Το ίδιον του δαιμόνιου ανθρώπου είναι η αξιοσύνη και η ικανότητα . Είναι ο στόχος να πιάσει υψηλότερα επίπεδα ολοκλήρωσης πέραν των προφανών. Κακά τα ψέμματα, οι δαιμόνιες ψυχές, αυτές που κάτι τους καίει τα σπλάχνα, δεν αρκούνται σε βασικές ακολουθίες ζωής.
Έχει πολυφορεθεί η φράση "οι εαυτού δαίμονες" η οποία υποβάλλει μια αποδοχή και δείχνει να εφάπτεται τέλεια με τα ανθρώπινα πάθη καθότι αποτελεί ένα παρήγορο άλλοθι για την κατασίγαση μιας ενοχικής συνείδησης. Όταν αποδέχεσαι τον δαίμονα σου, μοιραία θα του ανοίξεις το σπίτι σου, θα τον βάλεις να κοιμάται δίπλα σου. Θα του επιτρέψεις. Καταλήγεις να τον αγαπάς, να τον αντιλαμβάνεσαι ως τμήμα του εαυτού σου, το alter ego σου, τον συγχωρείς που σου ροκανίζει τη ψυχή.
Η σχέση του θύματος με το θύτη του. Είναι μια νοσηρή σχέση εξάρτησης, όπου λίγο λίγο κατατρώει απο τη σάρκα σου. Το απόγειο αυτής της μαζοχιστικής συμπεριφοράς συνίσταται στο ότι παρότι νοσείς, συνεχίζεις να διατίθεσαι με αποτέλεσμα αυτό να γίνεται πιο αδηφάγο και εσύ πιο μικρός. Μέχρις ότου σε καταπιεί.
Οι εξαρτήσεις και τα πάθη είναι ένα κεφάλαιο που οι περισσότεροι φοβούνται να το δούνε κατά πρόσωπο μιας και υπάρχει η συγκάληψη. Είναι υπόθεση ιδιωτική , μια κατάσταση που συνήθως δεν εκτίθεται δημοσία θέα, άρα μια πραγματικότητα που λαμβάνει χώρα στο σκοτάδι. Και στο σκοτάδι όλα είναι πιο στρογγυλά, πιο ήσυχα. Το σκοτάδι δεν κρύβει καμία αιχμηρότητα, αντιθέτως ξέρει να αγκαλιάζει την ασχήμια, να μην την κάνει ορατή τουλάχιστον. Κρυψώνες, να μη πάρει πρέφα κανείς το κουσούρι. Ζείτε και παθαίνετε μαζί, στο περιθώριο. Μια αυτοκαταδίωξη, ένας κατατρεγμός. Αγκαλιά με τον οξαποδώ, να στροβιλίζεστε μαζί σε έναν αέναο φαύλο κύκλο. Τον χρειάζεσαι παρότι τον δέρνεις με πείσμα, με χέρια άτσαλα και νευρικά προσπαθείς να θάψεις το τέρας. Μη το δεί κανένας. Και ας το ξέρουν όλοι.
Και ξέρεις γιατί το ξέρουν ανθρωπάκο; Γιατί ασυνείδητα γίνεται προέκτασή σου. Γιατί ο δαίμων πάντα θα στέκει πάνω στα αφτιά σου καθισμένος και θα σε νουθετεί. Θα φαίνονται οι τοξικές δαχτυλιές του πάνω στα μούτρα σου όσο και να πλυθείς. Γιατί όσο θα τον έχεις αγκαζέ θα είναι ορατός τοίς πάσι. Γιατί ο δαίμονάς σου είσαι εσύ.
Είναι ξεκάθαρα ένα παιχνίδι μυαλού το οποίο διαχωρίζει το μαχητή από τον γιωτά. Η φύση των πολεμιστών δομήθηκε από αίμα και φωτιά, και ω! Απλά το υπενθυμίζω, σε έναν κόσμο που θεριεύει το βόλεμα, η ευκολία, οι πρόσκαιρες ηδονές, δύσκολα συναντάς πολεμιστές που καταβροχθίζουν ό,τι τους σκοτώνει.
Οι εξαρτήσεις αποτελούν τη σταύρωση του αδιάβλητου μυαλού, τη δέσμευση στην καθαρότητα της ψυχής, την καθήλωση της σκέψης και την υποταγή στην αδυναμία. Μια ιδεοληψία που βρήκε εδάφη πρόσφορα να αναπτυχθεί, να γεννήσει μια δεύτερη ψυχή μέσα στη δική σου και να σε καθυποτάξει στις φρενήρεις σφίξεις της. Πρόκειται για μια αμετάκλητη διχοτόμηση εαυτού και μια υπαρξιακή τραμπάλα δίχως έλεος.
Μοιραία, αυτό που μένει είναι μια αβάσταχτη αυτομομφή, απόρριψη. Ένα στοίχημα που χάθηκε και μια βαριά ήττα που καθρεφτίζει την ανημπόρια τ´ ανθρώπου να γίνει ο κυρίαρχος της ζωής του απέναντι σε τάσεις και φυσικές ροπές στην κατρακύλα.
Γιατί άραγε οι άμυνες καταρρέουν; Οι πολεμικές ιαχές γιατί δεν ηχούνε; Προς τι τόση παθητικότητα; Το μυαλό διαθέτει μια θαυματουργή δυνατότητα αυτοθεραπείας αλλά και το αντίστροφο. Πολύ φοβάμαι πως οι περισσότεροι ακροβατούν πάνω στο φαινόμενο placebo και αυτό, δίχως άλλο, αποτελεί το λίκνο της πλάνης.
Θα ήταν παράλειψη να μη σταθώ στα 3 στάδια του Ντάντε μιας και η αυτοεκπλήρωση είναι υπόθεση ισχύος. Ανθρώπινης ισχύος. Κόλαση - Καθαρτήριο -Παράδεισος. Τρείς πανίσχυροι σταθμοί προς την εξιλέωση, την λύτρωση. Μια πορεία ανάβασης φτιαγμένη για σκληρούς λύτες. Αλλά δικαιωμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου