Ένα φίδι, πιθανόν πριν από εκατομμύρια χρόνια… Όσο κι αν προσπαθήσεις να συνομιλήσεις με ένα φίδι, αυτά δεν μιλάνε. Για την ακρίβεια ούτε καν ακούν. Κι αν δεν μπορούν να ακούσουν, πώς μπορεί να έπεισαν την Εύα; Εμείς όμως ρίχνουμε την ευθύνη μας σε κάποιον άλλον. Ο Αδάμ τη ρίχνει στην Εύα, η Εύα τη ρίχνει στο φίδι, το φίδι – αν μπορούσε να μιλήσει – θα την έριχνε στο Θεό.
Με αυτόν τον τρόπο, ρίχνεις τις ευθύνες σου, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι, αν δεν είσαι εσύ υπεύθυνος για τον εαυτό σου, δεν είσαι αληθινό άτομο. Το να αποφεύγεις τις ευθύνες σου είναι καταστροφικό για την ατομικότητά σου. Μπορείς όμως να αποδεχτείς την ευθύνη, μόνο όταν έχεις τρομερή αγάπη για τον εαυτό σου.
Εγώ αποδέχομαι τις ευθύνες μου και τις χαίρομαι. Ποτέ δεν έριξα καμία ευθύνη μου σε κανέναν άλλο, επειδή αυτό είναι χάσιμο της ελευθερίας, αυτό γίνεται σκλαβιά. Για οτιδήποτε είμαι, είμαι εγώ ολοκληρωτικά υπεύθυνος γι’ αυτό. Αυτό μου δίνει μεγάλη δύναμη, μου δίνει ρίζες, μου δίνει συγκράτηση. Η πηγή όμως αυτής της υπευθυνότητας βρίσκεται στο ότι αγαπώ τον εαυτό μου.
Έχω περάσει κι εγώ από το ίδιο είδος μαζικής εκμετάλλευσης. Από την αρχή αρχή όμως, ξεκαθάρισα ότι, αν πρόκειται να μπω στον παράδεισο με το ζόρι, θα το αρνηθώ. Με τη δική μου θέληση, είμαι έτοιμος να πάω και στην κόλαση.
Τουλάχιστον θα έχω την ανεξαρτησία μου, την επιλογή μου. Οι γονείς μου, οι δάσκαλοί μου στο σχολείο, οι καθηγητές μου μαχόταν σθεναρά μαζί μου.
Εγώ όμως έλεγα: «Ένα είναι σίγουρο, ότι δεν μπορώ να δεχτώ καμία δωροδοκία, για να γίνω σκλάβος. Θα προτιμούσα να υποφέρω ολόκληρη την αιωνιότητα μέσα στις φωτιές της κόλασης, θα παραμείνω όμως ο εαυτός μου. Τουλάχιστον θα έχω αυτή τη χαρά, ότι είναι δική μου επιλογή, ότι δεν με πίεσε κανένας.»
Σέρνοντάς σε στον παράδεισο σαν κρατούμενο, νομίζεις ότι μπορείς να το ευχαριστηθείς;
Αυτός ο παράδεισος θα είναι χειρότερος κι από την κόλαση. Οι άνθρωποι όμως έχουν απομακρυνθεί από την ίδια τους την πηγή.
Σε θέλω να επιστρέψεις πίσω, στο σπίτι σου. Σεβάσου τον εαυτό σου. Νιώσε χαρά και περηφάνια για το ότι η ύπαρξη σε χρειάζεται, διαφορετικά δεν θα ήσουν εδώ.
Πανηγύρισε το γεγονός ότι η ύπαρξη δεν μπορεί χωρίς εσένα. Και πρώτα – πρώτα, γι’ αυτό βρίσκεσαι εδώ, επειδή η ύπαρξη σού έχει δώσει την ευκαιρία, μια ζωή γεμάτη τρομερούς θησαυρούς κρυμμένους μέσα σου – θησαυρούς ομορφιάς, θησαυρούς έκστασης, θησαυρούς ελευθερίας.
Εσύ όμως δεν είσαι υπαρξιακός! Εσύ είσαι χριστιανός, είσαι βουδιστής, είσαι ινδουιστής. Κι εγώ θέλω να πιστεύεις μόνο σε ένα πράγμα: στην ύπαρξη. Να μπορείς να βιώσεις τον ουρανό, τα αστέρια, το ηλιοβασίλεμα, την ανατολή, το άνθισμα των λουλουδιών, το κελάηδημα των πουλιών…
Το μόνο που χρειάζεται είναι να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου – με άλλα λόγια, να αγαπάς τον εαυτό σου. Κι όταν εμπιστεύεσαι και αγαπάς τον εαυτό σου, προφανώς έχεις πάρει στους ώμους σου όλη την ευθύνη αυτού που είσαι, ό,τι κι αν είσαι. Αυτό δίνει μια τέτοια τρομερή εμπειρία του είναι, που κανένας δεν μπορεί να σε σκλαβώσει ξανά.
Μπορείς να δεις την ομορφιά ενός ατόμου, που έχει την ικανότητα να στέκεται μόνο του στα πόδια του; Και οτιδήποτε συμβαίνει, χαρά ή λύπη, ζωή ή θάνατος, ο άντρας που έχει αγαπήσει τον εαυτό του είναι τόσο ακέραιος, που θα είναι σε θέση, όχι μόνο να απολαμβάνει τη ζωή, αλλά να απολαύσει επίσης και το θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου