Η ευαισθησία είναι προσόν σε έναν κόσμο αναίσθητο

Πάντα θα είσαι το «λίγο» ή το «πολύ» για έναν άνθρωπο, για μια κατάσταση, για την ίδια τη ζωή εν τέλει. Το να επιλέγεις να κοιτάς πώς να κρατήσεις άμυνες για να μην πληγώνεσαι, πέρα απ’ ότι σε οδηγεί κατευθείαν στη μιζέρια και την αναισθησία, δε θα σου δώσει ποτέ και τη δυνατότητα να ξεπεράσεις τις αντοχές σου. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να μη μάθεις ποτέ ποια είναι τα όριά σου, να μην ανακαλύψεις τον πραγματικό χαρακτήρα σου.

Εσύ που αποφάσισες πως δε θα κρύψεις τις ευαισθησίες σου για κανένα λόγο και προτίμησες να είσαι απλά το αυθεντικό κι όχι το αντίγραφο, σίγουρα θα αντιμετωπίσεις διάφορες δυσκολίες.

Θα ακούς συχνά απ’ τους υπόλοιπους πως θα πρέπει να αλλάξεις, να σκληρύνεις. Να κοιτάς κυρίως τον εαυτό σου, να ταΐζεις τον εγωϊσμό σου ακόμα κι αν χρειαστεί να πληγώσεις κάποιους. Θα σε ενθαρρύνουν να γίνεις σαν αυτούς. Το έπαθλο θα είναι ότι θα γίνεις καλύτερος. Θα γίνεις άτρωτος και τέλειος.

Μα εσύ καταλαβαίνεις το αυτονόητο που αρνούνται να το παραδεχτούν. Δεν υπάρχει τελειότητα μα ακόμα και να υπήρχε τότε θα ήταν πολύ βαρετή.

Είναι φυσιολογικό μερικές φορές να σε παίρνει από κάτω που δεν ανταποκρίνονται όπως εσύ θα ήθελες στο ενδιαφέρον που δείχνεις. Στεναχωριέσαι που ερωτεύεσαι και δίνεις όλο σου το είναι πολύ εύκολα. Που φτάνεις στα άκρα χωρίς να υπολογίσεις τις συνέπειες. Που ξαγρυπνάς καθώς ακούς τους φίλους σου να λένε τα προβλήματά τους χωρίς να σε ρωτήσουν για το πώς είσαι εσύ. Που προσπαθείς να βρεις λύση για όλους και για όλα.

Και το κυριότερο είναι ότι αναρωτιέσαι κάποιες στιγμές γιατί να νοιάζεσαι τόσο πολύ βάζοντας όλους τους συνανθρώπους σου λίγο πιο πάνω απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Ξέρεις όμως βαθιά μέσα σου πως αυτό είναι κάτι παροδικό. Κι αυτό θα σε βοηθήσει να σταματήσεις να κάνεις δεύτερες σκέψεις για το αν κάνεις το σωστό. Στην περίπτωσή σου, διάλεξες να μη φοβάσαι, να μην κρύβεσαι στα δύσκολα. Αυτό είναι που τελικά μετράει.

Μα γιατί άραγε σου λένε ότι το να είσαι ένας άνθρωπος με ευαισθησίες είναι κακό πράγμα; Γιατί να προσπαθούν να σε πείσουν ότι το να νοιάζεσαι πολύ είναι αρνητικό; Μήπως γιατί δεν το αντέχουν; Μήπως επειδή κρύβεις μέσα σου περισσότερη δύναμη από αυτούς; Μήπως επειδή οι ευαισθησίες, η ευγένεια, η αυτογνωσία, η ανιδιοτελής αγάπη και το θάρρος είναι ό,τι καλύτερο στη ζωή; Μήπως γιατί σε ζηλεύουν αφόρητα που καταφέρνεις να κάνεις το μυαλό να σωπαίνει όταν μιλάει η καρδιά;

Σ΄ αυτόν τον κόσμο που πάντα θα προσπαθούν να σε αλλάξουν, δε χρειάζεται να λυπάσαι και να απολογείσαι γι’ αυτό που είσαι. Να κάνεις αυτό που σου λέει το μέσα σου. Δείξε τις ευαισθησίες σου, έκφρασε τα συναισθήματά σου χωρίς τρεχαλητά και κρυφτούλια.

Δεν υπάρχει κανένα λάθος στους ανθρώπους που διαλέγουν οδηγός τους να είναι το συναίσθημα, που επενδύουν στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Ρισκάρουν και γνωρίζουν καλά πως αν πληγωθούν θα προσπαθήσουν ξανά για μια καινούργια αρχή έστω και λαβωμένοι. Άλλωστε οι πληγές κάποια στιγμή θα επουλωθούν.

Στην εποχή μας όπου δυστυχώς, κατά κόρον, επικρατούν οι μισοτελειωμένες καταστάσεις, οι λέξεις-ακροβάτες, οι συμβουλές-πυροτεχνήματα κι οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν κάνει αρχηγό τους το εγώ ώστε να κυριαρχούν οι ψεύτικες φιλίες κι οι ξεπέτες της μιας βραδιάς, εσύ που διάλεξες να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι είσαι πολύ καλύτερος άνθρωπος.

Είναι υπέροχο που λατρεύεις το παραμύθι του μικρού πρίγκιπα, τη στιγμή που όλο και περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζονται με τον κακό λύκο. Είναι ώρα να σταματήσεις να κατηγορείς τον εαυτό σου που έχει μια μεγάλη ψυχή που τους χωράει όλους. Ήρθε ο καιρός να μη δίνεις σημασία για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι και τι θα πουν για σένα.

Γιατί χρειαζόμαστε περισσότερο φως, λαμπερά χρώματα, ανθρωπιά. Και κυρίως, χρειαζόμαστε όμορφες ψυχές σαν τη δική σου.