστικής Εμπειρίας Εισέρχονται οι άνθρωποι «χωρίς υποδήματα»… κι απλά μετουσιώνουν το Βίωμά τους σε ψέλλισμα, θαυμασμό ή σιωπή…
Δεν είναι δυνατόν το Μυστικό Βίωμα να θεμελιώσει συστηματικές θεωρίες, ούτε είναι δυνατόν να δώσουμε επεξηγήσεις για όλα… Άρα ούτε «μυστική θεολογία» μπορεί να θεμελιωθεί πραγματικά, γιατί το Μυστικό Βίωμα είναι Ζωντανό Βίωμα κι όχι λόγια, ούτε συστηματική έκθεση των συμβαινόντων κατά την «θρησκευτική βίωση μπορεί να γίνει (όπως νομίζουν κάποιοι θρησκειοψυχολόγοι…)… Όταν η Ζωή κλείνεται σε λόγια δεν είναι πιά Ζωή, ούτε περιγραφή της Ζωής, είναι μόνο νεκρά λόγια.
Το Μυστικό Βίωμα είναι απόλυτα προσωπικό και μόνο διά του προσώπου ( διά της «υπέρβασής» του) μπορούμε να Ανυψωθούμε Ως το Απρόσωπο (που Είναι το Αληθινό Πρόσωπο του Θεού, το Υπερπρόσωπο του Θεού…)…
Ο Θεός (σαν Ζωντανό Πρόσωπο ή Υπερπρόσωπο) δεν μπορεί ούτε να κλεισθεί σε θεωρίες και παραδόσεις, ούτε να χειραγωγηθεί ή να χρησιμοποιηθεί σε εκκλησιαστικούς οργανισμούς… ή Ζούμε, Βιώνουμε την Απόλυτη Πραγματικότητα, ή απλά ασχολούμαστε περί πολλών…
ΔΕΣ:
- Περί του πνευματικού πατερικού βιώματος
- Θρησκεία ή βίωμα;
- Πίστη, βίωμα και εμπειρία
- ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Η Θρησκευτική Αντίληψη
Το να αλλάξεις ξαφνικά κοσμοθεωρία δεν είναι εύκολο και φυσικά δεν μιλάω για αυτούς που ζουν και τρέφονται από την Εκκλησία (δηλαδή τελικά από εμάς), αλλά για τους υπόλοιπους. Αυτό μάλλον πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας. Όταν αποδομείται λογικά ό,τι έχει κτίσει μέσα του ο άλλος, το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να έρθει σε αντίδραση, γιατί είναι προφανές πως όλη του η ύπαρξη επηρεάζεται από αυτό. Ειδικά όσοι ανήκουν σε ολιγομελείς σέκτες, αλλά ακόμα και σε πολυπληθείς, ή και κανονικοί ορθόδοξοι, που όλη τους η οικογένεια, όλος ο περίγυρος και όλο το περιβάλλον είναι το συγκεκριμένο θεϊστικό, η όποια πιθανή αλλαγή του θα τον θέσει εκτός όλου του περίγυρου του. Στην ουσία πρέπει να αλλάξει όλη η ζωή του και αυτό δεν είναι εύκολο, θέλει γερά κότσια.
Άλλο ένα θέμα είναι η Παράδοση. Η Παράδοση έχει πολύ αργή εξέλιξη αν δεν επιβληθεί δια της βίας (όπως επιβλήθηκε κατά κανόνα ο Χριστιανισμός ή το Ισλάμ) και δημιουργεί νοητικά δεσμά με τα μέλη κάθε κοινωνίας. Η διάσπαση ή υπέρβαση τέτοιων δεσμών είναι δύσκολη, γιατί οι δεσμοί αυτοί είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της ταυτότητας του κάθε ενός μέλους στην κάθε κοινωνία με κοινές παραδόσεις και η λογική κριτική της αντιμετωπίζει αυτόματα εχθρική στάση και ο φορέας τέτοιας κριτικής χαρακτηρίζεται άμεσα ”αντεθνικός” ή “εχθρός της κοινωνίας”.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το κολλημένο μυαλό βρίσκει δυνατές και λογικοφανείς μεθόδους και έντονα ψυχολογικά ερείσματα για να αντιδράσει στον Λόγο και αυτό έχει και τα θετικά του και τα αρνητικά του.
Το αρνητικό είναι πως η πλειοψηφία των φανατικά πιστών (ένα 10-30% της κοινωνίας μας) θα παραμείνουν απόλυτα πιστοί μέχρι να πεθάνουν και η ελπίδα “για αυτούς” θα έρθει από την επόμενη τους γενιά που θα τους διαδεχθεί που ελπίζουμε να έχει περισσότερο νου και διευρυμένη γνώση. Εδώ κολλάει και η λύσσα της Εκκλησίας και των θρησκευτικών οργανώσεων για να ελέγχουν τα σχολεία, τα βιβλία, το πρόγραμμα σπουδών των μαθητών και την αντίδρασή τους σε ότι λέμε επίσης κατά του νηπιοβαπτισμού.
Το θετικό ίσως είναι πως η θρησκεία συνολικά μεταλλάσσεται και κάπως εξελίσσεται. Είναι φυσικά υποκριτικό για αυτήν, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Από τότε που εμφανίστηκε η θρησκεία πάντα εξελίσσεται με έντονο χαμαιλεοντισμό και ευτυχώς δεν έχει σχέση σε κοινωνικό τουλάχιστον επίπεδο, με το πως ήταν πριν από 100, ακόμα περισσότερο πριν 1.000 χρόνια στον Μεσαίωνα, ακόμα περισσότερο με τον τέταρτο αιώνα που εφευρέθηκε η ιδεοληψία για την Αγία Τριάδα και καμιά σχέση φυσικά με το πως ξεκίνησε τον πρώτο και δεύτερο αιώνα. Φυσικά όπως και να εξελιχθεί δεν θα παύει να στηρίζεται σε πήλινα πόδια, δηλαδή τις δεδομένες αντιφατικές και παραχαραγμένες γραφές της και την συγκεκριμένη ιστορία της και πάντα θα οδηγεί την κοινωνία που ελέγχει στην Συντήρηση.
Ας επανέλθουμε όμως στον απλό χριστιανό και στο σημαντικότερο πρόβλημα για να αποδεχθεί την αλήθεια. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι τόσο θέμα έλλειψης λογικής αλλά ψυχολογικό. Υπάρχει τόσο έντονη η πίστη, ή διάθεση για πίστη σε μια ελπίδα, σε κάτι που μπορεί ίσως να τον βοηθήσει όπως νομίζει στις δυσκολίες, που κάνει την λογική του να περιορίζεται στο συγκεκριμένο θέμα.
Η κατανόηση της αλήθειας είναι δύσκολη, γιατί η ίδια η αλήθεια είναι σκληρή και ενίοτε “απάνθρωπη” για τον άνθρωπο. Ο θάνατος πάντα καραδοκεί και είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα έρθει. Το ίδιο και η φθίση των γηρατειών, το ίδιο και οι ασθένειες αλλά και τα προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις που συχνά δείχνουν τα δυσκολότερα από όλα. Η τύχη (καλή η κακή) επίσης παίζει και αυτή έναν σπουδαίο ρόλο. Όλα αυτά δείχνουν ένα βάρος ανέλεγκτο και δυσθεώρητο που αντιμετωπίζουν όλοι. Γιατί η ζωή μας η ίδια είναι τραγική -τραγικότατη- και η αντιμετώπιση της τραγικότητας της αυτής, δεν είναι εύκολη, αν δεν στηρίζεσαι σε κάτι που θεωρείς εσύ απόλυτα σταθερό και σωστό και που πιστεύεις ότι μπορεί να σε βοηθήσει. Η θρησκεία δίνει εύκολες απαντήσεις σε όλα αυτά τα προβλήματα και έτσι ο πιστός έχει την αίσθηση μιας σιγουριάς, που ενισχύεται από την περιρρέουσα κοινωνία που πριμοδοτεί και επιτείνει την ασφάλεια στον άνθρωπο μέσα στο πλαίσιο αυτό, που συχνά είναι και ένα “ασφαλές” πλαίσιο Παράδοσης.
Να σημειώσω εδώ, πως παρόμοια κατηγορία και σε αντίστοιχα στηρίγματα είναι οι άνθρωποι που είναι κολλημένοι πολιτικά με κάποιο κόμμα ή πολιτική ιδεολογία. Μια ιδεολογία εδράζεται συνήθως στην ελπίδα των ανθρώπων για μια καλύτερη (ίσως και τέλεια) πολιτική λύση ή κοινωνία ή μέλλον. Η ανατροπή μιας τέτοιας ιδεολογίας δεν είναι εύκολη, γιατί ο φανατικός της, έχει κτίσει όλη την ζωή του και το συναισθηματικό του αποκούμπι σε αυτή και κάθε λογική αντίκρουση χτυπάει σε τοίχο. Πάρτε τα σταθερά ποσοστά γύρω στα οποία κινούνται διαχρονικά τα ιδεοληπτικά κόμματα (σχεδόν όλα είναι, αλλά πάρτε τα πιο ακραία), για να δείτε πόσο πολύ η έντονη ιδεοληψία επηρεάζει την ελληνική κοινωνία. Για τον λόγο αυτό και τα ακραία και ριζοσπαστικά κόμματα ή τις αντίστοιχες θέσεις, θα πρέπει να τα βλέπουμε σαν θρησκείες.
Ας επανέλθουμε πάλι στους πιστούς των θρησκειών. Ο πιστός για να αποδεχτεί την αλήθεια, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει ένα επαρκές νοητικό και μία διάκριση που να μπορεί να κατανοεί τί είναι πραγματικά αλήθεια και τί ψέμα, με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν, αλλά δεν φθάνει μόνο αυτό, πρέπει αρχικά να θέλει να μάθει την αλήθεια αλλά και κάπου να στηριχθεί ψυχικά και συναισθηματικά, γιατί έτσι έχει συνηθίσει και η αλλαγή σε κάτι νέο και χωρίς ορατό ή φανταστικό στήριγμα, είναι δύσκολη. Συνήθως οι πλέον κινητικοί πιστοί είναι και αυτοί που ψάχνουν και θέλουν να μάθουν γιατί είναι οι μόνοι που πραγματικά αναζητούν την αλήθεια και οι δομές και προτάσεις των θρησκειών δεν τους ικανοποιούν και ψάχνουν κάτι πειστικότερο αλλάζοντάς τες. Άλλη μια κατηγορία ανθρώπων που επιτρέπουν στο λογικό τους να δουλέψει, είναι σε αυτούς που έχει αποδειχθεί ξεκάθαρα στην πράξη, η αδυναμία της θρησκείας να λύσει συγκεκριμένα προβλήματα με ελπίδες και πίστη, δηλαδή αυτούς που το γνωστό “βίωμα”, απέτυχε ξεκάθαρα, παρά τις θολές θεωρήσεις για αυτό.
Δυστυχώς για εμάς τους επικριτές των θρησκειών, δεν υπάρχει κάποιο εύκολο και πιασάρικο στον κόσμο αποκούμπι για να προβάλουμε στους άλλους, πέρα αυτό που έχουμε και εμείς, δηλαδή την ίδια την γνώση, την λογική, την επιστήμη και την πίστη στην εξέλιξη και πρόοδο (κάτι που έχει δουλέψει στην ανθρωπότητα αποδεδειγμένα όπως είδαμε τουλάχιστον δύο φορές) με την ελπίδα για το θετικό μέλλον της κοινωνίας μας αν ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο και δεν παρασυρθεί από την βολή της αδράνειας και των εύκολων/έτοιμων και ανέξοδων απαντήσεων. Αυτό, είναι μεγάλη εσωτερική ευθύνη που δεν μπορεί να αναλάβει ο κάθε ένας. Το μεγάλο πλήθος έχει ακόμα την ανάγκη από έναν συγκεκριμένο ηγέτη ή και αφηρημένο επουράνιο πατερούλη -δεν έχει σημασία που αυτός είναι φανταστικός- για να μπορεί να ακουμπάει σε αυτόν, να τον κρατάει ήσυχο και ασφαλή, να αισθάνεται ότι έχει ένα σταθερό και εξασφαλισμένο μέλλον, έστω και μετά τον θάνατο όπως νομίζει. Αυτό φυσικά είναι ανωριμότητα και μόνο έτσι μπορούμε να το βλέπουμε και να το κατανοούμε. Όσοι μεγάλωσαν παιδιά, ξέρουν ότι το “απογαλάκτισμα” των παιδιών από τον πατερούλη και την μανούλα, θέλει, αρχικά ενδιαφέρον, πολύ χρόνο, γνώση, συνειδητότητα, συγκεκριμένη σταθερή θέση και υπομονή.
Η μόνη λοιπόν δυνατότητα επούλωσης ενός τέτοιου τραύματος χωρίς την φανταστική αυτή βοήθεια ενός υπερβατικού και ιδεατού “μπαμπά”, είναι η παιδεία, η διαρκής έρευνα, η γνώση, η διάκριση, η φιλοσοφία, και το κυριότερο η συνειδητή ανάληψη των ευθυνών μας και του εαυτού μας και δυστυχώς, όλα αυτά είναι επίπονα, δύσκολα και δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, δεν είναι για πολλούς.
Οι περισσότεροι θέλουν εύκολες απαντήσεις που να χαϊδεύουν τα αυτιά και το συναίσθημα, ακόμα και αν υποπτεύονται ψέμα. Το έχει δείξει αυτό ο τρόπος που ο μέσος Έλληνας ψηφίζει. Θέλουν την ευθύνη να την αναλάβει ένας μακρινός θεός, ένας ενδιάμεσος έστω μεσσίας ή αντιπρόσωπος. Δεν θέλει να μπλέκεται στα δύσκολα και σ` αυτά που απαιτούν κόπο και αποδείχθηκε πως ο νοητικός κόπος που απαιτεί πνευματική συμμετοχή ή ιδιαίτερη ασχολία, είναι και ο πλέον απεχθής. Οι περισσότεροι είναι συντηρητικοί και λατρεύουν την Παράδοση ακόμα και αν στην πράξη δεν την ακολουθούν. Προτιμούν ην ασφάλεια της συνήθειας και τις εύκολες τετριμμένες απαντήσεις από τις δύσκολες ερωτήσεις, οι οποίες είναι και αυτές που θα βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει και να ασχοληθούν ενεργά με την ενημέρωσή τους, με την γνώση της αλήθειας.
Συνέπειες
Κάποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι κακό κάποιος να θέλει να παραμένει ανώριμος. Η σκληρή αλήθεια είναι διαφορετική. Τα προβλήματα από μια στρεβλή πίστη είναι τόσο προσωπικά όσο και κοινωνικά και εδώ θα τα παρουσιάσω εν συντομία, μολονότι δεν αναφέρονται όλα σε όλους, αλλά είναι δυστυχώς γνωστά. Αυτά, αν και δεν είναι απόλυτα και δεν αναφέρονται όλα σε όλους τους πιστούς, είναι όμως ο κανόνας και δυστυχώς επηρεάζουν εκτός από τον πιστό και την οικογένεια και κυρίως τα παιδιά του.
Ένα πρόβλημα είναι η οπισθοδρομικότητα και η αδυναμία παρακολούθησης και κατανόησης της κοινωνίας. Ένα παράδειγμα είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα υπερβολικά θρήσκο περιβάλλον και ή καταλήγουν στα μοναστήρια, αντιμετωπίζοντας τους “δαίμονες” της εφηβείας που δεν είχαν με τραγικό αποτέλεσμα, ή έχουν μεγάλη δυσκολία να αναπτύξουν σωστή σχέση και ένα καλό γάμο.
Έχει κακή σχέση με την Επιστήμη και κάθε τι νεοτερικό. Δεν είναι τυχαίο που την μεγαλύτερη άγνοια και δυσανεξία με την επιστήμη την έχουν οι φανατικά θρήσκοι.
Αδυναμία αυτογνωσίας. Όταν η ζωή του ανθρώπου εξαρτάται από τις διαθέσεις ή επιταγές ενός παντοδύναμου όντος, δεν λύνει τα προβλήματα του με τον εαυτό του. Η λύση όπως φαντάζεται είναι η κατατρόπωση των “δαιμόνων” και η καταστολή των συναισθημάτων.
Άλλο ένα θέμα είναι ένα περιορισμένο πνεύμα σε οτιδήποτε αφού όλα άπτονται της θρησκείας του, ένα παράδειγμα είναι η διατροφή του (δές: νηστεία και διατροφή).
Άλλο θέμα είναι η αγάπη. Δυστυχώς -και το έχουμε δει πολλές φορές-, αν και μιλάνε συνέχεια για αυτή, κάποιος που κρίνει ως αμαρτωλούς τους άλλους, δεν μπορεί εύκολα να αναπτύξει πραγματική συμπάθεια και κατανόηση για αυτούς και κυρίως στο οποιοδήποτε διαφορετικό και ασυνήθιστο εμφανίζουν.
Η συνήθεια από μικρό παιδί να πιστεύει σε κάτι παράλογο, οδηγεί με ευκολία στην ευπιστία σε κάθε παραλογία που ταιριάζει με τα πιστεύω του σε κάθε θέμα. Ένα καλό παράδειγμα είναι η ροπή στην συνωμοσιολογία ή στην θαυματολατρεία και στην ευπιστία σε κάθε μορφής αγύρτες, ή το εύκολο θύμα πολιτικών τσαρλατάνων.
Η δημιουργία και η πίστη σε προκαταλήψεις, απλά διαβάστε τα διάφορα φόρουμ για “μανούλες” στο Διαδίκτυο.
Είναι επιρρεπής στην υποκρισία. Χρεώνουν όλα τα καλά στον Θεό και τα αρνητικά στον άνθρωπο. Μιλάνε για αγάπη και απαιτούν από τους υπόλοιπους να πληρώνουν και να δίνουν προνόμια στους ταγούς τους και άλλα πολλά.
Αποδοχή θρησκευτικών ακροτήτων. Όλες οι καταστροφές έγιναν και γίνονται μεν από φανατικούς, αλλά έχουν την σιωπηρή αποδοχή των υπολοίπων και για αυτό κανείς τους δεν εναντιώνεται σε αυτές, ακόμα και αν λεκτικά διαχωρίζουν την θέση τους.
Το χειρότερο όλων όμως είναι, η μόνιμη τάση να θέλουν να φέρουν όλη την κοινωνία στα μέτρα τους. Και εδώ έρχεται η δράση και η ιστορία της Εκκλησίας και το τι έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει για να κρατήσει την κοινωνία πίσω και να διατηρήσει την εξουσία της.
Η απεξάρτηση του πλήθους από τις “ουσίες” όπως έχει αποδειχθεί, τις χημικές αλλά και τις πνευματικές στην προκειμένη περίπτωση, είναι δύσκολη και επίπονη και λίγοι καταφέρνουν να μείνουν καθαροί. Η ανθρωπότητα και δυστυχώς ακόμα χειρότερα η κοινωνία μας, θα αργήσει να απεμπλακεί από ιδεοληψίες και κάθε είδους ναρκωτικά, με ό,τι κακό συνεπάγεται για την πορεία της εξέλιξή της.
Επίλογος
Το πρόβλημα για αυτούς σχετικά με εμάς, είναι πως δεν μπορούμε πλέον να σταματήσουμε να λέμε, να προβάλουμε και να δείχνουμε την αλήθεια, από την στιγμή που υπάρχουν όλες αυτές οι αποδείξεις και να αιτούμε από τον νου τους να ξυπνήσει και επιτέλους να ενηλικιωθούν. Είναι η ευθύνη μας στις επόμενες γενιές, να είναι πνευματικά και διανοητικά πιο ελεύθερες και ώριμες στην αντιμετώπιση των ευθυνών τους, χωρίς να στηρίζονται σε σαθρές αξίες ή φανταστικά και λάθος σύμβολα. Είναι ευθύνη μας να τους προτείνουμε να ερευνούν και να κριτικάρουν εποικοδομητικά, να ελέγχουν την κάθε ιδεοληψία και να ζουν σε μια καθαρότερη και αληθινότερη πνευματικά, μια πιο ελεύθερη κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου