Και δεν είναι μόνο ένα. Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά μεγαλώνοντας. Ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον. Χωρίς να έχουμε καν ανακαλύψει τον εαυτό μας και ποιοι είμαστε πραγματικά. Πρώτα ψάχνουμε τον έρωτα και μετά ψάχνουμε μέσα μας, Και κάπου εκεί τα κάνουμε μαντάρα. Γιατί ξεκινάμε να εξαρτιόμαστε από τις σχέσεις και από άλλα άτομα προτού προλάβουμε να δουλέψουμε και να δυναμώσουμε τον εαυτό μας.
Πάμε όπως μας πάνε οι σχέσεις μας σχεδόν χωρίς βούληση, χωρίς να βάζουμε λογική στο συναίσθημα. Χωρίς να ψάχνουμε αν όντως είμαστε ερωτευμένοι ή αν ήμαστε εξαρτημένοι από τον έρωτα και απλά πιαστήκαμε από τον πρώτο άνθρωπο που βρέθηκε μπροστά μας.
Καλές είναι σχέσεις, αν μας αφήνουν παράλληλα το περιθώριο να είμαστε και μόνοι μας. Να εξελισσόμαστε. Αν δεν εθιζόμαστε σε αυτές και αν τις κάνουμε μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά και το τι θα απογίνουμε.
Αυτό που δεν καταλάβουμε είναι ότι είναι λογικό όλες αυτές οι ανώριμες σχέσεις να αποτύχουν. Είτε βάλουμε ένα τέλος είτε παραμείνουμε κολλημένοι εκεί, οι σχέσεις που κάναμε ενώ δεν ήμασταν στα καλά μας και σε ευτυχισμένη και πλήρη περίοδο στη ζωή μας, είναι όλες σχεδόν καταδικασμένες να αποτύχουν.
Γιατί; Επειδή απλά δεν τις κάναμε επειδή ήμασταν πραγματικά ερωτευμένοι με τον άνθρωπο αυτό. Δεν ήταν ο άνθρωπος μας, όμως, προχωρήσαμε για να μην είμαστε μόνοι. Ήταν απλά ένας άνθρωπος που πληρούσε τα κριτήριά μας, μπορούσε να καλύψει τις ψυχικές και σωματικές μας ανάγκες εκείνη την περίοδο και που πιθανόν μας άρεσε, μας ενθουσίασε. Όμως, δεν ήταν ο Ένας. Κι αυτό κατα βάθος το ξέραμε.
Το νιώθαμε και το προσπερνούσαμε. Και φυσικά δε θα μείνουμε όλοι χωρίς σεξ και χωρίς σχέση μέχρι να βρούμε τον άνθρωπο που θα έρθει και θα δέσει μαζί μας λες και τον ξέραμε αιώνες. Θα ρισκάρουμε, θα προσπαθήσουμε, θα το ζήσουμε, θα πληγωθούμε, αν βρούμε τα κότσια θα πάμε παρακάτω.
Όμως πάντα κάτι μέσα μας θα είναι κενό. Πάντα ένα κομμάτι από το παζλ θα λείπει. Και για να το βρούμε, θα πρέπει πρώτα να βρούμε τον εαυτό μας. Να είμαστε ευτυχισμένοι και ολόκληροι από μόνοι μας. Να έχουμε χορτάσει τη ζωή, να νιώθουμε γεμάτοι, να έχουμε αυτοβελτιωθεί και να νικάει ο καλός μας εαυτός μας έναντι του κακού. Μόνο έτσι θα αναγνωρίσουμε και θα αποδεχθούμε τον πραγματικό έρωτα.
Ο έρωτας δεν είναι μόνο ρομαντικές βραδιές με κεράκια και κρασί. Είναι να ανακαλύπτεις με τον άλλο πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Ίσως και πρόστυχες. Είναι να το παλεύεις κάθε μέρα επειδή θέλεις να είσαι μαζί με τον άνθρωπό σου και όχι να βολεύεσαι στον καναπέ τα βράδια. Είναι μία συνεχής περιπέτεια, ένα συνεχές ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις και ανακαλύψεις εσωτερικές και εξωτερικές.
Είναι ατέλειωτες συζητήσεις, είναι ελευθερία, είναι πάθος και είναι και καλός φόβος. Ξέχνα τους συμβιβασμένους έρωτες που είχες για να βολεύεσαι. Δεν είναι τίποτα μπροστά στον πραγματικό. Αν δεν νιώθεις τη χημεία μεταξύ σας στον αέρα να μιλάει για σας, δεν είναι έρωτας. Είναι απλά κάποιος που συνάντησες και σου άρεσε και πάντα θα τον νιώθεις κατά βάθος ξένο.
Τον πραγματικό έρωτα θα αργήσεις πολύ να τον βρεις. Και αν τον βρεις θα κάνεις πολύ καιρό να τον καταλάβεις. Μπορεί να είναι μπροστά στα ματιά σου και να τον αγνοείς, να τον διώχνεις, να μην τον βλέπεις. Όχι γιατί είσαι άτυχος αλλά επειδή δεν είσαι έτοιμος, δεν είσαι καλά, δεν μπορείς να γίνεις αποδέκτης μεγάλων συναισθημάτων.
Τι να κάνεις; Σταμάτα να ψάχνεις σε σκοτεινούς δρόμους που δεν οδηγούν πουθενά ή να μένεις με τα λάθος άτομα. Ξεκίνα να περνάς καλά μόνος σου, με αυτούς και αυτά που έχεις και όταν συναντήσεις τον έρωτα αποκλείεται να μην το καταλάβεις. Θα είναι λες και σου μπήκε ένα μεγάλο φως στην καρδιά.
Γιατί ο έρωτας δεν μας κάνει δυστυχισμένους. Μόνο ευτυχισμένους και γεμάτους μας έχει κάθε μέρα, ακόμα και τις ώρες που κλαίμε και τσακωνόμαστε. Αν σε κάνει δυστυχισμένο, δεν είναι έρωτας. Είναι μία απάτη του μυαλού σου. Καλές και οι αυταπάτες, όμως δεν σε οδηγούν εκεί που σε οδηγεί ο πραγματικός έρωτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου