Ο Δρόμος της Αρετής

Την εποχή που ζούμε είναι πλέον ξεκάθαρο ότι έχουμε αποκλίνει κατά σύνολο, κατά πολύ, μακριά από τον δρόμο της Αρετής, όπως δόθηκε από τους προγόνους μας.

Κάπου ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη που βρίσκεται ο άνθρωπος έτσι όπως αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας σήμερα, φαίνεται πως η ισορροπία τείνει να χαθεί.

Ανάγκη για αναγνώριση, συνεξαρτήσεις, σχέσεις που βασίζονται στην συμπλήρωση με το “άλλο μισό” ή “κομμάτια που λείπουν” σε αντίθεση με την αναζήτηση του “άλλου ολόκληρου”, τραύματα που διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά και μεταφέρονται πολλαπλασιαστικά και καταστροφικά από άνθρωπο σε άνθρωπο, ανέλιξη “επί πτωμάτων”, επέκταση προς τα έξω, την δύναμη, τα υλικά αγαθά, την γνώση, και βύθιση στην υποτιθέμενη τεχνολογία που υποτίθεται μας υπηρετεί αλλά τελικά όπως και όλα τα κομμάτια της ύλης, φαίνεται πως τελικά μας εξουσιάζουν.

Όταν μετά την επιβίωση το “φαίνεσθαι” γίνεται αυτοσκοπός ανάγκη και προτεραιότητα σε κάθε έκφανση της ζωής, τότε το “είναι” κρύβεται βαθιά στα σκοτάδια της πεπερασμένης ύλης μας.

Δεδομένου των όσων συμβαίνουν τόσο σε εμάς σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό, φαίνεται πως η ατραπός που ακολουθούμε οδηγεί σε έναν υπαρξιακό μεσαίωνα όπου η συνέχισή του κρίνεται αβέβαιη.

Καμιά φορά ο μόνος δρόμος για να συνεχίσουμε μπροστά, είναι να γυρίσουμε πίσω. Πίσω στις διαχρονικές αρετές, δίχως τις οποίες το μόνο που θα καταφέρουμε είναι βασίζουμε την επιβίωσή μας εις βάρους αλλήλων, της φύσης, των ζώων, ή/ και στην συσσώρευση δύναμης, γνώσεων, αγαθών τα οποία θα ταϊζουν αχόρταγα την προσωπικότητα και τα εγώ μας, βυθίζοντάς μας όλο και περισσότερο στην λήθη των σκοτεινών καιρών που ζούμε. Μια νοητική περιήγηση στην ανάγνωση των Αρετών και της Μεσότητας κατά τους Αρχαίους Έλληνες, στην διδασκαλία περί Τελωνίων υπό το Χριστιανικό πρίσμα, στον όρκο του Μποτισάτβα κατά την Βουδική οδό, στις Σούτρες του Πατάντζαλι κατά την Ινδουιστική παράδοση ενδεχομένως να φωτίσει ξεχασμένους Δρόμους που όλοι έχουμε μέσα μας μα έχουμε λησμονήσει.

Η Υπαρξιακή Ατραπός που έχουμε ακολουθήσει συλλογικά είναι πλέον πασιφανές ότι οδηγεί σε μέρη που κανείς μας δεν θα ήθελε να βρίσκεται. Καθώς παρατηρούμε με εσωτερική ματιά την Γη από μακριά, με τα 8 δισεκατομμύρια φωτάκια να τρεμοπαίζουν στον Σκοτεινό Άνεμο, ίσως ακόμη να προλαβαίνουμε… Αρκεί να στραφούμε συνειδητά και με αγάπη στην κάθε μέρα μας, στον κάθε συνάνθρωπο, στην κάθε κατάσταση και στιγμή, στο εσωτερικό Φως που ενυπάρχει και το μόνο που περιμένει είναι την στροφή της συνείδησής μας προς Εκείνο…