Αν μιλάμε για συναισθηματικά κι ερωτικής φύσεως προβλήματα, τότε ο «πάτος» δεν έχει τελειωμό. Είναι σαν εκείνες τις ύποπτες βαλίτσες στις ταινίες που κρύβουν κι άλλο επίπεδο κάτω από το πρώτο που εύκολα διακρίνουμε. Συνήθως σε περιπτώσεις προδοσίας, χωρισμών, εξαπάτησης ή ενός ανομολόγητου κι ανεκπλήρωτου έρωτα, συνειδητοποιείς πως οι αντοχές και τα όρια είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ όσο περίμενες. Κι εκεί απορείς με τον εαυτό σου. Φανταζόσουν πως θα λύγιζες εύκολα αλλά σε διαψεύδεις απροκάλυπτα.
Γιατί η καρδιά δεν αναγνωρίζει τη λογική. Δε θέλει εύκολα να συνεργαστεί μαζί της. Κι ενώ η λογική προσπαθεί να επιτάξει τους λόγους για τους οποίους πρέπει να καταλάβεις πως έπιασες πάτο και πως καλείσαι να κάνεις κάτι για αυτό, έρχεται εκείνο το ρημάδι το συναίσθημα και τα σβήνει όλα. Ή μάλλον δεν τα σβήνει όλα, αφήνει κάποια να σε καίνε. Να κάνουν φασαρία στο μυαλό, να θολώνουν την κρίση και να βασίζεσαι σε ένα «κι αν» για να μην αγγίξεις τον πάτο που βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου.
Αν μιλάμε για θέματα προδοσίας από φίλους ή γενικά καταστάσεις που δεν ευδοκίμησαν, τότε ο πάτος είναι πιο ευδιάκριτος. Ίσως γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις αφήνουμε τον θυμό να κάνει όλη τη δουλειά. Λειτουργεί σαν μια φυσική άμυνα, πιάνει και τον εγωισμό από το χέρι κι όλα συντελούν πολύ πιο εύκολα στο να αναγνωρίσουμε τις πληγές μας. Κοινώς, πιάνουμε πάτο ευκολότερα χωρίς αυτό να σημαίνει πως βγαίνουμε αλώβητοι από όλο αυτό.
Και τώρα; Πώς ανεβαίνουμε στην επιφάνεια για ανάσα; Έχουμε τις δυνάμεις να το κάνουμε; Καταρχάς, δε βιαζόμαστε. Δεν είναι κακό να κοιτάξεις γύρω σου και να αγαπήσεις λιγάκι τον δικό σου βυθό. Δε δείχνει αδυναμία να γλείψεις τις πληγές σου κι ας μην κλείνουν οι διαβολεμένες. Αλλά κι αν φαίνεται πόσο ευάλωτη είναι η κατάστασή σου, γιατί αυτό να σε φοβίζει; Μήπως οι γύρω σου ζούνε σε πελάγη απόλυτης ευτυχίας; Να θυμάσαι πως ο καθένας κουβαλάει τον δικό του σταυρό.
Φυσικά, το να σκεφτόμαστε πως και οι γύρω μας μπορεί να πονάνε, δεν καλυτερεύουμε τη δική μας θέση. Αφήστε που δεν αποτελεί υγιές κίνητρο για να πάμε μπροστά. Τέρμα, λοιπόν, τα λόγια, πάμε σε πράξεις. Πιάσαμε πάτο, μας εξαπάτησαν, πληγωθήκαμε, χάσαμε, πέσαμε από τα σύννεφα. Όλα αυτά μια κατάδυση στο μέσα μας. Ψαχτήκαμε; Κάναμε τη δική μας ανάλυση και κριτική στα πεπραγμένα μας; Αν όχι, κακώς. Με το να το συμπεριφερόμαστε ως θύματα ακόμη κι αν ρεαλιστικά υπήρξαμε, δεν κάνουμε δουλειά.
Και τότε, αφού γίνουν όλα αυτά, αρχίζει η ανάδυση. Δίνεις μια και πας προς τα επάνω. Στην αρχή δε βλέπεις φως στην επιφάνεια. Νομίζεις πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Πιστεύεις πως δεν έχεις τα κότσια να προχωρήσεις. Οι μπουκάλες σου είναι τρεις και διαλέγεις ενίοτε ποια θέλεις να σου δίνει οξυγόνο. Της εκδίκησης, της συγχώρεσης και της αδιαφορίας. Με ποια θα αρχίσεις και με ποια θα τελειώσεις τη δύσκολη διαδρομή είναι ξεκάθαρα θέμα προσωπικής επιλογής. Τις έχεις όμως ανά χείρας κι αυτό θα πρέπει να σου αρκεί.
Και κάπως έτσι φτάνεις σιγά σιγά στην επιφάνεια. Με κόπο, πόνο και πολλή προσπάθεια. Κοιτάζεις πίσω σου και νιώθεις παράξενα. Πώς τα κατάφερες ενώ πίστευες το αντίθετο; Κι όμως. Μπορεί να σου πήρε χρόνο, μπορεί και όχι. Το θέμα είναι πως έπιασες πάτο κι ανέβηκες. Βγήκες και πάλι στα δικά σου νερά. Βρήκες και πάλι τον εαυτό σου. Δεν ξέχασες αλλά αποφάσισες να προχωρήσεις.
Απευθύνομαι, λοιπόν, σε εσένα που τώρα άρχισες να βλέπεις τον δικό σου πάτο. Απευθύνομαι σε σένα που δε βλέπεις φως και δεν αναγνωρίζεις καμία ελπίδα. Κοίτα κάτω και μη παρατείνεις την αναμονή. Πάρε μια ανάσα και ετοιμάσου για επάνω. Κανένας έρωτας, καμία αγάπη, καμία φιλία, κανένα πρόβλημα, δεν είναι τόσο σοβαρά ώστε να σου στερήσουν τον εαυτό σου. Καλά τα σκοτάδια μας κι επιμορφωτικά. Τα αγαπάμε. Αλλά σαν το φως στη καρδιά και την ψυχή, δεν έχει.
Αφιερωμένο σε κάθε πάτο που πιάσαμε και μας λύτρωσε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου