 |
| Απεικόνιση (βάση ευρημάτων) παρμένη απ’ την Παγκόσμιο Ιστορία Time-Life τόμ.1ος σελ. 89 |
Μια ιστορική προσωπικότητα που κι αυτή κάνει βόλτες μεσ’ τον χρόνο όπως και ο Αβραάμ, είναι ο βασιλιάς Σαργών ο Α΄. Ο βασιλιάς αυτός, στο τέλος της τρίτης π. Χ. χιλιετίας, έγραψε ένα κατακτητικό έπος, αφού από ταπεινή καταγωγή "γιος ενός πλάνητα" όπως αποκαλείτο, (όπως και ο Αβραάμ), κατάφερε να επιβληθεί, και να θέσει ολόκληρη την Μεσοποταμία υπό την κυριαρχία του. Κατέλαβε την Ούρ και η κόρη του, ιέρεια της πόλης, έγραψε όπως πιστεύουν πολλοί για τον ίδιο τον πατέρα της μια ωδή: «Στην βροντερή φωνή σου κάνεις τις χώρες να υποκύπτουν» Taim Life Παγκόσμιος Ιστορία τόμ. 1ος σελ. 35
Στην πόλη-πρωτεύουσα αυτού του βασιλέως την Ούρ της Μεσοποταμίας, (την γενέτειρα του Αβραάμ) και σε έναν παρακείμενο λόφο, ευρέθη σε σχετικά πρόσφατες ανασκαφές, το βασιλικό νεκροταφείο αρκετών γενεών. Ένα συγκλονιστικό όμως νεκροταφείο, αφού οι περισσότεροι των εκεί ενταφιασθέντων... εθάβοντο ζωντανοί! Συνολικά ήρθαν στην επιφάνεια 16 τέτοιοι διαφορετικοί τάφοι, που καλύπτουν μια περίοδο μεγαλύτερη των δυόμισι αιώνων, με τις εξαιρετικά περίεργες αυτές συνθήκες ομαδικής ταφής.
Κατά τους ειδικούς, απ’ την θέση των πτωμάτων και των αντικειμένων, προκύπτει αναμφίβολα ότι τα θύματα αφού συμμετείχαν σε κατανυκτική νεκρική πομπή, κατέληξαν εθελούσια βαθιά στους ευρύχωρους ταφικούς λάκκους! Η πολυμελής νεκροπομπή (μέχρι και εβδομήντα ατόμων) φαίνεται να ήταν η τυπική συνοδεία του άρχοντα. Για μας όμως, το εξαιρετικά σημαντικό είναι, ότι στις ομαδικές αυτές ταφές, όλοι αυτοί οι άνθρωποι σκεπάστηκαν με χώμα "ζώντες" πλάι στον ένδοξο νεκρό άρχοντά τους... υπό την επήρεια ισχυρών ναρκωτικών ουσιών!
Το πολύ ενδιαφέρον για μας πόρισμα των ειδικών λέει: «δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί έπεσαν θύματα βίαιου θανάτου. Οι άνθρωποι αυτοί πήραν κάποιο φάρμακο (ναρκωτικό)» (Λάμψας Λεξικό Αρχ. Κόσμου σελ. 1212) και «έπαιξαν τον ρόλο τους πειθήνια ως το τέλος... Καθένα απ’ τα θύματα κρατούσε ένα κύπελλο που περιείχε προφανώς κάποιο (ναρκωτικό) δηλητήριο που έπρεπε να πιει» Time-Life Παγκόσμιος Ιστορία τόμ. 1ος σελ. 89.
Θέλουμε λοιπόν απλά να ρωτήσουμε. Ποιοί ετοίμαζαν την ναρκωτική αυτή ουσία, που αδρανοποιούσε μέχρι θανάτου την θέληση των οπαδών της βασιλικής αυτής νεκρικής πομπής; Ασφαλώς οι μάγοι-δήμιοι της βασιλικής αυλής. Καθόλου δεν ενδιαφέρει εδώ, αν υπήρχε οποιαδήποτε σχέση αφοσίωσης και υποτέλειας μέχρι θανάτου, που θα εξηγούσε ίσως την μαζική αυτή θυσία διαφορετικά. Αυτό που εδώ ενδιαφέρει, είναι η αναμφίβολη ύπαρξη του συγκεκριμένου ναρκωτικού δηλητηρίου, στα χέρια αυτών των ανθρώπων.
Η ύπαρξη του συγκεκριμένου ναρκωτικού δηλητηρίου στα χέρια τόσων ανθρώπων, με την ίδια σταθερά επαναλαμβανόμενη μέθοδο, δηλώνει και αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι ιστορικά στην γενέτειρα πόλη του Αβραάμ, και για μια μακρότατη χρονική περίοδο, κάποιοι (σαφώς οι μάγοι της αυλής) με πλήρη συνείδηση της θανατηφόρου ναρκωτικής χρήσης του, παρασκεύαζαν το συγκεκριμένο δηλητήριο-ποτό, από ναρκωτικές ουσίες και φρόντιζαν με τον επαγγελματισμό του κρατικού δημίου, να το βάζουν στα χέρια των αδικοχαμένων αυτών ανθρώπων.
Ακόμα και η πιο πρόχειρη εκτίμηση της δραματικής αυτής ιστορίας, οδηγεί σε συγκεκριμένες συγκλονιστικές διαπιστώσεις: Στην περίπτωση που οι άνθρωποι αυτοί δέχθηκαν απολύτως νηφάλιοι και με την θέληση τους να κατεβούν στους τάφους, γίνεται φανερό ότι υπέστησαν τον συνδυασμό δύο διαφορετικών δηλητηρίων. Πρώτον, την βαριά θρησκευτική γοητεία, που άσκησε επάνω τους τέτοια επιρροή, ώστε πειθήνια δέχθηκαν να πεθάνουν με τον πιο δραματικό τρόπο για χάρη των θρησκευτικών τους δοξασιών, και δεύτερο (στο αποκορύφωμα της θρησκοπαρανοϊκης τους αυτοχειρίας) την τελική χρήση του δηλητηριώδους ναρκωτικού.
Απ’ την άλλη, αν οι άνθρωποι αυτοί προφανώς εξ αρχής διατελούσαν σε ελαφρά νάρκωση (απώλεια συνείδησης), σιγοπίνοντας απ’ το κύπελλο τους το ηδονιστικό ναρκωτικό, τότε γίνεται φανερή η απόλυτη δύναμη της ναρκωτικής ουσίας. Και στην μια και στην άλλη περίπτωση, γίνεται φανερό ότι αντιμετωπίζουμε ένα ώριμο περιβάλλον έντεχνης ναρκωτικής μαγείας, όπου η θέληση του μάγου-δήμιου μπορεί να επιβληθεί μέχρι θανάτου, με την συνδυασμένη χρήση θρησκευτικών ιδεολογημάτων και ισχυρών ναρκωτικών ουσιών.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό, ότι με τους 16 αυτούς τάφους, αυτών των «ζωντανοταφών», η Ούρ, η πόλη καταγωγής του Αβραάμ (Γεν. ΙΑ΄27-31) κατατάσσεται στις κορυφές της έντεχνης φαρμακο-μαγείας του παρελθόντος. Στην γενέτειρα πόλη του μάγου και πρωτοπατριάρχη Αβραάμ, υπήρχε λοιπόν αποδεδειγμένα, ένα μακροχρόνιο ισχυρό παραδοσιακό ιστορικό θανατηφόρου μαγγανείας, και η απόλυτη απόδειξη αυτή της μέχρι θανάτου αδρανοποιητικής μαγείας, είναι τα αμέτρητα θύματα (των δεκαέξι υπαρκτών τάφων της Χαλδαιικής Ούρ), που "δέχθηκαν" να θάφτουν ζωντανοί... κρατώντας σφιχτά το κύπελλο του γλυκόπιοτου δηλητηρίου!
Κάποιοι λοιπόν, είχαν επάγγελμά τους την μέχρι θανάτου καταγοήτευση και αδρανοποίηση της ανθρώπινης θέλησης! Η μαγγανική μαγεία, αποδεικνύεται ότι έχει μια ισχυρή ιστορική κοιτίδα, και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτή είναι η ίδια πόλη της χαλδαιικής Ούρ, που γέννησε και τον μεγαλύτερο μάγο όλων των εποχών, τον βιβλικό Αβραάμ τον Χαλδαίο!
Τώρα μπορούμε να επιστρέψουμε στην πολύπαθη Χαναάν, και στην ιστορία των απογόνων αυτού του μοιραίου για την Μεσόγειο και ολόκληρης την ανθρωπότητας ανθρώπου, γνωρίζοντας ότι και σε προγενέστερους του Αβραάμ χρόνους, η ίδια αυτή οικογένεια, κρατούσε ενδεχομένως στα χέρια της τα υλικά που κατεξουσίαζαν για σειρά εκατονταετηρίδων, την θέληση, τις τύχες, τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων.
Στην πόλη-πρωτεύουσα αυτού του βασιλέως την Ούρ της Μεσοποταμίας, (την γενέτειρα του Αβραάμ) και σε έναν παρακείμενο λόφο, ευρέθη σε σχετικά πρόσφατες ανασκαφές, το βασιλικό νεκροταφείο αρκετών γενεών. Ένα συγκλονιστικό όμως νεκροταφείο, αφού οι περισσότεροι των εκεί ενταφιασθέντων... εθάβοντο ζωντανοί! Συνολικά ήρθαν στην επιφάνεια 16 τέτοιοι διαφορετικοί τάφοι, που καλύπτουν μια περίοδο μεγαλύτερη των δυόμισι αιώνων, με τις εξαιρετικά περίεργες αυτές συνθήκες ομαδικής ταφής.
Κατά τους ειδικούς, απ’ την θέση των πτωμάτων και των αντικειμένων, προκύπτει αναμφίβολα ότι τα θύματα αφού συμμετείχαν σε κατανυκτική νεκρική πομπή, κατέληξαν εθελούσια βαθιά στους ευρύχωρους ταφικούς λάκκους! Η πολυμελής νεκροπομπή (μέχρι και εβδομήντα ατόμων) φαίνεται να ήταν η τυπική συνοδεία του άρχοντα. Για μας όμως, το εξαιρετικά σημαντικό είναι, ότι στις ομαδικές αυτές ταφές, όλοι αυτοί οι άνθρωποι σκεπάστηκαν με χώμα "ζώντες" πλάι στον ένδοξο νεκρό άρχοντά τους... υπό την επήρεια ισχυρών ναρκωτικών ουσιών!
Το πολύ ενδιαφέρον για μας πόρισμα των ειδικών λέει: «δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη ότι οι άνθρωποι αυτοί έπεσαν θύματα βίαιου θανάτου. Οι άνθρωποι αυτοί πήραν κάποιο φάρμακο (ναρκωτικό)» (Λάμψας Λεξικό Αρχ. Κόσμου σελ. 1212) και «έπαιξαν τον ρόλο τους πειθήνια ως το τέλος... Καθένα απ’ τα θύματα κρατούσε ένα κύπελλο που περιείχε προφανώς κάποιο (ναρκωτικό) δηλητήριο που έπρεπε να πιει» Time-Life Παγκόσμιος Ιστορία τόμ. 1ος σελ. 89.
Θέλουμε λοιπόν απλά να ρωτήσουμε. Ποιοί ετοίμαζαν την ναρκωτική αυτή ουσία, που αδρανοποιούσε μέχρι θανάτου την θέληση των οπαδών της βασιλικής αυτής νεκρικής πομπής; Ασφαλώς οι μάγοι-δήμιοι της βασιλικής αυλής. Καθόλου δεν ενδιαφέρει εδώ, αν υπήρχε οποιαδήποτε σχέση αφοσίωσης και υποτέλειας μέχρι θανάτου, που θα εξηγούσε ίσως την μαζική αυτή θυσία διαφορετικά. Αυτό που εδώ ενδιαφέρει, είναι η αναμφίβολη ύπαρξη του συγκεκριμένου ναρκωτικού δηλητηρίου, στα χέρια αυτών των ανθρώπων.
Η ύπαρξη του συγκεκριμένου ναρκωτικού δηλητηρίου στα χέρια τόσων ανθρώπων, με την ίδια σταθερά επαναλαμβανόμενη μέθοδο, δηλώνει και αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι ιστορικά στην γενέτειρα πόλη του Αβραάμ, και για μια μακρότατη χρονική περίοδο, κάποιοι (σαφώς οι μάγοι της αυλής) με πλήρη συνείδηση της θανατηφόρου ναρκωτικής χρήσης του, παρασκεύαζαν το συγκεκριμένο δηλητήριο-ποτό, από ναρκωτικές ουσίες και φρόντιζαν με τον επαγγελματισμό του κρατικού δημίου, να το βάζουν στα χέρια των αδικοχαμένων αυτών ανθρώπων.
Ακόμα και η πιο πρόχειρη εκτίμηση της δραματικής αυτής ιστορίας, οδηγεί σε συγκεκριμένες συγκλονιστικές διαπιστώσεις: Στην περίπτωση που οι άνθρωποι αυτοί δέχθηκαν απολύτως νηφάλιοι και με την θέληση τους να κατεβούν στους τάφους, γίνεται φανερό ότι υπέστησαν τον συνδυασμό δύο διαφορετικών δηλητηρίων. Πρώτον, την βαριά θρησκευτική γοητεία, που άσκησε επάνω τους τέτοια επιρροή, ώστε πειθήνια δέχθηκαν να πεθάνουν με τον πιο δραματικό τρόπο για χάρη των θρησκευτικών τους δοξασιών, και δεύτερο (στο αποκορύφωμα της θρησκοπαρανοϊκης τους αυτοχειρίας) την τελική χρήση του δηλητηριώδους ναρκωτικού.
Απ’ την άλλη, αν οι άνθρωποι αυτοί προφανώς εξ αρχής διατελούσαν σε ελαφρά νάρκωση (απώλεια συνείδησης), σιγοπίνοντας απ’ το κύπελλο τους το ηδονιστικό ναρκωτικό, τότε γίνεται φανερή η απόλυτη δύναμη της ναρκωτικής ουσίας. Και στην μια και στην άλλη περίπτωση, γίνεται φανερό ότι αντιμετωπίζουμε ένα ώριμο περιβάλλον έντεχνης ναρκωτικής μαγείας, όπου η θέληση του μάγου-δήμιου μπορεί να επιβληθεί μέχρι θανάτου, με την συνδυασμένη χρήση θρησκευτικών ιδεολογημάτων και ισχυρών ναρκωτικών ουσιών.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό, ότι με τους 16 αυτούς τάφους, αυτών των «ζωντανοταφών», η Ούρ, η πόλη καταγωγής του Αβραάμ (Γεν. ΙΑ΄27-31) κατατάσσεται στις κορυφές της έντεχνης φαρμακο-μαγείας του παρελθόντος. Στην γενέτειρα πόλη του μάγου και πρωτοπατριάρχη Αβραάμ, υπήρχε λοιπόν αποδεδειγμένα, ένα μακροχρόνιο ισχυρό παραδοσιακό ιστορικό θανατηφόρου μαγγανείας, και η απόλυτη απόδειξη αυτή της μέχρι θανάτου αδρανοποιητικής μαγείας, είναι τα αμέτρητα θύματα (των δεκαέξι υπαρκτών τάφων της Χαλδαιικής Ούρ), που "δέχθηκαν" να θάφτουν ζωντανοί... κρατώντας σφιχτά το κύπελλο του γλυκόπιοτου δηλητηρίου!
Κάποιοι λοιπόν, είχαν επάγγελμά τους την μέχρι θανάτου καταγοήτευση και αδρανοποίηση της ανθρώπινης θέλησης! Η μαγγανική μαγεία, αποδεικνύεται ότι έχει μια ισχυρή ιστορική κοιτίδα, και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτή είναι η ίδια πόλη της χαλδαιικής Ούρ, που γέννησε και τον μεγαλύτερο μάγο όλων των εποχών, τον βιβλικό Αβραάμ τον Χαλδαίο!
Τώρα μπορούμε να επιστρέψουμε στην πολύπαθη Χαναάν, και στην ιστορία των απογόνων αυτού του μοιραίου για την Μεσόγειο και ολόκληρης την ανθρωπότητας ανθρώπου, γνωρίζοντας ότι και σε προγενέστερους του Αβραάμ χρόνους, η ίδια αυτή οικογένεια, κρατούσε ενδεχομένως στα χέρια της τα υλικά που κατεξουσίαζαν για σειρά εκατονταετηρίδων, την θέληση, τις τύχες, τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων.
ΜΕΡΟΣ Β'
Ο Σατανάς-Γιαχβέ και το φιλόψευδο ιερατείο του!
Κάτι ανάλογο βλέπουμε να συμβαίνει και στη σκέψη του Ιουδαιο-χαλδαϊκού ιερατείου στην Βίβλο, όπου διακρίνουμε τον φανταστικό θεό των μάγων Γιαχβέ, να διαχειρίζεται ταυτόχρονα το καλό και το κακό, δημιουργώντας ευκαιρίες δοξαστικής παρέμβασης στους εκλεκτούς του! Μάλιστα η συνταγή είναι εξαιρετικά συγκεκριμένη και επαναλαμβανόμενη: το "καλό" (π.χ. οποιοδήποτε θαύμα θεραπείας) είναι εφικτό, μόνο επειδή πολύ απλά το "κακό" σταλμένο απ’ την ίδια πηγή... προηγήθηκε!
Όταν είσαι έτοιμος να κάνεις κακό, (χωρίς να γίνεις αντιληπτός), είσαι σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση! Όχι μόνο επειδή μπορείς να προφυλαχθείς, αλλά επειδή μπορείς να το προαναγγείλεις! Με τον τρόπο αυτόν όχι μόνο αποδυναμώνεις τον αντίπαλο (με πληγές ή θανάτους), αλλά φαίνεσαι και παντογνώστης ή θεόσταλτος που προαισθάνθηκε το κακό! Αν μάλιστα μπορείς και να "θεραπεύσεις" (να παύσεις) το κακό που ο ίδιος μυστικά προκάλεσες, τότε μπορείς και να αποσπάσεις τα καλύτερα προνόμια, απ’ τους ανθρώπους... που ο ίδιος έβλαψες!
Για μας λοιπόν, που προσπαθούμε να δούμε κάτω απ’ την θεολογική επιφάνια της Βίβλου, είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει σχέση εντελλόμενου και εντολέως, ανάμεσα στο πονηρό πνεύμα και τον υποτιθέμενο θεό της Βίβλου. Μάλιστα μια εντελώς ξεκάθαρη και ενδιαφέρουσα βιβλική ιστορία, έχει έπ’ αυτού πολλά να μας αποκαλύψει.
Κάποτε λοιπόν, ο μετανοημένος βασιλιάς των Ιουδαίων Αχαάβ, (ο γνωστός αντίπαλος του προφήτη Ηλία), ρώτησε το "τάγμα" των προφητών, αν θα έπρεπε να δώσουν ή όχι μια μάχη (την μάχη της Γαλαάδ) ενάντια στον στρατό της Συρίας. Και οι τετρακόσιοι συνολικά προφήτες που αποτελούσαν το βασιλικό προφητικό σώμα, απάντησαν ομόφωνα καταφατικά. Μόνο ο πολύ γνωστός προφήτης της εποχής τους, ο Μιχαίας, προφήτευσε εντελώς αντίθετα από τους τετρακόσιους προφήτες και έδωσε απολύτως αρνητική απάντηση!
Οι αυλικοί άρχοντες, αναρωτήθηκαν τότε δικαιολογημένα, ποιά απ’ τις δυο παρατάξεις ψεύδεται ελέω θεού, οι τετρακόσιοι… ή ο ονομαστός προφήτης Μιχαίας;! Τότε ο προφήτης Μιχαίας ανέλαβε να τους εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει και υπάρχει μεταξύ τους αυτή η αντιγνωμία!
Ο Μιχαίας λοιπόν τους έδωσε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εξήγηση: «και ο Μιχαίας εξήγησε. Είδα (βασιλιά μου) τον Κύριο, τον θεό του Ισραήλ να κάθεται στον θρόνο του κι όλα τα ουράνια όντα να στέκονται γύρω του. Και είπε (ρώτησε) ο Κύριος, (προσέξτε τι ρωτάει ο υποτιθέμενος θεός!) ποιός θα εξαπατήσει τον Αχαάβ τον βασιλιά του Ισραήλ, ώστε να πάει στην (μάχη) Γαλαάδ και να σκοτωθεί. (!) Ο ένας (άγγελος;) έλεγε το ένα και ο άλλος το άλλο. (υπήρχαν δηλαδή διάφορες παγιδοποιές προτάσεις μεταξύ των πνευμάτων!). Τότε, ένα πνεύμα βγήκε, στάθηκε μπροστά στον Κύριο και είπε: εγώ θα τον εξαπατήσω. Ο Κύριος το ρώτησε: με ποιόν τρόπο; Και (το πνεύμα) είπε, θα πάω και θα γίνω πνεύμα ψεύδους στο στόμα των προφητών. Τότε ο Κύριος είπε. (εγκρίνοντας την απάτη!) Θα απατήσεις και θα κατορθώσεις. (ναι πράγματι έτσι θα κατορθώσεις να τον εξαπατήσεις!) Πήγαινε και κάνε όπως είπες, θα πετύχεις. Έτσι (γι’ αυτό) λοιπόν (καταλήγει ο Μιχαίας) ο Κύριος, (ο Γιαχβέ!) έβαλε πνεύμα ψεύδους στο στόμα πάντων τούτων των προφητών». (Β.Β.) Α΄Βασιλέων ή (Ο΄) Γ΄Βασιλειών 22.18-22.[2]
Όπως λοιπόν γίνεται εδώ ξεκάθαρο, η εντελώς "θεϊκή" ερώτηση, προς τους παριστάμενους: «ποιός θα εξαπατήσει τον...(τάδε) βασιλιά;» (!), αποτελεί την ακριβέστερη προσωπογραφία του βιβλικού θεού, που είναι, η θεοποιημένη δύναμη της απάτης.[3] Ο τέλειος αυτός συνωμότης "θεός", (θεός της χαλδαϊκής φαντασίας), εγκρίνει ευχαρίστως το ψεύδος και την απάτη, για να αποτελέσουν τα αναγκαία εργαλεία παγίδευσης. Στην προκείμενη περίπτωση, επιχειρεί την παγίδευση και τον θάνατο του ίδιου του βασιλέα των Ιουδαίων, δημιουργώντας ευκαιρίες παρέμβασης στην τοπική ιστορία!
Απ’ την άλλη, η αναντίρρητη, ψυχρή αποδοχή της προτεινόμενης χρήσης του ψεύδους και του δόλου από ολόκληρη την σύναξη, στο συνέδριο αυτό των υποτιθέμενων πνευμάτων, όπου ο ίδιος ο Γιαχβέ πολύ ανθρώπινα προεδρεύει αυτοπροσώπως, δείχνει την απόλυτη συναίσθηση όλων των παρευρισκομένων, ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά μέσα, αλλά πως στην κυριολεξία... ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!
Βαθύτατη απορία προκαλείται επίσης, απ’ την ολοφάνερα γήινη και εντελώς ανθρώπινη συμπεριφορά της σύναξης των "πνευμάτων". Τα δήθεν πνεύματα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από "άγγελοι", δηλαδή άνθρωποι αγγελιοφόροι και όπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε κανονική σύσκεψη ανθρώπων, ακούν το ζητούμενο, προτείνουν διάφορα, και τελικά ο προκαθήμενος (που φέρει το όνομα Γιαχβέ!) εγκρίνει την επικρατέστερη πρόταση, που εδώ δεν είναι άλλη απ’ την δόλια θεολογική παραπλάνηση των θυμάτων!
Ο ίδιος ο προεδρεύων "θεός", συμπεριφέρεται απολύτως ως ανθρώπινος προϊστάμενος, ζητώντας γνώμες και τρόπους εξαπάτησης, και μάλιστα ο δήθεν αυτός παντογνώστης... ρωτάει εντελώς ανθρώπινα, λεπτομέρειες, για το πως ακριβώς σκέφτεται να εφαρμόσει την συγκεκριμένη θανατηφόρα παραπλανητική του πρόταση, ο δόλιος "άγγελος"!
Ακόμα και σ’ αυτούς που δέχονται κατά γράμμα την συγκεκριμένη περιγραφή, απευθύνουμε την ερώτηση. Με γνώμονα την βιβλική αυτή εικόνα, δεν προκύπτει φυσιολογικά η σκέψη, ότι και οι ιερείς, οι προφήτες και γενικότερα οι επίγειοι υπηρέτες ενός τέτοιου "θεού", θα είχαν κάθε λόγο να συμπεριφέρονται ανάλογα, μιμούμενοι ευσεβώς, τον τύπο, αλλά και το πνεύμα δόλου μιας τέτοιας άκρως διδακτικής και αποτελεσματικής συνωμοτικής σύναξης; Η απάντηση είναι... ασφαλώς ναι!
Τελικά είμαστε υποχρεωμένοι να υποθέσουμε το αυτονόητο.
Προφανώς ο προφήτης Μιχαίας, μας κάνει την εξαιρετική χάρη να μας αποκαλύψει, ελαφρώς συγκαλυμμένα, το σκηνικό μιας κανονικής σύναξης του μυστικού ιερατείου, κατά του τότε βασιλέως! Μια εντελώς ανθρώπινη ανατρεπτική συνωμοσία, του μυστικού εβραϊκού ιερατείου, με τον προεδρεύοντα να κάθεται στην έδρα του Γιαχβέ, και να εγκρίνει ευχαρίστως το ψεύδος και την απάτη, ως αποτελεσματικά εργαλεία κατά του βασιλέως!
Ο φανερός βραχίονας του μυστικού ιερατείου λοιπόν, ο προφήτης Μιχαίας, μας εξηγεί, ότι κάποιος πονηρός "άγγελος" (αγγελιοφόρος) κατ’ εντολήν "θεού" (μυστικού ιερατείου) διοχέτευσε στους τετρακόσιους προφήτες, (δηλαδή στο φανερό ιερατείο) "πνεύμα ψεύδους", (ψευδείς πληροφορίες) για να οδηγήσουν τον βασιλιά τους σε εξοντωτική μάχη! Δηλαδή θέση και αντίθεση κατειλημμένη απ’ το ίδιο ιερατείο, αφού μόνο ένας, ο Μιχαίας, ο πραγματικός εκπρόσωπος του ιερατείου, γνώριζε την οριστική αποχή των πανίσχυρων προφητικών όπλων, απ’ την συγκεκριμένη μάχη.
Όλες αυτές οι θεολογικές ίντριγκες, μας δίνουν ανάγλυφη την εικόνα ενός συνωμοτικού κρυφού διευθυντηρίου ιερέων. Ενός ιερατικού πυρήνα, που αποτελούσαν το ιερατείο μέσα στο ιερατείο, ή αλλιώς το μυστικό ιερατείο, στις συνάξεις του οποίου, όχι μόνο προεδρεύει κάποιος φέροντας τον τίτλο του Ιεχωβά (!) αλλά η πανουργία, η παραπλάνηση, η μαγγανεία, το ψέμα και οι παντοειδείς απάτες, αποτελούσαν τα φυσιολογικά ζητούμενα των διαβουλεύσεών του.
Όμως, για να επιστρέψουμε στην βιβλική εξιστόρηση... ένας από τους τετρακόσιους εξαπατημένους προφήτες, δεν άντεξε τον βαρύ προσβλητικό υπαινιγμό του Μιχαία, ότι τετρακόσιοι προφήτες έγιναν αντικείμενο θεολογικού εμπαιγμού, απ’ τον ίδιο τους τον θεό... και εξοργισμένος του άστραψε μια δυνατή σφαλιάρα: «εράπισε τον Μιχαία επί την σιαγόνα» ρωτώντας τον ταυτόχρονα περιπαικτικά: «από ποιόν δρόμο πέρασε τώρα το πνεύμα του Κυρίου, φεύγοντας από μένα για να μιλήσει σε σένα;» Α΄Βασιλέων ή (Ο΄) Γ΄Βασιλειών 22.23-24.
Ο "καλός" μας ο προφήτης Μιχαίας, αφού δέχθηκε μια τέτοια δημόσια προσβολή, δεν απάντησε βέβαια, με το γνωστό στους Έλληνες: «πάταξον μεν άκουσον δε»,[4] ούτε φυσικά γύρισε να τον ραπίσουν κι από την άλλη σιαγόνα, όπως πολύ αργότερα θα εισηγηθεί κάποιος διάσημος συνάδελφος του προφήτη, προσπαθώντας να εμφυσήσει παθητικότητα στους πιστούς εθνικούς, αλλά σαν μιμητής και αξιόμαχος δούλος του θυμώδους Γιαχβέ, προφήτευσε αμέσως, τί άλλο... τον θάνατο του ευέξαπτου συναδέλφου του, κάτι που ασφαλώς συνέβη σύντομα, μια και ο Μιχαίας σαν μέλος του πανίσχυρου κρυφού ιερατείου, έχοντας εξουσία ζωής και θανάτου, μπορούσε άνετα να το... διευθετήσει!
Τελικά, η προφητική γνώμη των τετρακοσίων παραπληροφορημένων προφητών, όπως ήταν αναμενόμενο υπερίσχυσε και η μάχη έγινε. Ο Γιαχβέ-Σαβαώθ όμως, δεν εμφανίσθηκε στη μάχη να βοηθήσει με τις γνωστές του μαζικές εξοντώσεις αντιπάλων και ο βασιλιάς και μαζί του χιλιάδες Εβραίοι στρατιώτες, με ακλόνητη πίστη στον θεό των προφητών, έχασαν την ζωή τους, όλοι ανώνυμα θύματα της συγκεκριμένης σκευωρίας, που μοναδικό στόχο είχε να εξοντώσει τον βασιλιά των Ιουδαίων.
Η ειρωνεία της ιστορίας αυτής είναι, ότι ο στόχος της συγκεκριμένης μάχης ήταν η ανακατάληψη-απελευθέρωση μιας δικής τους πόλεως στη Γαλαάδ, που σκλαβωμένη υπέφερε υπό την κηδεμονία των Σύριων. Βλ. Α. Βασιλέων 22.3. Όμως, το άσπλαχνο και θεοκάπηλο κρυφό ιερατείο, δεν νοιαζόταν για τέτοιες λεπτομέρειες! Ήθελε τον θάνατο του βασιλιά τους και τον πέτυχε, οδηγώντας τον σε μια μάχη όπου τα πανίσχυρα ιερατικά όπλα (με το κωδικό όνομα Σαβαώθ) δεν εμφανίσθηκαν! Άφησε χιλιάδες ομόφυλούς του, να πέσουν σε μια καταδικασμένη και άνιση μάχη αδιαφορώντας για την συνεχιζόμενη σκλαβιά των επίσης ομοφύλων Γαλααδιτών, που συνέχισαν να υποφέρουν τον ζυγό των Συρίων.
Γίνεται λοιπόν εδώ φανερό, ότι "ο βιβλικός θεός" (δηλαδή ένας μυστικός ιερατικός πυρήνας) του ιουδαϊκού ιερατείου, ευχαρίστως έβαζε τους προφήτες του να ψεύδονται, εν γνώση ή εν αγνοία τους, αρκεί με ότι λένε ή κάνουν να εξυπηρετούν τα πανούργα σχέδιά του! Κατά συνέπεια, οι βιβλικοί προφήτες, εντελώς φυσιολογικά... ψεύδονται κατά περίπτωση! Ποιός θα μας πει λοιπόν, πότε πραγματικά οι προφήτες λένε την αλήθεια; Γιατί να μην υποθέσουμε το αυτονόητο; ότι και εμείς οι εθνικοί, οι προσήλυτοι στον Ιουδαιο-χριστιανισμό, είμαστε στην θέση των εξαπατημένων εκείνων προφητών που κάποιοι τους έδωσαν εσκεμμένα δήθεν θεϊκές δυνάμεις και πληροφορίες;
Όπως γίνεται εδώ φανερό, "δόλιος βιβλικός θεός" και "μυστικό ιερατείο" ταυτίζονται απολύτως! Από δε τους μεθοδευμένους δόλους του αδίστακτου αυτού μυστικού ιερατείου, δεν εξαιρείται απολύτως κανείς! Ούτε οι απλοί Εβραίοι υπήκοοι, ούτε οι στρατιώτες του Ισραήλ, ούτε καν οι ίδιοι οι Εβραίοι βασιλείς! Ακόμα και οι χαμηλόβαθμοι ιερείς και προφήτες, που δεν ανήκουν στη μυστική αυτή ομάδα, εξαπατώνται, παραπλανόνται ή προδομένοι αφανίζονται, ανάλογα με τα σενάρια που γράφει γι’ αυτούς, το αδίστακτο μυστικό ιερατικό διευθυντήριο, που απ’ τα παρασκήνια κρατάει τα τυραννικώτερα ινία της εξουσίας, πάνω σε ολόκληρο τον εβραϊκό λαό!
Αναρωτιέμαι λοιπόν: τι παραπάνω έχει ένας Σατανάς ή Διάβολος (διαβολέας) απ' αυτόν τον θεό;
-----------------
[1] Στην αρχαιο-χαλδαϊκή Αβέστα (Αμπάν Γιάστ) διαβάζουμε ότι: «ο νεαρός Σναβίντκα, σκοπεύει να ζέψει μαζί, τα πνεύματα του καλού και του κακού, για να σέρνουν το άρμα του». Βλ. Vesta Sarkhosh Curtis Μύθοι των Περσών σελ.28 Εκδ. Παπαδήμα.
[2] Στο Β΄Χρονικών ή Ο΄Β΄Παραλειπομένων 18.3-24 η ιστορία επαναλαμβάνεται.
[3] Υπενθυμίζω τα λόγια της βιβλικής ηρωίδας Ιουδίθ: «ναι, ναι θεέ του πατρός μου και θεέ της κληρονομίας Ισραήλ, συ εισάκουσον της δεήσεώς μου και δός (εις τον) λόγον μου απάτη εις τραύμα και μώλωπα αυτών» Ιουδίθ 9.12.
[4] Πλούταρχος «Θεμιστοκλής 11.4.1.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου