Η εποχή ζητά ρεαλισμό. Η εποχή ζητά συμβιβασμούς. Tο μυαλό μέσα στο κεφάλι σου. Και εσύ να ακούς.
Βλέπεις τηλεόραση, καθισμένος στον καναπέ σου, που ΄χει φθαρεί πια αλλά δεν σου περισσεύουν για να πάρεις άλλον και ακούς. Ακούς και μουρμουρίζεις. Γκρινιάζεις. Και τι κάνεις για αυτό; Ακόμα εκεί είσαι και ακούς.
Που είναι τα όνειρά σου; Έχεις ξεχάσει ακόμη και τη σημασία της λέξης. Καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι του μυαλού σου, που έχει πιάσει αράχνες. Θυμήσου τον εαυτό σου τότε που ονειρευόταν. Κάπου στα δεκαπέντε σου ας πούμε. Θυμήσου τα τότε όνειρά σου για τη ζωή.
Γλυκό το συναίσθημα. Χαμογελάς. Έχεις ξεχάσει πως είναι να αισθάνεσαι, να νιώθεις.
Κάποτε κάποιος μου είπε ότι όταν τελείωσε το λύκειο, την τελευταία φορά που βγήκε από τη μεγάλη σιδερένια, πράσινη καγκελόπορτα, γύρισε πίσω, κοίταξε το άχαρο κτίριο που ήθελαν να ονομάζουν σχολείο και υποσχέθηκε στον εαυτό του να μη συμβιβάσει ποτέ και για κανέναν τα όνειρά του. Και την κράτησε, μου είπε, την υπόσχεσή του. Με νύχια και με δόντια, αλλά την κράτησε. Γιατί να ξέρεις είναι δύσκολο.
Η κοινωνία ζητά ρεαλισμό, ζητά σύνεση. Γιατί; Οι «τρελοί», οι ασυμβίβαστοι φοβίζουν, ενοχλούν, χαλάνε την αισθητική κάποιων.
Να είμαστε ρεαλιστές να ζητάμε το αδύνατο, είπε κάποτε ο Τσε και ήξερε τι έλεγε. Το πήρες, το έκανες σύνθημα, το έγραψες σε τοίχους. Μάλλον ξέχασες να το εφαρμόσεις.
Ρεαλιστής είναι ο άνθρωπος που είναι επιφυλακτικός, πάντα προσγειωμένος στην πραγματικότητα. Ο ρεαλιστής κρίνει καταστάσεις βάσει λογικής και πραγματικών συνθηκών. Δεν ονειροπολεί και δεν σκέφτεται σενάρια που είναι από δύσκολο έως αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Όμως ο άνθρωπος αυτός δεν ζει πραγματικά. Απλά υπάρχει. Ζει στην πραγματικότητα που του δίνεται. Και αυτό δεν είναι καλό. Δεν είναι καλό για αυτόν. Δεν είναι για την κοινωνία. Για τον κόσμο ολόκληρο.
Κάνε όνειρα. Πολλά όνειρα. Μεγάλα. Μεγαλύτερα απ’ το μπόι σου. Προσπάθησε να τα πραγματοποιήσεις. Με όλη σου τη θέληση. Και αν δεν τα καταφέρεις πάλι κάτι θα έχεις πετύχει. Ξέθαψε ότι υπάρχει καταχωνιασμένο στα βάθη του μυαλού σου. Γίνε πάλι παιδί. Και πάλεψε για τα όνειρά σου. Κυνήγησέ τα.
Μια συμβουλή μόνο. Ονειρέψου. Όσο δεν παίρνει, όσο μπορείς. Πρόσεξε μόνο «μην σε πάρει ο ύπνος».
Όσο για τον ρεαλισμό, θα τον χρειαστείς και αυτόν. Αργότερα. Όταν θελήσεις να κάνεις πράξεις τα όνειρά σου. Μην το παρακάνεις μαζί του όμως. Είναι επικίνδυνος να ξέρεις.
Βλέπεις τηλεόραση, καθισμένος στον καναπέ σου, που ΄χει φθαρεί πια αλλά δεν σου περισσεύουν για να πάρεις άλλον και ακούς. Ακούς και μουρμουρίζεις. Γκρινιάζεις. Και τι κάνεις για αυτό; Ακόμα εκεί είσαι και ακούς.
Που είναι τα όνειρά σου; Έχεις ξεχάσει ακόμη και τη σημασία της λέξης. Καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι του μυαλού σου, που έχει πιάσει αράχνες. Θυμήσου τον εαυτό σου τότε που ονειρευόταν. Κάπου στα δεκαπέντε σου ας πούμε. Θυμήσου τα τότε όνειρά σου για τη ζωή.
Γλυκό το συναίσθημα. Χαμογελάς. Έχεις ξεχάσει πως είναι να αισθάνεσαι, να νιώθεις.
Κάποτε κάποιος μου είπε ότι όταν τελείωσε το λύκειο, την τελευταία φορά που βγήκε από τη μεγάλη σιδερένια, πράσινη καγκελόπορτα, γύρισε πίσω, κοίταξε το άχαρο κτίριο που ήθελαν να ονομάζουν σχολείο και υποσχέθηκε στον εαυτό του να μη συμβιβάσει ποτέ και για κανέναν τα όνειρά του. Και την κράτησε, μου είπε, την υπόσχεσή του. Με νύχια και με δόντια, αλλά την κράτησε. Γιατί να ξέρεις είναι δύσκολο.
Η κοινωνία ζητά ρεαλισμό, ζητά σύνεση. Γιατί; Οι «τρελοί», οι ασυμβίβαστοι φοβίζουν, ενοχλούν, χαλάνε την αισθητική κάποιων.
Να είμαστε ρεαλιστές να ζητάμε το αδύνατο, είπε κάποτε ο Τσε και ήξερε τι έλεγε. Το πήρες, το έκανες σύνθημα, το έγραψες σε τοίχους. Μάλλον ξέχασες να το εφαρμόσεις.
Ρεαλιστής είναι ο άνθρωπος που είναι επιφυλακτικός, πάντα προσγειωμένος στην πραγματικότητα. Ο ρεαλιστής κρίνει καταστάσεις βάσει λογικής και πραγματικών συνθηκών. Δεν ονειροπολεί και δεν σκέφτεται σενάρια που είναι από δύσκολο έως αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Όμως ο άνθρωπος αυτός δεν ζει πραγματικά. Απλά υπάρχει. Ζει στην πραγματικότητα που του δίνεται. Και αυτό δεν είναι καλό. Δεν είναι καλό για αυτόν. Δεν είναι για την κοινωνία. Για τον κόσμο ολόκληρο.
Κάνε όνειρα. Πολλά όνειρα. Μεγάλα. Μεγαλύτερα απ’ το μπόι σου. Προσπάθησε να τα πραγματοποιήσεις. Με όλη σου τη θέληση. Και αν δεν τα καταφέρεις πάλι κάτι θα έχεις πετύχει. Ξέθαψε ότι υπάρχει καταχωνιασμένο στα βάθη του μυαλού σου. Γίνε πάλι παιδί. Και πάλεψε για τα όνειρά σου. Κυνήγησέ τα.
Μια συμβουλή μόνο. Ονειρέψου. Όσο δεν παίρνει, όσο μπορείς. Πρόσεξε μόνο «μην σε πάρει ο ύπνος».
Όσο για τον ρεαλισμό, θα τον χρειαστείς και αυτόν. Αργότερα. Όταν θελήσεις να κάνεις πράξεις τα όνειρά σου. Μην το παρακάνεις μαζί του όμως. Είναι επικίνδυνος να ξέρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου