Θα τρέφεσαι με τις αναμνήσεις και τις προσδοκίες ή ζήσεις τον πιο δημιουργικό εαυτό σου;

Μερικές φορές, πιάνουμε την καρδιά μας, πιο αδύναμη, πιο ευάλωτη από τον νου και στην προσπάθειά μας να καταλάβουμε τί είναι σωστό και τί όχι, μένουμε πίσω, να περιμένουμε πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις, που δεν είναι πια για μας.Δίνουμε ευκαιρίες, που θα πάνε και αυτές χαμένες, γιατί, ξεχνάμε.
Μένουμε να περιμένουμε, γιατί εμείς οι ίδιοι, παρά το γεγονός ότι έχουμε προχωρήσει, εξελιχθεί, συγχωρήσει, ξεχνάμε ότι υπάρχει μεγάλη περίπτωση, οι άλλοι, να μην μετακινήθηκαν όπως εμείς.
Και έτσι, από την μια βρίσκεσαι εσύ, που ενώ κάτι παρουσιάζεται στην ζωή σου, έχεις κάνει την απαραίτητη δουλειά οπότε και έχεις και την επιλογή του τί θα επιλέξεις και από την άλλη πλευρά,
έχουμε τον άλλο (σύντροφο, φίλο, συνεργάτη) που είναι και εκείνος μπροστά από το δικό του κομμάτι που του έχει παρουσιαστεί, αλλά αυτός, δεν έχει κάνει καμία απολύτως δουλειά με τον εαυτό του και δεν έχει καθόλου μα καθόλου μετακινηθεί.
Και σε ρωτάω..
Τί ακριβώς σε μπερδεύει;
Τα πράγματα είναι τόσο απλά.
Ένας άνθρωπος που έχει μετακινηθεί από αυτό που ήταν παλιότερα, δεν θα σε παιδέψει στο σήμερα.
Μπορεί τότε, να χρειαζόταν από υπομονή και γερά νεύρα, μέχρι νουθέτηση, μα αν έχει όντως δουλέψει τον εαυτό του, στο τώρα σας, όχι μόνο δεν θα χρειαστείς βαθιές αναπνοές αλλά θα σε γοητέψει και ο τρόπος συμπεριφοράς και επικοινωνίας του απέναντι σε σένα μα και στο θέμα.
Συμπέρασμα..
Προχωράμε.
Η ζωή, δεν περιμένει.
Ούτε μπορούμε και εμείς.
Σε νιώθω, φοβάσαι.
Σκέφτεσαι πού να τρέχεις, πού να πας, έχεις αμφιβολίες για το τί θα βρεις ξανά πάλι από την αρχή εκεί έξω, μα άσε με να σου πω το εξής.
Αφενός, αυτός – αυτό (αν είναι δουλειά) που σε θέλει και σε χρειάζεται στην ζωή του, θα είναι εκεί από την αρχή.
Δεν θα σε αφήσει να περιμένεις ή καν να αμφιβάλλεις.
Και αφετέρου, δίνοντας μια ευκαιρία στο νέο πράγμα να έρθει, θα δουλέψεις την αξία σου ένα παραπάνω.
Και την αυτοπεποίθησή σου.
Προς τί λοιπόν η δεύτερη ευκαιρία σε κάτι που έχεις ήδη προσπεράσει, γιατρέψει, ελευθερώσει, περιμένοντάς το πάλι τώρα να αποφασίσει, ενώ μπορείς αντ’ αυτού να αφεθείς και να αφήσεις νέα πράγματα να σου συμβούν;
Το σήμερα, προσφέρεται για τέτοιου είδους αποφάσεις και συνειδητές απελευθερώσεις,
όπως και το άνοιγμα με νέα ματιά στο μπροστά.
Αν επίσης, είναι να διαλέξεις, πού ανήκεις, στο παρελθόν ή το παρόν, τώρα είναι η στιγμή.
Θα ζεις, θα τρέφεσαι με τις αναμνήσεις και τις προσδοκίες ή μήπως θα μάθεις να δημιουργείς επάξια
το κάθε σου τώρα εκ νέου σύμφωνα με τα δεδομένα και τα ζητούμενά σου;
Όσο πιο βαθιά στον εαυτό μας βουτήξουμε τώρα, τόσο πιο ανάλαφρα θα βγούμε από την βουτιά, στην επιφάνεια, για να χαρούμε το φως που έρχεται από αύριο, όλο και πιο άπλετο.