«Ωραίο το πουκάμισό σου όμως σαν να το τσαλάκωσες λιγάκι έτσι όπως κάθισες», παρατήρησε στο πάρτι γενεθλίων σου.
Και φυσικά θυμάσαι ακόμη τη φορά που της ανακοίνωσες την προαγωγή σου στη δουλειά. Σε κοίταξε διερευνητικά από πάνω ως κάτω:
«Εγώ στην ηλικία σου είχα ήδη δύο παιδιά» σου είπε αυστηρά.
Ένιωσες το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι σου, το πρόσωπό σου να κοκκινίζει, τα χέρια σου να τρέμουν από την ταραχή. Αναρωτήθηκες πώς θα μπορούσες να τη βάλεις επιτέλους στη θέση της. Ασφαλώς, το πιο εύκολο θα ήταν να υποκύψεις στο θυμικό σου, εκτοξεύοντας προς το μέρος της μια αριστοτεχνικά δομημένη προσβολή, που θα προκαλούσε τη σφοδρή σας σύγκρουση. Όμως θα αποδεικνυόταν πιο εύστοχο και σαφώς σοφότερο να της ευχηθείς απλώς μια καλύτερη ζωή, να της χαμογελάσεις και να απομακρυνθείς αποφασιστικά από κοντά της.
Και ύστερα ως αρχιτέκτονάς του πεπρωμένου σου οικοδόμησε τη δική σου πραγματικότητα: Για κάθε όνειρό σου που χλευάστηκε από το μικρό μυαλό της, εσύ ψήλωσε ακόμη περισσότερο. Δες τον εαυτό σου να αγγίζει τον ουρανό με τα χέρια και γέμισε το ποτήρι σου με το νέκταρ των αστεριών. Για εκείνο το «δεν θα τα καταφέρεις» που την άκουσες να διαδίδει, κλείσε τα αυτιά και προχώρα. Είναι η επιμονή που καθίσταται πυξίδα του θριάμβου και είναι οι οραματιστές όσοι κατακτούν τις χίμαιρες των υπολοίπων.
Και αν η Κακεντρέχεια σε συμβούλεψε να μη γίνεσαι υπερβολικός, αγνόησέ την και κινήσου προς το μεγάλο και άπιαστο, προς το μυθιστορηματικό και το συναρπαστικό. Ποιος ορίζει εξάλλου την υπερβολή και τι διαχωρίζει το μέτρο από τη μετριότητα; Γέλα με όλη την καρδιά σου. Συμπεριφέρσου ακόμη και σαν έφηβος κάπου κάπου. Είναι όσοι ξέχασαν το παιχνίδι εκείνοι που λάτρεψαν τους κανόνες του.
Με τα πόδια πάνω στο γραφείο να καταστρώνεις τα πιο τρελά όνειρα. Και ξέρεις κάτι; Πίστεψε τα τόσο πολύ που άλλη επιλογή δεν θα τους απομένει από το να υλοποιηθούν μονάχα για χάρη σου. Δημιούργησε μια ζωή πλημμυρισμένη από αγάπη και έμπνευση, από μουσικές και γέλια, μια ζωή τόσο όμορφη που κανένα δηλητηριώδες σχόλιο δεν θα σταθεί ικανό να την υπονομεύσει. Χτίσε τη δική σου κοινότητα ανθρώπων, μια συντροφιά κεφάτων ψυχών που δεν απειλούνται από το μεγαλείο της ύπαρξης αλλά αντίθετα το υμνούν.
Και κάποτε θα κατανοήσεις και την Κακεντρέχεια. Μέσα της τρέμει. Τόσο δεν αντέχει να διαχειριστεί τα ελλείμματα της που αναγκάζεται να τα προβάλλει άτσαλα στους γύρω της. Στην ουσία κραυγάζει για βοήθεια. Ζητάει μια αγκαλιά να ησυχάσει τα συμπλέγματα κατωτερότητάς της και ένα όνειρο να ξορκίσει τα φαντάσματα των ανομολόγητων επιθυμιών της.
Παρατήρησέ την. Μαζεύει τα ρούχα. Τα διπλώνει προσεκτικά. Τα κάνει όλα τόσο προσεκτικά που ποτέ δε θα βρεις κάτι να της προσάψεις. Μονάχα το βλέμμα της δεν πρόσεξε αρκετά, που είναι πάντα άδειο από ελπίδα. Όμως πάνω από όλα τα ρούχα. Αυτά να πλυθούν καλά, αυτά να διπλωθούν σωστά. «Βάλε μυαλό στο κεφάλι σου» την ακούς πάλι να λέει. Στην ουσία εννοεί να βάλεις το δικό της μυαλό στο κεφάλι σου. Μπας και κάποτε περάσεις και εσύ χειροπέδες στην ευτυχία.
Γιατί η κακεντρέχεια υπήρξε ανέκαθεν καταφύγιο της δειλίας, μια φθηνή προσπάθεια απαξίωσης της πηγαίας χαράς και των ελεύθερων αναπνοών. Ευχήσου της λοιπόν απλώς μια πιο όμορφη ζωή και μια καρδιά που στο εξής δε θα συγκλονίζεται από μικροπρεπή κουτσομπολιά αλλά από σπουδαίες ιδέες. Και αν ποτέ πιάσεις και τον ίδιο τον εαυτό σου να αντιδρά με κακεντρέχεια, στάσου λίγο και συλλογίσου: «Ποια φωτιά της ψυχής μου άφησα να σβήσει;»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου